το χριστουγεννιάτικο δωράκι μου

Πολλές φορές έχω την αίσθηση ότι το μπλογκοχώρι κινείται σε δρόμους παράλληλους.

Το ομορφότερο δώρο των φετινών μου Χριστουγέννων ήταν το Μονόγραμμα του Ελύτη. Σε μορφή χάρτινη, με τη μυρωδιά και την αφή που πρέπει, με τις ενωμένες σελίδες που προσεκτικά πολύ έκοψα με το μαχαίρι.

Και ανακαλύπτω σήμερα το δωράκι της αλκυόνης σε όλους εμάς. Το Μονόγραμμα του Ελύτη. Σε μορφή ονειρική, να το ακούω ξανά και ξανά. Το πήρα και εγώ η άπληστη και το βαλα ξανά. Για να το ακούω, ξανά και ξανά και να το διαβάζω, ξανά και ξανά, μέσα του να χάνομαι.

Θα πενθώ πάντα – μ’ακούς; - για σένα,
μόνος, στο παράδεισο



Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα


Και βρέθηκα να ξεφυλλίζω ότι είχα και δεν είχα από Ελύτη και βρήκα κι αυτό το απόσπασμα από συνέντευξή του

Στη ποίησή μου υπάρχει μια αναζήτηση για τον Παράδεισο. Όταν λέω «παράδεισος», δεν το λέω αποδεχόμενος τη χριστιανική έννοια. Πρόκειται για έναν άλλο κόσμο ενσωματωμένο στον δικό μας, τον οποίο από δικό μας λάθος είμαστε ανίκανοι να αδράξουμε. Κάπου έχω πει ότι υποφέρουμε από έλλειψη ευτυχίας, γιατί από δικό μας λάθος δεν μπορούμε να την καρπωθούμε


κι εσύ που ξέρεις πως είναι ο παράδεισος
πάρε με από το χέρι και οδήγησε με
τα μάτια μου μπορούν να τον αναγνωρίσουν
τα βήματα μου θέλουν εκεί να καταλήξουν
η ψυχή μου, α, η ψυχή μου λαχταρά εκεί να πάει
να κουρνιάσει στο νησί του είναι μου
να σε προσκαλέσει να την επισκεφτείς
να ανοίξω τα χέρια μου και μέσα τους να σε κρατήσω
να σε κυριεύσω και να με κυριεύσεις



Και εγώ που κυνηγώ την αυτάρκεια τόσο καιρό, βρίσκομαι τώρα να κλέβω τα λόγια του Ελύτη

ή κανείς ή και οι δυό μαζί, μ’ακους;


δε το θέλω το αλλιώς,
το μπορώ, το αντέχω, αλλά δεν το θέλω

έστεισα ψιλή κουβέντα μαζί σου χρόνε

Ξημέρωσε Χριστούγεννα. Σε μια εβδομάδα ο χρόνος θα γυρίσει. Γυρίζω κι εγώ τις πλάτες μου στο χρόνο, στο χρόνο που έφτιαξα κάπως, χωρίς να ξέρω γιατί, χωρίς να μετανοιώνω, αλλά μου φτάνει τόσο. Εκατόν ογδοντα μοίρες θα γυρίσω, θα στρέψω ελαφρά το κεφάλι προς τα πίσω, θα σε κοιτάξω χρόνε κατάματα, με θράσσος, και θα σου χαμογελάσω. Ίσως να σου βγάλω και τη γλώσσα. πρρρρ. γελάω και μελαγχολώ συγχρόνως. Μπορώ; Μπορώ, μπορώ. Ακούω το χρονομάστορα για πολλοστή φορά, απαίτηση του Ιάσωνα. Ο χρόνος είναι αφέντης και πάντα κυβερνά, ο χρόνος πάντα τρέχει, και πίσω δε γυρνά. Και καλά που κάνει. Εγώ θα σου γυρίσω τη πλάτη, αφέντη μου. Η μάλλον όχι. Έλα να σε πάρω από το χέρι, να συζητήσουμε, να κουβεντιάσουμε, να αναπολήσουμε μαζί. Μου έδειξες τη σκοτεινή πλευρά της αλκιμήδης. Την έζησα για τα καλά αυτή τη πλευρά. Την έμαθα, την ένιωσα στο πετσί μου. Τη ζω ακόμη. Δε με τρομάζει πιά. Δε τη φοβάμαι. Θα συμβιώσουμε. Θα της βάλω άσπρο και θα τη γκριζάρω. Κάποια στιγμή. Κάποτε θα γίνει και αυτό. Δε βιάζομαι. Θα βρω μπόλικο άσπρο ξέρεις, κάπου, υπάρχει εκεί έξω, και θα ανοίξω το γκρι τόσο που θα μοιάσει με άσπρο, μια ελαφρά υποψία μαύρου θα μένει για να θυμάμαι, πάντα να θυμάμαι. Γλυκέ μου μου έδειξες κάτι πολύ σημαντικό το ξέρεις; Σχεδόν μου πήρες ότι έχω, σχεδόν. Έφτασα στο παραλίγο, ένιωσα τη γεύση της απώλειας, και φοβήθηκα. Γεύτηκα την αξία τους. Με το ένα χέρι να προσπαθώ να τα πετάξω, με το άλλο να τα κρατήσω. Χα, κέρδισα. Τίποτα δε χάθηκε. Στο παρα τσακ κι όλα μείναν δικά μου. Έλα λοιπόν αφέντη μου, πάρε με από το χέρι, μπορεί εσύ να κυβερνάς αλλά τη τελευταία κουβέντα τη λέω εγώ. Η φωτεινή πλευρά της αλκιμήδης. Με τη μνήμη σου για όσο έχω μυαλό. Να μη ξεχάσω. Τι πήγα να χάσω, πως τα κρέμασα ολα σε μια κλωστή, πως πήρα το ψαλίδι και τελευταία στιγμή έκοψα το δικό σου νήμα χρόνε αφέντη και όχι της δικής μου ύπαρξης, της δικιάς μου ουσίας. Και αν το κρατώ ακόμη το ψαλίδι δε με σκιάζει. Νοιώθω να έρχεται ένα φιλικό χερί, να πιάνει το καρπό μου γερά και με απαλά χέρια να παίρνει το ψαλίδι από τα χέρια. Να το βάλουμε σε ένα συρτάρι, κάθε τόσο να ανοίγω να κοιτάζω να θυμάμαι. Κάποια στιγμή θα γίνει και αυτό. Τώρα σε παίρνω από το χέρι και γλυκοκουβεντιάζω μαζί σου. Σε μια βδομάδα θα αποχαιρετηθούμε. Άμε στο καλό και για τους δυό μας. Σε γλυκοφιλώ, για ότι με έμαθες, όσα μου έδειξες, τα μονοπάτια που άνοιξες και μένουν ανοιχτά, διαδρομές να περπατήσω, για το πόνο που ένιωσα, τις γροθιές στο στομάχι, τις ελπίδες, τη χαρά, τις νέες προσδωκίες, δωράκια μικρά και μεγάλα. Ματς μουτς στα μαγουλάκια σου χρόνε αφέντη. Κάνε με μια αγκαλίτσα τώρα, να ναι οι τελευταίες μας μέρες μαζί καλές. Μη χωρίσουμε μαλωμένοι. Δε λέει.

Παρένθεση στη σιωπή

Είδα προχθές μια ταινία, Holidays, η οποία εκτός του ότι είναι μια γλυκύτατη και πολύ πολύ τρυφερή κλασσική χολιγγουντιανιά (ναι, ναι happy endings and all) είναι και μια τρομαχτά ακριβής απεικόνιση των εμποδίων που βάζουμε σήμερα στις σχέσεις.
Έβλεπα την Cameron Diaz και έβλεπα τον εαυτό μου.
Λόγια άστοχα, πράξεις άστοχες, μη τυχόν και δείξω ότι θέλω, μη τυχόν και πιστέψω ότι θέλεις, βιαστικά συμπεράσματα, φόβος, μη γίνω βάρος, φυγή, πανικόβλητες αντιδράσεις. Πόσο δύσκολο είναι να ξεκινήσει μια σχέση, να αποφασίσουν δύο ανθρωποι να κάνουν τη προσπάθεια, και ότι γίνει. Πόσα εμπόδια και τρικλοποδιές βάζουμε στους εαυτούς μας και σκοτώνουμε κάτι πριν καλά καλά δούμε αν είχε δυνατότητα ύπαρξης. Πόση σκληρή δουλειά απαιτείται στην αρχή (άραγε μετά θα γίνουν πιο εύκολα τα πράγματα;). Πόσα πολλά μπαγκάζια και κούραση κουβαλάμε όλοι μας. Ταιριάζει και με το κλίμα των ημερών για μένα. Ευτυχώς, στη ταινία και γιατί όχι και στη πραγματική ζωή, η αγάπη νικά. Ναι, γιατί όχι, όταν τα αισθήματα είναι εκεί, και πηγάζουν από το μέσα μας ίσως και να μπορούν.

Και με αυτή την αισιόδοξη νότα θα σας ευχηθώ

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!



(Υποτίθεται ότι θα σιωπήσω ξανά, αλλά κάτι μου λέει, κάτι μου λέει, ότι πάλι εδώ θα με βρείτε!)

να αντισταθώ στην παράνοια

Έρχεται κάποιος και μου λέει ότι με αγαπάει...

Υπέροχα, θέλω να το πιστέψω αλλά κοίτα τώρα πως νιώθω...

Όταν μου φωνάζεις, δε με αγαπάς
Όταν διαφωνούμε, δε με αγαπάς
Όταν κάνω κάτι που δεν εγκρίνεις, δε με αγαπάς.
Όταν δε κάνω κάτι που θα ήθελες, δε με αγαπάς

Η αγάπη σου κρεμιέται από μια κλωστή. Το παραμικρό μπορεί να σπάσει αυτή τη κλωστή.
Δε μπορείς να με αγαπάς γιατί δε με ξέρεις, κανείς δε με ξέρει, ούτε εγώ τον εαυτό μου.
Αγαπάς αυτό που νομίζεις ότι είμαι.
Μόλις ανακαλύψεις ποιά είμαι δε θα με αγαπάς.


Όλα αυτά τα νιώθω
Δεν ισχύουν
Είναι ηλίθιο που τα νιώθω
Ξέρω πως δεν ισχύουν

Πάντα έτσι ένιωθα όμως

Στο παρελθόν...
θα προσπαθούσα να καταλάβω ποια η εικόνα που αγαπάς και αυτή να γίνω
να μορφωθώ έτσι, να ταιριάξω
Έτσι έμαθα να κάνω από μικρό παιδί
στην αρχή κούμπωσα σε αυτά που νόμιζα ότι ήθελαν οι γονείς
μετά οι φίλοι
μετά ο έρωτας
(η ειρωνία; πολλές φορές παρανοούσα, και να μαι, μια κάποια που δε χωράει γιατί δεν κατάλαβε τι σχήμα έπρεπε να πάρει)
Τόσο πολύ μεταμορφώθηκα για να χωράω που δεν έμαθα ποτέ ποιά είμαι
κι αν με αγάπησαν δεν αγάπησαν εμένα
εγώ ποτέ δεν υπήρξα


Τώρα
αντιστέκομαι
μαθαίνω ποιά είμαι
προσπαθώ να το υποστηρίξω
και κάθε που διαφωνούμε, φωνάζουμε, διαφέρουμε
είμαι σίγουρη πως δε με αγαπάς
(όχι εσύ συγκεκριμένα, όλοι)
και φεύγω βιαστικά,
μη τυχόν και πέσω στο πειρασμό να προσπαθήσω για άλλη μια φορά να κουμπώσω
άτακτη φυγή, ή ακόμη καλύτερα,
σε προκαλώ και με διώχνεις
χα, να μην υπάρχει δρόμος επιστροφής


αφού θα τελειώσει, ας τελειώσει τώρα
το αποκάλεσα αυτοπροστασία, με έπεισα πως έτσι είναι
αλλά είναι μόνο παράνοια,
αποφεύγω να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου


Σύνελθε αλκιμήδη
όταν φωνάζεις στον Ιάσωνα, συνεχίζεις να τον αγαπάς, το ξέρεις αυτό
όταν κάνει κάτι που δεν εγκρίνεις; τον αγαπάς!
όταν δε κάνει αυτό που θα ήθελες; ναι, ναι, τον αγαπάς


δε μπορεί η αγάπη να κρέμεται από μια κλωστή, μπορεί;
δεν είναι αγάπη τότε, δεν είναι αγάπη
και δε πειράζει να χάσεις κάτι που δεν υπήρξε, πειράζει;
όχι


Κι έρχεται κάποιος και μου λέει πως με αγαπά
ή πως θα ήθελε να με αγαπήσει
τι σημασία έχει


Και το κάνω ξανά
φοβάμαι μη σπάσει η κλωστή
και θέλω να φύγω, να φύγω, να φύγω


Τώρα το βλέπω καθαρά
παράνοια, φόβος, φυγή
άλλο ένα κομμάτι της αυτοκαταστροφής μου;

Μπορώ να αντισταθώ και εδώ να μείνω;
να ξορκίσω το φόβο;
μέχρι να διαγράψω τη κλωστή να αντέξω το φόβο;

Θέε μου βοήθα με
που θα βρω τη δύναμη, που;

εσύ που λες πως με αγαπάς
(που θέλεις να με αγαπήσεις
που θα μπορούσες να με αγαπήσεις
αλήθεια, θα μπορούσες;
μη μου λες ότι με αγαπάς, πες μου μόνο ότι θα μπορούσες,
τόσο μόνο αντέχω)
μη μου επιτρέψεις να αυτοκαταστραφώ άλλο
μη με αφήσεις να φύγω
μη με αφήσεις να σε διώξω
δείξε μου ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος


μόνο να μείνω αληθινή, αυτό μπορώ;
Προσπαθώ
Νιώθω να λυγάω, αλλά αντιστέκομαι
Θα με βοηθήσεις; θα απαιτήσεις να μείνω αληθινή, σε παρακαλώ;

θα τα καταφέρω;
εγώ θα υπάρξω;




Ξέρεις τις τελευταίες τέσσερις μέρες έκανα μεγάλα βήματα...
Τρεις φορές μαλώσαμε (μαλώσαμε άραγε; κάθε διαφωνία για μένα είναι καυγάς ξέρεις)
Τρεις φορές μούδιασα
Φοβήθηκα οτι η κλωστή έσπασε
Δεν άντεχα την αγωνία να περιμένω να δω αν η κλωστή κρατάει ακόμη
ήθελα να φύγω, να φύγω, να φύγω
αφού θα τελειώσει κάποια στιγμή, ε, ας τελειώσει τώρα
Κι όμως έμεινα
(άραγε με κράτησες και δε το πήρα χαμπάρι ή βρήκα μόνη μου τη δύναμη; το κίνητρο ίσως;)
και το μεγαλύτερο βήμα;
συνέχισα να διαφωνώ
δε φαντάζεσαι τι βήμα είναι αυτό, δε φαντάζεσαι...

Εδώ είμαι

Ειμαι εδώ και είμαι καλά.
Για λίγο μόνο θα σιωπήσω.
Θέλω αλλού να μοιραστώ αυτή τη στιγμή

Καλή εβδομάδα!

No more nice girl 2

Παρεξηγήθηκα με το προηγούμενο ποστ γιατί δε μπορείτε να φανταστείτε πόσο μαλάκας μπορεί να είναι κάποιος (στη προκειμένη περίπτωση η Αλκιμήδη). Μερικά μικρά παραδείγματα της καθημερινότητας μου που δείχνουν και την ηλιθιότητα μου.

Τα πρωινά πηγαίνουμε εναλλάξ με τη ξαδέρφη μου τα παιδιά σχολείο. Είναι μισή ώρα δρόμος σε αντίθετη κατεύθυνση από τη δουλειά μου. Τις ημέρες που δουλεύω τα πάει η ξαδέρφη, τις υπόλοιπες εγώ. Υποτίθεται ότι φεύγουμε στις οκτώ. Εγώ και ο Ιάσωνας είμαστε πάντα έτοιμοι στις οκτώ. Οι άλλοι όχι. Μου έχει τύχει να περιμένουμε και μία ώρα. Λέω δε πειράζει, δεν έγινε και τίποτα. Κανονικά θα έπρεπε να έβαζα το παιδί μου στο αυτοκίνητο και να έφευγα, αλλά σκέφτομαι γιατί να τη πιέσω την άλλη; υποχωρώ. Μία φορά έτυχε και αυτοί ήτανε έτοιμοι, εμείς όχι. Έφυγε γιατί έχει πολλές δουλειές και τρέχει. Έστειλα το παιδί σχολείο με τη γιαγιά και ταξί. Τις μέρες που ακολουθούν εγώ συνεχίζω να τους περιμένω. Υπεράνω.

Κανονίζουμε με φίλους και παρέες εξόδους. Πάντα εκεί που βολεύει τους άλλους. Πάντα στις ώρες που τους βολεύει. Σκέφτομαι και τι έγινε; θα χάσω μισή ωρίτσα ή θα ζοριστώ λίγο για να καταφέρω να συμπιέσω τα υπόλοιπα. Σιγά τα ωά.
Ή για το που θα πάμε. Whatever λέω, μπορεί εγώ να προτιμούσα κάτι άλλο, αλλά και η δικιά σου επιλογή δε με χαλάει, ότι θες.

Ζητώ από επαγγελματία να κάνει μια δουλειά. Όποτε ευκαιρήσετε λέω, δε πιέζω, περιμένω.

Χρειάζεται μια θεία να πάει σουπερμάρκετ. Θα πήγαινα κι εγώ εξάλλου, προσφέρομαι να τη πάρω μαζί. Α, η ώρα που θα πας είναι πολύ νωρίς. Α, καλά σκέφτομαι, αναπροσαρμόζω το πρόγραμμα για να εξυπερετήσω. Πάμε, τα ζώα μου αργά εκείνη, εντάξει μωρέ δεν είναι και κάθε μέρα, υπομονή.

Χρόνια πήγαινα τους πάντες στο αεροδρόμιο όταν είχαν να ταξιδέψουν. Ποτέ κανείς δε προσφέρθηκε να με πάει ή να έρθει να με πάρει όταν πηγαινοερχόμουν αγγλία. Με την επιστροφή μου στην Ελλάδα εξακολουθώ να τους πηγαινοφέρνω. Γενικά κάνω το ταξιτζή και εξυπερετώ. Είπαμε υπεράνω.

Θα μπορούσα να συνεχίσω επ άπειρον αλλά νομίζω μπαίνετε στο νόημα. Το παιδί για τα θελήματα η αλκιμήδη. Η αγκαλιά για συμπαράσταση η αλκιμήδη. Όπου μπορώ να βοηθήσω, να συντρέξω, να διευκολύνω, το κάνω ανεξάρτητα αν αυτό εμένα με ζορίσει ή με βγάλει από τη βολή μου.

Γενικά είμαι της άποψης ότι δεν αξίζει να χαλιέσαι για τέτοιες μικρές υποχωρήσεις και εκδουλεύσεις και ότι είναι όμορφο να κάνεις κάτι, έστω τόσο μικρό, για τους άλλους. Φωτίζουν τη ζωή μας τέτοιες κινήσεις, νοιώθω.


Παρασκευή πρωί, πηγαίνοντας τα παιδιά σχολείο, για να μη γκρινιάζει η ξαδέρφη που έχουμε αργήσει (ναι το δικό της παιδί είχε καθυστερήσει αλλά ας μη το κάνουμε θέμα) δε πάω Κηφισσίας όπως συνηθίζω αλλά από μέσα, να κόψω δρόμο, λες και κάτι έγινε για τα δέκα λεπτά που θα έκανα παραπάνω. (υποχώρηση πρώτη)
Γίνεται το τρακάρισμα κτλ κτλ αφήνω όλους τους άλλους εμπλεκόμενους να κάνουν πρώτα δηλώσεις μένω τελευταία εγώ (υποχώρηση δεύτερη). Τέσσερις ώρες ήμουνα εκεί.
Έχω τη ψευδαίσθηση ότι ο ασφαλιστής/ξάδερφος θα μου πει τι πρέπει να κάνω και θα με καθοδηγήσει (το γεγονός ότι έχω ασφάλεια μαζί του κι όχι με κάποιον επαγγελματία που να αξίζει τη προμήθεια; υποχώρηση τρίτη). Φυσικά απατάμαι οικτρά και μου βγαίνει η πίστη μέχρι να καταλάβω τι γίνεται.
Και αρχίζουν τα παρατράγουδα με τις ασφαλιστικές (που τους πληρώνουμε) και οι προσπάθειες τους να σε ρίξουν, να σε κλέψουν. Συνομιλίες με συνεργεία, πραγματογνώμονες, διακανονιστές, άλλο να σας τα λέω άλλο να τα ζείτε, πως το μόνο που τους νοιάζει είναι να βγάλουν την ουρά τους απέξω και να μην κάνουν τη δουλειά τους. Τα οποία συνεχίζονται και με φθείρουν. Και αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλησε το ποτήρι.

Και λέω γιατί να είμαι εγώ πάντα η καλή, αυτή που υποχωρεί και κάνει τη ζωή των άλλων πιο εύκολη; Ίσως για αλλαγή, να πατήσω πόδι, να θέσω όρια, και να πω "ξες κάτι; εμένα αυτό δε με βολεύει, θες έτσι; έχει καλώς. Δε θες; δε πειράζει. Ξεβολέψου και εσύ λιγάκι"


Γιατί σε κόσμο αγγελικά πλασμένο, οι άνθρωποι γενικώς προσπαθούν να βοηθούν, υποχωρούν, προσφέρουν. Ε, ας το κρατήσω αυτό για τους λίγους που μπορούν ίσως κάποια στιγμή να το ανταποδώσουν, αν όχι σε μένα τουλάχιστον σε κάποιον άλλον. Αλλά συνολικά στη ζωή ίσως πρέπει να διεκδικώ περισσότερο το χώρο μου, το χρόνο μου, τα δικά μου γενικότερα. Και για μένα αυτό σημαίνει "no more nice girl"

No more nice girl

Θυμός
Αγνός καθάριος θυμός

λόγω τρακαρίσματος και της μαλακίας που έπεται
η τελευταία σταγόνα που ξεχείλησε το ποτήρι της αλκιμήδης

όχι, ο κόσμος δεν είναι, δε πρόκειται να είναι ποτέ αγγελικά πλασμένος
απέχει πολύ απο αυτό
όχι, η εντροπία που δημιουργώ δε προσφέρει τίποτα

δεν έχω ξανανιώσει τόσο θυμωμένη

ίσως πρέπει να δοκιμάσω και λίγο εγωισμό, κακία και συμφεροντολογία για αλλαγή

επανάληψη

Τη κυριακή το βράδυ πήγα που αλλού; θεάτρο
Κακή επιλογή έργου, δεδομένης της προιστορίας μου, ζορίστηκα αρκετά, έκλαψα πολύ, ένοιωθα κάθε λέξη να με γροθοκοπά. Φυσικά το δράμα που περιγράφεται απέχει πολύ απο τα δικά μου βιώματα, αλλά η ουσία του είναι πολύ κοντά.

Η μία από τις πρωταγωνίστριες λέει το εξής φοβερό:

"Νομίζετε ότι καταλαβαίνετε. Αν σας υποχρέωναν να ζήσετε στο κεφάλι μας για πέντε λεπτά, θα τρελαινόσασταν, θα πεθαίνατε"

Στη προκειμένη περίπτωση είναι προφανές. Και στη δική μου περίπτωση νομίζω ότι πιάνει κέντρο. Αλλά ισχύει γενικότερα. Ο καθένας τραβάει τα ζόρια του. Κανείς δε μπορεί να καταλάβει. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι εκεί.

Και μια ιστορία από Μπουσκάλια

Author and lecturer Leo Buscaglia once talked about a contest he was asked to judge. The purpose of the contest was to find the most caring child. The winner was a four year old child whose next door neighbor was an elderly gentleman who had recently lost his wife. Upon seeing the man cry, the little boy went into the old gentleman's yard, climbed onto his lap, and just sat there. When his Mother asked what he had said to the neighbor, the little boy said, "Nothing, I just helped him cry"

μπορείς να είσαι εκεί, ε; ε; μπορείς;

κυριακάτικος απογευματινός ύπνος

Γλυκιά απογευματινή κούραση. Κεφάλι και σώμα γεμάτα από ήλιο, μάτια χορτασμένα θάλασσα και βλέμμα, στόμα κουρασμένο από το χαμόγελο. Νοιώθω ρυτίδες χαράς να σχηματίστηκαν σήμερα, συντροφιά στα μάτια μου, η μνήμη που κουβαλούν αφορμή για να κοιταχτώ στο καθρέπτη χωρίς φόβο. Εξουθενωμένη από τις τόσες στιγμές που μάζεψα, ξαπλώνω, να κλείσω μάτια, να βρω το κενό. Το μυαλό αδειάζει, το σκοτάδι με παίρνει, βρίσκομαι στο ανάμεσα, συνειδητό μπερδεμένο με όνειρο. Έρχεσαι, με αγγίζεις, δάχτυλα στείνουν χορό πάνω στο δέρμα μου. Νοιώθω την επιθυμία σου ηλεκτρικό ρεύμα να τα διαπερνάει, να τα οδηγεί. Μου δίνουν ακριβώς αυτό που έχω ανάγκη. Αφήνομαι. Ανατριχιάζω. Φιλί ανάκατο με ανάσα και ψιθύρους με χαιδεύει. Τόξο το σώμα μου. Τα χέρια σου διαγράφουν το κορμί μου, βάζουν τα κύτταρα μου στη θέση τους. Χαραλώνω. Απολαμβάνω. Αν ήσουν εδώ θα μπορούσες τώρα να μπεις μέσα μου. Διαισθάνομαι πως θα ήταν. Έχω γευτεί όσο από εσένα χρειάζεται για να ξέρω πως θα ήτανε. Νοιώθω την ένωση μας και την ανάσα μου να κόβεται. Δε βγάζω ήχο. Κρατώ τα μάτια κλειστά. Δε φέρνω το κεφάλι μου στον ώμο σου. Δε σε αγκαλιάζω. Να μη προσθέσω άλλη αίσθηση. Μόνο την αφή σου να νοιώθω, τους ψιθύρους σου να ακούω, την ανάσα σου να αναπνέω. Με φροντίζεις. Έχω ανάγκη να με φροντίζεις. Παραδίδομαι. Το σκοτάδι των ματιών μου κοκκινίζει, φωτίζει. Ξυπνάω κι έχω το άγγιγμα σου πάνω μου. Ντύνομαι και το φυλακίζω εκεί, στο ανάμεσα.

Σαββοπουλιανή ιστορία

Χθες στο Σαββόπουλο, καταπληκτικός όπως πάντα, είναι από τις μεγάλες μου αγάπες.
Όσοι τον έχετε δει ξέρετε ότι εκτός των άλλων, του αρέσει να λέει και ιστορίες.
Και έχει ένα τρόπο...

Είναι λοιπόν ένας γεράκος, μίζερος, κακομοίρης, στερήθηκε τα πάντα στη ζωή του για να πάει στο παράδεισο. Όταν πεθαίνει, παρουσιάζεται στον Αγιο Πέτρο, εγώ του λέει, όλα τα στερήθηκα, για να πάω στο παράδεισο. Κάτσε, περίμενε του λέει, να δω τα κιτάπια μου. Ανοίγει το μεγάλο κατάστιχο, κοιτάζει, ναι, ναι, του λέει, δίκιο έχεις, στο παράδεισο εσύ, στο βάθος η πόρτα αριστερά. Καταχαρούμενος ο κυριούλης, ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, είδες κάτι ήξερα που στερήθηκα τα πάντα, πέρνει τη βαλιτζούλα του, καρό, δεμένη με ένα σχοινί γιατί δε κλείνει, και προχωρά προς τα εκεί που του έδειξε ο άγιος Πέτρος. Έτσι όπως πάει σέρνοντας τη βαλιτσούλα του, περνάει μια πόρτα, "κόλαση" γράφει. Μισάνοιχτη η πόρτα, δε κρατιέται, ρίχνει μια ματιά κλεφτή. Βλέπει μια τεράστια αίθουσα, πολυέλαιοι, πολλοί άνθρωποι, οι γυναίκες με τουαλέτες και φρου φρου, οι άντρες με σμόκιν, να χορεύουν, να πίνουν σαμπάνια, μπουφέδες, και στο βάθος μια ορχήστρα να παίζει το mamy blue. Πω πω σκέφτεται ο κυριουλης, αν η κολαση είναι έτσι, φαντάσου ο παράδεισος, και τρίβει τα χέρια από χαρά. Πάει λοιπόν, με το βήμα πιο ταχυ και χαρωπό, στη πόρτα που γράφει "παράδεισος". Ανοίγει και τι να δει; Μια αίθουσα, κρύα, με ένα γλόμπο γυμνό, και μέσα, τέσσερα πέντε γερόντια να τουρτουρίζουν και να βαριούνται. Φωνάζει τον άγιο Πέτρο, τι έγινε εδώ, η κόλαση έτσι, ο παράδεισος έτσι, εγώ στερήθηκα τα πάντα για να κατακτήσω τον παράδεισο. Και άγιος Πέτρος, "Το ξέρω, τι να πω, αλλά να παίρναμε ορχήστρα για πέντε άτομα μόνο, δε λέει!"


Κάτι λέγαμε για ψευδαισθήσεις, επιλογές βασισμένες σε ψευδαισθήσεις, και τις συνέπειες αυτών; Αφου δε ξέρουμε, γιατί πράττουμε σα να ξέραμε;
Άσε τη ροή να σε πάει, ξέρει καλύτερα!



Όσο για την αλκιμήδη σας
λόγω ελείψεως αυτοκινήτου, μέσα, χαλαρά
ξεκούραση, ηρεμία, στάση
όμορφα είναι

επιλογές ψευδαισθήσεων

Πρόσφατα ξεκίνησα να παρακολουθώ κάτι σεμινάρια, λακανικής κλινικής ψυχολογίας, που παραδίδει η ψυχαναλύτρια μου, απευθύνονται σε ψυχολόγους και στα οποία μου έκανε τη τιμή να με προσκαλέσει να παρακολουθήσω. Φυσικά καταλαβαίνω πολύ λίγα από αυτά που λέγονται (πολύ βαριά η επιστήμη της ψυχαναλυσης) αλλά είναι μια πρόκληση, με ωθεί να επικεντρώσω το διάβασμα μου σε βασικές έννοιες κτλ κτλ

Σήμερα, αναφέρθηκε στην υστερία κατά Φρόιντ και πως ο Λακάν την επαναπροσδιόρισε. Το θεμελιακό ερώτημα της γυναικείας (ως γυναίκα, ας σταθώ εκεί) υστερίας είναι "τι είναι γυναίκα;" με φυσική συνέπεια το "είμαι γυναικα;" Ας θεωρήσουμε ότι ο Λακάν έχει δίκιο (ποιά είμαι εγώ να τον αμφισβητήσω, ε;) και όντως αυτή είναι η βάση της γυναικείας υστερίας. Ότι δε μπορεί δηλαδή να ορίσει το φύλο της. Και η αυθόρμητη σκέψη μου, αν έτσι είναι, τότε είναι καταδικασμένη να παραμείνει υστερική, αφού αυτό είναι ένα έρωτημα που δε δύναται να απαντηθεί. Γιατί ποιός προσδιορίζει τι είναι γυναίκα, ποιά τα αντρικά στοιχεία και ποιά τα γυναικεία, και αν αυτά ήταν δυνατόν να καθοριστούν, τότε δε θα μεταλλάσονταν, με τη πάροδο του χρόνου ή σε κοινωνίες σε διαφορετικούς τόπους. Και θεωρητικά, αυτές που δεν είναι υστερικές, είναι επειδή δεν έχουν θέσει το ερώτημα. Γιατί άπαξ και το θέσεις, κάηκες, δε μπορείς και να απαντήσεις.
Οπότε πως μπορεί να λυθεί αυτό το έρωτημα; Η να το επαναπροσδιορίσεις στο τι είναι άνθρωπος (και σιγά μη βρείς απάντηση σε ΑΥΤΟ το ερώτημα) ή να αποφασίσεις και να καταλήξεις σε ένα ορισμό του φύλλου, μια ψευδαίσθηση δηλαδή, και πάνω σε αυτή να απαντήσεις το επόμενο ερώτημα. (Υποθέτω οι μη υστερικές, έχουν ήδη κτισμένη αυτή τη ψευδαίσθηση για αυτό και δε θέτουν τέτοια επικύνδινα ερωτήματα)
Όλα αυτά κατά Λακάν βέβαια, δεν είμαστε και υποχρεωμένοι να τα πιστέψουμε, ούτε φυσικά τα δικά μου συμπεράσματα που βγαίνουν διαισθητικά επειδή η ασχετοσύνη μου μου το επιτρέπει. Κρατάω όμως, την "απόφαση να δημιουργήσεις μια ψευδαίσθηση"

Και συνεχίζεται η κουβέντα σε άλλα μονοπάτια και αναφέρεται πολύ στον Τζόυς, και πως ο Τζόυς, όντας ψυχωτικός, με βάση της ψύχωσης του την ασυνδετότητα του σωματικού με το φαντασιακό (χα, πετάμε ορολογία, αλλά είναι άνευ σημασίας, το ζουμί έρχεται) χρησιμοποιεί τη γραφή για να ισορροπήσει. (εκεί μου φάνηκε, ή η ψυχολόγα μου με κοίταξε με νόημα;)Ευτυχώς που έχει τη γραφή λέει ο Λακάν γιατί με αυτή επιτυχαίνει αυτό που ελπίζει να πετύχει ο ψυχαναλυτής.
Αυθόρμητα ρωτάω, δηλαδή λέτε, ότι η ψύχωση και η νεύρωση δεν θεραπεύονται, και ότι το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι στη διαχείρηση τους;
Φυσικά, έρχεται η απάντηση, και έμεινα κάγκελο.
Οπότε τελικά (κατά Λακάν πάντα) δε μπορούμε να ελπίζουμε ότι άπαξ και έχει δομηθεί η όποια ψύχωση/νεύρωση μπορούμε να επιστρέψουμε και να την αναδομήσουμε. Ίσως να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τη δομή της, το πως θεμελιώθηκε. Και αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να κατασκευάσουμε ένα σύστημα, να πιστέψουμε σε ένα σύστημα, που θα μας επιτρέψει να τη διαχειριστούμε ώστε να ελαχιστοποιήσουμε τις επιπτώσεις τους. Μια ψευδαίσθηση δηλαδή; Διαισθητικά εκεί πάω. Και αυτό κάπως με ηρεμεί, ίσως όχι, γιατί δε ξέρω αν θέλω να το δεχτώ.
Σκέφτομαι όμως, πως τους τελευταίους τέσσερις μήνες, χτυπώ πάνω, ξανά και ξανά σε αυτό που νομίζω ότι είναι η βάση της δικιάς μου ψυχασθένειας, τη χαμηλή αίσθηση αυτοαξίας (αυτοαξία όχι αυτοεκτίμηση), και παρόλη τη συνειδητοποίηση του γεγονότος, και του πως δημιουργήθηκε, εμμένω εκεί, και δε μπορώ να το λύσω. Και αυτό με έχει εξουθενώσει. Ειδικά το πιο τελευταίο καιρό, που παρατηρώ τις σκέψεις και τις πράξεις μου και βλέπω πως εκδηλώνεται συνέχεια και εγώ δε μπορώ να το σταματήσω. Αν έχει δίκιο ο messieur Lakan και το συγκεκριμένο να μη λύνεται και το μόνο που έχω να κάνω είναι να αναπτύξω τρόπους να το διαχειρίζομαι, να φτιάξω μια ψευδαίσθηση και να κτίσω εκεί, τότε η δουλειά που έχω να κάνω μειώνεται δραματικά. Και οι ψυχικές τις επιπτώσεις. Μόνο να, που δεν είμαι έτοιμη να το αποδεχτώ αυτό. Ελπίζω ακόμη σε λύτρωση, σε καθάρισμα, σε γαλήνη. Δε θέλω ψευδαισθήσεις. Αλλά και μόνο η υποψία ότι ίσως έτσι να είναι, μου αφαιρεί λίγο από το βάρος των ενοχών. Κατι είναι κι αυτό.

Όποιος γενναίος, ευπρόσδεκτος!

Λοιπόν!

Εγώ και η Renata λέμε το επόμενο Σάββατο (στις 16 Δεκεμβρίου ντε) να πάμε να ακούσουμε Παντελή Θαλασσινό

Μη ντρέπεστε, στα προφίλ μας γρήγορα και στείλτε μας μαιλ.



*Κι αν μια ψυχή που θέλουμε πολύ να γνωρίσουμε δε τα καταφέρει τελικά εκείνη την ημέρα, θα κανονίσουμε κάτι άλλο, ΟΚ?

παραλληρημα ξανά

Και δε θα καταστρέφω πια τον εαυτό μου. Δήλωση. Υπόσχεση. Ευσεβής πόθος. Το επαναλαμβάνω πολλάκις μέσα στη μέρα ξέρεις, και μετά καπάκι, ανάβω τσιγάρο. Χμ, το κοιτάω, το τσιγάρο εννοώ, χαμογελώ στον εαυτό μου, και τραβάω ρουφηξιά. Ίσως σε λίγο να είμαι πιο αποφασισμένη. Να αρχίσω να τηρώ την υπόσχεση στον εαυτό μου. Πλάκα έχει, ο λόγος μου είναι συμβόλαιο. Πάντα. Δεν αθετώ υποσχέσεις. Ποτέ. Κι όμως ετούτη εδώ τη καταπατώ κάθε στιγμή. Ακόμη και τώρα. Αυτή τη στιγμή. Θα έπρεπε να δουλεύω, όχι να ποστάρω. Αδυνατώ. Συγκέντρωση μηδέν. Ας πετάξω μερικές σκέψεις ξανά, μπας και καθαρίσω λίγο το γλυκό μου μυαλουδάκι. Ίσως και να μη θέλω, προφανώς δε θέλω, ούτε να καθαρίσω, ούτε να πάψω να καταστρέφω. Διαφορετικά θα σταματούσα. Θα έπαιρνα μπρος. Θα ξανάρχιζα. Ίσως και να είναι απλά το ότι δε με σέβομαι. Σιγά μη τηρήσω υπόσχεση σε κάποιον που απεχθάνομαι. Νοιώθω δέκα είκοσι φορές τη μέρα, να πεισμώνω, και να λέω ξεκόλλα, προχώρα, τώρα, αυτή τη στιγμή, Στιγμιαία εύθραυστη αισιοδοξία. Και μετά το πείσμα εγκαταλείπει. Πάμε πάλι. Παραπαίω, μεταξύ της ανάγκης μου να καταρρεύσω και της ανάγκης (που μου επιβάλει η ζωή) να παραμείνω δυνατή. Να γίνω γονιός του εαυτού μου. Αυτό είναι ένα παιδί ανεπιθύμητο. Δεν το θέλω. Δεν το θέλω σου λέω. Ας το φροντίσει άλλος. Δεν υπάρχει; Δε με νοιάζει. Τώρα δε μπορώ. Ίσως σε λίγο. Τώρα είμαι απασχολημένη να καταστρέφω τον εαυτό μου. Γιατί; Μα δε τα παμε. Χαμηλή αίσθηση , όχι γράψε λάθος, μηδενική αίσθηση αυτοαξίας. Τιμωρήστε το, το άχρηστο. Και δεν είναι για γέλια. Γελοίο ναι μεν, αλλά σε παρακαλώ, μη γελάς με τη ζωή μου δε. Και δεν είμαι μόνο εγώ, να το ξέρεις. Το βλέπω και σε άλλους ανθρώπους. Είναι πολύ περισσότεροι από ότι νομίζεις. Αν ήσουν λίγο περισσότερο υποψιασμένος, θα το βλεπες και εσύ. Ίσως να το βλεπες και στον εαυτό σου. Εγώ το είδα πάντως. Κι ας λες ότι τώρα φροντίζεις τον εαυτό σου. Ευσεβής πόθος κι αυτός. Στη «συνάντηση» μας το ένιωσα πολύ έντονα αυτό. Μανία καταστροφής duplex. Και εγώ και εσύ. Έλεγες και έκανες κάτι πράγματα, και σκεφτόμουν, μα τι κάνει; Τι κάνει; Προσπαθεί να με διώξει; Γιατί; Αφού τον βλέπω ότι θέλει, γιατί η κάθε του κίνηση να είναι να με διώξει; Χμ, και εγώ, έλεγα και έκανα κάτι πράγματα. Και σκεφτόμουν, μα τι κάνω, τι κάνω; Προσπαθώ να σε διώξω; Αφού θέλω, γιατί η κάθε κίνηση μου είναι για να σε διώξω; Εμ, άμα μέσα σου έχεις αποφασίσει γλυκειά μου ότι δεν αντέχεις την ευτυχία, ότι δεν την αξίζεις, άμα δεν πιστεύεις ότι ακόμη έχεις αρκετά τιμωρήσει τον εαυτό σου, δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσεις και να αρχίσεις να τηρείς την υπόσχεση σου.
Ας ανάψω άλλο ένα τσιγαράκι. Ανοίγω τη φωτογραφία που μου έστειλες. Θα μπορούσα να σε είχα ερωτευτεί. Ναι, αλήθεια λέω. Και εσύ εμένα. Δε θα το αντέχαμε όμως, με τίποτα, όχι τώρα. Πότε; Δε ξέρω. Προχωρώ πάντως. Το βλέπεις; Βελτιωνομαι. Σιγά σιγά. Βιάζομαι, αλλά δε μπορώ πιο γρήγορα να περπατήσω. Αναρωτιέμαι όταν φτάσω, τι θα συναντήσω. Ώπα, κρίση αισιοδοξίας μου έρχεται, ίσως και να δουλέψω λίγο. Πάω.

We make plans, God laughs

Αφορμή πρόσφατο ποστίδιο της Μαύρης Ντάλιας και (ως συνήθως) η αυθόρμητη μου αντίδραση σε αυτό.

Όταν σκέφτομαι τη ζωή μου σε πενταετίες, και πόσα πολλά συνέβησαν ανα πενταετία, και πόσες ανατροπές, και πόσα πολλά έκανα και έμαθα, νιώθω το δρόμο μπροστά μου όχι κοντό, μακρύ, πολύ μακρύ.

Στα 15, μελετούσα για να δώσω εξετάσεις τρίτης μέσης στη κιθάρα, και πίστευα ότι θα γίνω κιθαρίστρια. Θα πήγαινα και πανεπιστήμιο, μαθηματικός, για να μη μου τη σπάνε οι γονείς, αλλά εγώ ήμουνα φτιαγμένη για κιθαρίστρια...

Στα 20, στο Πολυτεχνείο πιά, η κιθάρα μακρινή ανάμνηση, με πρόσφατες τις επιρροές από το τροχαίο που παραλίγο να με αφήσει παράλυτη, συμφιλιωμένη με τη ζωή και μέσα στη θετικότητα, ζούσα ξέφρενα, και πίστευα ότι η ζωή είναι ένα μεγάλο πάρτυ για να το χαίρομαι. Πίστευα ότι θα έκανα μεγάλη και τρανή καριέρα στη βιομηχανία, οικογένεια φυσικά κάποια στιγμή, και θα διασκέδαζα μέχρι τελικής πτώσεως.

Στα 25, έχωντας ήδη διαλύσει τον πρώτο μου αραβώνα, στην αγγλία πιά, είχα αποφασίσει ότι η ζωή μου ήτανε εκεί, και δούλευα σε τράπεζα ως φοροτεχνικός. Στα ξεκινήματα μεγάλου έρωτα, κτίζαμε τη ζωή μαζί.

Στα 30, εν μέσω διάλυσης του δεύτερου αραβώνα, μιας πενταετούς σχέσης και συγκατοίκησης, είχα πάρει απόφαση ότι δε θα κάνω παιδιά, άντε να γνωρίσεις άντρα και να σου κάνει και να προλάβεις να αρχίσεις να γενοβολάς, πίστευα ότι η ζωή μου θα ήτανε στην αγγλία, μόνη, η καριέρα μου στη τράπεζα. Ήμουνα βαριά καταθλιπτική.

Τώρα στα 35, με ένα παιδί που προέκυψε από το πουθενά, στην ελλάδα πια, έκανα κύκλο και να μαι πάλι στη βιομηχανία, φοβάμαι ότι θα μείνω μόνη αλλά στη πραγματικότητα δε πιστεύω τίποτα για το μέλλον πιά, γιατί ξέρω ότι η ζωή συνιθίζει απλώς να τα αναποδογυρίζει όλα και να με εκπλήσσει. Συνήθως ευχάριστα κι ας λέω άλλα μερικές φορές.

Καλή εβδομάδα να έχουμε!

Greek Philosophy

Σταύρος Σιώλας!
Να τον κυνηγήσετε και να πάτε να τον δείτε!

Της άρνης το νερό και το γερό πλάτανο τα ξέρουμε και τα αγαπάμε, αλλά και οι επιλογές που έκανε από άλλες μουσικές, ήταν η μία καλύτερη από την άλλη. Υπέροχη φωνή, υπέροχη ψυχή (να μην αναφερθώ στα μάτια και στο χαμόγελο που στάζουν μέλι γιατί είμαι κοριτσάκι ελεύθερο και λίγο προκατειλειμένο ως προς αυτόν τον τομέα)

Με συμπλογκίτισσα (ποιά να είναι, ποιά να είναι;) χθες είδαμε την επίσημη πρώτη στο Χαμάμ, σήμερα είναι το grand φινάλε. Αν τα καταφέρετε, να πάτε σήμερα. Σπεύστε.

Μπαίνουμε λοιπόν μέσα, χαρωπές και κεφάτες, στρογγυλοκαθόμαστε, κουβεντιάζουμε, το μαγαζί γεμίζει σιγά σιγά. Έρχεται και ένας καλοστεκούμενος ηλικιωμένος κύριος, θα κάτσω εδω να, λέει, κοιτάζει προς το μέρος μας, τι πείνετε βρε κορίτσια, α, απο αυτό φέρε μου λέει στο γκαρσόνι. Τι με έπιασε και μένα, σκέφτομαι δε θα του αρέσει καλέ το ρούμι, κρίμα να το πληρώνει ο χριστιανός, ολόκληρο μπουκάλι έχουμε εδώ, άσε λέω φέρε ένα ποτήρι απλώς, και κερνάω στο κυριουλι ποτούλι, φτιαγμένο από τα χεράκια μου γειά, και φυσικά, δε θα μας έπιανε τη κουβέντα; θα μα της έπιανε.
Υπενθύμιση αλκιμήδη, μη ξανακεράσεις, μη, μόνο αν πρόκειται για γκόμενο τζιτζιλάτο, μόνο!

- Ελάτε να τσουγκρίσουμε κορίτσια, και ξέρετε γιατί τσουγκρίζουμε;
- ... (Όχι ακριβως αλλά κάτι μου λέει ότι θα το μάθουμε τώρα)
- γιατί το ποτό το απολαμβάνουμε.
- Εεεε, ναι, το απολαμβάνουμε
- Και τι σημαίνει απολαμβάνω;
- Ελα μου ντε!
κλινκ κλινκ κλινκ και μετά από λίγο ξανά μανά κλινκ κλινκ κλινκ, τσουγκρίστε σα να μην έχει αύριο μέρα, ένα πράγμα
- Το ποτήρι το πιάνεις με το χέρι. Βλέπεις το ποτό με τα μάτια. Το μυρίζεις με τη μύτη. Το φέρνεις στο στόμα... Τι λείπει; Το αυτί, για αυτό τσουγκρίζουμε! Απολαμβάνουμε και με τις πέντε αισθήσεις. Greek philosophy.

Είδες οι αρχαίοι ημών...

Υπενθύμιση ξανά, να μη ξανακεράσεις αλκιμήδη, να μη ξανακεράσεις.
Αν και πλάκα είχε η κουβέντα, ακούσαμε διάφορα κουφά ημιρατσιστικά, τσιμπήσαμε και τα τριανταφυλλάκια μας, θυλικά είμαστε, το λουλουδικό πάντα ευπρόσδεκτο, μας κέρασε και φαγάκι, να λιγδώσει το αντεράκι μου (γιατί η συμπλογκερίτισσα δε πείναγε λέει και κράτησε χαρακτήρα) τον πήρε και ο ύπνος νωρίς, ευχαριστηθήκαμε τη μουσική με την ησυχία μας. Πάντως, τη Τετάρτη που έχει κλαρίνα στο χαμάμ, μας περιμένει, να ανταποδώσει το κέρασμα λέει. Να πάω, να μη πάω... Δε θα πάω.

Ωραία ήτανε, καλά περάσαμε και λέμε να το επαναλάβουμε.
Προτείνω Γιώτα Νέγκα την επόμενη φορά (Τρίτη Τετάρτη μόνο δυστυχώς). Τι λες φιλενάδα να καλέσουμε και κανά άλλο μπλόγκερ; Τι λέτε παιδιά, θα μας συντροφεύσετε;

σα παιδιά χωρίς γονεις

Έφυγα από τη ψυχανάλυση μουδιασμένη. Έλα πάλι ξανά να ψάξεις να βρείς τι είναι αυτό που κάνεις και διώχνεις όποιον πάει να σε πλησιάσει. Αντε ξανά μανά να πρέπει να αντιμετωπίσεις τα ζητήματα αποδοχής σου. Το μάθημα για την επόμενη φορά,
-Όταν είμαι με κάποιον που δε με ενδιαφέρει ερωτικά, είμαι ο εαυτός μου, όταν είμαι με κάποιον που με ενδιαφέρει φέρομαι αλλοπρόσαλα. Μπαίνουν οι ανασφάλειες και δρω κάπως, απωθητικά. Ο φόβος ότι δε θα τους αρέσω
- Εγώ παρατηρώ ότι είστε πεπεισμένη ότι δε θα αρέσετε. Έχετε προαποφασίσει εσείς για αυτούς
- Μα φυσικά, πως είναι δυνατόν κάποιος που έχει αξία να θέλει εμένα;
- Κι εδώ θα το κλείσουμε
Δεν είπα τίποτα, δε διαμαρτυρήθηκα. Μια κόπωση, νιώθω μια κόπωση. Κουράστηκα. Πήρα το αυτοκίνητο, ραδιόφωνο, σκέψεις. Διάβασα κάπου για το Φρούντ ότι είπε "αυτός που ήταν ο ευνοούμενος της μητέρας του, νιώθει και κυρίαρχος του κόσμου. Όλα είναι δυνατά για αυτόν." Κι αυτός που δεν ήταν; Αυτός πως νιώθει; Πως να το αλλάξει αυτό, πως; κι ακούγονται οι εξής στίχοι "Σαν παιδιά χωρίς γονείς..." Και ανοίξανε οι κρουνοί. Άρχισα να κλαίω, και σταματημό δεν είχα. Σπάραξα. Ένιωσα μόνη, τόσο μόνη. Ορφανή. Ποιός θα με αγαπήσει εμένα ποιός. Θα με αγαπήσει ποτέ κανείς; Εδώ δε με αγάπησε η μάνα μου, περιμένω απο ένα ξένο; Αχ, ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιό δυνατό. Παπαριές. Δε νιώθω πιο δυνατή. Τα ίδια είμαι, καμία διαφορά. Μόνο κούραση. Τίποτα άλλο. Συνάντησα τυχαία μια κοπελιά που εργάζεται πολύ σκληρά και ζεί πολύ δύσκολη ζωή, κουρασμένη; τη ρωτάω, αχ, δε με κουράζει η δουλειά, η ζωή με κουράζει. Πέστο ψέματα. Και εγώ μαζί σου, κι ας είναι η ζωή μου τόσο εύκολη. Ένα διάλειμα από τη ζωή παρακαλώ, μπορώ; Μπα, που τέτοια τύχη. Κι έτσι και αυτή, και εγώ, συνεχίζουμε, να δείχνουμε δυνατές ενώ δεν είμαστε, και αυτό το πιο κουραστικό από όλα. Και θα ήθελα τόσο, μα τόσο, να έρθει κάποιος και να με πάρει μια σφιχτή αγκαλιά, μα πολύ σφικτή, και να μου χαιδέψει τα μαλλιά, και να μου πεί κλάψε καρδιά μου, κλάψε. Για μια φορά κλάψε και εσύ με παρέα, μέσα σε μια αγκαλιά, όπως κλαίει ο γιός σου. Για μια φορά μη κλαις μόνη. Κλάψε να ξεσπάσεις μέσα σε μια αγκαλιά. Και μετά όταν πιά θα έχω αδειάσει από δάκρυα, και θα έχω θρηνήσει το μυαλό και τη ψυχή μου όπως τους πρέπει, να μείνω έτσι, λειωμένη, και να μου πει, μη σκιάζεσαι, ξεκουράσου για λίγο, εγώ θα σε φροντίσω, για λίγο μόνο εγώ θα τα φροντίσω όλα, και εσένα, εσύ δε χρειάζεται καν να φροντίζεις τον εαυτό σου. Έτσι καλό μου ξεκουράσου. Και μετά ναι θα μπορώ να είμαι πιο δυνατή. Τώρα νιώθω απλώς κουρασμένη.

δεν είναι διαγωνισμός, ζωή είναι

Στη ψυχανάλυση, λέω λέω παπαριές και κάποια στιγμή πετάω μια super παπαριά (ή ίσως και διαμάντι για τη διαδικασία) και εκεί η ψυχολόγα μου το κόβει. Κι εδώ θα το κλείσουμε. Έχω βαρεθεί να το ακούω αυτό. Όχι της λέω, που με αφήνεις στα κρύα του λουτρού; Να το συζητήσουμε. Όχι, με χαιρετά και φεύγω. Και μένω με τη καίρια φράση (όπως νομίζει η ψυχολόγα) να δουλεύεται μέχρι την επόμενη συνεδρεία. Χαριτολογώντας, αποκαλλώ αυτά τα σημεία/σκέψεις που με κόβει, το μάθημα για την επόμενη φορά. Τη προηγούμενη φορά της έλεγα τα του γκόμενου, ήθελα να συζητήσω, να αναπτύξω, να δω τι θα κάνω βρε αδερφέ (ίσως να μου δώσει και καμιά συμβουλή; να μου πει που κάνω λάθος;) και έτσι όπως έλεγα την ιστορία , αναφέρω το μαιλ του και πως εγώ πάγωσα. "Παγώσατε; διαβάσατε ένα μαιλ και παγώσατε; Τι είναι αυτό με σας και τις λέξεις; Γράφετε λέξεις, διαβάζετε λέξεις... Και εδώ θα το κλείσουμε" Κι άλλες φορές μου το έχει πει αυτό. Χρησιμοποιώ βαριές λέξεις. Έμεινα μετέωρη λοιπόν, να αποφασίσω μόνη μου, να πράξω μόνη μου, και φυσικά να έχω στο μυαλό μου την εμμονή μου με τις λέξεις. Και πως τα παίρνω όλα πολύυυυ στα σοβαρά. Τους δίνω μεγαλύτερη βαρύτητα από αυτή που έχουν. Γίνανε τα καθέκαστα, μας έφτυσε ο γκόμενος, πήρα τη φιλενάδα μου να της τα πρήξω πάλι, έκλαψα καλά καλά, και μου είπε το φοβερό και πολύ αληθινό, ζεις πολύ έντονα, είσαι του υπερθετικού βαθμού. Έτυχε να μιλήσω και με την αλκυόνη, τι Ξανθόπουλος είναι αυτός ρε παιδί, μου λέει. Όντως είμαι των άκρων. Όταν είμαι καλά, είμαι πολύ καλά. Όταν είμαι χάλια είμαι πολύ χάλια. Όχι ενδιάμεσες καταστάσεις για μένα. Σα καλό σκορπάκι, του ύψους και του βάθους. Και δεν έχω αποφασίσει αν αυτό είναι καλό ή κακό. Γιατί όταν είμαι στα πάνω μου, πιο πάνω δε πάει. Αυτό καλό. Αλλά αν με πάρει η κάτω βόλτα, δια ασήμαντον αφορμή, πέφτω στα τάρταρα. Και να τες πάλι οι λέξεις. Βαριές. Να δίνουν στα συμβάντα της ζωής μου μεγαλύτερη βαρύτητα από αυτή που περιέχουν. Και προφανώς εγώ επιλέγω να χρωματίσω έτσι τα συμβάντα της ζωής μου. Με έντονα χρώματα. Να βιώνω τα πάντα full blast. Πως να με αντέξει κάποιος που πλησιάζει; Εδώ δεν αντέχω εγώ τον εαυτό μου. Με έχει κουράσει αυτή η ένταση. Το κατανοώ αυτό και γιαυτό επιζητώ ηρεμία. Προσπαθώ για αυτή. Παραλίγο να γράψω, παλεύω για αυτή, να άλλη μια βαριά λέξη, που δε ταιριάζει στη στιγμή, συγκρατήθηκα, δεν είναι πόλεμος, ζωή είναι. Και μου έρχεται μια σκέψη που είχα κάνει και παλαιότερα, όταν κάποιος άλλος σημαντικός με είχε ρωτήσει τι θέλω. Είχα πει, να ζω τη ζωή στο έπακρο, να πάρω ότι έχει να μου δώσει, να μη τη σπαταλάω. Και μετά είχα κάτσει και είχα αναλογιστεί, και τι πειράζει δηλαδή άμα τη σπαταλάμε τη ζωή; Και ποιός ορίζει τι είναι σπατάλη και τι δεν είναι; Και ποιός θα κρίνει; Και γιατί ανάγω τη ζωή σε διαγωνισμό; Τι το κάναμε; ποιός θα ζήσει πιο αποδοτικά; Γιατί επιμένω να με ξεχωρίζω από τους άλλους και ενώ πιστεύω βαθιά (να άλλη μια βαριά λέξη) ότι είμαστε ενωμένοι και συμπορευόμαστε, εγώ να θέλω να είμαι κατά τι διαφορετική, με το διαφορετική να εμπεριέχει το καλύτερο. Ψάχνω από κάπου να πιαστώ να πείσω τον εαυτό μου ότι αξίζω; Αξίζω απλώς ή αξίζω περισσότερο; Και έρχεται συνειρμικά πάλι το φοβερό που έρχεται συνέχεια, πρέπει να είμαι αποδεκτή. Γιατί πρέπει. Γιατί νομοτελειακά για την ύπαρξη μου; Αν η ύπαρξη μου δεν είναι αποδεκτή τότε δεν υφίσταται; Με αποδέχονται άρα υπάρχω; Όπως λέει και η ψυχολόγα "μα βάζετε κάτι ιδέες με το μυαλό σας". Και ο πόνος ο χθεσινός, που τον βίωσα έντονα ενώ δεν του ταίριαζε, έγκειται τελικά όχι στο γκόμενο που χάσαμε, στη δυνατότητα που δεν εκπληρώθηκε, αλλά στο πολύ εγωιστικό, αν άξιζα θα έμενε. Αν η ύπαρξη μου είχε αξία, θα έμενε. Αν είχα αξία, θα του γεννούσα συναισθήματα επιθυμίας. Άρα δε έχω αξία. Και κλάμα η κυρία. Να είναι καλά η φιλενάδα, που βασικά με έκανε και γέλασα, μετά τη κουβέντα μας. Μου τηλεφώνησε κάποια στιγμή "Πήρα να σας πω ότι αξίζετε πολλά" και μου το έκλεισε. Και είδα πόσο γελοίο είναι το όλο σκηνικό και οι σκέψεις μου που αποφασίζω να γεννήσω ως αποτέλεσμα αυτού. Οι βαριές μου λέξεις. Η εμμονή μου με τον υπερθετικό βαθμό.
Πάω να ψυχαναλυθώ (μη χάσω)
Άντε καλό μας Σαββατοκύριακο, και καλό μας μήνα!

Προσευχή

Άσε με για λίγο να ξαποστάσω
Θέλω να μείνω μόνη
Να κλάψω για λίγο
και μετά να γελάσω
Και να παραμείνω μόνη
Μη μου φέρεις άλλες δυνατότητες
Μη
Δεν αντέχει η καρδιά μου
Άσε με μόνη
Σε παρακαλώ
Άσε με μόνη΄

Προχωρώ αισθανόμενη

Κι έχασα τρεις μέρες από τη ζωή μου. Σάββατο, Δευτέρα, Τρίτη. Άφησα τις σκέψεις να με κυριεύσουν πάλι. Και όλες μου οι στιγμές φορτώθηκαν από αυτές, μολύνθηκαν. Το μυαλό βρώμισε. Πως το είπες Μαύρη Ντάλια; Όταν κάτι μας βγάζει από τις ισορροπίες μας, την κάνουμε; Έτσι ακριβώς. Όπου φύγει, φύγει. Ακούω τη ψυχολόγα να με βρίζει πάλι. Όπως τη τελευταία φορά. Μα καλά επειδή αυτός δεν είναι ακριβώς όπως φαντάζεστε το τελειώνετε; Θα με κατηγορήσει για φόβο ευτυχίας πάλι. Ας είναι, δε με νοιάζει, δε γουστάρω έτσι. Αν είναι να παιδεύομαι καλύτερα καθόλου. Αμάν πια. Και χέστηκα για τις ευκαιρίες που ίσως πετάω. Βρε δε με νοιάζει. Δε θέλω. Δε προσδιορίζω εκεί την αυτυχία μου. Αλλού. Και επιλέγω ησυχία στο μυαλό και εμένα μόνη. Αν γουστάρεις, τώρα πρέπει εσύ να προσπαθήσεις. Το θέμα δεν είναι αν εγώ σου κάνω αλλά αν μου κάνεις εσύ. Τελεία και παύλα. Και πράξε όπως σε φωτίσει. Αν πιστεύεις ότι αξίζω θα βρεις το τρόπο να με κατακτήσεις. Αν δεν πιστεύεις ότι αξίζω, λυπάμαι δε μου κάνεις. Προτιμώ μόνη. Σαφέστατα. Καλύτερα περνάω έτσι. Να νοιάζομαι για μένα, το παιδί, τους φίλους, τη λοιπή οικογένεια, το μέλλον μας. Αρκετά δεν είναι; Ευλογημένη δεν είμαι; Είμαι. Και επιλέγω αυτάρκεια, επάρκεια. Του πέταξα τη μπάλα λοιπόν του άντρα, αν θέλει ας προσπαθήσει, εγώ δεν ασχολούμαι πλέον και ηρέμησα.
Έμαθα πολλά φέτος, πάρα πολλά. Έμαθα να παρατηρώ, άρχισα να αποδέχομαι την αλκιμήδη, είδα το παρελθόν για αυτό που είναι, κρατάω τα μαθήματα του και προχωρώ. Και σε ότι μου φέρνει η ζωή κρατάω το μάθημα και προχωρώ. Προσπερνώ αισθανόμενη. Επιτέλους απέκτησα το κόκκινο καπέλο μου. Και τώρα είμαι έτοιμη να δω τα θέλω της οικογένειας μου, εγώ και ο Ιάσωνας, εμένα. Εγωιστικά. Εσωστρεφικά. Εγώ μόνο.

Τώρα αλκυόνη μπορώ να σου απαντήσω, τολμώ να αρθρώσω τα θέλω μου.

Θέλω να είναι το μυαλό γαλήνιο. Σχεδόν το έχω. Μαθαίνω να το καθαρίζω. Εξασκούμαι. Βελτιώνομαι. Πιστεύω ότι αξίζω να είναι έτσι και μου χαρίζω αυτή τη μαγική αίσθηση. Γιατί όταν είναι το μυαλό γαήνιο, εγώ ζω. Τρείς μέρες, το άφησα και βρόμισε, και δε ζούσα. Έχασα τρεις μέρες από τη ζωή. Τι σπατάλη! Μακριά από εμένα αυτά τα αυτοκαταστροφικά.

Θέλω να είμαι εντάξει με τις υποχρεώσεις μου και να σώσω όλες τις παπαριές που έκανα άυτή τη χρονιά. Κι αυτό σχεδόν το έχω. Τρέχω, τρέχω, τρέχω, διαγράφω εκκρεμότητες, θα προφτάσω. Ένα μήνα τώρα έχω εστιάσει και έχω καταφέρει να παραμείνω εστιασμένη. Μπράβο αλκιμήδη, μπράβο.

Και μετά, ποιός με πιάνει. Να αρχίσω να δουλεύω για τα θέλω του μέλλοντος σα καλός project manager (έχω ήδη αρχίσει σιγά σιγά). Ναι, έχει και η αλκιμήδη θέλω. Είναι πιο σημαντικά από όλα τα άλλα. Αλήθεια. Κι ας με πείτε επιφανειακή και πραγματίστρια.

Θέλω να προσέχω τον εαυτό μου και να είμαι ενεργητική.
Θέλω να σπουδάσω ψυχολογία.
Θέλω να μετακομίσω.
Θέλω να αυξήσω τη δουλειά για να είμαι πιο άνετη οικονομικά.
Θέλω το θεατρικό μπλογκάκι να γίνει τζιτζιλάτο.
Θέλω να γράψω ένα θεατρικό (ε, την ψώνισα τελικά, τι να κάνουμε)

Αυτά! Είναι πολλά; Είναι εφικτά! Και παρατηρώ ότι όλα είναι δικά μου και μόνο. Στηρίζονται πάνω μου, και μόνο.
Και όσο μη συναισθηματικό κι αν ακούγεται δε με νοιάζει για τους άλλους ανθρώπους. Δεν έχω ανάγκη. Προσφέρω αγάπη, αποδοχή, φιλία και όπου βρίσκω ανταπόκριση, τέλεια. Και βρίσκω. Όπου δε βρίσκω, δε πειράζει. Πάμε για άλλα. Και στις φιλίες και στους έρωτες.

Γιατί πως το είπες πάλι Μαύρη Ντάλια; Όταν κάτι μας βγάζει από τις ισορροπίες μας, την κάνουμε; Σοφότατον!
Και άμα είναι να το παιδεύεις άστο καλύτερα, δεν είναι για να γίνει.

για τις σχέσεις και τις περικοκλάδες πάλι

Άντρες, άντρες, άντρες... Περίεργα ζώα τελικά. Όχι γράψε λάθος. Άνθρωποι. Περίεργα ζώα. Δε ξέρουν, δε ξέρουμε τι θέλουμε. Νομίζουμε ότι ξέρουμε αλλά οι πράξεις, τα λόγια δείχνουν τελικά άλλα.

Τα τελευταία χρόνια, ρώτησε με τι θέλω από έναν άντρα. Να περνάω καλά, θα σου απαντήσω. Να βγαίνουμε, μόνοι ή με παρέες, δυό τρεις φορές τη βδομάδα, να διασκεδάζουμε, να γελάμε, να κάνουμε παθιασμένο έρωτα όταν βρίσκουμε ευκαιρία. Αυτά. Μου αρκούν. Δε χωράει τίποτα παραπάνω η ζωή μου. Σε κανα τριμηνο/ εξάμηνο βλέπουμε αν χάνουμε το χρόνο μας ή αξίζει να το προχωρήσουμε. Έτσι απλά.

Κι όμως, παρουσιάζεται ο εκάστοτε άντρας, φορτωμένος με δυνατότητες. Άλλες, πέρα από αυτά τα απλά. Το γελοίο είναι ότι δε προσφέρει καν το αρχικό ζητούμενο. Έχει μπαγκάζια, τραβά τα ζόρια του (όπως όλοι μας), συμπεριφέρεται και παρουσιάζει μια άλλη δυνατότητα. Αναθεωρώ κι εγώ η καψερή τον αρχικό στόχο. Σε ότι σκοπό μου παίζουν, χορεύω. Και μετά, δεν τους αρέσει ο σκοπός που χορεύω. Βρε χρυσέ μου εσύ δε το διάλεξες το τραγουδάκι; Τώρα γιατί τσινάς;

Άκου σκηνικό τώρα. Λιγοστό σεξ γιατί δε θέλει λέει να τυφλωθεί από το πάθος και μετά να περάσει ο ενθουσιασμός. Θέλει μέσα από την αγάπη να γεννηθεί το πάθος. ΟΚ σκέφτομαι, είναι κι αυτό μια άποψη, να δούμε πως θα πάει. Δε με ενοχλεί αλλά βάζει τη σχέση σε μιά βάση πέρα από την επιφάνεια του απλώς περνάω καλά, σωστά; Σα να λέει θέλω να σε αγαπήσω πρώτα. Αυτό μου λέει εμένα τουλάχιστον, κατάλαβα λάθος;
Φτύσιμο το σαββατοκύριακο (κανονικότατο σας λέω ούτε ένα μύνημα έτσι για να κρατάμε τα προσχήματα). Προφανώς θέλει το χρόνο του σκέφτομαι (όντως έτσι ήτανε, αυτό το πέτυχα!). Δεκτόν, ούτε τρεις βδομάδες δε γνωριζόμαστε, φυσιολογικό να θέλει λίγη αποστασιοποίηση.
Μύνημα το πρωί της Δευτέρας ότι θα ήθελε να με δει το βράδυ. Απάντηση δικιά μου, δε ξέρω πως θα διαμορφωθεί το πρόγραμμα μου, έχω πολλή δουλειά, φιλιά. Τώρα αυτό τι δείχνει από τη μεριά μου; Τι;
Και λαμβάνω email, που θεωρεί ότι εγώ έχω τσαντιστεί (ίσως θα έπρεπε αλλά έλα που δεν), ότι αυτός είναι σε φάση εσωστρέφειας, με κλειστές συναισθηματικές πόρτες και δε μπορεί να προσφέρει αυτά που ζητάω. Δηλαδή στην ουσία μπορεί μόνο να προσφέρει το αρχικό ζητούμενο.

Και το κουφό είναι ότι εγώ με αυτό το email πάγωσα.
Εκεί που ήμουνα μια χαρά, και τον είχα κόκκινο καπέλο, και στην επιφάνεια προς το παρόν, πάγωσα.
Έτσι απλά πάγωσα.
Του απάντησα no problemo ας το κρατήσουμε στην επιφάνεια, και μετά όσο το σκεφτόμουν, απλώς πάγωνα.
Και τώρα δε ξέρω αν γουστάρω πια.

Κι έτσι ενώ αν με ρωτήσεις τι θέλω από έναν άντρα, θα σου απαντήσω απλά να περνάμε καλά, δηλαδή την επιφάνεια, τελικά τώρα, που αυτό μου προσφέρουν, τσινάω, με ενοχλεί.
Παγώνω.

Δε ξέρω τι θέλω;
Όχι, με τσαντίζει που προσφέρει μειοδότηση σε αυτά που νομίζει ότι θα ήθελα. Το παζάρεμα.
Είναι όπως όταν πας να αγοράσεις κάτι.
Αν μόλις το δεις, το λατρέψεις, είσαι και διαθετιμένος να δώσεις ότι αξίζει, ότι τιμή σου πουν. Κι αν δεν έχεις, μαζεύεις. Κι αν δε μπορείς να μαζέψεις, πηγαίνεις και το θαυμάζεις, γνωρίζοντας ότι δε μπορείς να το έχεις.
Αν όμως είναι ένα αντικείμενο μη έντονης επιθυμίας, αρχίζεις τα παζάρια, και το συζητάς, και μπορεί στο τέλος και να μη το πάρεις.

Ε, φταίω που παγώνω αν με βλέπει κάποιος έτσι;
Όχι φταίω;

Eureka

Βρήκα το λόγο της σημερινής πτώσης. Hurray. Εναπόθεσα την ευτυχία μου σε κάποιον άλλον. Άλλαξα το πρόγραμμα μου σκεφτόμενη κάποιον άλλον. Μια μικρή ακύρωση, μια απογοήτευση, και το οικοδόμημα ταλαντεύεται. Δε με νοιάζει η ακύρωση. Μικρή η απογοήτευση, είπαμε. Ένα Σαββατόβραδο κλεισμένη μέσα. Και τι έγινε. Ίσα ίσα, ευκαιρία να ξεκουραστώ λιγάκι, να κοιμηθώ πάνω από τέσσερις ώρες. Έχω ανάγκη τον ύπνο. Τη χρειαζόμουνα την ακύρωση. Όχι. Η πτώση της διάθεσης οφείλεται στο ότι παραλίγο να πέσω και πάλι σε λάθη του παρελθόντος. Να βρω χαλάκια κι από κάτω τους να κρύψω τα ουσιαστικά εμπόδια της ευτυχίας μου. Ένας άντρας. Μια ιδέα για σύμπαντα που μας δίνουν ότι ποθούμε. Δεν απορρίπτω. Πιθανότατα και ο άντρας και η ιδέα να προκύψουν αληθινά. Δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι εγώ. Εγώ να είμαι καλά, ανεξαρτήτως. Ανεξαρτήτως άντρα. Ανεξαρτήτως καταστάσεων ζωής. Η ευτυχία μου να είναι δικιά μου, πάνω μου στηριγμένη. Περιέργως ο γιός μου πάλι μου έδωσε την απάντηση. Πάντα αυτός.
Το πρωί ντύθηκα στολίστηκα στο πίσω του μυαλού ότι θα υπάρξει συνάντηση. Δεν. Και δε με ενόχλησε το γεγονός, δεν έκανα σκέψεις πάνω σε αυτό, απλώς έπεσα. Χωρίς να ξέρω γιατί. Η μέρα υπέροχη σήμερα αλλά δε πήρα το παιδί μου να πάμε μια βόλτα στη θάλασσα. Δεν έφυγα να πάμε μια εκδρομή. Γιατί το βράδυ θα έβλεπα τον άντρα τρομάρα μου. Και ήθελα να κάνω κάποιες δουλειές. Μια σύντομη βόλτα στη γειτονιά λοιπόν και μόνο, για τον Ιάσωνα. Και για μένα. Το απόγευμα έρχεται η ακύρωση. Και η αυθόρμητη κουβέντα μου, μου έδωσε και την απάντηση. «Πρέπει να το πάρω απόφαση ότι τελειώσανε οι άντρες για μένα. Δεν υπάρχει άντρας που να μπορεί να μου δώσει αυτά που χρειάζομαι.» Κοίταξα τον Ιάσωνα και συνειδητοποίησα, αυτός είναι η οικογένεια μου, εγώ κι αυτός, κανένας άλλος, για μας τους δύο πρέπει να δουλέψω και να φτιάξω τη ζωή όπως μας αξίζει. Το είχα ξαναπεί, προφανώς δε το είχα νιώσει. «Δεν είναι καιρός για επιθυμίες έξω από μένα. Τώρα είναι μόνο για μένα.» Η ζωή μου δίνει το μάθημα για άλλη μια φορά και εγώ επιτέλους μαθαίνω; Τέσσερις άντρες φέτος. Με τον κάθε ένα από αυτούς θα μπορούσα να είμαι ευτυχισμένη. Ευτυχία σαθρή, στηριγμένη πάνω σε άλλον. Εύκολα να χάνεται όταν ο άλλος δεν. Ο τέταρτος άντρας παίζει ακόμη. Η ακύρωση είπαμε δε σημαίνει τίποτα. Με συνεφέρει. Η βάση πρέπει να αλλάξει. Η χαρτορίχτρα είχε κατά κάποιον τρόπο δίκιο. Δεν είναι ότι πρέπει να κάνω τη δύσκολη. Πρέπει να είμαι δύσκολη. Όχι με στόχο τη κατάκτηση του άλλου. Όχι. Δυσκολία που έρχεται φυσικά γιατί δεν έχεις ανάγκη τον άλλον. Δε σε νοιάζει εσύ να ταιριάξεις. Δε χρειάζεται να τροποποιήσεις τίποτα πάνω σου για να ταιριάξεις. Γιατί δεν εξαρτάται η ευτυχία σου από αυτόν. Γιατί αυτός είναι σα το κόκκινο καπέλο. Καλό θα ήτανε να τα βρούμε και όμορφα θα περάσουμε αλλά και να μην, δε πειράζει. Και το ερώτημα δεν είναι πλέον αν ταιριάζω εγώ, αλλά αν ταιριάζει αυτός. Και πόσο. Και για τι.
Και καθαρίζω λίγο ακόμη και έρχεται η ώρα για να εστιάσω σε μένα, στο παιδί, στην οικογένεια μας. Να δω τα θέλω αυτής της οικογένειας. Και να πράξω ανάλογα για τη πραγματοποίηση τους. Χαρά και δόσιμο στις στιγμές μας λοιπόν, stop στις αυτοκαταστροφικές κινήσεις, μπορώ πλέον μέσω της παρατήρησης να τις αναγνωρίζω, ας τις σταματήσω κιόλας, και δραστηριότητες, δώρα, προσοχή για μένα, και ένα καινούργιο σπίτι, να συμβολίζει τη νέα μας αρχή, να είναι σκεπή της οικογένειας μας, για τον Ιάσωνα και μένα, μόνο για μας τους δυό, μόνο εμάς τους δυό και τις δικές μας ανάγκες να καλύπτει. Η ζωή είναι απλή και ωραία, θυμάμαι, γνωρίζω, πιστεύω.
Και όλα τα άλλα; Οι επιθυμίες οι έξω από εμάς; Κόκκινα καπέλα όλες τους.

για λίγο μόνο, μπερδεμένη

Κύματα. Αυτή είναι η διάθεση μου τελικά. Ίσως να πάψω να της αντιστέκομαι και να την αφήσω έτσι, να παίζει όπως της κατέβει. Πάνω κάτω πάνω κάτω. Ταλάντευση. Ηρεμία τρικυμία. Έλα που δε το γουστάρω έτσι. Δε θέλω και να το αποδεχτώ. Οι σκέψεις μου δικές μου, δική μου και η ευθύνη, δικά μου και τα αποτελέσματα. Να τα λούζομαι όπως μου αξίζει. Ή μάλλον καλύτερα όπως πιστεύω ότι μου αξίζει. Μέχρι να καταφέρω να αλλάξω αυτά τα πιστεύω. Το ερώτημα του πως, παραμένει. Η διαίσθηση λέει ότι η παρατήρηση, που φέρνει σιγά σιγά εκφράσεις του ασυνειδήτου στη συνείδηση είναι ο δρόμος. Μακρύς όμως. Πολύ. Κι άλλη μια ρήση του Λακάν. Η απόλαυση του επίπονου. Μα είναι δυνατόν; Κι όμως, γιατί δεν έχει σημασία τι κάνει το συνειδητό, αυτό που καθορίζει τα πάντα είναι το ασυνείδητο να απολαμβάνει. Δε πάει το συνειδητό να υποφέρει, να αντιστέκεται, να θέλει άλλες σκέψεις. Το ασυνείδητο αρχηγός, και εγωιστικά, μας ωθεί σε σκέψεις, πράξεις, αισθήματα, που ικανοποιούν τη δικιά του απόλαυση. Όσο διαστροφική κι αν είναι αυτή. Nice hah? Έτσι μου είσαι ασυνείδητο λέω εγώ, θα στη φέρω μπαμπέσικα κι εγώ. Θα σε φέρω όλο στην επιφάνεια, θα σε αναγνωρίσω, θα σε ανακαλύψω, τίποτα δικό σου δε θα μείνει κρυφό, και τότε δε θα έχω πια καθόλου ασυνείδητο, θα είσαι όλο συνειδητοποιημένο, και δε θα μπορείς ερήμην μου να αποφασίζεις. Είναι αυτός ο τρόπος άραγε; Όταν ξεκίνησα την ψυχανάλυση νόμιζα το να ανακαλύψω τα «τραύματα», τους λόγους πίσω από τους οποίους εξηγούνται όλα αυτά που σκέφτομαι και πράττω θα αρκούσε. Τώρα δε ξέρω, δε ξέρω ποιος ο τρόπος, χαμένη βαδίζω, στα τυφλά, και χάνω και τη πίστη μου. Τη πίστη στη διαδικασία.
Από την αρχή του χρόνου έχω μπει σε μια διαδικασία, ένα ένα τα κομμάτια του παζλ παρουσιάζονται μπροστά μου τη κατάλληλη στιγμή, μπαίνει ο σπόρος, μετά έρχεται το νερό, μετά και ο ήλιος. Και η σκέψη μου προχωράει. Όπου κι αν είναι αυτό. Πάει. Το ένοιωθα πάντα και πρόσφατα το ένοιωσα πολύ πιο έντονα, ότι υπάρχει μια ενέργεια διάχυτη, από αυτή είμαστε φτιαγμένοι όλοι και όλα, αυτή μας ενώνει και μας συνδέει. Ένοιωσα κάποια στιγμή ότι αν καθαρίσω τελείως τότε θα μπορέσω να εκφράσω αυτή την ενέργεια όπως μου ταιριάζει. Και θα είμαι καλά. Γαλήνια. Ένιωσα ότι μόνο όταν είμαι γαλήνια πραγματικά ζω. Και ότι όλα είναι δυνατά. Πεπεισμένη για όλα αυτά προσπαθώ να καθαρίσω.
Πέρασα μια εβδομάδα με ησυχία στο νου. Γαλήνη. Bliss. Έτσι θέλω τη ζωή. Έκανα πράγματα και θάματα. Σε διαρκή κίνηση. Τρέξιμο. Και ένιωσα ενωμένη με όλα, και όλα ήταν δυνατά. Τυχαίες συναντήσεις. Εμφανίσεις. Το reiki έχει γίνει πολύ δυνατό. Και ξαφνικά παρουσιάζεται μπροστά μου ένα κομμάτι του παζλ που δεν αισθάνομαι ότι ταιριάζει. Σε σεμινάριο ενεργειακής ψυχολογίας χθες, ρωτάει κάποιος πως ξεπερνάς τα τραύματα της παιδικής ηλικίας. Η απάντηση για σένα, του λένε είναι η αγάπη. Και λέω εγώ, αν για αυτόν η απάντηση είναι η αγάπη, για μένα ποια είναι; Αλλά όχι τραύματα, όχι αυτό. Αυτά τα αποδεχτήκαμε, τα αναγνωρίσαμε, τα είδαμε για αυτό που είναι. Δεν έχω πόνο για ότι συνέβη, δε θέλω να ήταν αλλιώς, αυτά με κάνανε αυτή που είμαι. Να εδώ η ουσία, αυτά με κάνανε αυτή που είμαι. Με μορφώσανε. Και έτσι όπως παραμορφώθηκα, έφερα στη ζωή μου καταστάσεις που εντείνουν τη παραμόρφωση. ΟΚ, το ξέρω αυτό, αποφασίζω ότι δε με επηρεάζουν πια, αποφασίσω ότι θέλω να είμαι αλλιώς, να αναμορφωθώ, να αναδιαμορφωθώ. Πως; Για σένα μου λέει η απάντηση είναι η διδασκαλία. Βλέμμα απορίας σχηματίζεται στο γλυκό μου προσωπάκι. Επέλεξα λέει να γεννηθώ εκεί που γεννήθηκα γιατί το μάθημα που χρειαζόμουνα ήταν η ανάπτυξη της συμπόνιας. Τώρα έχεις συμπόνια (δε θα διαφωνήσω, όντως έχω συμπόνοια). Μέσω όλης μου της πορείας λέει κατανόησα πράγματα και θέλω να δείξω το δρόμο στους άλλους γιατί νοιάζομαι αρκετά και θέλω να βοηθήσω. Και μόνο έτσι θα μάθω και εγώ το πώς. Ενδιαφέρον. Και επικύνδινο. Με βγάζει από το μονοπάτι μου. Φοβάμαι. Φοβάμαι μη βρω εύκολη λύση χαλάκι να τα χώσω όλα από κάτω πάλι. Να αποποιηθώ ξανά την ευθύνη του ασυνειδήτου μου, να προσποιηθώ ότι δε φωνάζει. Μα φωνάζει και το ακούω και το ακούει και το σύμπαν. Όχι δεν αρκεί να ζητήσεις από το σύμπαν κάτι. Πρέπει και να το πιστέψεις. Στη δική μου περίπτωση να πιστέψω ότι το αξίζω. Και δε μπορώ να μιλάω με τη φωνή του συνειδητού στο ασυνείδητο και να νομίζω ότι με λογικά επιχειρήματα θα το πείσω ότι αξίζει το καλύτερο. Δε γίνεται αυτό. Χάθηκα πάλι, μπερδεύτηκα, μια στάση να κάνω, να ξαποστάσω.

Λακανική ρήση

Τρέχω και δε φτάνω και χρόνο δεν έχω (μου λείπει το μπλόγκιν και έχω καιρό να σας επισκεφτώ γκρρρρρ) στα πεταχτά σας αφήνω κάποια λόγια του Λακάν που άκουσα αυτή την εβδομάδα και γέλασα!

Άλλο η γυναικεία απόλαυση,
άλλο η ανδρική απόλαυση,
ή φαλική απόλαυση,
ή η απόλαυση του ηλιθίου,
ή η απόλαυση του μοναχικού

Και αυτό ειπωμένο από έναν άντρα! μμμμ!
(Πείτε μου ότι δεν είναι έτσι, please, να πάω να φουντάρω δηλαδή αλλιώς)

Δύο Μαρίες

Χθές γιορτάζανε οι Μαρίες...


Γεννήθηκε το 1870 στην Ιταλία. Την ονομάσανε Μαρία. Δεν ήταν μια συνηθισμένη Μαρία. Σε μια εποχή που ο ρόλος της γυναίκας ήταν άλλος, αυτή σπούδασε Ιατρική και έγινε η πρώτη γυναίκα γιατρός στην Ιταλία. Μα ποιος θα εμπιστευόταν την υγεία του το 1896 σε μια γυναίκα; Έτσι, εργάστηκε στη ψυχιατρική κλινική του Πανεπιστημίου με παιδιά που παρουσίαζαν νοητική στέρηση. Η δουλειά της με αυτά τα παιδιά την ώθησε να σπουδάσει και Παιδαγωγική, Φιλοσοφία, Ψυχολογία. Ανέπτυξε ένα σύστημα παιδαγωγικής για αυτά τα παιδιά και ήταν τέτοια η αποτελεσματικότητα του, που οι επιδόσεις τους ήταν εφάμιλλες των «φυσιολογικών» παιδιών.
Απόρησε η Μαρία και αναλογίστηκε, αν ένα παιδί που ξεκινά με εμπόδια με τη σωστή διαπαιδαγώγηση φτάνει σε αυτό το επίπεδο, τότε ένα παιδί που ανήκει στο «μέσο όρο» που μπορεί να φτάσει άραγε;
Δε πειράζει που άλλοι δεν την πίστευαν, αυτή ήξερε και διαισθανότανε τις απεριόριστες δυνατότητες των παιδιών. Υφηγήτρια πια του πανεπιστημίου, είχε αρκετό κύρος για να κάνει κάτι μοναδικό. Στις φτωχογειτονιές του Μιλάνο, στις εργατικές πολυκατοικίες, εκεί που οι γονείς έφευγαν για τις δουλειές τους και τα παιδιά μένανε μόνα στο σπίτι πρότεινε τη δημιουργία χώρων για αυτά τα παιδιά. Τους ονόμασε «το σπίτι του παιδιού» και εκεί εφάρμοσε τη μέθοδό της. Μόνη κατασκεύασε το απαραίτητο εκπαιδευτικό υλικό. Ήξερε η Μαρία, και η μέθοδος είχε εκπληκτικά αποτελέσματα. Η διάδοση της ήταν πλέον δεδομένη.
Η Μαρία Μοντεσσόρι πέθανε το 1952 αφήνοντας πίσω της κληρονομιά τη μέθοδο Μοντεσσόρι.

Γεννήθηκε στην Ελλάδα. Την ονομάσανε Μαρία. Ούτε αυτή ήταν μια συνηθισμένη Μαρία. Παιδαγωγός δοσμένη στο παιδί, πίστεψε στη μέθοδο της συνονόματης της και το 1950 ίδρυσε με τον άντρα της το πρώτο Μοντεσσοριανό σχολείο στην Αθήνα.
Μόνοι τους φτιάξανε το υλικό, μόνοι τους το μετέτρεψαν ή δημιούργησαν καινούργιο για να είναι κατάλληλο για τα ελληνικά δεδομένα. Η Μαρία έγραψε βιβλία που προβάλλουν τη μέθοδο αλλά κυρίως οδηγούν τον αναγνώστη στη ψυχή του παιδιού. Η Μαρία έφτιαξε τραγούδια που τα παιδιά αγαπάνε και τραγουδάνε με χαρά. Η Μαρία όσο ζούσε ήταν η πνοή του σχολείου και πρότυπο για τους μαθητές του.




Το μοντεσσιοριανό σύστημα αγωγής πιστεύει ότι ο άνθρωπος έχει έμφυτη την ικανότητα και τη δυνατότητα μάθησης. Ότι το παιδί αγαπάει τη γνώση, διψάει για γνώση, διψάει για τη προσωπική του εξέλιξη και ωρίμανση. Ότι το κάθε παιδί είναι μια ξεχωριστή οντότητα με ιδιαίτερες ανάγκες και ρυθμούς. Ότι κατά τη διάρκεια ανάπτυξης του διανύει συγκεκριμένες κρίσιμες περιόδους κατά τις οποίες αναπτύσσει και μια συγκεκριμένη ικανότητα/ταλέντο. Το κάθε παιδί με τους δικούς του ρυθμούς. Όλα τα παιδιά μπορούν και θέλουν να αναπτύξουν αυτές τις ικανότητες. Το καθένα στο δικό του χρόνο. Αν το παιδί βρίσκεται μέσα σε ένα κατάλληλα οργανωμένο περιβάλλον το οποίο περιέχει τα εργαλεία για την ανάπτυξη αυτών των ικανοτήτων και του δοθεί η ελευθερία να επιλέξει σε τι θέλει να επικεντρώσει, τότε το παιδί γνωρίζει, και το παιδί επιλέγει αυτό που καλύπτει το κρίσιμο στάδιο ανάπτυξης, η διαδικασία της μάθησης μεγιστοποιείται. Ο δάσκαλος είναι απλώς βοηθός, παρατηρητής, οδηγός. Τα εργαλεία μάθησης στηρίζονται στη δοκιμή, στη πράξη, στην άσκηση, στη κίνηση. Κι έτσι, σε ένα περιβάλλον σεβασμού, ελευθερίας, χωρίς καθόλου διδασκαλία από έδρα, αναπτύσσονται άνθρωποι με ερευνητικό μυαλό και διάθεση, που διατηρούν άσβεστη την αγάπη της γνώσης.



Χθες γιορτάζανε οι Μαρίες. Και θυμήθηκα αυτές τις δύο Μαρίες που δεν είναι κοντά μας πια. Είναι κοντά μας όμως η κληρονομιά τους.

Δύσκολα πράγματα

Πήγα σε μάγισσες και χαρτορίχτες. Όντως. Χαρτορίχτρα για την ακρίβεια. Ταρό. Το συζητάγαμε με φίλη από τον Ιούνιο να πάμε, έτυχε και το κανόνισε αυτή την εβδομάδα. Μα δεν έχω κάτι να με ζορίζει σκέφτομαι, αλλά δε πειράζει πάμε για πλάκα. Η σχέση μου με τα ταρό είναι κάπως, ούτως ή άλλως. Τα ρίχνω κι εγώ και τα ψιλοδιαβάζω, δε ξέρω πολύ καλά, τη γενική ατμόσφαιρα και κατάληξη μιας κατάστασης πάντως την πιάνουν. Τα πιστεύω και δε τα πιστεύω. Ίσως να είναι ένας οδηγός, ένα ξεκαθάρισμα της παρούσας κατάστασης. Δε ξέρω. Πάμε για πλάκα λοιπόν. Η μήπως όχι.

Στη χαρτορίχτρα πάμετες. Και πολύ καλή που ήτανε. Όλα μου τα βρήκε. Και μου τα βρήκε καλά. Η δουλειά καλά και νέες δουλειές θα έρθουν. Και το σπίτι, ναι θα γίνει αυτό που θέλω, θα το αποκτήσω το σπιτάκι μου. (ναι, ναι αν δε κουνηθώ δε πρόκειται, αλλά ας το προσπεράσουμε) Και το παιδάκι μου καλά το βρήκε. Και πολλούς από τους παλιούς γκόμενους. Σε σκέφτεται ο ένας, θεά σε έχει, σε σκέφτεται ο άλλος, βασίλισσα σε έχει, ο παράλλος μέσα στη καρδιά του, θα σου κάνει κρούση σύντομα. (Κι εγώ γιατί είμαι μαγκούφα ρε παιδιά;)

Και το νέο πρόσωπο; όλα θα εξελιχθούν πολύ καλά, έχεις άγχος μου λέει αλλά κι αυτός έχει άγχος. Θα περάσει και θα είσαστε πολύ καλά. Μόνο μου λέει, πρέπει να το παίξεις λίγο. Δηλαδή; Να κάνεις τη δύσκολη. Α, δε μπορώ, δυσκολεύομαι. Πρέπει μου λέει, πρέπει. Αλλιώς θα τον χάσεις. Μα βαλτή είναι και δαύτη; Και η ψυχολόγα το ίδιο μου λέει. Βρε, αστον τον άλλον να του γεννηθεί η επιθυμία. Βρε, δε μπορώ. Αφού θέλω, πειράζει; Και οι φίλες το ίδιο μου λένε. Δε μπορώ σας λέω. Δε μπορώ.

Κρύψτε το τηλέφωνο παιδιά, κρύψτε το.

Είμαι πολυάσχολη και είναι τα περισσότερα βράδυα μου κλεισμένα με φίλους και άλλες υποχρεώσεις. Και τα πρωϊνά μου. Αυτό μετράει για δυσκολία; ε; ε;

Μπορώ τώρα να πάρω τηλέφωνο και να είμαι γλυκειά;

Ανασφάλειες

Πόσες φορές έχω πει, έτσι είμαι αν αρέσω έχει καλώς, αν όχι τι να κάνουμε;
Όπως λέει και το άσμα, σε όποιον αρέσουμε και οι άλλοι ας πάνε στο καλό. Πόσες φορές άραγε το έχω σκεφτεί και πόσο, μα πόσο θέλω να το πιστέψω. Μέσα μου, βαθιά, να γίνει κομμάτι μου, κτήμα μου. Έτσι να ζω, αληθινή και όποιος με αγαπήσει να είναι για αυτό που είμαι, ότι κι αν είναι, τώρα.
Και εκεί που δε το περιμένω μπαίνουν οι ανασφάλειες και με διαλύουν, με μετατρέπουν σε μια άλλη, χαμένη, απροσδιόριστη, εύπλαστη, να ψάχνει απεγνωσμένα να καταλάβει τι και πως και γιατί, να μην αναγνωρίζει τον εαυτό της, να μη καταλαβαίνει γιατί τόσο πολύ φοβάται την απόρριψη, να καταλήγει σε συμπεράσματα που καμία βάση δεν έχουν, να ακούει λόγια που δεν ειπώθηκαν, αυτά που οι ανασφάλιες της της λένε ότι λογικά θα λεγόντουσαν. Παράνοια.

Κάποιος μου είχε πει "Όλοι έχουμε ανασφάλειες, το θέμα είναι πως τις διαχειριζόμαστε" Σωστά. Όλοι. Άραγε κι αυτός, που έχω απέναντι μου και φοβάμαι μη με απορρίψει, φοβάται κι αυτός τη δικιά μου απόρριψη; Αλλάζει ο δικός του φόβος τη συμπεριφορά του όπως ο δικός μου τη δική μου; Και η διαχείρηση, πως είναι αυτή άραγε; Τις αφήνεις να εκδηλωθούν. Α πα πα πα πα! Τις απωθείς; Με εκλογικεύσεις τις διώχνεις; Μια κουβέντα και αυτό είναι. Τις συζητάς; Πόση ανασφαλίτιδα να αντέξει κι ο άλλος; Αλλά πάλι, αυτή είμαι τώρα, καλώς ή κακώς, με τις ανασφάλειες μου κομμάτι μου. Και πως τις ξεπερνάς; Πόσο εύκολο είναι να χρησιμοποιήσεις τον άλλον για να τις καλύψεις. Και τι παγίδα. Μόλις φύγει επιστρέφεις πάλι στα ίδια, όλες οι ανασφάλειες και μερικές νέες πάλι μαζί σου. Να μη σε αφήνουν να προχωρήσεις, να τολμήσεις, να ζήσεις. Ξέρω η απάντηση είναι να τις ξεπεράσεις μόνος, με στέρεη βάση αγάπης για τον εαυτό σου. Αλλά κι αυτό μια κουβέντα είναι.

Τις τελευταίες δέκα μέρες το μυαλό μου έχει στήσει χορό, οι ανασφάλειες πετάγονται και φεύγουν συνεχώς. Αντιστέκομαι στην επιθυμία μου να χρησιμοποιήσω τη νέα άφιξη στη ζωή μου για το χαϊδεμά τους και τον ευχαριστώ που κι αυτός αρνείται πεισματικά να τις χαϊδέψει.
Μόνο που φοβάμαι για το πόσο θα με αντέξει. Γιατί οι φόβοι και οι ανασφάλειες γεννιούνται εκεί που έχουμε πολλά να χάσουμε, εκεί που μας καίει, εκεί που μας νοιάζει.


Καλό Σαββατοκύριακο

ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑ!!!!!!!

Μου έκανε τη μετατροπή σε betablogger και το σπιτάκι μου έγινε αχταρμάς!
Ευτυχώς δε χαθήκανε τα σχόλια

Πως μπορώ να αλλάξω τα κεφαλαία σε μικρά στους τίτλους;
Πως μπορώ να διαλέξω άλλο χρώμα για το φόντο μου από αυτά που δίνει ο blogger;
Πως μπορώ να κάνω κάποια ελληνικά να μη φαίνονται κινέζικα;
Και ότι άλλο δείτε που είναι φρίκη και μαύρο χάλι και ξέρετε πως να το διορθώσω
Πάσα βοήθεια ευπρόσδεκτη

Καλημέρα

Είμαι ψώνιο τι να κάνουμε!

Αυτό το ΠΣΚ είχα μια μυστικιστική εμπειρία.
Θα με πείτε ψώνιο αλλά πετάω το φόβο της απόρριψης για να το καταγράψω και να μην ξεχάσω.
Κυρίως αυτό, να μην ξεχάσω
Γιατί όλα είναι εφικτά αρκεί να επιτρέψω στον εαυτό μου να τα θελήσει.*
Γιατί αξίζω να αποκτήσω ότι θελήσω
Να το θυμάμαι αυτό.
Να το πιστέψω, και ποτέ ξανά να μην επιτρέψω στον εαυτό μου να σκεφτεί οτιδήποτε άλλο.

Τη Παρασκευή είχα μια υπέροχη μέρα.
Ναι, ναι περιλαμβάνει και νέο άντρα η καλή μου διάθεση
Το Σάββατο ήμουνα μέσα στην καλή χαρά
Με τη μέρα μου προγραμματισμένη να είναι γεμάτη από υπεροχες στιγμές.
Το ίδιο και για τη Κυριακή
Μέσα στη καλή χαρά, πάω για ψώνια, δώρα για φίλους.
Σηκώνω 500 ευρόπουλα για τα ψώνια και τις σαββατοκυριακάτικες δραστηριότητες.
Σε μαγαζί με πολυκοσμία μου κλέβουν το πορτοφόλι
Πάει το χρήμα, πάνε όλα τα χαρτιά, μα κουβαλάω όλα τα χαρτιά μαζί μου. Κάρτες (γιατί πρέπει να κουβαλώ πέντε πιστωτικές μαζί μου;), ταυτότητα, δίπλωμα, εκπτωτικές μαγαζιών, διαρκείας για διάφορα πράγματα, φωτογραφίες του Ιάσωνα, χαρτάκια με τηλέφωνα, όλα χαμένα.
Μουδιασμένη, ταραγμένη, κάνω ότι πρέπει να κάνω, ακυρώσεις, ψάξιμο στα σκουπίδια και ανεύρεση δύο άλλων πορτοφολιών, αστυνομία, γυρίζω σπίτι μέσα στη στεναχώρια. Καλά το χρήμα που δε μου περισσεύει αλλά άντε να βγάλω και όλα αυτά τα χαρτιά πάλι.
Μέσα στη στεναχώρια μου η μάνα μου λέει
"Μα καλά ποιός μας έχει μουτζώσει;"
Τα πήρα και εγώ κανονικότατα.
Εν πλήρη γνώση ότι μόνη μου προκάλεσα το συμβαν,λέω κανένας δε μας έχει μουτζώσει, εγώ έχω μουτζώσει τον εαυτό μου και θα ήθελα να ήξερα τι έχω κάνει πιά που είναι τόσο κακό και τόσο μισώ τον εαυτό μου και δε με αφήνω να ανασάνω και αυτή τη χρονιά με έχω βάλει κάτω και με κλοτσάω αλύπητα.
Μέσα στο θυμό και τη τσαντίλα κλείνομαι στο δωμάτιο μου και αρχίζω θεραπεία reiki.
Όταν κάνω reiki είναι σαν αυτοψυχανάλυση αλλά με επιπρόσθετη τη παρουσία μιας καθοδηγητικής ενέργειας.
Ξεκινά η σκέψη ψάχνωντας να βρώ επιτέλους τι είναι αυτό που μου καταλογίζω. Με τσαντίλα ψάχνω να βρω τι έχω κάνει για να μπορέσω να το συγχωρέσω. Οι μέρες και τα χρόνια περνάνε αντίστροφα μπροστά μου, εικόνες εικόνες εικόνες. Και εκεί που έχω πισωγυρίσει στα χρόνια τα φοιτιτικά και τίποτα το τόσο μεμπτό δε έχω ακόμη βρε,ί νοιώθω να εκτοξεύεται η τσαντίλα στα ύψη και λέω ε όχι ρε γαμώτο η αλκιμήδη είναι καλή, την αγαπάμε την αλκιμήδη, αξίζει ότι καλύτερο η αλκιμήδη, και νοιώθω να λούζομαι με φως.
Εκείνη τη στιγμή, χτυπά το τηλέφωνο και ναι, έχουν βρει το πορτοφόλι μου!
(Το χρήμα χαμένο βέβαια αλλά όλα τα άλλα άθικτα)

Η χαρά μου χαρά και το πείσμα πείσμα
κράτησα το συναίσθημα της αυτοαξίας μέχρι σήμερα, το ΠΣΚ εξελίχθηκε υπέροχο και εγώ τρέχω να κάνω όλα αυτά τα πράγματα που έχω τόσο καιρό αφήσει

και εσύ ασύνειδητο, άει παράτα μας, κράτα το μίσος σου για τις συνεδρείες της ψυχανάλυσης γιατί πολύ μας ζόρισες και μέχρι να βρω τι είναι αυτό που σε παιδεύει δε σου επιτρέπω άλλο να με τρικλοποδιάζεις
ουφ, αμάν πιά

και ξανά, να θυμάμαι

όλα είναι εφικτά αρκεί να επιτρέψω στον εαυτό μου να τα θελήσει,
και αξίζω να αποκτήσω ότι θελήσω.


Καλή εβδόμαδα!



* Η σκέψη είναι από πρόσφατη επαφή με νέα ιδέα και σύντομα θα σας περιγράψω με πλήρεις λεπτομέρειες το σκεπτικό (και τις δικές μου προσθήκες), μόνο να βάλω λίγο τη ζωή και τις υποχρεώσεις μου σε τάξη πρώτα.

Και συνεχίζω να με παρατηρώ

Τον τελευταίο μήνα έχω μπει σε φάση παρατήρησης. Παρατηρώ τις σκέψεις μου, τη συμπεριφορά μου, τις πράξεις μου, τα τεκταινόμενα γύρω μου. Παρατηρώ και καταγράφω, είτε εδώ είτε απλώς στη μνήμη μου. Μερικές φορές απλά αναγνωρίζω την ύπαρξη τους και κρατώ αυτή την αναγνώριση/γνώση για αργότερα. Μερικές φορές αναλύω το γιατί τους. Άλλες φορές διαισθάνομαι το γιατί τους, ή όπως μου αρέσει τελευταία να λέω, ψυχανεμίζομαι. Σιγά σιγά αντικαθιστώ τη λέξη διαισθάνομαι με τη λέξη ψυχανεμίζομαι. Η αίσθηση έχει τη βάση της στις σκέψεις, η ψυχή είναι κάτι άλλο απροσδιόριστο, το κομμάτι μου που νοιώθω από παιδί ότι παραμένει αναλλοίωτο μέσα μου. Αυτό που με συνδέει με ότι βρίσκεται γύρω μου, ζωντανό ή μη. Άλλωστε ποιος ορίζει τι είναι ζωντανό και ποιος θα κρίνει αν μια πέτρα έχει ζωή ή όχι. Πολύ φτωχά τα μέσα που διαθέτουμε για να μπορέσουμε να απαντήσουμε αυτήν την ερώτηση. Ξέφυγα όμως και επιστρέφω.

Παρατηρώ λοιπόν, χωρίς να κρίνω, χωρίς να αρνούμαι το δικαίωμα αυτών των σκέψεων, αισθημάτων, πράξεων, να μπαίνουν στη ζωή μου, να υπάρχουν. Κι όταν μπορώ να δω καθαρά το λόγο ύπαρξης, ή να τον εξαγάγω με τη λογική, ή μόνο να τον ψυχανεμιστώ, καταγράφω κι αυτό στο νου. Κι εκείνη τη στιγμή αυτόματα αποφασίζω αν θα κρατήσω το συναίσθημα/πράξη/σκέψη ή αν θα το διώξω. Κι αν βλέπω ότι θα ήθελα να το διώξω αλλά δε μπορώ, παρατηρώ και αυτή την αδυναμία και τα γιατί της.

Για παράδειγμα παρατήρησα πριν τρεις εβδομάδες ότι άρχισα πάλι να στερώ πράγματα που με ευχαριστούν από τον εαυτό μου. Με πολύ καλές δικαιολογίες σταμάτησα να πηγαίνω πισίνα, σταμάτησα το TaiChi, έχω πάνω από δύο μήνες να κάνω θεραπεία reiki, δε φροντίζω τον εαυτό μου όπως πριν. Παρατηρώ ότι αυτό ξεκίνησε τη στιγμή που λυτρώθηκα από το ντιμπούκ μου. Όσο εκεί υπέφερα δεν είχα λόγο να αυτοτιμωρούμαι κι αλλιώς. Τώρα το ασυνείδητο δεν αντέχει τόση περιποίηση και καλοσύνη από μέρους μου. Προσπάθησα να επανέλθω στις αγαπημένες μου δραστηριότητες, αλλά παρατήρησα ότι το ασυνείδητο δεν είναι έτοιμο ακόμη για τόσο χάϊδεμα. Αποδεχόμενη το γεγονός αυτό, έκανα δώρο στον εαυτό μου το TaiChi μόνο και αποφάσισα να μη πιέσω το ασυνείδητο να πάει κόντρα στην ανάγκη του για αυτοτιμωρία. Ξέρω ότι αν το κάνω αυτό θα βρει τρόπους πιο καταστροφικούς για τιμωρία. Κι αυτό δε το θέλουμε, σωστά;

Παρατηρώ ότι συνεχίζω να καπνίζω και να αυξάνω τη ποσότητα των τσιγάρων που καπνίζω. Άλλη μια αυτοτιμωρία που δεν αντέχω να αποδιώξω. Και στη δουλειά συνεχίζω να βάζω τρικλοποδιές. Και άλλη μία αυτοτιμωρία.

Χθες, με άνδρα που με ενδιαφέρει (αχ, αυτή η ερωτική ζωή της αλκιμήδης τελειωμό δεν έχει) παρατήρησα κάποια στιγμή ότι η συμπεριφορά μου έγινε περίεργη και απωθητική. παρατήρησα τις σκέψεις μου και είδα πέντε έξι ανασφάλειες να έχουν κάνει κατάληψη. Οι ανασφάλειες γελοίες και καμία θέση δεν είχαν σε εκείνη τη στιγμή. Τους λέω ουστ από εδώ, δε με πείθετε. Αυτές όμως επέμεναν ότι εκεί ήταν η θέση τους, μέσα στο μυαλουδάκι μου. Παρατηρώντας το γεγονός αυτό, έκανα το μεγάλο βήμα να αποδεχτώ τις σκέψεις της στιγμής και να μη προσπαθήσω με βία να αλλάξω τη σπασμωδική μου συμπεριφορά, με μια άλλη πιο σπασμωδική, ξένη προς εμέ και ψεύτικη συμπεριφορά. Έτσι είμαι τώρα, αυτό είναι, σκέφτηκα. Και ενημέρωσα τον άνδρα, "δρω υπό την επείρια βλακωδών ανασφαλειών αυτή τη στιγμή" Και αυτό για μένα είναι πολύ μεγάλο βήμα. Έμεινα πιστή στην αλήθεια μου χωρίς να με πανικοβάλλει το ενδεχόμενο της μη αποδοχής. Και το αναγνώρισε και ίσως να μη πήρε τη συμπεριφορά μου προσωπικά, και ίσως να ψυχανεμίστηκε κι αυτός, ότι και κάτι άλλο να υπάρχει πέρα από αυτό που εκείνη τη στιγμή έβλεπε. Παρατηρώ ότι σιγά σιγά αποδέχομαι τον εαυτό μου και του επιτρέπω να είναι κάπως.

Παρατηρώ επίσης ότι συνεχίζω να φέρνω στη ζωή μου καταστάσεις που με σπρώχνουν στο μονοπάτι που βαδίζω. Χθες σε συζήτηση με φίλο που αντιμετωπίζει φοβερά οικονομικά προβλήματα, προσφέρθηκα να του δανείσω κάποια χρήματα. Συγκινήθηκε και αρνήθηκε λέγοντας μου ότι παραείμαι καλή και να προσέχω. Η απάντηση μου, ότι θα μπορούσα να σου δανείσω περισσότερα, αλλά σου προσφέρω μόνο αυτά που ξέρω ότι αντέχω να χάσω. Συνειδητοποίησα εκείνη τη στιγμή ότι και συναισθηματικά κάνω το ίδιο. Δίνω μόνο όσα αντέχω να χάσω. Παρατηρώ ότι στη τελευταία προσπάθεια σχέσης, τη διέκοψα πριν καλά καλά ξεκινήσει λέγοντας, δεν έχω αποθέματα αυτή τη στιγμή. Παρατηρώ ότι το ασυνείδητο μου με προστατεύει και δε με αφήνει να ξεπεράσω τις αντοχές μου. Το νοιώθω σα φύλακα άγγελο, σε επαφή με αυτό το αναλλοίωτο που έλεγα πριν, με γνώση του τι μου ταιριάζει, να με συντροφεύει και να με οδηγεί. Παρόλα τα επίκτητα που η ζωή του έχει φορτώσει. Αυτή η σκέψη με γαληνεύει, διώχνει το άγχος και το φόβο.

Σκέφτομαι τα διαβάσματα των τελευταίων είκοσι χρόνων και οι άνθρωποι που συνάντησα με αργά αλλά σταθερά βήματα με οδηγούν σε αυτή τη πεποίθηση της ένωσης με ότι είναι γύρω μας και στην ανάγκη για καθαρό μυαλό/ψυχή/σώμα. Με βασικούς άξονες δύο προηγούμενες σκέψεις μου, εδώ και εδώ, προχωρώ.

Για την αλκυόνη που μου το ζήτησε τα αναγνώσματα που με έβαλαν στους δρόμους που βαδίζω.

Dyer και το βιβλίο του "οι περιοχές των σφαλμάτων σας", που μου εισήγαγε την έννοια ότι η σκέψη μας γεννά αισθήματα και πράξεις, ότι η συμπεριφορά των άλλων μας στεναχωρεί στο βαθμό που εμείς αποφασίζουμε λόγω των ακυρωμένων μας προσδοκιών, ότι δε πρέπει να περιμένουμε από τους άλλους να δρουν όπως θα δρούσαμε εμείς γιατί είναι διαφορετικοί άνθρωποι, και ότι και εμείς δε πρέπει να δρούμε όπως περιμένουνε οι άλλοι.

Dan Millman, και από όλα τα βιβλία του προτιμώ το Everyday enlightment, twelve gateways to spiritual growth, που μεταξύ πολλών χρήσιμων πραγμάτων, εισαγάγει τη μεγάλη αλήθεια ότι φέρνουμε στη ζωή μας αυτό που πιστεύουμε ότι αξίζουμε και εξηγεί γιατί έχει ο άνθρωπος τη τάση να αυτοτιμωρείται και πως χτίζεται ή γκρεμίζεται η αίσθηση της αυτοαξίας μας.

Hugh Prather και το βιβλίο του The little book of letting go, που με εισήγαγε στην έννοια της ένωσης με όλους τους ανθρώπους και την ανάγκη του καθαρού μυαλού, και εκδόσεις καφέ σχολείο (Κώστας Φωτεινός) που το προχωρήσανε λίγο παραπέρα στην ένωση με όλο το σύμπαν και την ανάγκη και καθαρής ψυχής αλλά και σώματος.

Και έπεται συνέχεια. Παρατηρώ ότι διαρκώς έρχομαι σε επαφή και με ένα ακόμη κομματάκι του παζλ, και μετά κι άλλο, κι άλλο. Άντε, καλό μου δρόμο!

ELEUSIS

Χθες είχα τη τύχη να παρακολουθήσω κάτι που ούτε το φανταζόμουνα ότι είναι δυνατόν να υπάρχει.
Δεν ήξερα τι θα δω, τι θα ακούσω, μόνο είχα νοιώσει μια έλξη όταν είδα την αφίσα. Όταν μου προτείνανε να πάμε, λέω γιατί όχι, ενδιαφέρον θα έχει.

Και έγινα κοινωνός σε μια μυσταγωγία, ταξίδεψα, μαγεύτηκα, γέμισα.
Δεν υπάρχουν λόγια να περιγραφεί η παρασταση/συναυλία

Εκπληκτική μουσική, εκπληκτικοί μουσικοί.

Και η κ. Φωτεινή Παπαδόδημα; ΘΕΑ
Θεϊκή φωνή, θείκή κίνηση, θεϊκή παρουσία.

Μου έφερε στο μυαλό αυτό που φανταζόμουνα για τις μαινάδες.
Εκστασιασμένη, σα να ήτανε σε επαφή με κάτι, τι αράγε; κάτι, πάνω, πέρα από τις λέξεις.
Κάτι από αυτή την έκσταση ένοιωσα κι εγώ.
Ευχαριστώ

Αν σας τύχει να τη δείτε κάποια στιγμή ζωντανά μη το προσπεράσετε

Και μια όμορφη πρόσκληση από την ίδια τη κ. Παπαδόδημα
"Έλατε να χορέψουμε. Δε ξέρεις πότε θάρθει ο χάρος με το άλογο του. Ελάτε μη χάνουμε χρόνο."

έλλογο ον υπεύθυνο

Τη παρασκευή το πρωί, γράφω το ποστ περί βιασμού (αν δεν έχεις σχολιάσει εκεί, please do, με ενδιαφέρουν οι απόψεις σου, ειδικά η ανδρική ματιά).

Βασική σκέψη "είναι αδιανόητο να αντιμετωπίζουμε τον άνδρα ως ζώο ανίκανο να ελέγξει τις ορμές του"

Μετά καπάκι, η συνεδρεία της ψυχανάλυσης. Που το πάω που το φέρνω, η κουβέντα πάει προς σεξ, ερωτικά όνειρα και αυνανισμό.
- άνθρωπος είμαι, έχω και ανάγκες να εκτονώσω
- Ανάγκες; ανάγκες έχουν τα ζώα. Ο άνθρωπος είναι έλλογο ον
αυτό προσπεράσθηκε στο ντούκου και η κουβέντα πήγε αλλού, αλλά τα λόγια της ψυχολόγας μείνανε στο ασυνείδητο να δουλεύονται.

Το ΠΣΚ μπήκε στη πορεία του, παρομοίως και τα σχόλια στο προηγούμενο ποστάκι. Η εκεί διαφωνία με φίλτατο blogger κατεύθηνε τη σκέψη ακριβώς εκεί που ξεκίνησε αλλά με γενικευμένες διαστάσεις.

Αυτός που πράττει είναι πάντα υπεύθυνος και υπόλογος των πράξεων του.


Μα βέβαια, είμαι άνθρωπος, έλλογο ον.
Σκέφτομαι.
Οι σκέψεις μου καθορίζουν τα αισθήματα μου και τις πράξεις μου.
Εγώ γεννώ τις σκέψεις μου.
Εγώ επιλέγω να σκέφτομαι ότι κι αν είναι αυτό που σκέφτομαι.

Όποιο κι αν είναι το εγώ: υποσυνείδητο, ασυνείδητο, συνειδητό, υπερεγώ, επιβαλλόμενο από βιώματα, κληρονομικές προδιαθέσεις, τη μπαμπέσα κοινωνία, όλα αυτά μαζί, είναι εγώ, τώρα.

Εγώ σκέφτομαι.
Εγώ επιλέγω τις σκέψεις μου.
Εγώ με αυτές τις σκέψεις επιλέγω αισθήματα και πράξεις.
Όλη η ευθύνη των σκέψεων, των αισθημάτων, των πράξεων πάνω μου.


Εγώ μπορώ να επιλέξω να κάνω διαφορετικές σκέψεις.


Το να αποδίδω αυτές τις σκέψεις στα επιμέρους στοιχεία του εγώ: υποσυνείδητο, ασυνείδητο, συνειδητό, υπερεγώ, επιβαλλόμενο από βιώματα, κληρονομικές προδιαθέσεις, τη μπαμπέσα κοινωνία, είναι απλώς υπεκφυγή.
Είναι αποποίηση των ευθυνών μου.

Α, ρε Dyer, σε διάβασα πριν 18 χρόνια, κι αυτό ακριβώς έλεγες. Κι έπρεπε να γίνω 35 χρονών γαιδάρα για να το βάλω στο τσερβέλο μου.

Είμαι έλλογο ον
επιλέγω τις σκέψεις μου
καιρός να αναλάβω την ευθύνη των επιλογών μου
καιρός να αλλάξω τις επιλογές μου
καιρός να αρχίσω να σκέφτομαι διαφορετικά
καιρός να κάνω σκέψεις που να με οδηγούν στα αισθήματα και πράξεις που επιθυμώ πραγματικά.

κάτι μου λέει ότι η κατάθλιψη θα παραμείνει στις επιλογές του παρελθόντος.
Είδομεν

Τι είναι βιασμός τελικά;

Είχα σκοπό να γράψω ένα γλυκό και τρυφερό ποστ για μιά υπέροχη πρόταση γάμου που έγινε το περασμένο ΠΣΚ σε ένα κανάλι της Bruge, όπου ο νέος γονάτισε μπροστά στη καλή του και της τραγούδησε το All I ask from you από το φάντασμα της Όπερας.
Ήθελα να μοιραστώ τη χαρά τους και να στείλω ευχές να ταξιδέψουν στο διαδύκτιο. Ευχές να είναι πάντα αγαπημένοι, να προσέχουν ο ένας τον άλλον, να γλυκαίνουν ο ένας τη ζωή του άλλου και τη ζωή των γύρω τους με την αγάπη τους.

Δυστυχώς όμως ακούω ραδιόφωνο. Μήπως να το κόψω και αυτό όπως έκοψα τη τηλέοραση και να βρω την ηρεμία μου;
Θέμα των ημερών ο βιασμός της δεκαεξάχρονης. Και μόνο ότι ακόμη βιάζονται γυναίκες είναι τραγικό.
Αυτά που ακούγονται όμως ακόμη πιο τραγικά
Αν είναι δυνατόν, ψάχνουμε να βρούμε αν τελικά "τα ήθελε" ή όχι. Τρομάζω με το πόσοι δικαιολογούν τους κατηγορούμενους αν η κοπελιά τα ήθελε.
Με τσαντίζει η επιμονή να υποβιβάζουνε τον άντρα σε ένα ζώο, ανίκανο να ελέγξει τις προσταγές του πέους του. Η θεώρηση, ότι αν του άντρα του σηκωθεί, πρέπει ντε και καλά κάπου να το εκτονώσει.

και να παραθέσω εδώ σχόλιο/ερώτηση μου, προς πάσα άντρα που διατύνεται ότι σέβεται το συνάνθρωπο, σε ποστ του Μπαμπάκη

“Είσαι με τη καλή σου, κάνετε έρωτα, αίσθάνεσαι ότι σε λίγο τελειώνεις, και η καλή σου λέει, σε παρακαλώ σταμάτα. Τι κάνεις;”

Προσωπικά θεωρώ, ότι αν δε σταματήσεις, εκείνα τα τελευταία δευτερόλεπτα γίνεσαι βιαστής, παρόλο που η καλή σου “τα θελε” μέχρι προ ολίγου

Είμαι υπερβολική; αν νομίζετε, πως ναι όντως είμαι υπερβολική, ορίστε μου εσείς τι σημαίνει αυτοδιάθεση, και το δικαίωμα μας σε αυτή, και σε πιό σημείο ακριβώς χάνει το δικαίωμα ο ένας από τους ερωτικούς συντρόφους να αλλάξει διάθεση.

Αναρωτηθήτε αν θα θέλατε οι ερωτικοί σύντροφοι της κόρης ή της αδερφής σας να σεβαστούν μια τέτοια επιθυμία.

Αν νομίζετε, ότι δεν είναι δυνατόν ένας άντρας να ελέγξει τη γενετήσια του ορμή σε τέτοιο βαθμό, να σας ενημερώσω ότι απατάστε οικτρα. Μου έχει συμβεί δις, και τις δύο φορές οι σύντροφοι μου σεβάστηκαν την επιθυμία μου.

Κι αν γνωρίζω ότι υπάρχουν άντρες ικανοί να ελέγξουν ένστικτα σε τέτοιο βαθμό και να δείχνουν σεβασμό πάντα, πως τολμάμε να μιλάμε για προκλητικό ντύσιμο και άλλες αηδίες; Ή μήπως θεωρείτε ότι κάποιες γυναίκες είναι τσουλάκια και δεν αξίζουν σεβασμό ενώ άλλες δεν είναι και τον αξίζουν.

Αντε γιατί τα πήρα τώρα.


Ευτυχώς που δεν είναι όλοι έτσι.
Φέρνω λοιπόν στο μυαλό μου την εικόνα του πολυαγαπημένου μου ξάδερφου να κάνει πρόταση γάμου στη καλή του και επιλέγω να συνεχίζω να ελπίζω σε ενα πολιτισμένο κόσμο οπού σεβόμαστε ο ένας τον άλλον.

Καλό ΠΣΚ

Παιδίων και παιδείας αξιολόγηση

Σήμερα το πρωί στο ραδιόφωνο συζήτηση για τη παιδεία και το θέμα της αξιολόγησης που έχει τεθεί. Δε γνωρίζω πολλά για το θέμα, είπαμε απολιτικ, κι ούτε ξέρω πως έχουνε σκοπό να "αξιολογούν", αλλά δε μπορούσε παρά να μου φέρει εικόνες ξεχασμένες στο νου.

Εικόνες επιθεωρητών στο δημοτικό, έντρομους δασκάλους, εικόνα του λυκιάρχη να συμ-παρακολουθεί μάθημα και καθηγητές ενοχλημένους. Θυμήθηκα καθηγήτρια, που έτρεφε αμοιβαία αισθήματα αντιπάθειας με τον λυκιάρχη, ευαίσθητη φιλόλογος ήτανε, να αναλύεται σε κλάματα και να καταρρέει κατά τη διάρκεια μιας "αξιολόγησης".

Θυμήθηκα και όταν ήμουνα Αγγλία, ο σοσιαλιστής (δεξιότερος των δεξιοτέρων) Μπλαιρ είχε εισαγάγει σύστημα αξιολόγησης στα αγγλικά δημοτικά. Οι δάσκαλοι κρίνονταν (και αναλόγως ανταμείβωνταν με αποδοχές) από την επιτυχία των μαθητών τους σε εξετάσεις. Ξαφνικά, μεγάλο ποσοστο 10χρονων μαθητών υπέφερε από άγχος, οι δάσκαλοι πίεζαν και το σχολείο είχε μετατραπεί σε πεδίο προετοιμασίας για εξετάσεις.

Μα φυσικά σκοπός της παιδίας είναι τα δεκάχρονα να ξέρουν αυτό, κι αυτό, κι αυτό και όχι να αγαπήσουν τη γνώση, τη μάθηση, την ανακάλυψη καινούργιων πραγμάτων και σιγά σιγά να αναπτύξουν και κριτικό πνεύμα. Μόνο εγώ έχω την αίσθηση ότι πάμε πίσω, ότι έχουμε χάσει το νόημα του τι σημαίνει σχολείο; τι σημαίνει παιδί;
Κι εγώ από ζαβό σύστημα παιδείας βγήκα, παιδεύτηκα τότε, παιδεύτηκα και μετά. Αλλά είπαμε να προοδεύσουμε, όχι να χάσουμε το μπούσουλα τελείως.

Βλέπω γιό φίλης μου να παιδεύεται με το διάβασμα, το υπερβολικό διάβασμα, να πιέζεται, να αγχώνεται, να έχει ήδη αρχίσει να αντιπαθεί το σχολείο. Το πιο τραγικό, να αμφιβάλει για τις ικανότητες του, αφού δε μπορεί να το αποστηθίσει το ηλίθιο το ποίημα, προφανώς, στο μυαλό του, είναι κατώτερος από τα άλλα τα παιδιά που μπορούν. Δευτέρα δημοτικού.
Βλέπω παιδιά γνωστών, συγγενών, φίλων, να τρέχουν από εξωσχολική δραστηριότητα σε εξωσχολική δραστηριότητα. Μικροί ενήλικες ήδη κουρασμένοι.

Μαθαίνω η εκμάθηση δεύτερης γλώσσας έγινε υποχρεωτική από το δημοτικό. Γιατι; Κάποια παιδιά δε τους πάει αυτό να μάθουν, γιατί να τα πιέσουμε; Στα άλλα που τους πάει πρόσφερε το, αλλά σε αυτά που δε τους πάει, γιατί να τα φορτώνεις με κακούς βαθμούς και κενά που δε μπορούν μετά να καλυφθούν;

Προπαίδεια από τη πρώτη δημοτικού! Βέβαια για να προλάβουν πριν το γυμνάσιο να έχουν μάθει να λύνουν διαφορικές εξισώσεις! Εγώ πάλι που τις έμαθα στο πολυτεχνείο δε τις χρησιμοποίησα ποτέ. Ναι, αν θέλετε το πιστεύετε για να κάνεις καριέρα, οι βασικές έννοιες των μαθηματικών αρκούν! Βέβαια το παιδάκι που δεν είναι έτοιμο να κατανοήσει τη προπαίδεια και να τη μάθει πριν τα οκτώ, είναι καταδικασμένο να μείνει πίσω, πολύ πίσω. Το κόστος στην αίσθηση αυτοαξίας του ποιός θα το πληρώσει; Το γεγονός, ότι αν το αφήσεις να μάθει με τους δικούς του ρυθμούς μπορεί να σε εκπλήξει με το που μπορεί να φτάσει, γιατί δε το λαμβάνουνε υπόψην τους;

Εφόδια, εφόδια, εφόδια. Να τα κάνουν τι;

Δουλεύω από τα 18. Δούλεψα σε τέσσερις διαφορετικούς τομείς. Στον ιδιωτικό τομέα που δε σου χαρίζεται. Έχω πτυχία. Προόδευσα στις δουλειές μου. Όχι λόγω πτυχίων. Τα απαραίτητα εφόδια είναι άλλα : ευσυνειδησία, ευχάριστος χαρακτήρας, προγραμματισμός, καλές δημόσιες σχέσεις, παραγωγικότητα, διάθεση για μάθηση, ψυχραιμία. (είναι κι άλλα που ή τα ξεχνώ ή εγώ δε τα κατέχω)
Τις ειδικές γνώσεις για τη κάθε δουλειά δε τις πήρα ούτε στο σχολείο ούτε στα πανεπιστήμια. Στη δουλειά τις έμαθα.


Για μένα σκοπός του σχολείου είναι να μάθει στους αυριανούς ενήλικες πως λειτουργεί ο κόσμος, να τους δείξει τη μαγεία όλων των επιστημονικών ανακαλύψεων και του πολιτισμού, να τους αφήσει να αναπτύξουν τις κλίσεις τους, να τους μάθει να σκέφτονται, να ρωτούν, να αναζητούν, να τους βοηθήσει να στεκονται γερά στα πόδια τους, να τους βοηθήσει να συνεργάζονται και να βιώνουν πολιτισμένα μέσα σε μια κοινωνία διαφορετικών ανθρώπων.
Όλα τα άλλα καλά και χρήσιμα αλλά επουσιώδη, τα μαθαίνει κανείς και στην πορεία, άμα τα χρειαστεί. Αρκεί να αγαπάει τη γνώση και να πιστεύει στη προσωπική του ανάπτυξη.


Στεναχωριέμαι για τα παιδιά, τα παιδιά του κόσμου και το παιδί το δικό μου.
Το ότι τους κλέβουμε τη παιδική ηλικία είναι θλιβερό, αλλά κατά τη ταπεινή μου άποψη το τραγικό είναι ότι ρισκάρουμε την αίσθηση αυτοαξίας τους και τα ωθούμε να μισήσουνε τη γνώση, να γίνουν ανίκανα να αναζητήσουν γνώση.


Θλίβομαι. Πολύ. Και νοιώθω και ανύμπορη. Πολύ.

φωνές κάπου, που;

Φράσεις. Κολλάνε στο μυαλό. Καρφώνονται. Επισκέπτονται, για λίγο μόνο και μετά εγκαταλείπουν. Ξανάρχονται. Κυκλώνουν. Επισημαίνουν. Κοροιδεύουν. Απορούν. Συνήθως στίχοι τραγουδιών. Τίτλοι βιβλίων. Συνθήματα. Πετάγονται. Έρπονται. Υπάρχουν. Εκεί.
Δεν είμαι πια εδώ
και που είμαι τότε; που χάθηκα; γιατί εσύ με έχεις βρει και εγώ όχι;κι αν είμαι αλλού, έτσι νοιώθω, αλλού, που είναι αυτό; ποιοί άλλοι είναι εκεί μαζί μου;κι έχει απομείνει κανείς εδώ; κι αν απέμεινε τι περιμένει; θα γυρίσω ποτέ; θα συναντηθούμε ποτε; πόσες οι διαδρομές από το εδώ στο αλλού; πόσα τα εδώ; πόσα τα αλλού; θα σταματήσω ποτέ να μετακινούμαι; θέλω; θυμάμαι πως είναι το εδώ; ήμουνα ποτέ εδώ για να έχω μνήμη του; μου άρεσε; θα μου αρέσει ακόμη; ήμουνα ποτέ στο αλλού; μήπως είμαι καταδικασμένη εσαεί να είμαι στο ανάμεσα; να μετεωρίζομαι; καταδίκη ή ευλογία; εδώ, εκεί, παραπέρα, αλλού, κάπου, που;
να μαι καλά να σαι καλά να σε αγαπώ
καλά; τι είναι αυτό; προσδιόρισε το καλά. τι διάρκεια έχει; διαβαθμίσεις; ποιός αποφασίζει; εγώ; εσύ; το δικό σου καλά είναι καλύτερα από το δικό μου; τι απαιτείς; τι προσμένεις; ήσουν ποτέ καλά; ήμουν; είμαστε τώρα; αγάπη
για ποιά αγάπη μου μιλάς;
και πως τολμάς; πως τολμώ; ποιός ξέρει και την ονομάτισε και μετά μας επέβαλε να τη νοιώθουμε; θα μας εξηγήσει ποτές στα τυφλά; στα φανερά; προχώρα; συνέχα; ροή. στάση.
πάμε πάλι
κυκλικές διαδρομές. αναζητήσεις. ερωτήσεις. απορίες. υπεκφυγές. παραπομπές. που; κάπου.
δυστυχώς επτωχεύσαμε
συναισθηματικά. ψυχικά. παραξοδέψαμε. παραφοβηθήκαμε. παραπονέσαμε. παρακουραστήκαμε. παραζαλιστήκαμε. ψάχνω κάτι. τι; πες μου τι.
φωνές μέσα μου. συμβαίνει σε όλους αυτό;
βυθίζομαι,
ξανά,
αναδύομαι,
ξανά.

Μια άλλη άποψη για τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση

Το σεμινάριο για γονείς που παρακολούθησα πριν δέκα μέρες ήταν επικεντρωμένο στη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας. Πήγα, περιμένοντας να πάρω ιδέες για την αντιμετώπιση των αυθόρμητων και δύσκολων ερωτήσεων με τις οποίες συχνά ερχόμαστε αντιμέτωποι οι γονείς. Κάποιες τακτικές ίσως, κάποιες φράσεις, καθώς και τι να περιμένω στα διάφορα στάδια ανάπτυξης του γιού μου. Για παράδειγμα αυτή τη στιγμή περνάμε έντονες οιδηπόδειες καταστάσεις και πως θα μπορούσα να τον βοήθησω να τις λύσει επιτυχώς χωρίς έναν άντρα μέσα στο σπίτι.

Ευτυχώς, αυτά που άκουσα ήταν πολύ μακριά από αυτά που περίμενα. Τα παραπάνω ερωτήματα εύκολα απαντούνται με διάβασμα κλασσικών αναγνωσμάτων. Ευτυχώς, μας μιλήσανε για μια άλλη προσέγγιση, και θα προσπαθήσω περιληπτικά να τη μεταφέρω.

Τα διαδικαστικά και τις τεχνικές λεπτομέρειες του σεξ εύκολα τις εξηγούμε στα παιδιά ανάλογα με το στάδιο ανάπτυξης τους και τις απορίες τους. Είναι υπόθεση του κάθομαι μαζί του μια δυό ώρες και συζητάμε. Αυτό θα χρειαστεί να γίνει αρκετές φορές αλλά είναι απλά μια συζήτηση της στιγμής.

Η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση είναι κάτι πιο συνολικό και διαρκές, ξεκινά τη στιγμή που το παιδί γεννιέται και συνεχίζεται μέχρι το παιδί να γίνει ώριμος ενήλικας.

Ξεκινάμε χρησιμοποιώντας τις σωστές λέξεις για όλα τα μέρη του σώματος (ναι, ναι λέμε πέος και αιδοίο) και αντιμετωπίζοντας όλο το σώμα ως σύνολο και χωρίς ντροπή. Όταν π.χ κάνουμε μασάζ στο βρέφος με λάδια και αλλοιφές, δεν αποφεύγουμε τα γεννητικά όργανα ούτε και επικεντρώνουμε σε αυτά.
Δε ντρεπόμαστε εμείς για το σώμα μας και έτσι περνάμε μια φυσική θεώρηση και στα παιδιά. Όχι γύμνια επι τούτου αλλά όχι και φόβος μπροστά της.
Εστιάζουμε στη καλή υγεία και φυσική κατάσταση και όχι στην ομορφιά.
Αυτά για αρχή. Όσο τα παιδιά μεγαλώνουν η δική μας θεώρηση (που ωσμοτικά περνάει και στα παιδιά) για το σεξ είναι τρίπτυχη. Ναι, πηγή ευχαρίστησης, ναι κομμάτι μιας ερωτικής σχέσης, και, ναι αυτό να μη το ξεχνάμε ποτέ, άμεσα συνδεδεμένο με το θαύμα της ζωής.
Εστιάζουμε όσο μπορούμε στο κομμάτι των ανθρώπινων σχέσεων, και με λόγια αλλά κυρίως με το παράδειγμα μας.

Μαθαίνουμε στα παιδιά ότι πρέπει πρώτα να δομηθείς ο ίδιος, να μάθεις τον εαυτό σου, να ξέρεις να φροντίζεις τον εαυτό σου, για να μπορέσεις να φροντίσεις και κάποιον άλλον. Να είσαι σίγουρος για το ποιός είσαι και να ικανός να υποστηρίξεις αυτό που είσαι, για να μη γίνεις έρμαιο έτοιμο να πλαθεί από τις επιθυμίες άλλων. Τα ενημερώνουμε ότι όταν είσαι ερωτευμένος η διαδικασία αυτής της αυτοδόμησης δε μπορεί να συνεχιστεί γιατί η ένταση των συναισθημάτων οδηγεί αλλού. Τότε μέσα από την ερωτική σχέση προσπαθούν να καλύψουν το κενό που αφήσανε και όχι αυτό που πραγματικά έχει ανάγκη το είναι τους.
Τα βοηθάμε στην αυτοδόμηση τους ρωτώντας τα για τις προτιμήσεις τους, τις επιθυμίες τους, τις απόψεις τους και μοιραζόμενοι μαζί τους τα αντίστοιχα δικά μας. Δουλεύουμε μαζί τους για την αυτοδόμηση και αποδεχόμαστε αυτό που σιγά σιγά διαμορφώνουν ως εαυτόν. Δίχνοντας τους απόλυτο σεβασμό και αντιμετωπίζοντας εμείς την ιδιαιτερότητα τους ως κάτι πολύ σημαντικό μαθαίνουν κι αυτά να την εμπιστεύονται και να την υποστηρίζουν με πάθος. Για να είναι πάντα πιστά και αληθινά στο μέσα τους.

Μαθαίνουμε στα παιδιά ότι οι ανθρώπινες σχέσεις θέλουν χρόνο, ότι υπάρχει η βάση της αρχικής συμπάθειας (στις φιλικές σχέσεις) ή της ερωτικής έλξης (στις ερωτικές σχέσεις) αλλά σιγά σιγά ανακαλύπτεις αν ο άλλος/η σου ταιριάζει και είναι κοντά στις δικές σου αρχές.
Αναγνωρίζουμε στα παιδιά ότι ναι θα νοιώσουν το πάθος και θα παρασυρθούν από τον ενθουσιασμό τους αλλά να θυμούνται ότι η φωτιά για να συνεχίσει να καίει χρειάζεται μπόλικο καύσιμο και πολύ συχνά μετά από τη πρώτη μεγάλη και δυνατή φλόγα σβήνει. Κι αυτό είναι φυσικό, και θα τους συμβεί πολλές φορές, και μετά απλά θα συνεχίζουν την αναζήτηση.

Τους μαθαίνουμε πριν μπουν στην εφηβεία τι σημαίνει έχω ένα μωρό, τα στάδια της ανάπτυξης του και τι οφείλει ο γονιός να κάνει για αυτό, ώστε πριν ξεκινήσουν το ερωτικό τους γαιτανάκι να έχουν επίγνωση της σημαντικότητας της απόφασης να κάνουν ένα παιδί.

Τελικά η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση είναι να μάθεις στο παιδί να στέκεται με περηφάνεια και θάρρος στο κόσμο, με σεβασμό και αυτοσεβασμο, σταθερά πάνω στα δικά του πόδια.

Φυσικά δε μπορούσα να μην αναλογιστώ τα δικά μου κενά στη δική μου σεξουαλική διαπαιδαγώγηση. Ευτυχώς, όπως λέει και ο Eric Erickson, παιδαγωγός και ψυχολόγος του περασμένου αιώνα που εκτιμώ αφάνταστα, ακόμη κι αν σε κάποιο στάδιο της ανάπτυξης το κρίσιμο ζήτημα δεν επιλυθεί επιτυχώς, μπορείς πάντα να επιστρέψεις και να διορθώσεις.

Καλη μέρα και καλή εβδομάδα

Γενέθλιο παραλλήρημα

Γεννηθής 27 Οκτωβρίου 1971. 5 η ώρα. Η μάνα διαισθάνθηκε ότι έρχομαι, βιαστική, κανονικά με περιμένανε σε τρεις εβδομάδες, πάλι σκορπιός θα ήμουνα, η ανυπομονήσία δε μου άλλαξε το αστέρι μου, ευτυχώς. Διασθάνθηκε η μάνα λοιπόν και πήγε δουλειά, πουρνό πουρνό, λέει σήμερα θα γεννήσω, να κλείσουμε τις εκρεμότητες. Στις δύο έφυγε από τη δουλειά, πήγε σπίτι, έφαγε, και μετά μαιευτήριο. Τρία τέταρτα από την άφιξη της, ήρθα και εγώ. Αποδοτική και βολική. Να τρία χαρακτηριστικά που τα έχω και τα κουβαλάω από εκείνη τη μέρα, ανυπόμονη, βολική, αποδοτική. Την επόμενη μέρα επέτειος. Το ιστορικό ΟΧΙ. Κάτι πήρα κι από αυτό, σε όλη τη ζωή μου είχα μια αντιδραστικότητα. Μου είπανε όμως ότι δε κάνει, δεν είναι σωστό, και ξεμαθα. Ξέχασα να αντιδρώ, ξέχασα να διεκδικώ. Για μένα.

Σε δύο ώρες επισήμως μπαίνω στο δεύτερο μισό της ζωής μου. Ημέρα σκέψης; απολογισμού; Όχι ακριβώς, περίπου όμως. Αναλογίζομαι τι έχω κάνει, που έχω φτάσει, τι έχω επιτύχει, κατακτήσει, αποκτήσει. Πολύ κτήσει, κτητικότητα έπεσε. Δε πειράζει, άσε τις μετριοφροσύνες. Δικά μου και μου ανήκουν. Περηφάνεια και καμάρι μου. Το κτήσει γίνεται και κτίσει άμα γουστάρω. Γιατι δε μου χαρίστηκαν, δούλεψα και τα αξίζω. Περηφάνεια και καμάρι μου λοιπόν. Και σκέφτομαι τη τελευταία χρονιά, πόσο ταλαιπωρήθηκα, πόσο αφέθηκα να με διαλύσουν, να με αποσυντονίσουν, να με μειώσουν, να με πληγώσουν, να με χρησιμοποιήσουν, να, να, οι εκάστοτε ερωτικοί σύντροφοι. Η λέξη σύντροφοι κατ' εφημισμόν βεβαίως βεβαίως. Το κακό τρίτωσε. Μόλις. Νισάφι πιά. Έκλαψα για τις καμένες ευκαιρίες, έκλαψα για μένα που δεν είμαι αρκετά γυναίκα για να γεννήσω κάτι πιο ευγενές μέσα τους. Μα ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος αλκιμήδη μου. Φύσιν αδύνατον. Εκ του μηδενός τι; Και τσαντίστηκα, πόσο πόσο τσαντίστηκα. Με τον εαυτό μου και με δαυτους. Στα τσακίδια ουστ.

Θυμήθηκα τη μοίρα μου. Ανυπόμονη (αυτό ας το πετάξω), αποδοτική (αυτό ας το στρέψω στον εαυτό μου), βολική (κι αυτό να το στρέψω στον εαυτό μου), αντιδραστική.
Ναι ρε γαμώτη μου λέω οχι και αντιδρώ και αντιστέκομαι και δεν επιτρέπω πια σε κανένα (και πρωτίστως στον εαυτό μου) να με χαλάει.

"Παίρνει τσάντα, κλειδιά, ανασκαφή παλτού από το σωρό, ανοίγει πόρτα. Επιτέλους ανάσαινε. Μπαίνει στο αυτοκίνητο, μελωδία στο τέρμα, και με ένα σπινιάρισμα βγαίνει από το γκαράζ. Οι ταχύτητες καρφώνονται, ξεκινά για τη γνωστή βόλτα. Κηφισσίας, βουλιαγμένης, Ποσειδωνός, Σούνιο. Στο φανάρι το μάτι ανεπαίσθητα κοιτάζει την αντανάκλαση της στο καθρέπτη. Μεταβολή κι επιστροφή στο σπίτι. Ηρθε η στιγμή να συγυρίσει. Και αύριο θα κάνει μια μεγάλη καλέστρα, όλους τους αγαπημένους φίλους, και θα φτιάξει κρεατόπιτα, με μπόλικο γαρύφαλλο να μοσχοβολήσει ο τόπος. "

Καλό μου υπόλοιπο γενεθλίων.

τάσεις φυγής

Έβαλε βαριεστημένα το κλειδί στη πόρτα, την άνοιξε. Αντίκρυσε το χαμό. Τόση ακαταστασία την κούραζε. Πρέπει κάποια στιγμή να βάλω κάποια τάξη, σκέφτηκε. Αύριο ίσως, ίσως όχι. Τι πειράζει; Μόνο εγώ τη βλέπω, δε μπαίνει και καμιά άλλη ψυχή εδώ μέσα άλλωστε. Και μετά από μερικές μέρες πάλι έτσι θα γίνει. Άσε.
Ακούμπησε τη τσάντα της στη πρώτη ελεύθερη επιφάνεια που βρήκε, πέταξε το παλτό της πάνω σε μια καρέκλα, βαρυφορτωμένη ήδη. Τουμπάρισε η καρέκλα, με ένα γδούμπο πέσανε όλα κάτω. Ανασήκωσε τους ώμους, κατευθήνθηκε στη κουζίνα. Το ψυγείο άδειο. Δε πειράζε, δε πείναγε. Κάτι να κάνει ήθελε μόνο. Πήγε από δωμάτιο σε δωμάτιο, έπιασε ένα βιβλίο να διαβάσει, το άφησε. Η ατμόσφαιρα μέσα στο σπίτι πηχτή, όπως πάντα. Πνιγότανε. Παίρνει τσάντα, κλειδιά, ανασκαφή παλτού από το σωρό, ανοίγει πόρτα. Επιτέλους ανάσαινε.





*Σήμερα αισίως και επισήμως 35 η Αλκιμήδη.
Δεχόμεθα ευχές

Συμβουλή από καρδίας με χαμόγελο

Σήμερα θυμήθηκα μια συμβουλή που μου είχε δώσει η παρολίγον πεθερά μου.

"Αν δεν έχεις κάτι καλό να πεις, καλύτερα μη μιλάς καθόλου"

Διαφορετικά τι επιτυγχάνεις;

Χαλάς τη καρδιά σου και τη καρδιά του άλλου.
Αυτό, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

Και οι καρδιές μας έχουν πολλά άλλα να αντέξουν δε νομίζετε;

παλιοι λογαριασμοι

Μπήκε στο ασφυκτικά γεμάτο μπαρ. Η μπάντα στο βάθος έπαιζε τις τσιγγάνικες μελωδίες της. Έκανε να στρέψει το βλέμμα για να βρει τη παρέα της αλλά ένοιωσε πάνω της κάτι να τη τραβάει, να τη καθηλώνει. Γύρισε το κεφάλι ανεπαίσθητα προς τη πηγή αυτού του δεσμού και αντίκρυσε το βλέμμα του καρφωμένο πάνω της. Γαμώ τη γκαντεμιά μου σκέφτηκε και με μια απότομη κίνηση σήκωσε το κεφάλι και αυθάδικα κάρφωσε κι εκείνη το βλέμμα της. Αν τολμας μίλησε μου ελεγε προκλητικά το βλέμμα της. Το δικό του παρέμεινε ακίνητο, αν τολμάς μη μου μιλάς, προκαλούσε εκείνο. Και εκεί έμειναν σταθέρα, αποφασιστικά, να επιμένουν, για πόσο, αιώνας της φάνηκε, ωσπου εκείνος έσπασε το δεσμό γέρνοντας ανεπαίσθητα το κεφάλι. Ικανοποιημένη, με ένα μειδίαμα, άφησε και το δικό της να πλανηθεί στο χώρο. Αργά, βασανιστικά, με σιγουριά. Το ξαναένιωσε το βλέμμα πάνω της, αντιστάθηκε στη δεύτερη συνάντηση. Είδε τη παρέα της και τη φιλενάδα της να χτυπιέται σα χταπόδι κάνοντας της νόηματα. Προχώρησε αργά, σταθερά, το βλέμμα πάντα πάνω της να τη τραβάει, το πάτωμα υφή πουπουλένιου σύνεφου, προς το μέρος τους. Χαμογέλασε πλατιά, κάθισε.
- Τι έγινε καλέ δε με βλέπεις τόση ώρα που σου κάνω νοήματα;
- Εκλεινα κάτι λογαριασμούς, είπε και έστρεψε το κεφάλι προς τη μεριά του.
Δέν ήταν εκεί. Πήρε τη σκέψη του ωσαν ένας άλλος Dumblemore, και με το τσιγάρο της φανταστικό ραβδάκι της, την εναπόθεσε στο δικό της pensieve dissarono. Μονορούφι τη κατάπιε τη σκέψη. Έγνεψε να της φέρουν κι άλλο dissarono, για να την πνίξει. Κι άλλο ένα για να τη ξεράσει. Το κοντραμπάσσο και το βιολί συνέχιζαν να συμφωνούν και να διαφωνούν, οι νότες συνέχιζαν να χορεύουν το τσιγγάνικο τανγκό τους στον αέρα.

συνηθισμένα πράγματα

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα μικρό κοριτσάκι, ας το πούμε Άννα. Η Άννα που λες, ήταν ένα συνηθισμένο κοριτσάκι, που γεννήθηκε μέσα σε μία συνηθισμένη οικογένεια, που πήγαινε σε ένα συνηθισμένο σχολείο, που είχε συνηθισμένους φίλους. Οι συνηθισμένοι γονείς της αγαπούσαν πολύ την Άννα με το γνωστό συνηθισμένο τρόπο. Η Άννα ζούσε τη συνηθισμένη ζωή της και είχε τα συνηθισμένα συναισθήματα, χαρά, λύπη, θυμό, ενθουσιασμό, απογοήτευση, ελπίδα, έκπληξη, φόβο, αποφασιστικότητα. Φυσικά, έκανε συνηθισμένα όνειρα. Τίποτα το ασυνήθιστο ως εδώ. Ένα πρωί ξεκίνησε για τη συνηθισμένη βόλτα της. Επειδή είχε πολύ ήλιο φόρεσε ως συνήθιζε αντηλιακό και έβαλε το ζακετάκι της μέσα στη συνηθισμένη τσάντα της. Χαιρέτησε τους συνηθισμένους γείτονες της και περπάτησε, σχετικά γρήγορα, ως τη στάση του λεωφορείου. Συνηθισμένα πράγματα. Γύρισε και κοίταξε πίσω της. Κάτι δε της πήγαινε. Κάτι είχε ξεχάσει; Δε το συνήθιζε αυτό. Το λεωφορείο ήρθε αλλά αποφάσισε να μην ανέβει. Ήταν σίγουρη ότι κάτι δε πήγαινε καλά αλλά δεν ήξερε τι. Κάθισε λοιπόν στη στάση και άρχισε να σκέφτεται τι θα μπορούσε να ήτανε. Πέρασε κι άλλο λεωφορείο, κι άλλο, κι άλλο, αλλά απάντηση δε μπορούσε να βρεί. Ρωτούσε και τους συνηθισμένους περαστικούς, που και που και τον οδηγό του λεωφορείου. Ένας συνηθισμένος κύριος τη παρατηρούσε από το απέναντι μπαλκόνι κι απορούσε κι αυτός γιατί ένα τόσο συνηθισμένο κορίτσι να κάθεται στη στάση και να αφήνει τα λεωφορεία να περνούν. Άσε που του άλλαζε τη συνηθισμένη θέα του. Πήγε, τη σκούντηξε, τη ρώτησε. Ο κύριος αυτός είχε πρακτικό μυαλό. "Κοίτα ή θα πάρεις το επόμενο λεωφορείο και δε πειράζει αυτό που ξέχασες, ή θα γυρίσεις σπίτι σου να ψάξεις να το βρεις. Στη στάση πάντως δεν είναι. Και δεν συνηθίζεται οι άνθρωποι να κάθονται στις στάσεις και να μη παίρνουν λεωφορεία." Η Άννα σήκωσε το συνηθισμένο πρόσωπο της, τον κοίταξε με τα συνηθισμένα μάτια της και λέει "μπα, καλά είναι και εδώ, έχει σκιά. Θα μου κάνεις παρέα;"

Παρατηρήσεων συνέχεια

Επιστροφή από ένα σαββατοκύριακο που άγγιξε τη τελειότητα. Ο χώρος, οι άνθρωποι, αυτά που συζητήθηκαν. Παρατηρώ ότι το τελευταίο καιρό συναντώ ανθρώπους και καταστάσεις που με ωθούν στο καταληκτικό συμπέρασμα που πάντα ήξερα, ζωή απλή και ωραία. Αναπόδραστος μονόδρομος επιστροφής στην ουσία μου, εξωτερικά επιβαλλόμενος ή εσωτερικά αναζητούμενος και προκαλούμενος; Η απάντηση άνευ σημασίας. Κάνω κύκλο και σιγά σιγά ξανασυναντώ το απλό απλό "νιώσε, γεύσου, ζήσε".

Το σαβατοκύριακο ήταν σεμινάριο για γονείς. Στην ουσία μάθημα ζωής. Η ατμόσφαιρα, το περιβάλλον, να επιβάλλουν ψυχική ηρεμία. Τόση η ομορφιά γύρω μου, τέτοιο το βάθος των θεμάτων που αγγίξαμε που το μυαλό δεν είχε λόγο να μολλύνει τις στιγμές με τη παραζάλη του. Παρατηρώ ότι η εμπειρία ήρθε σε μια στιγμή που έχω ανάγκη να πάρω μια γεύση του ζητούμενου μου. Κινητοποιούμαι. Ναι, μου άρεσε αυτό που έζησα. Ναι, θέλω και άλλο. Ναι, μπορώ να το επιτύχω. Ναι, είμαι διατεθημένη να δουλέψω για αυτό. Ναι, θα πάψω να αντιστέκομαι.

Εκεί, και ένας άνθρωπος που πολύ θαυμάζω για τη στάση ζωής, για το που έχει φτάσει ψυχικά. Όταν τον πρωτογνώρισα τον αντιπάθησα γιατί μου φάνηκε πολύ εγωιστής. Παρατηρώ όμως ότι από τη βάση της πλήρους φροντίδας του δικού του εαυτού μπορει και φροντίζει και όποιους συναντά στο δρόμο του. Παρατηρώ ότι προσφέρει στήριγμα και εμπλουτίζει τη ζωή των γύρω του. Άλλο ένα preview του τι θέλω. Κάποια στιγμή αναφερόμενος σε κάτι που ήθελε να κάνει και τελικά δε προέκυψε λέει "I have desireσ but I don't care about them much". Έκπληκτη αναφωνώ, αυτό, αυτό θέλω κι εγώ, πως το καταφέρνεις; " "No thoughts", Ορίστε; και εγώ αυτό πιστέυω, καθαρό μυαλό, πως χρυσέ μου, πως; "It takes practice. Observe the gaps between the thoughts, and then try to increase them. When a thought comes transfer it on paper or as I do on arecorder and deal with it later" Θα το δοκιμάσω, γιατί όχι; Λέγεται διαλογισμός. Δε χρειάζεται να πάρεις τη στάση του λωτού για να το κάνεις. Πολλές φορές τις τελευταίες τρείς μέρες το είδα να βγάζει το μαγνητοφωνάκι του και να πετάει στη μαγνητική ταινία τη σκέψη που μολύνει το παρόν του. Το νιρβάνα δεν έρχεται φυσικά αγαπητή μου αλκιμήδη, θέλει δουλειά, πολύ δουλειά, και επιμονή, και αποφασιστικότητα. Όπως όλα στη ζωή. Οι σχέσεις, το να είσαι γονιός, ακόμη και τα επουσιώδη, δουλειά, κοινωνική καταξίωση, διανοητική ανάπτυξη.

Ένα από τα θέματα του ΠΣΚ η ακεραιότητα, η σημασία του να ζεις με ακεραιότητα, εννοώντας οι πράξεις να συμβαδίζουν με τα πραγματικά πιστεύω. Τα πιστεύω της στιγμής, που για να ξέρεις ποιά είναι, πρέπει να μάθεις τον εαυτό σου. Πως είναι τώρα ο εαυτός. Γιατί θα αλλάξει. Και πως μαθαίνεις τον εαυτό σου. Απαντώντας σε απλές ερωτήσεις για το τι σου αρέσει αρχικά και μετά για το πως θέλεις τη ζωή και σένα μέσα στη ζωή, σκεφτόμενος τι νοιώθεις σαν απάντηση στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής. Άλλη μια άσκηση για μένα. Ίσως με αυτόν το τρόπο, μέσα από τις προτιμήσεις και τις επιθυμίες μου να μπορέσω να αναγνωρίσω τον εαυτό μου επιτέλους. Και όταν ο χρόνος δεν είναι αρκετός για να σκεφτείς ποιά η ουσία σου και τι αυτή θα έκανε, να μπορείς να στηριχθείς στη διαίσθηση. Οι αντιδράσεις να έρχονται από μέσα όμως, πάντα, να εκφράζουν την εκάστοτε αλήθεια σου.
Πάντα η ζωή να αντικατροπτίζει την αλήθεια μας, να έχουμε το θάρρος να μένουμε πιστοί στην αλήθεια μας.

Η μοναδική σκέψη που άφησα να περάσει λίγο από το μυαλό μου αυτό το ΠΣΚ, προέρχεται από τη ψυχολόγα μου (φυσικά ποιόν άλλον;). Όταν της είπα ότι καπνίζω και πόσο αντέδρασε αρκετά έντονα.
- Μα έχετε πρόβλημα και πρέπει να σταματήσετε. Ανεξάρτητα αν είναι κομμάτι της γενικής αυτοκαταστροφικότητας σας, πρέπει να καταλάβετε ότι η ζωή σας δε σας ανήκει, ανήκει στον Ιάσωνα.
Αυθόρμητη αντίδραση της στιγμής, η οποία και δεν εκφράστηκε, η ζωή μου δε μου ανήκει; και φυσικά μου ανήκει!
Διαισθάνομαι την αλήθεια των λεγόμενων της όμως, γιαυτό και σιώπησα.
Αν κάτι συνέβαινε στο παιδί (χτυπώ ξύλο όσο το γράφω αυτό) απλούστατα θα τερμάτιζα και τη δικιά μου ζωή. Κι έτσι απλά αποδυκνείται ότι όντως η ζωή μου του ανήκει. Και το έχω ξαναπεί, επιτιθέμενη στον εαυτό μου, επιτίθεμαι στον Ιάσωνα. Τι νομίζω; ότι αν εγώ πάθω κάτι ο Ιάσωνας θα είναι καλύτερα; Και τι πειράζει να χάσει κάτι που ίσως τον καταστρέφει; Φυσικά όχι αλλά ας μην τις πετάξω τις ερωτήσεις. Υπάρχει κάποιος λόγος που αναδυθήκαν στους δαιδάλους του μυαλού μου. Άλλο επαναλαμβανόμενο θέμα συζήτησης του σαββατοκύριακου, το πως να είσαι γονιός θέλει πολύ δουλειά, πως τα παιδιά εκτός από αυτά που λέμε αντιλαμβάνονται και αυτά που δε λέμε, τη κρυφή γλώσσα, και ο κόσμος που βλέπουν είναι ο κόσμος που εμείς οι γονείς τους βλέπουμε.
Εγώ τα κουβάρια των δικών μου γονιών, ο Ιάσωνας τα δικά μου.
Ως γονιός οφείλω για την ευτυχία του να δουλέψω σκληρά, πολύ πολύ σκληρά για να αλλάξω το τρόπο που βλέπω το κόσμο. Και αφού αδυνατώ να το κάνω αυτό, τότε τι; Εναλλακτικές παρακαλώ; Δεν υπάρχουν; Πρέπει να το κάνω;
Απελθέτω απο εμού το ποτήριον τούτον...

Τεμπέλικα και ναρκισσιστικά αφήνομαι να βυθιστώ, αρνούμαι, όπως πολύ σωστά διαπίστωσε κάποιος πρόσφατα, να αναλάβω την ευθύνη του εγώ μου.

Δεν έχω όμως τη πολυτέλεια να συνεχίσω να είμαι δυστυχής και χαμένη. Σήμερα ο Ιασωνας μου είπε. "Πονάω μαμά γιατί μεγαλώνω." Μιά πρώτη ένδειξη ότι βλέπει το κόσμο μέσα από τα μάτια μου που μόνο οδύνη μπορούν να διακρίνουν; Όχι μάτια μου θα ήθελα να του πω δεν είναι η ζωή σκληρή, είναι ωραία, πολύ πολύ ωραία.
Δε μπορώ να περιμένω κάποιος άλλος να με πάρει από το χεράκι και να με λυτρώσει είτε αυτός λέγεται ψυχολόγα που έχει τις απαντήσεις και δείχνει το δρόμο, είτε έρωτας που παρέχει ψευδαισθήσεις επιβεβαίωσης, είτε μάνα που παίρνει πάνω της τις ευθύνες των δικών μου προβλημάτων, είτε βιβλία και αμπελοφιλοσοφίες που πρόσκαιρα χαιδεύουν και κοροιδεύουν τις ανυσηχίες με ξένες προς εμέ σκέψεις.

Δικό μου το μονοπάτι και εγώ πρέπει να το διανύσω. Καιρός να σταματήσω να κοιτάζω τη θέα και να κλοτσάω νωχελικά τα πετραδάκια. Καιρός να αρχίσω να τρέχω ίσως. Τουλάχιστον να περπατήσω.

Τραγουδάκι που άκουσα σήμερα στο ραδιόφωνο. Προφανώς μιλάει για ανεκπλήρωτο έρωτα, αλλά εμένα αλλά μου είπε.

Άλλο δράμα δε θα ζήσω σα το τωρινό
Μόνη μου θα διασχίσω τον ωκεανό
κι άμα τύχει και λυγίσω Θέε μου σχώρα με
κι άμα πιάσω και μεθύσω παρηγόρα με

Ναι, με λένε και αλκιμήδη και είμαι καλύτερα. Προσπαθώ, αποτυγχάνω, ξαναπροσπαθώ. Σχώρα με. Μη με παρηγορείς όμως, μόνο, μη με παρηγορείς. Φταίω βλέπεις.