χανομενάκι

Άφήνω τα κρυφά κρυμμένα. Και τα χαμένα επίσης. Υπάρχει λόγος που χάνονται. Δε το ξερες; Αν δεν ήταν να χαθούν θα ήταν ακόμη εδώ. Αν ήταν για σένα, για μένα, για εδώ δε θα τα χάναμε. Αν τα θέλαμε δε θα τα χάναμε. Κάθε πράξη, ή παραλειψη πράξης, ή παραπραξία, έχει το λόγο της, συμβαίνει για κάποιο λόγο. Κάθε απώλεια επίσης. Ιδιαιτέρως οι απώλειες μνήμης θαρρώ. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Όχι δεν εννοώ ότι υπάρχει σχέδιο, νόημα, και τέτοια. Ίσως και να υπάρχουν. Άλλο εννοώ όμως. Άλλο ξέρω. Τίποτα δεν έιναι τυχαίο γιατί όλα τα φέρνω εγώ στη ζωή μου για κάποιο λόγο, ή τα αφήνω να έρθουν, ίσως τα προσκαλώ κιόλας, για κάποιο λόγο. Ποιός ο λόγος; Δε ξέρω, δε θέλω να ξέρω, με τρομάζει τόσο το γεγονός ότι τα φέρνω εδώ, ότι τα αφήνω να υπάρχουν, που να βρω το θάρρος να μάθω και το γιατί. Αφήνομαι, ΄πως και αυτά, σε απλή απροσδιορίστου λόγου ύπαρξη. Αφήνομι να επιπλέω, να παραπέω, να επιπλέω, να επιβιώνω. Αφήνομαι να ξεχνιέμαι. Είναι ωραία να ξεχνιέσαι. Καθαρίζει το μυαλό, η καρδιά, η ψυχή. Προσποιούμαι ότι δεν υπάρχουν αυτά που εγώ αφήνω απλά και απροσδιόριστα να υπάρχουν, αυτά που φοβάμαι να συνειδητοποιήσω ότι υπάρχουν, πόσο μάλλον να τα προσδιορίσω. Αφήνομαι. Τραβάω μονοκοντυλιές στο μυαλό, όσες περισσότερες μπορώ, να ξεχαστώ, να ξεχάσω, να παραβλέψω, να κλείσω τα μάτια, να μη δω καν, να μη πάρω χαμπάρι, αυτά τα απλά απροσδιοριστα υπαρκτά. Χάνομαι. Άσε με χαμένη, θολωμένο νου προσποιείται γαλήνη. Κρύβομαι. Σε ομιχλώδες νου κρύβω τα όλα μου. Και τα αφήνω κρυφά. Και χαμένα.
Μόνο να, να μη ξεχαστώ και επικαλλεστώ τον Αγιο Φανούρη. Δε πιστεύω σε αυτόν τόσο πολύ, όσο στη δύναμη της επίκλησης μου. Αλοίμονο.

Ανάμεσα

" Με κούνησες, με τάραξες, μου άλλαξες τα φώτα
Με πήρες από το κόσμο μου, με χάιδεψες, με επλάσες
Μου τραγούδησες το όνειρο των χρωμάτων
Με ταξίδεψες από τη ζωή στο θάνατο
Με πέταξες γυμνή στη πρόσκληση των αισθήσεων
Και με άφησες... εδώ. Ακροβάτη στη φαντασία,
να κατοικώ στο "ανάμεσα"
Ανάμεσα στις γωνίες του μυαλού σε αναζήτησα
να σε μάθω προσπάθησα, δεν τα κατάφερα
πίσμωσα, δε σε παράτησα
σε έπλασα, όπως εγώ και μόνο ήθελα
Ταξίδεψα...
Ανάμεσα στο πραγματικό και στο φανταστικό
Ανάμεσα στην αγάπη και στο μίσος
Ανάμεσα στη χαρά και στο δάκρυ
Ανάμεσα...
Μα εσύ πάντα μου έφευγες
Γιαυτό και σε αγάπησα
Εσένα
Στιγμή
Και σε ύμνησα,

της Ν. Ζαγοριανάκου"






*** Τον Οκτώβριο του 2006 είχα πάει σε μια έκθεση φωτογραφίας. Μόλις είχα ανακαλύψει τη γαλανή γαλήνη μου, και ήμουνα σε φάση παρατήρησης (ακόμη εκεί είμαι δηλαδή, με σκαμπανεβάσματα αντίστασης αλλά εκεί). Η έκθεση της Τατιανας Κάσσαρη, συμπεριλάμβανε και αρκετές φωτογραφίες ενός κοριτσιού βυθισμένου στο νερό, έτσι ακριβώς όπως κάνω κι εγώ, και χάνομαι, και βρίσκω την απόλυτη ησυχία, ή μάλλον τους αχνούς θορύβους της πραγματικότητας και την αποστασιοποίηση από αυτήν, και έτσι την απόλυτη ησυχία του νου. Τιτλοφορούνταν ανάμεσα, και στο βιβλιαράκι που τη συνόδευε είχε μέσα αυτό το ποίημα.

ψιλονευράκια

Τα νεύρα μου! Είπα σήμερα να βγάλω εν τέλει εισητήρια για το θέατρο πέρα από τα όρια. Και η τιμή του εισητηρίου; Εξήντα ευρώ! Ήμαρτον. Δεν έχω μάτια μου δεν έχω. Και να είχα θα το σκεφτόμουν. Θα μου πεις πέρυσι, τα έδωσες τα πενηντάρια και δεν είπες λέξη. Άλλο πέρυσι. Ή μάλλον επειδή πέρυσι είμασταν αρκετοί αυτοί που τα δώσαμε τα πενηντάρια, λένε μας πέρνει να ζητήσουμε το κατιτις παραπάνω. Καλά να πάθετε που κάνατε sold out πέρυσι. Καλά να πάθετε που θα κάνετε sold out και φέτος.

Τέλοςπάντων, τον Ιεροεξεταστή ήθελα να δω. Παρακαλώ πολύ να βρεθεί ψυχή ιδιότροπη, να πάει να το δει και να έρθει μετά και να μου πει ότι ήταν ένα μαύρο χάλι.

Αν και δε νομίζω κάτι τέτοιο να συμβεί. Πιστεύω ότι θα είναι εκπληκτική παράσταση. Και επαφείεται στους εύπορους θεατρόφιλους να επιλέξουν αν θα πάνε να το δουν ή θα κάνουν statement απηυδισμένου καταναλωτή. Πάντως εισητήρια διαθέσιμα υπάρχουν ακόμη. Και αυτό κάτι λέει.

μπλογκοτέννις πάλι (και αυτή τη φορά σεντονάτο)

Ο καλός μου ο λύκος πρώτα και μετά η Βασιλική μου στείλανε τη πρόσκληση και επειδή εγώ χατήρια δε χαλώ, αν μπορώ δηλαδή, αποκαλύπτω λίγα ακόμη για την Αλκιμήδη

1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
ή όπως λέει η γοργόνα: Πετάει ο γαϊδαρος;
Κατάσταση μυαλού είναι για μένα η απόλυτη ευτυχία. Η εσωτερική γαλήνη. Την επιτυγχάνω εύκολα όταν βουτώ το κορμάκι μου στα νερά της πισίνας. Τότε την αποκαλώ "η γαλανή γαλήνη μου".
Πάει ένα κλικ παραπάνω όταν έχω και εσωτερική γαλήνη και ανθρώπους που αγαπώ για παράδειγμα η εξής εικόνα: "Παραλία Πεσάδας, ερημική παρακαλώ, χωρίς κύμα, με τον καλό μου αγκαλιασμένη και ξαπλωμένη στη ψάθα να διαβάζουμε ο καθένας τα δικά του, και ο Ιάσωνας να πλατσουρίζει στα νερά. Α, κι ένα καρπούζι να δροσίζεται μέσα στο νερό για αργότερα " για μένα αποτελεί απλά τον παράδεισο.

2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Ο Ιάσονας. Με τη κλασσική ατάκα, (στις εξιμιση το πρωί) "εγώ πάντως ξύπνησα"
Και κατα συνέπεια και όλοι οι υπόλοιποι κάτοικοι του σπιτιού.

3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Σήμερα το πρωί, κάτι είπε συνάδελφος αλλά δε θυμάμαι τι. Γενικά γελάω εύκολα.
Κλάμα μέχρι δακρύων όμως μπορεί να είναι κανα διβδόμαδο, δε θυμάμαι. Εκτός από το να γελάω εύκολα, ξεχνάω ακόμη ευκολότερα.

4 .Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Να νοιάζομαι τους άλλους. Όλες μου οι αποφάσεις περιλαμβάνουν και το αντίχτυπο που θα έχει στους άλλους. Εννίοτε αποκαλείται και απλή μαλακία.

5. Το βασικό ελάττωμά σας;
Είμαι των άκρων, τα βλέπω όλα ή μαύρα ή ασπρα, ή καλά ή κακά. Δε μπορώ να αναγνωρίσω ενδιάμεσες καταστάσεις. Ούτε να αποχωρίσω το όλον από τα επιμέρους συστατικά.

6. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Σε όσα δεν υπήρχε κακή πρόθεση. Αμέλεια, αδιαφορία, ηλιθιότητα, δε με νοιάζουν αλλά όταν κάτι γίνεται με στόχο να πληγώσει διαγράφω τον άνθρωπο που τα έκανε.

7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
χμ, να το σκεφτώ... με καμία

8. Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
δεν έχω ήρωες, εκτιμώ πάντως τους ανθρώπους που επιμένουν να το παλεύουν και αρνούνται να προδώσουν τον εαυτό τους.

9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;
που έχω κάνει; Γαλλία, Brest, στα δεκατέσσερα, σε penpal, για ένα μήνα
που θα κάνω; δε ξέρω, μπορεί να είναι το επόμενο ΠΣΚ με τον καλό μου παρακαλώ;
Τα ταξίδια γενικά τα αγαπώ. Ησυχάζουν έστω και για λίγο μόνο τις τάσεις φυγής μου.

10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Καραγάτση λύκε και εγώ.
Δε μπορώ να αναφέρω κανέναν άλλον δίπλα του αν και αγαπώ πολλούς.

11. Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Για μένα άντρας ίσον ντόμπρος και βράχος. Και λέγοντας βράχος εννοώ ότι δεν τον λυγίζει τίποτα και ξέρεις ότι μπορείς να στηριχθείς πάνω του ότι και να συμβεί.
(Περιέργως αν και γυναίκα, αυτές τις αρετές τις κατέχω, λες για αυτό να δυσκολεύομαι λίγο στις σχέσεις μου;)

12. ... και σε μια γυναίκα;
Λύκε συμφωνω με το δικό σου αλλά ως κυρία δε μπορώ να το αναφέρω
Επιλέγω ευθύτητα η οποία αρετή περιλαμβάνει και αυτό δε νομίζεις;

13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Χατζηδάκις
μπορώ να πω κι άλλους; Villa Lobos & Pink Floyd.

14. Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
Δε τραγουδώ στο μπάνιο. Οπως Βασιλική εδώ. Μόνο να ακούω και να αισθάνομαι το νερό πάνω μου θέλω. Με τα μάτια κλειστά πάντα.

15. Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Η Μεγάλη Χείμαιρα - Μ.Καραγάτσης
(το ξέρω ότι γράφεται χίμαιρα αλλά εγώ επιλέγω πάντα να το γράφω με ει, έτσι με έχει σημαδέψει)

16. Η ταινία που σας σημάδεψε;
Δε με έχει σημαδέψει αλλά είναι η απόλυτα αγαπημένη μου
Gone with the wind

17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Εικαστικά υστερώ λίγο, αγαπώ Kandisky, Van Gogh, Γουναρό.

18. Το αγαπημένο σας χρώμα;
Λιλά

19. Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Το που είμαι σήμερα ως ανεξάρτητη ανύπαντρη μάνα, ως άνθρωπος που μπορεί και στηρίζεται στα δικά του πόδια και αντεπεξέρχεται, που ανεξάρτητα αν θα ήθελε κάποια στιγμή να στηριχθεί κάπου ξέρει πολύ καλά μέσα του ότι και χωρίς στήριγμα είναι εντάξει και δε φοβάται τη ζωή.

20. Το αγαπημένο σας ποτό;
Amareto

21. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Δε μετανοιώνω ποτέ και για τίποτα. Το έχω ξαναγράψει, ακόμη και κάθε ανάσα είναι καλώς καμωμένη γιατί με οδήγησαν στο σήμερα, και το σήμερα, τους ανθρώπους που έχω γνωρίσει και τον γιό μου κυρίως, δεν τα αλλάζω με τίποτα.

22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
Το ψέμα και την κακία

23. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Ε, καλά δε γράφω και τόσο πολύ!
Κολύμπι είναι η αγαπημένη μου ασχολία, πάνω από όλα.

24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Να πάθει κάτι ο Ιάσωνας

25. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Ποτέ

26. Ποιο είναι το μόττο σας;
Let it/he/she/them be
Αποδοχή

27. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Ακαριαία και χωρίς πόνο. Τροχαίο θα τανε καλά.

28. Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Δε πιστεύω στο Θεό

29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Εσωτερικής αναζήτησης και ανακάλυψης


Δε πετώ το μπαλάκι σε κανέναν
Αν θέλουν ας έρθουν να το πάρουν από τα χεράκια μου
η ντάλια, η αλεπού, η μπεμπελάκ, η φεγγαροαγκαλιασμένη και η αλκυόνη

Ρενάτα, Υφάντρα και Λεμονιά, ξέρω ότι κρατάτε ήδη το μπαλάκι που σας πέταξε η Βασιλική αλλά ενδιαφέρομαι πολύ και εγώ να διαβάσω τις απαντήσεις σας.

Μια μεγάλη παρέα

Παιδιά το συνειδητοποιείτε; Μέσα από τα μπλόγκς έχουμε γνωρίσει πολλούς αξιόλογους και εννίοτε αγαπημένους ανθρώπους.

Ξεκίνησα να μπλογκάρω πριν κανά χρόνο. Με την ασφάλεια της ανωνυμίας. Δειλά δειλά έκανα βήματα να γνωρίσω κάποιους που αγαπούσα τα γραπτά τους και ένοιωθα μια ψυχική συνάφεια. Ανθρώπους που μέσα από κείμενα και σχόλια είναι σα να τους ξέρεις. Κάποιους, τι περίεργο, ήδη τους νοιάζεσαι και τους σκέφτεσαι.
Ρενάτα, Μπεμπελακ, Λεμονιά καινούργιες φιλενάδες ήδη, και τι τυχερή που είμαι που σας έχω γνωρίσει.
Αλεξάνδρα, Καλέ Λύκε, Αργυρένια, Μπαμπάκη, Όλη μου η Ζωή, Αλκυόνη, Αστεροειδή, Γοργόνα, μια φορά μόνο τα παμε ελπίζω σε επαναλήψεις.

Και πάω στο μπλογκοπάρτυ, και είναι τέτοια η χαρά μου που γνώρισα πολύ πολύ αγαπημένους, Βασιλική μου!, Γιώργο, Παράφωνε (μόλις τον είδα χοροπηδούσα σα παιδάκι από τη χαρά μου, ευτυχώς μάλλον δε σκέφτηκε τι είναι τούτο που κοπανιέται), Μαριαλένα, Παντράζο (ο ένας από τους λόγους που άρχισα να μπλογκάρω, ο δεύτερος λέγεται χαρτοπόντικας και μας την έσκασε), North Aura, Χνουδένια...

Και τέτοια ήταν η χαρά μου και η πληρότητα που νοιώθω, σα να επιστρέφεις από τη ξενιτιά και να βρίσκεις την οικογένεια σου ένα πράγμα, που κάποια στιγμή σταμάτησα να κυκλοφορώ και να ρωτώ "ποιος είσαι εσύ;". Ηθελα απλά να δω και να χαρώ αυτούς που μήνες τώρα διαβάζω και μερικές φορές είναι σα να διαβάζω τις σκέψεις μου. Τη Βασιλική κυρίως που μένει μακριά και πότε ξανά θα έχω την ευκαιρία.

Και τώρα στα μεθεόρτια, συνειδητοποιώ πόσοι αγαπημένοι που ακόμη δε ξέρω από κοντά, λείπανε ή εγώ δεν είδα.
Ντάλια, Σιγματαφ, Ασκαρδαμυκτί, mosaic, Lupa, Εβελιν, Γεωργια, Άννα Μαρία, Αναστασία, Καμηλιέρη, Τάκη (καλέ μου που ήσουν; το ξέρεις ότι εσύ με κράτησες μέσα στα μπλογκς;), Lee,
αν είσασταν εκεί και δε γνωριστήκαμε κρίμα, κρίμα, κρίμα!
Την επόμενη φορά θα τα καταφέρουμε.

Τους πολύ αγαπημένους Φεγγαροαγγαλιασμένη, Δείμος, Υφάντρα, Βρόμιος και διαβολικός μένουν μακριά δε περίμενα να τους δω.
Nuwanda και Αλεπού ξέρω ότι δεν είσασταν εκεί, την επόμενη φορά κανονίστε!

Αλλά γιατί γράφω όλα αυτά τα ονόματα; Γιατί συνειδητοποίησα χθες σκεφτόμενη ποιούς έχω γνωρίσει, ποιους θα ήθελα να γνωρίσω, εν δυνάμει φιλίες ή απλά ενδιαφέρουσες γνωριμίες, πόσοι πολλοί είναι οι άνθρωποι με τους οποίους νοιώθω εγώ τουλάχιστον κάτι να με ενώνει, μια συνάφεια.
Και χαίρομαι, χαίρομαι που είναι μια μεγάλη παρέα

Φιλώ σας

Τα τραγούδια της ζωής μου

ή πως γίνεται και τα τραγούδια μοιάζουν πάντα να λένε την αλήθεια; Ή ακόμη χειρότερα, να έχουν γραφτεί για μένα; Που με ξέρει ο στιχουργός; Ή πόσο μοιάζουμε οι άνθρωποι, πόσο ίδια τα αισθήματα, οι σκέψεις, οι καρδιές.
Anyhow
Η γλυκιά η Ρενάτα μου έστειλε όμορφη πρόσκληση, πως να αρνηθώ; Δε το θέλω. Ειδικά σήμερα που νιώθω μαύρα πάλι και τα τραγούδια έχουν αυτή τη χροιά των μαχαιριών.

Για πολλούς (μία είμαι και εγώ) οι στιγμές συνοδεύονται και από τη μουσική τους και όταν ακούμε τη συγκεκριμένη μουσική είναι σα να ξαναζούμε τη στιγμή. Την ουσία της στιγμής.
Ακούω you are in the army now και σκέφτομαι παιδικοεφηβικά πάρτυ, οι Vaya con Dios με ταξιδεύουν στη Μήλο, το Final Cut των Pink Floyd σε νύχτες αξημέρωτες σπίτι να γράφω ατελείωτα, το my way από τους Sex Pistols νύχτες αξημέρωτες στο Berlin να χτυπιέμαι ωσαν καφεδάκι φραπέ, το ήτανε μια φορά του Ξαρχάκου, στη πρώτη μου σπηλαιολογική εξόρμηση, μεγάλος κύκλος γύρω από φωτιά φεγγάρι κιθάρα όμορφα να τραγουδά από αντικείμενο πόθου ανεκπλήρωτου, η φωνή του Tom Waits πάντα με ταξιδεύει στα βράδυα στη σοφίτα του Ζερμινάλ.
Σκεφτομαι στιγμές μη συνδεδεμένες με τραγούδια ή μουσικές και νοιώθω κάτι να τους λείπει. Η μουσική επένδυση διατηρεί κάτι από την ουσία της στιγμής. Είναι πιο εύκοο να ανακαλέσω το συναίσθημα εκείνης της στιγμής.
Είναι και τραγούδια που σημάδεψαν έρωτες και άντρες. Ποτέ ξανά δε θα μπορέσω να δω να χορεύουνε το ζειμπέκικο της ευδοκίας και να μη πάει το μυαλό μου στον Κώστα να χορεύει όπως μόνο ένας Αντρας μπορεί να χορέψει και να με κοιτά στα μάτια. Τα Bachianas Brazillieras του Villa Lobos με καίνε με τη θύμιση του Στέφανου. Πόσα βράδυα περάσαμε Θανάση να σου τραγουδώ το μη τον ρωτάς τον ουρανό; Α ρε Μανώλη που σε γνώρισα πάνω στο χορό του "Έλα να νοιώσεις πως είναι η ζωή" και μου χάρισες δύο χρόνια αγάπης και με έκανες να νοιώθω πως είναι η ζωή να είναι χαρούμενη.
Και η απόλυτη αγάπη, Fly me to the moon, τραγουδισμένο από τον γλυκό μου Warren στους δρόμους του Guildford, και όποτε το ακούω απλά νοιώθω τη γλύκα του, πως λέει το άλλο άσμα τι γλυκό να σε αγαπούν και να σου το λένε, να στο δείχνουν, να είναι εκεί δεδομένο, ασάλευτο, παντοτινό. Και το τραγούδι που με σημάδεψε πέρυσι, "Από τα κουμπάκια ανάμεσα". Τώρα σιγά σιγά αφήνουν τις χαραματιές τους τα One love, το είναι εντάξει μαζί μου και το να μ'αγαπάς, να με λατρεύεις ένας μικρός να είσαι θεός. Να δούμε ποιό θα αφήσει τη πιο βαθιά αυλακιά.
Είναι και τραγούδια που είναι απλά εγώ
Έκλαψα χθες σα μέτρησα τις νύχτες που είμαι μόνη
Καίγομαι, ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά, πνίγομαι, πάρε με σε θάλασσα βαθιά
Αχ είναι δύσκολο πολύ για μιαν αγάπη να χαθείς να σβήσεις μα ακόμη πιο δύσκολο είναι για αυτή να ζήσεις
Τις τελευταίς μέρες το ζω μονάχα εν λευκω, τίποτα σημαντικό, αναρωτιέμαι αν θα μείνει για πολύ
Λόγια δανεικά, λόγια δικά μου.

Είναι περίεργο αλλά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου κάθε εποχή χαρακτηριζότανε από δύο τρία τραγούδια που με εκφράζανε. Άλλα μένουν άλλα προσπερνιούνται. Παρόλαταύτα, πάντα, μα πάντα, όποτε μου έχει δωθεί η ευκαιρία να δώσω παραγγελιά σε ορχήστρα ή σε φίλο που παίζει κιθάρα και τραγουδάμε η παρέα, το μυαλό μου παθαίνει ένα black out και το μόνο τραγούδι που μου έρχεται να ζητήσω, μα πάντα, δε μπορώ να σκεφτώ κανένα άλλο, είναι το όποια και να είσαι. Μα πάντα. Υποθέτω αυτό είναι ΤΟ τραγουδι της ζωής μου. Το πιο περίεργο είναι ότι δεν το έχω σε CD. Φαίνεται μου αρκεί που είναι πάντα μεσα στη καρδιά μου, υπάρχει εκεί έτσι κι αλλιώς. Έτσι αδυνατώντας να ανεβάσω αυτό, ανεβάζω το τραγούδι που σημάδεψε το χωρισμό μου από τον Warren, όχι επειδή είχε καμιά σχέση με αυτά που ζήσαμε αλλά επειδή έτυχε να είναι το χιτ της εποχής στην Αγγλία και το άκουγα συνέχεια στο ραδιόφωνο. Και όλως τυχαία, στην ουσία λέει αυτά που τραγουδά και η Αλεξίου. Με άλλο τρόπο βέβαια. Και εδώ μόνο όσα από τα λόγια θυμάμαι. Με το δικό μου τρόπο βέβαια, πως αλλιώς

Όποιος και να σαι, όπου και να σαι, κράτα μου απόψε συντροφιά. Δε σου ζητώ να με αγαπήσεις, λίγη ζητώ παρηγοριά. Αν είναι η μοίρα μου σακατεμένη, δε φταίει ο κόσμος ούτε κι εσύ, ότι αγαπώ εγώ πεθαίνει και ξαναρχίζω από την αρχή.

Μα πάντα!

.

Ο ίδιος τοίχος

Ζητώντας κάτι
Που να μη γίνεται
Ουρλιαχτό και οφθαλμαπάτη



Στίχοι πασίγνωστου τραγουδιού που εγώ η άσχετη δε μπορώ να ανακαλέσω ούτε τίτλο ούτε δημιουργό.
Ο ποιητής όμως με τρεις φράσεις δίνει την ιστορία της ζωής μου.
Πως μπορούσα να μη το κρατήσω;


Τρέχω, τρέχω και δε φτάνω κι ακόμη χωρίς internet στο σπίτι, ρενάτα είδα τη πρόσκληση και θα ανταποκριθώ λίαν συντόμως, με άρεσε πολύ εξάλλου
Το Σάββατο όλοι στο μπλογκοπάρτυ εντάξει; Αναζητήστε με, εύκολα αναγνωρίσιμη, μια τρελοκαντέρο είμαι, θα με δείτε.

Τα λέμε το Σάββατο!
Και καλό μήνα, έστω και καθυστερημένα