Θέλω, θέλω, ένα κόκκινο καπέλο

Αυτό είναι αφιερωμένο εξαιρετικά στην Αλκυόνη που σε σχόλιο έκανε και τη σχετική-ερώτηση παραγγελιά:
"Τι ακριβώς "ζητάς" απ τη ζωή,από σένα,απ τους άλλους...όχι τα χιλιοειπωμένα υγεία,μακροημέρευση,ευτυχία και τα συναφή, αυτά είναι αυτονόητααυτά, όλοι τα ζητάμε τα επιζητάμε και τα ευχόμαστε και για μας και για τους άλλους, λίγο βαθύτερα "

Και ζητώ συγνώμη που δε μου βγήκε σε στυλ "θεατρικό". Το δεύτερο πρόσωπο δεν αναφέρεται σε σένα αλκυόνη, μη το παρεξηγήσεις, είναι κάποια άγνωστη x!



Θέλω, θέλω, ένα κόκκινο καπέλο. Αυτό μου έρχεται. Τίποτα άλλο.
Πλάκα δεν έχει; και γιατί κόκκινο. Να είναι με φτερά άραγε; Όχι απλό το θέλω. Όλα απλά τα θέλω. Ξεκάθαρα. Ζωή απλή και ωραία. Αυτό είναι το μότο μου. Και εγώ να μπορώ έτσι απλά να τη ζω. Μόνο αυτό θέλω. Τίποτα άλλο δεν επιζητώ. Δεν έχω στόχους, όχι η ουσία μου δεν έχει στόχους. Δεν προσδωκώ. Η ουσία μου δε προσδωκά. Ούτε από τη ζωή, ούτε από τους άλλους. Από μένα προσδωκώ. Ναι, από μένα προσδωκώ να καθαρίσω. Να μην έχω επιθυμίες. Γιατί όλες οι επιθυμίες που έχω είναι βάρος. Το όνειρο, η εικόνα που έφτιαξα, για μένα, στα 18, είναι καταδίκη. Γιατί όλο τη μετατρέπω, όλο τη λιγοστεύω. Κάθε φορά που η ζωή μου αποδυκνείει ότι κομμάτια της δε πρόκειται να γίνουν. Εκεί κτυπά η κατάθλιψη. Τουλάχιστον κάποια κομμάτια γίνανε. Αλλά δεν έχει σημασία. Η απληστία εκεί. Πάντα να θέλουμε κάτι περισσότερο. Το όνειρο της Αλκιμήδης των 18 χρόνων ήταν να έχει φίλους καρδιακούς, να ερωτευτεί παράφορα και να τον παντρευτεί αυτόν τον έρωτα, να κάνει 4 παιδιά, να έχει μια συμπαθητική δουλειά, να ταξιδέψει πολύ, να διαβάσει πολύ, να κάνει πολλά και διάφορα πράγματα, να έχει ποικιλία στη ζωή. Να συνεχίσει να παίζει κιθάρα και να φτιάχνει μαγεία μουσική, να γνωρίσει πολλούς ανθρώπους, να αλλάζει συνέχεια, να "σοφαίνει". Και από τους ανθρώπους να είναι καλοί, με κατανόηση, να την αγαπάνε, να είναι δίκαιοι, ντόμπροι, και δίπλα της. Και από τον εαυτό της να είναι χαρούμενη, με ενέργεια, να είναι δίπλα στους ανθρώπους που αγαπάει. Ζητούσα πολλά; Ζητούσα λίγα; Ποιός θα κρίνει άλλωστε.


Ξέρεις όμως, για να μπορέσει κανείς να πεί τι ακριβώς θέλει, πρέπει πρώτα να ξέρει ποιός είναι. Υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στα πραγματικά θέλω και στα επίκτητα
Ναι, τι νομίζες, ότι όλες σου οι επιθυμίες είναι δικές σου; Αυταπατάσαι αν το νομίζεις αυτό. Πολλές από τις επιθυμίες μας τις έχουν φορτώσει άλλοι. Κάποιες επιθυμίες τις υιοθετήσαμε για να μας αποδεχθούν οι γονείς, άλλες για να μας αποδεχθούν οι φίλοι, άλλες για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε. Αλλά για ψάξε βαθιά μέσα σου, ποιές από τις επιθυμίες είναι οι δικές σου; Αυτές που τις γέννησες μόνη σου, επειδή είσαι. Σου έχει απομείνει καμία;
Εγώ τις δικές μου επιθυμίες δε τις ξέρω. Ξέρω αυτές που έχω στο κεφάλι μου, αυτές που με καταδιώκουν. Δίκες μου, ξένες, κατοικούν μέσα μου. Και αν έβρισκα το τρόπο να αναγνωρίσω ποιές είναι οι ξένες, έξωση θα τους έκανα. Να μείνω καθάρη με τα δικά μου μόνο. Να αλαφρώσει και το κεφάλι από τις πολλές επιθυμίες. Που έρχονται και με κοροιδεύουν επειδή δεν τις εκπλήρωσα. Φωνάζουν αποτυχία, κι εγώ δε ξέρω τελικά ποιόν απογοήτευσα, εμένα ή τους άλλους. Ποιές επιθυμίες πρόδωσα, ποιές; Χε, χε υπάρχει η πιθανότητα να μην έχω προδώσει τίποτα δικό μου. Με αρέσει αυτό. Το βρίσκω πολύ αισιόδοξον! Το υποσεινήδητό μου να αρνείται να πραγματώσει τα ξένα, τα μη ταιριαστά. Ναι, είμαι σίγουρη ότι αυτό συμβαίνει. Μου δίνει άλλη δύναμη αυτή η προοπτική.

Οπότε τι θέλω; Ένα κόκκινο καπέλο. Δηλαδή κάτι μη σημαντικό. Κι όπως δε με νοιάζει για το αν θα αποκτήσω το κόκκινο καπέλο, καλό θα ήτανε να το αποκτήσω, αλλά και να μην, πάλι καλά, έτσι θέλω να νοιώθω και για όλα τα άλλα θέλω. Αν έρθουν καλώς, αν δεν έρθουν πάλι καλώς. Αυτό θέλω. Να μην επιθυμώ με πάθος. Να προσπερνώ αισθανόμενη. Να επιθυμώ και να χαίρομαι όταν αποκτώ και να χαίρομαι κι όταν δεν αποκτώ. Να είναι το μυαλό ήσυχο, να μη φωνάζει, να μην απαιτεί, απλώς να βιώνει. Αυτό θέλω. Κι από τους ανθρώπους, δε θέλω τίποτα, μου αρκεί που είναι. Κι από τη ζωή; Κι αυτή μου αρκεί όπως είναι.