Παρατηρήσεων συνέχεια

Επιστροφή από ένα σαββατοκύριακο που άγγιξε τη τελειότητα. Ο χώρος, οι άνθρωποι, αυτά που συζητήθηκαν. Παρατηρώ ότι το τελευταίο καιρό συναντώ ανθρώπους και καταστάσεις που με ωθούν στο καταληκτικό συμπέρασμα που πάντα ήξερα, ζωή απλή και ωραία. Αναπόδραστος μονόδρομος επιστροφής στην ουσία μου, εξωτερικά επιβαλλόμενος ή εσωτερικά αναζητούμενος και προκαλούμενος; Η απάντηση άνευ σημασίας. Κάνω κύκλο και σιγά σιγά ξανασυναντώ το απλό απλό "νιώσε, γεύσου, ζήσε".

Το σαβατοκύριακο ήταν σεμινάριο για γονείς. Στην ουσία μάθημα ζωής. Η ατμόσφαιρα, το περιβάλλον, να επιβάλλουν ψυχική ηρεμία. Τόση η ομορφιά γύρω μου, τέτοιο το βάθος των θεμάτων που αγγίξαμε που το μυαλό δεν είχε λόγο να μολλύνει τις στιγμές με τη παραζάλη του. Παρατηρώ ότι η εμπειρία ήρθε σε μια στιγμή που έχω ανάγκη να πάρω μια γεύση του ζητούμενου μου. Κινητοποιούμαι. Ναι, μου άρεσε αυτό που έζησα. Ναι, θέλω και άλλο. Ναι, μπορώ να το επιτύχω. Ναι, είμαι διατεθημένη να δουλέψω για αυτό. Ναι, θα πάψω να αντιστέκομαι.

Εκεί, και ένας άνθρωπος που πολύ θαυμάζω για τη στάση ζωής, για το που έχει φτάσει ψυχικά. Όταν τον πρωτογνώρισα τον αντιπάθησα γιατί μου φάνηκε πολύ εγωιστής. Παρατηρώ όμως ότι από τη βάση της πλήρους φροντίδας του δικού του εαυτού μπορει και φροντίζει και όποιους συναντά στο δρόμο του. Παρατηρώ ότι προσφέρει στήριγμα και εμπλουτίζει τη ζωή των γύρω του. Άλλο ένα preview του τι θέλω. Κάποια στιγμή αναφερόμενος σε κάτι που ήθελε να κάνει και τελικά δε προέκυψε λέει "I have desireσ but I don't care about them much". Έκπληκτη αναφωνώ, αυτό, αυτό θέλω κι εγώ, πως το καταφέρνεις; " "No thoughts", Ορίστε; και εγώ αυτό πιστέυω, καθαρό μυαλό, πως χρυσέ μου, πως; "It takes practice. Observe the gaps between the thoughts, and then try to increase them. When a thought comes transfer it on paper or as I do on arecorder and deal with it later" Θα το δοκιμάσω, γιατί όχι; Λέγεται διαλογισμός. Δε χρειάζεται να πάρεις τη στάση του λωτού για να το κάνεις. Πολλές φορές τις τελευταίες τρείς μέρες το είδα να βγάζει το μαγνητοφωνάκι του και να πετάει στη μαγνητική ταινία τη σκέψη που μολύνει το παρόν του. Το νιρβάνα δεν έρχεται φυσικά αγαπητή μου αλκιμήδη, θέλει δουλειά, πολύ δουλειά, και επιμονή, και αποφασιστικότητα. Όπως όλα στη ζωή. Οι σχέσεις, το να είσαι γονιός, ακόμη και τα επουσιώδη, δουλειά, κοινωνική καταξίωση, διανοητική ανάπτυξη.

Ένα από τα θέματα του ΠΣΚ η ακεραιότητα, η σημασία του να ζεις με ακεραιότητα, εννοώντας οι πράξεις να συμβαδίζουν με τα πραγματικά πιστεύω. Τα πιστεύω της στιγμής, που για να ξέρεις ποιά είναι, πρέπει να μάθεις τον εαυτό σου. Πως είναι τώρα ο εαυτός. Γιατί θα αλλάξει. Και πως μαθαίνεις τον εαυτό σου. Απαντώντας σε απλές ερωτήσεις για το τι σου αρέσει αρχικά και μετά για το πως θέλεις τη ζωή και σένα μέσα στη ζωή, σκεφτόμενος τι νοιώθεις σαν απάντηση στα μεγάλα ερωτήματα της ζωής. Άλλη μια άσκηση για μένα. Ίσως με αυτόν το τρόπο, μέσα από τις προτιμήσεις και τις επιθυμίες μου να μπορέσω να αναγνωρίσω τον εαυτό μου επιτέλους. Και όταν ο χρόνος δεν είναι αρκετός για να σκεφτείς ποιά η ουσία σου και τι αυτή θα έκανε, να μπορείς να στηριχθείς στη διαίσθηση. Οι αντιδράσεις να έρχονται από μέσα όμως, πάντα, να εκφράζουν την εκάστοτε αλήθεια σου.
Πάντα η ζωή να αντικατροπτίζει την αλήθεια μας, να έχουμε το θάρρος να μένουμε πιστοί στην αλήθεια μας.

Η μοναδική σκέψη που άφησα να περάσει λίγο από το μυαλό μου αυτό το ΠΣΚ, προέρχεται από τη ψυχολόγα μου (φυσικά ποιόν άλλον;). Όταν της είπα ότι καπνίζω και πόσο αντέδρασε αρκετά έντονα.
- Μα έχετε πρόβλημα και πρέπει να σταματήσετε. Ανεξάρτητα αν είναι κομμάτι της γενικής αυτοκαταστροφικότητας σας, πρέπει να καταλάβετε ότι η ζωή σας δε σας ανήκει, ανήκει στον Ιάσωνα.
Αυθόρμητη αντίδραση της στιγμής, η οποία και δεν εκφράστηκε, η ζωή μου δε μου ανήκει; και φυσικά μου ανήκει!
Διαισθάνομαι την αλήθεια των λεγόμενων της όμως, γιαυτό και σιώπησα.
Αν κάτι συνέβαινε στο παιδί (χτυπώ ξύλο όσο το γράφω αυτό) απλούστατα θα τερμάτιζα και τη δικιά μου ζωή. Κι έτσι απλά αποδυκνείται ότι όντως η ζωή μου του ανήκει. Και το έχω ξαναπεί, επιτιθέμενη στον εαυτό μου, επιτίθεμαι στον Ιάσωνα. Τι νομίζω; ότι αν εγώ πάθω κάτι ο Ιάσωνας θα είναι καλύτερα; Και τι πειράζει να χάσει κάτι που ίσως τον καταστρέφει; Φυσικά όχι αλλά ας μην τις πετάξω τις ερωτήσεις. Υπάρχει κάποιος λόγος που αναδυθήκαν στους δαιδάλους του μυαλού μου. Άλλο επαναλαμβανόμενο θέμα συζήτησης του σαββατοκύριακου, το πως να είσαι γονιός θέλει πολύ δουλειά, πως τα παιδιά εκτός από αυτά που λέμε αντιλαμβάνονται και αυτά που δε λέμε, τη κρυφή γλώσσα, και ο κόσμος που βλέπουν είναι ο κόσμος που εμείς οι γονείς τους βλέπουμε.
Εγώ τα κουβάρια των δικών μου γονιών, ο Ιάσωνας τα δικά μου.
Ως γονιός οφείλω για την ευτυχία του να δουλέψω σκληρά, πολύ πολύ σκληρά για να αλλάξω το τρόπο που βλέπω το κόσμο. Και αφού αδυνατώ να το κάνω αυτό, τότε τι; Εναλλακτικές παρακαλώ; Δεν υπάρχουν; Πρέπει να το κάνω;
Απελθέτω απο εμού το ποτήριον τούτον...

Τεμπέλικα και ναρκισσιστικά αφήνομαι να βυθιστώ, αρνούμαι, όπως πολύ σωστά διαπίστωσε κάποιος πρόσφατα, να αναλάβω την ευθύνη του εγώ μου.

Δεν έχω όμως τη πολυτέλεια να συνεχίσω να είμαι δυστυχής και χαμένη. Σήμερα ο Ιασωνας μου είπε. "Πονάω μαμά γιατί μεγαλώνω." Μιά πρώτη ένδειξη ότι βλέπει το κόσμο μέσα από τα μάτια μου που μόνο οδύνη μπορούν να διακρίνουν; Όχι μάτια μου θα ήθελα να του πω δεν είναι η ζωή σκληρή, είναι ωραία, πολύ πολύ ωραία.
Δε μπορώ να περιμένω κάποιος άλλος να με πάρει από το χεράκι και να με λυτρώσει είτε αυτός λέγεται ψυχολόγα που έχει τις απαντήσεις και δείχνει το δρόμο, είτε έρωτας που παρέχει ψευδαισθήσεις επιβεβαίωσης, είτε μάνα που παίρνει πάνω της τις ευθύνες των δικών μου προβλημάτων, είτε βιβλία και αμπελοφιλοσοφίες που πρόσκαιρα χαιδεύουν και κοροιδεύουν τις ανυσηχίες με ξένες προς εμέ σκέψεις.

Δικό μου το μονοπάτι και εγώ πρέπει να το διανύσω. Καιρός να σταματήσω να κοιτάζω τη θέα και να κλοτσάω νωχελικά τα πετραδάκια. Καιρός να αρχίσω να τρέχω ίσως. Τουλάχιστον να περπατήσω.

Τραγουδάκι που άκουσα σήμερα στο ραδιόφωνο. Προφανώς μιλάει για ανεκπλήρωτο έρωτα, αλλά εμένα αλλά μου είπε.

Άλλο δράμα δε θα ζήσω σα το τωρινό
Μόνη μου θα διασχίσω τον ωκεανό
κι άμα τύχει και λυγίσω Θέε μου σχώρα με
κι άμα πιάσω και μεθύσω παρηγόρα με

Ναι, με λένε και αλκιμήδη και είμαι καλύτερα. Προσπαθώ, αποτυγχάνω, ξαναπροσπαθώ. Σχώρα με. Μη με παρηγορείς όμως, μόνο, μη με παρηγορείς. Φταίω βλέπεις.