Ανασφάλειες

Πόσες φορές έχω πει, έτσι είμαι αν αρέσω έχει καλώς, αν όχι τι να κάνουμε;
Όπως λέει και το άσμα, σε όποιον αρέσουμε και οι άλλοι ας πάνε στο καλό. Πόσες φορές άραγε το έχω σκεφτεί και πόσο, μα πόσο θέλω να το πιστέψω. Μέσα μου, βαθιά, να γίνει κομμάτι μου, κτήμα μου. Έτσι να ζω, αληθινή και όποιος με αγαπήσει να είναι για αυτό που είμαι, ότι κι αν είναι, τώρα.
Και εκεί που δε το περιμένω μπαίνουν οι ανασφάλειες και με διαλύουν, με μετατρέπουν σε μια άλλη, χαμένη, απροσδιόριστη, εύπλαστη, να ψάχνει απεγνωσμένα να καταλάβει τι και πως και γιατί, να μην αναγνωρίζει τον εαυτό της, να μη καταλαβαίνει γιατί τόσο πολύ φοβάται την απόρριψη, να καταλήγει σε συμπεράσματα που καμία βάση δεν έχουν, να ακούει λόγια που δεν ειπώθηκαν, αυτά που οι ανασφάλιες της της λένε ότι λογικά θα λεγόντουσαν. Παράνοια.

Κάποιος μου είχε πει "Όλοι έχουμε ανασφάλειες, το θέμα είναι πως τις διαχειριζόμαστε" Σωστά. Όλοι. Άραγε κι αυτός, που έχω απέναντι μου και φοβάμαι μη με απορρίψει, φοβάται κι αυτός τη δικιά μου απόρριψη; Αλλάζει ο δικός του φόβος τη συμπεριφορά του όπως ο δικός μου τη δική μου; Και η διαχείρηση, πως είναι αυτή άραγε; Τις αφήνεις να εκδηλωθούν. Α πα πα πα πα! Τις απωθείς; Με εκλογικεύσεις τις διώχνεις; Μια κουβέντα και αυτό είναι. Τις συζητάς; Πόση ανασφαλίτιδα να αντέξει κι ο άλλος; Αλλά πάλι, αυτή είμαι τώρα, καλώς ή κακώς, με τις ανασφάλειες μου κομμάτι μου. Και πως τις ξεπερνάς; Πόσο εύκολο είναι να χρησιμοποιήσεις τον άλλον για να τις καλύψεις. Και τι παγίδα. Μόλις φύγει επιστρέφεις πάλι στα ίδια, όλες οι ανασφάλειες και μερικές νέες πάλι μαζί σου. Να μη σε αφήνουν να προχωρήσεις, να τολμήσεις, να ζήσεις. Ξέρω η απάντηση είναι να τις ξεπεράσεις μόνος, με στέρεη βάση αγάπης για τον εαυτό σου. Αλλά κι αυτό μια κουβέντα είναι.

Τις τελευταίες δέκα μέρες το μυαλό μου έχει στήσει χορό, οι ανασφάλειες πετάγονται και φεύγουν συνεχώς. Αντιστέκομαι στην επιθυμία μου να χρησιμοποιήσω τη νέα άφιξη στη ζωή μου για το χαϊδεμά τους και τον ευχαριστώ που κι αυτός αρνείται πεισματικά να τις χαϊδέψει.
Μόνο που φοβάμαι για το πόσο θα με αντέξει. Γιατί οι φόβοι και οι ανασφάλειες γεννιούνται εκεί που έχουμε πολλά να χάσουμε, εκεί που μας καίει, εκεί που μας νοιάζει.


Καλό Σαββατοκύριακο