Χθες στο Σαββόπουλο, καταπληκτικός όπως πάντα, είναι από τις μεγάλες μου αγάπες.
Όσοι τον έχετε δει ξέρετε ότι εκτός των άλλων, του αρέσει να λέει και ιστορίες.
Και έχει ένα τρόπο...
Είναι λοιπόν ένας γεράκος, μίζερος, κακομοίρης, στερήθηκε τα πάντα στη ζωή του για να πάει στο παράδεισο. Όταν πεθαίνει, παρουσιάζεται στον Αγιο Πέτρο, εγώ του λέει, όλα τα στερήθηκα, για να πάω στο παράδεισο. Κάτσε, περίμενε του λέει, να δω τα κιτάπια μου. Ανοίγει το μεγάλο κατάστιχο, κοιτάζει, ναι, ναι, του λέει, δίκιο έχεις, στο παράδεισο εσύ, στο βάθος η πόρτα αριστερά. Καταχαρούμενος ο κυριούλης, ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά, είδες κάτι ήξερα που στερήθηκα τα πάντα, πέρνει τη βαλιτζούλα του, καρό, δεμένη με ένα σχοινί γιατί δε κλείνει, και προχωρά προς τα εκεί που του έδειξε ο άγιος Πέτρος. Έτσι όπως πάει σέρνοντας τη βαλιτσούλα του, περνάει μια πόρτα, "κόλαση" γράφει. Μισάνοιχτη η πόρτα, δε κρατιέται, ρίχνει μια ματιά κλεφτή. Βλέπει μια τεράστια αίθουσα, πολυέλαιοι, πολλοί άνθρωποι, οι γυναίκες με τουαλέτες και φρου φρου, οι άντρες με σμόκιν, να χορεύουν, να πίνουν σαμπάνια, μπουφέδες, και στο βάθος μια ορχήστρα να παίζει το mamy blue. Πω πω σκέφτεται ο κυριουλης, αν η κολαση είναι έτσι, φαντάσου ο παράδεισος, και τρίβει τα χέρια από χαρά. Πάει λοιπόν, με το βήμα πιο ταχυ και χαρωπό, στη πόρτα που γράφει "παράδεισος". Ανοίγει και τι να δει; Μια αίθουσα, κρύα, με ένα γλόμπο γυμνό, και μέσα, τέσσερα πέντε γερόντια να τουρτουρίζουν και να βαριούνται. Φωνάζει τον άγιο Πέτρο, τι έγινε εδώ, η κόλαση έτσι, ο παράδεισος έτσι, εγώ στερήθηκα τα πάντα για να κατακτήσω τον παράδεισο. Και άγιος Πέτρος, "Το ξέρω, τι να πω, αλλά να παίρναμε ορχήστρα για πέντε άτομα μόνο, δε λέει!"
Κάτι λέγαμε για ψευδαισθήσεις, επιλογές βασισμένες σε ψευδαισθήσεις, και τις συνέπειες αυτών; Αφου δε ξέρουμε, γιατί πράττουμε σα να ξέραμε;
Άσε τη ροή να σε πάει, ξέρει καλύτερα!
Όσο για την αλκιμήδη σας
λόγω ελείψεως αυτοκινήτου, μέσα, χαλαρά
ξεκούραση, ηρεμία, στάση
όμορφα είναι
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
15 σχόλια:
Μεσα μέσα, αλλά ο Σαββόπουλος Σαββόπουλος, κουκλίτσα μου! :)
Έτσι όμορφα πάντα όμως με αυτοκίνητο ;)
μέσα κι εγώ...
ξενύχτι χτες (πάλι)
ποιά ροή;;;
το ένστικτο δε σου λέει τίποτε;;; μεταφορικά το εννοώ
:*
ο Σαββόπουλος είναι σαν τον Αγγελόπουλο, ή τον αγαπάς η τον μισείς...
ό,τι είναι να γίνει θα γίνει!
Τρελό χιούμορ έχει αυτή η ιστορία, να πασχίζεις σκληρά μια ζωή να τελειοποιηθείς για να κερδίσεις στο τέλος ένα παγωμένο δωμάτιο μ' ένα γυμνό γλόμπο! Χρόνια ζούσα μ' αυτό το φόβο. Τώρα τελευταία όμως αρχίζω να υποψιάζομαι ότι η απάντηση δεν βρίσκεται στη (γνωστή)αφετηρία ούτε στο (αναμενόμενο)τέρμα, αλλά στην πορεία, στο δρόμο: κάπου έχεις πάρει μια στροφή - εκεί που νόμιζες ότι πας ευθεία- και άλλα χωριά διασχίζεις, την ύπαρξη των οποίων ούτε καν υποψιαζόσουν. Άρα πιθανώς και το τέρμα να μην είναι το αναμενόμενο. Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητή, δύσκολο να τα πω πιο λιανά. Σ' ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
Γύρω-γύρω μου το πας :)
Εγώ πιστεύω πως όσοι υφίστανται θυσίες μόνο και μόνο για να απολαύσουν "παραδείσους" πρέπει να τιμωρούνται παραδειγματικά... Αυτό αποτελεί το χειρότερο είδος συμφεροντολογισμού...
Ο Νιόμιος είναι το κάτι άλλο. Χαίρομαι να τον βλέπω κι εγώ όποτε έρχεται Θεσσαλονίκη. Μια φορά τον είδα σε ένα πολυκινημαρογράφο κεντρικό και τον χαιρέτισα ως Νιόνιο. "Γνωριζόμαστε;" με ρωτάει. "Εσύ όχι, αλλά εγώ σίγουρα σε ξέρω" "Τόσο καλά ώστε να με αποκαλείς Νιόνιο;". "Και ακόμα περισσότερο". "Άντε πάμε για μπύρα να σε μάθω κι εγώ". Ήμουν μόλις 28 ετών τότε. Αυτός είναι ο Νιόνιος, άνετος, τρελός, φιλικός με όλους και πάντα με ένα καπελάκι. Αστείος και πειραχτήρι.
είδες καλή μου που το σύμπαν στέλνει τις απαντήσεις;
"άσε τη ροή να σε πάει"
προσπαθώ κι' εγώ να αφεθώ - δεν είναι εύκολο, αλλά κουράστηκα να κρατιέμαι από τις ρίζες στις όχθες του ποταμιού μου...
Σε φιλώ.
καλησπέρα σε όλους!
renata
μέσα μέσα και χαλάρωσα δεόντος.
Και επειδή δεν είχα αυτοκίνητο με πήγαν και με φέραν, και γενικώς εγώ χαλαρώνω, είναι ωραίο να σε φροντίζουν!
αλκυόνη
ένστικτο, ροή, πες το όπως θες
να μη το παιδεύουμε (και αναλύουμε) εννοούσα
μεθυσμένα χρώματα
κι εσύ; τον αγαπάς ή όχι;
στο ότι είναι να γίνει θα γίνει δε συμφωνώ απόλυτα, έχω περίεργη άποψη διαμορφώσει, ίσως να τη κάνω και ποστ.
Περιληπτικά
ότι η ψυχή μου (στη πορεία που επέλεξε να ζήσει) έχει ανάγκη να βιώσει, θα το βιώσει και θα το προκαλέσει. Και άγνωστες οι βουλές αυτής.
Καλώς τη Μαρία Ιριμπάρνε (να σε λέω σκέτο Μαρία;)
δε ξέρω αν η απάντηση είναι στη πορεία, το ενδιαφέρον σίγουρα εκεί όμως. Το τέρμα δε μπορεί κανείς να το προβλέψει εξάλλου, είπαμε, κάνουμε όνειρα απλά για να κινητοποιούμαστε προς κάποια κατεύθυνση, την όποια κατεύθυνση, μέχρι να τα αλλάξουμε.
καμηλιέρη
και που θα το παώ τελικά;
οπ, εδώ σας θέλω.
Εξάλλου εμείς οι δύο διαφωνούμε πάντα, εγώ της θάλασσας εσείς της ερήμου.
ασκαρδαμυκτί
έχετε απόλυτο δίκιο, δε το είχα δει έτσι για τους "ηθικούς". Από την άλλη, αν αυτός ο συμφεροντολογισμός τους κάνει να φέρονται ανθρώπινα, καλό δεν είναι;
δείμε
ζηλεύω ζηλεύω ζηλεύω!
Ο Σαββόπουλος είναι από τους πολυ πολυ αγαπημένους μου. (Τον έχω δει ζωντανά πάνω από δέκα φορές ξέρετε)
όλη μου η ζωή
αχ αυτό το σύμπαν, τι το βάζω και κάνει για χάρη μου...
Ειλικρινά, δε φαντάζεσαι τι μάθημα παίρνω αυτή τη στιγμή, όχι απλώς καλό, τρίκαλο, και πολύ ενδιαφέρον
Πέρασα στην αντίπερα όχθη και είναι περίεργη η θέα από εδώ.
Α, όταν καταφέρουμε να αφεθούμε, φτάσαμε! Ξέρω τι εννοείς.
Τόσα και τόσα λέγαμε στο προηγούμενο post... και να που συμπέσαμε! Τι χρειάσθηκε να μεσολαβήσει: Ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο; Ο Σαββόπουλος με τις ιστορίες του και τα τραγούδια του; Ένα, κατά τα λοιπά, χαλαρό Σ/Κ στο σπίτι; μια αγκαλιά από τον Ιάσονα;
Ό,τι και νάταν, άξιζε! Η ζωή, μου φαίνεται, είναι διαδικασία - όχι σκοπός, με το ζόρι - κι είναι σπουδαίο νάσαι μέσα στην διαδικασία... και τότε όπως πάει, όπου βγει...
Πάντα απολαυστικός ο Νιόνιος, και πάντα ένα βήμα μπροστά, ακόμα και στα γεράματα.
αστεροειδή μου
μα δε διαφωνούσαμε ποτέ!
απλά εγώ δυσκολεύομαι κάποια πράγματα να τα νιώσω μέσα μου, τα ξέρω, απλά δεν είναι κτήμα μου ακόμη
Αλλά να μη ξεχνιόμαστε, εγώ μικρούλα, εσείς τι είπατα, 65, 75 μέσα θα σαι;
έχετε μια άλλη πείρα
αλήθεια με τις μποτούλες μου τι θα γίνει;
μπαμπάκη
συμφωνούμε απόλυτα
αλλά όχι και γέρος, 62 χρονών είναι ο άνθρωπος, νεότατος.
ένα γεια σου αφήνω, γιατί σε πεθύμησα! χαίρομαι που περνάς καλά!
Ζήλια, ζήλια... Κοίτα σημασία σε έναν καλλιτέχνη έχει να μην την ψωνίζει και να ξέρει ότι υπάρχει εξαιτίας του κοινού για να τους διασκεδάζει. Όπως εμείς υπάρχουμε εδώ για να επικοινωνούμε και όχι για να κάνουμε μαγκιές.
Ο Νιόνιος όμως είναι άνετος κάτι που για μένα σπανίζει σε πολλούς τραγουδιστές, για τους οποίους δε χαλαλίζω τη λέξη καλλιτέχνες (σκυλιά ίσως, αν και οι κύνες δε μου φταίνε, οι σκυλάδες ευθύνονται).
γειά σου βρε μπεμπέ!
και εγώ σε πεθύμησα
δείμε
σωστότατο σας βρίσκω!
τη καλημέρα μου
Δημοσίευση σχολίου