Τετάρτη, Νοεμβρίου 22, 2006

Δύο Μαρίες

Χθές γιορτάζανε οι Μαρίες...


Γεννήθηκε το 1870 στην Ιταλία. Την ονομάσανε Μαρία. Δεν ήταν μια συνηθισμένη Μαρία. Σε μια εποχή που ο ρόλος της γυναίκας ήταν άλλος, αυτή σπούδασε Ιατρική και έγινε η πρώτη γυναίκα γιατρός στην Ιταλία. Μα ποιος θα εμπιστευόταν την υγεία του το 1896 σε μια γυναίκα; Έτσι, εργάστηκε στη ψυχιατρική κλινική του Πανεπιστημίου με παιδιά που παρουσίαζαν νοητική στέρηση. Η δουλειά της με αυτά τα παιδιά την ώθησε να σπουδάσει και Παιδαγωγική, Φιλοσοφία, Ψυχολογία. Ανέπτυξε ένα σύστημα παιδαγωγικής για αυτά τα παιδιά και ήταν τέτοια η αποτελεσματικότητα του, που οι επιδόσεις τους ήταν εφάμιλλες των «φυσιολογικών» παιδιών.
Απόρησε η Μαρία και αναλογίστηκε, αν ένα παιδί που ξεκινά με εμπόδια με τη σωστή διαπαιδαγώγηση φτάνει σε αυτό το επίπεδο, τότε ένα παιδί που ανήκει στο «μέσο όρο» που μπορεί να φτάσει άραγε;
Δε πειράζει που άλλοι δεν την πίστευαν, αυτή ήξερε και διαισθανότανε τις απεριόριστες δυνατότητες των παιδιών. Υφηγήτρια πια του πανεπιστημίου, είχε αρκετό κύρος για να κάνει κάτι μοναδικό. Στις φτωχογειτονιές του Μιλάνο, στις εργατικές πολυκατοικίες, εκεί που οι γονείς έφευγαν για τις δουλειές τους και τα παιδιά μένανε μόνα στο σπίτι πρότεινε τη δημιουργία χώρων για αυτά τα παιδιά. Τους ονόμασε «το σπίτι του παιδιού» και εκεί εφάρμοσε τη μέθοδό της. Μόνη κατασκεύασε το απαραίτητο εκπαιδευτικό υλικό. Ήξερε η Μαρία, και η μέθοδος είχε εκπληκτικά αποτελέσματα. Η διάδοση της ήταν πλέον δεδομένη.
Η Μαρία Μοντεσσόρι πέθανε το 1952 αφήνοντας πίσω της κληρονομιά τη μέθοδο Μοντεσσόρι.

Γεννήθηκε στην Ελλάδα. Την ονομάσανε Μαρία. Ούτε αυτή ήταν μια συνηθισμένη Μαρία. Παιδαγωγός δοσμένη στο παιδί, πίστεψε στη μέθοδο της συνονόματης της και το 1950 ίδρυσε με τον άντρα της το πρώτο Μοντεσσοριανό σχολείο στην Αθήνα.
Μόνοι τους φτιάξανε το υλικό, μόνοι τους το μετέτρεψαν ή δημιούργησαν καινούργιο για να είναι κατάλληλο για τα ελληνικά δεδομένα. Η Μαρία έγραψε βιβλία που προβάλλουν τη μέθοδο αλλά κυρίως οδηγούν τον αναγνώστη στη ψυχή του παιδιού. Η Μαρία έφτιαξε τραγούδια που τα παιδιά αγαπάνε και τραγουδάνε με χαρά. Η Μαρία όσο ζούσε ήταν η πνοή του σχολείου και πρότυπο για τους μαθητές του.




Το μοντεσσιοριανό σύστημα αγωγής πιστεύει ότι ο άνθρωπος έχει έμφυτη την ικανότητα και τη δυνατότητα μάθησης. Ότι το παιδί αγαπάει τη γνώση, διψάει για γνώση, διψάει για τη προσωπική του εξέλιξη και ωρίμανση. Ότι το κάθε παιδί είναι μια ξεχωριστή οντότητα με ιδιαίτερες ανάγκες και ρυθμούς. Ότι κατά τη διάρκεια ανάπτυξης του διανύει συγκεκριμένες κρίσιμες περιόδους κατά τις οποίες αναπτύσσει και μια συγκεκριμένη ικανότητα/ταλέντο. Το κάθε παιδί με τους δικούς του ρυθμούς. Όλα τα παιδιά μπορούν και θέλουν να αναπτύξουν αυτές τις ικανότητες. Το καθένα στο δικό του χρόνο. Αν το παιδί βρίσκεται μέσα σε ένα κατάλληλα οργανωμένο περιβάλλον το οποίο περιέχει τα εργαλεία για την ανάπτυξη αυτών των ικανοτήτων και του δοθεί η ελευθερία να επιλέξει σε τι θέλει να επικεντρώσει, τότε το παιδί γνωρίζει, και το παιδί επιλέγει αυτό που καλύπτει το κρίσιμο στάδιο ανάπτυξης, η διαδικασία της μάθησης μεγιστοποιείται. Ο δάσκαλος είναι απλώς βοηθός, παρατηρητής, οδηγός. Τα εργαλεία μάθησης στηρίζονται στη δοκιμή, στη πράξη, στην άσκηση, στη κίνηση. Κι έτσι, σε ένα περιβάλλον σεβασμού, ελευθερίας, χωρίς καθόλου διδασκαλία από έδρα, αναπτύσσονται άνθρωποι με ερευνητικό μυαλό και διάθεση, που διατηρούν άσβεστη την αγάπη της γνώσης.



Χθες γιορτάζανε οι Μαρίες. Και θυμήθηκα αυτές τις δύο Μαρίες που δεν είναι κοντά μας πια. Είναι κοντά μας όμως η κληρονομιά τους.

15 σχόλια:

114ΛΕΞΕΙΣ είπε...

και πολυ καλά εανες και τις θυμισες και σε εμας.

markos-the-gnostic είπε...

κι εγώ ξέρω κι άλλη μια Μαρία των αρχών του 20ου αιώνα, που αγωνίστηκε για τους ανθρώπους και ιδιαίτερα για τις γυναίκες... ας είναι καλά όλες τους όπου κι αν είναι...

annamaria είπε...

Θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σου ,
ετσι θα σου πω πως δε μου τις θύμησες,
μου τις γνώρισες.
Είχα ακούσει για την μέθοδο Μοντεσσόρι αλλά τίποτε παραπάνω.

Σε ευχαριστώ!

Alexandra είπε...

τι όμορφο δώρο έκαναν οι μαρίες στα παιδιά! με σεβασμό και με αγάπη... υπέροχο και σπάνιο στις μέρες μας.

(εχθές είχα και εγώ γενέθλια - με τις Μαρίες!)

tassoula είπε...

τι όμορφο δώρο έκανες σε εμάς που δεν τις ξέραμε..
Καλησπέρα!!

allmylife είπε...

Ιδανικές Μαρίες της καρδιάς μας.
Καλημέρα!

lee είπε...

"Στις φτωχογειτονιές του Μιλάνο, στις εργατικές πολυκατοικίες, εκεί που οι γονείς έφευγαν για τις δουλειές τους και τα παιδιά μένανε μόνα στο σπίτι πρότεινε τη δημιουργία χώρων για αυτά τα παιδιά. Τους ονόμασε «το σπίτι του παιδιού» και εκεί εφάρμοσε τη μέθοδό της."
Και εμεις εν ετη 2006 δεν αποφασιζουμε να κανουμε παιδιά, γιατι δεν ξερουμε σε ποιον θα τα εμπιστευθούμε οταν χρειαστει να γυρισουμε στις δουλειες μας....
Το όραμα ορισμενων ανθρωπων αξιζει το σεβασμό μας.

Σταυρούλα είπε...

Μπράβο, Αλκιμήδη μου! Πολύ καλά έκανες και το έγραψες το κείμενο! Άλλωστε εσύ ξέρεις καλύτερα! ;) Φιλιά και στους δυο σας!

kyriayf είπε...

σε χαιρετώ καλή μου αλκιμήδη! ήξερα κάποια πράγματα για την Μοντεσόρι και τη σχετική μέθοδο αλλά με/μας ενημέρωσες αρκετά! Δεν είχα ποτέ ασχοληθεί ειδικά με το θέμα και ευχαριστώ για όσα μας είπες! φιλιά :)))

Alkyoni είπε...

εκπέμπω sos στο post μου...

Ο Καλος Λυκος είπε...

να και κάτι (ακόμα) που δεν ήξερα...

σ'ευχαριστώ Αλκιμήδη...

αλκιμήδη είπε...

Καλημέρα σε όλους!

Pad
χαίρομαι που τις ήξερες, δεν είναι πολύ γνωστές.

Μάρκο
ποιά εννοείς; ενημέρωσε μας, μας αρέσει να μαθείνουμε!

Ανναμαρία
εγώ σε ευχαριστώ

Αλεξάνδρα μου
μη το λες αυτό, εγώ πιστεύω ότι υπάρχει πολύ σεβασμός και αγάπη και στις μέρες μας. Εκεί η ελπίδα μου

Να σε χαιρόμαστε κούκλα μου, να είσαι καλά να μας χαρίζεις όμορφα κείμενα

Τασσούλα
χαίρομαι για αυτό
αξίζει να διαβάσει κανείς για το σύστημα Μοντεσσόρι και να κρατήσει ότι του ταιριάζει

αλκιμήδη είπε...

Όλη μου η ζωή
Έτσι τέτοιοι άνθρωποι στη καρδιά μας πάντα


Lee
Άλλες εποχές, τότε η επιβίωση πάνω από όλα.
Τώρα προσπαθούμε για το καλύτερο

renata μου
ευχαριστώ και εσύ ως παιδαγωγός ξέρεις πολύ καλά
φιλιά

kyriaf
αν δεν ήταν ο γιός δε θα το είχα ψάξει. Αλλά σα σύστημα δίνει μια γενικότερη άποψη για μια στάση ζωής με σεβασμό στις ιδιαιτερότητες του κάθε ανθρώπου. 'Ετσι το βλέπω εγώ τουλάχιστον και από αυτή τη σκοπιά είναι μια ιδέα όχι μόνο για γονείς

αλκυόνη μου
σου ήρθα
ελπίζω να βοηθά
η σκέψη μου μαζί σου

λυκάκι
είσαι γλύκας

Ανώνυμος είπε...

Μου θύμησες τη μαμά μου, που αν και δεν την λένε Μαρία, παιδαγωγός/παιδοψυχολόγος…μ άφηνε να ζωγραφίζω σ όλους τους τοίχους του σπιτιού!

αλκιμήδη είπε...

Μαύρη Ντάλια
(επιτέλους κατάφερα να το περάσω το σχόλιο σου!)

Τυχερή να έχεις τέτοια μαμά!