Και συνεχίζω να με παρατηρώ

Τον τελευταίο μήνα έχω μπει σε φάση παρατήρησης. Παρατηρώ τις σκέψεις μου, τη συμπεριφορά μου, τις πράξεις μου, τα τεκταινόμενα γύρω μου. Παρατηρώ και καταγράφω, είτε εδώ είτε απλώς στη μνήμη μου. Μερικές φορές απλά αναγνωρίζω την ύπαρξη τους και κρατώ αυτή την αναγνώριση/γνώση για αργότερα. Μερικές φορές αναλύω το γιατί τους. Άλλες φορές διαισθάνομαι το γιατί τους, ή όπως μου αρέσει τελευταία να λέω, ψυχανεμίζομαι. Σιγά σιγά αντικαθιστώ τη λέξη διαισθάνομαι με τη λέξη ψυχανεμίζομαι. Η αίσθηση έχει τη βάση της στις σκέψεις, η ψυχή είναι κάτι άλλο απροσδιόριστο, το κομμάτι μου που νοιώθω από παιδί ότι παραμένει αναλλοίωτο μέσα μου. Αυτό που με συνδέει με ότι βρίσκεται γύρω μου, ζωντανό ή μη. Άλλωστε ποιος ορίζει τι είναι ζωντανό και ποιος θα κρίνει αν μια πέτρα έχει ζωή ή όχι. Πολύ φτωχά τα μέσα που διαθέτουμε για να μπορέσουμε να απαντήσουμε αυτήν την ερώτηση. Ξέφυγα όμως και επιστρέφω.

Παρατηρώ λοιπόν, χωρίς να κρίνω, χωρίς να αρνούμαι το δικαίωμα αυτών των σκέψεων, αισθημάτων, πράξεων, να μπαίνουν στη ζωή μου, να υπάρχουν. Κι όταν μπορώ να δω καθαρά το λόγο ύπαρξης, ή να τον εξαγάγω με τη λογική, ή μόνο να τον ψυχανεμιστώ, καταγράφω κι αυτό στο νου. Κι εκείνη τη στιγμή αυτόματα αποφασίζω αν θα κρατήσω το συναίσθημα/πράξη/σκέψη ή αν θα το διώξω. Κι αν βλέπω ότι θα ήθελα να το διώξω αλλά δε μπορώ, παρατηρώ και αυτή την αδυναμία και τα γιατί της.

Για παράδειγμα παρατήρησα πριν τρεις εβδομάδες ότι άρχισα πάλι να στερώ πράγματα που με ευχαριστούν από τον εαυτό μου. Με πολύ καλές δικαιολογίες σταμάτησα να πηγαίνω πισίνα, σταμάτησα το TaiChi, έχω πάνω από δύο μήνες να κάνω θεραπεία reiki, δε φροντίζω τον εαυτό μου όπως πριν. Παρατηρώ ότι αυτό ξεκίνησε τη στιγμή που λυτρώθηκα από το ντιμπούκ μου. Όσο εκεί υπέφερα δεν είχα λόγο να αυτοτιμωρούμαι κι αλλιώς. Τώρα το ασυνείδητο δεν αντέχει τόση περιποίηση και καλοσύνη από μέρους μου. Προσπάθησα να επανέλθω στις αγαπημένες μου δραστηριότητες, αλλά παρατήρησα ότι το ασυνείδητο δεν είναι έτοιμο ακόμη για τόσο χάϊδεμα. Αποδεχόμενη το γεγονός αυτό, έκανα δώρο στον εαυτό μου το TaiChi μόνο και αποφάσισα να μη πιέσω το ασυνείδητο να πάει κόντρα στην ανάγκη του για αυτοτιμωρία. Ξέρω ότι αν το κάνω αυτό θα βρει τρόπους πιο καταστροφικούς για τιμωρία. Κι αυτό δε το θέλουμε, σωστά;

Παρατηρώ ότι συνεχίζω να καπνίζω και να αυξάνω τη ποσότητα των τσιγάρων που καπνίζω. Άλλη μια αυτοτιμωρία που δεν αντέχω να αποδιώξω. Και στη δουλειά συνεχίζω να βάζω τρικλοποδιές. Και άλλη μία αυτοτιμωρία.

Χθες, με άνδρα που με ενδιαφέρει (αχ, αυτή η ερωτική ζωή της αλκιμήδης τελειωμό δεν έχει) παρατήρησα κάποια στιγμή ότι η συμπεριφορά μου έγινε περίεργη και απωθητική. παρατήρησα τις σκέψεις μου και είδα πέντε έξι ανασφάλειες να έχουν κάνει κατάληψη. Οι ανασφάλειες γελοίες και καμία θέση δεν είχαν σε εκείνη τη στιγμή. Τους λέω ουστ από εδώ, δε με πείθετε. Αυτές όμως επέμεναν ότι εκεί ήταν η θέση τους, μέσα στο μυαλουδάκι μου. Παρατηρώντας το γεγονός αυτό, έκανα το μεγάλο βήμα να αποδεχτώ τις σκέψεις της στιγμής και να μη προσπαθήσω με βία να αλλάξω τη σπασμωδική μου συμπεριφορά, με μια άλλη πιο σπασμωδική, ξένη προς εμέ και ψεύτικη συμπεριφορά. Έτσι είμαι τώρα, αυτό είναι, σκέφτηκα. Και ενημέρωσα τον άνδρα, "δρω υπό την επείρια βλακωδών ανασφαλειών αυτή τη στιγμή" Και αυτό για μένα είναι πολύ μεγάλο βήμα. Έμεινα πιστή στην αλήθεια μου χωρίς να με πανικοβάλλει το ενδεχόμενο της μη αποδοχής. Και το αναγνώρισε και ίσως να μη πήρε τη συμπεριφορά μου προσωπικά, και ίσως να ψυχανεμίστηκε κι αυτός, ότι και κάτι άλλο να υπάρχει πέρα από αυτό που εκείνη τη στιγμή έβλεπε. Παρατηρώ ότι σιγά σιγά αποδέχομαι τον εαυτό μου και του επιτρέπω να είναι κάπως.

Παρατηρώ επίσης ότι συνεχίζω να φέρνω στη ζωή μου καταστάσεις που με σπρώχνουν στο μονοπάτι που βαδίζω. Χθες σε συζήτηση με φίλο που αντιμετωπίζει φοβερά οικονομικά προβλήματα, προσφέρθηκα να του δανείσω κάποια χρήματα. Συγκινήθηκε και αρνήθηκε λέγοντας μου ότι παραείμαι καλή και να προσέχω. Η απάντηση μου, ότι θα μπορούσα να σου δανείσω περισσότερα, αλλά σου προσφέρω μόνο αυτά που ξέρω ότι αντέχω να χάσω. Συνειδητοποίησα εκείνη τη στιγμή ότι και συναισθηματικά κάνω το ίδιο. Δίνω μόνο όσα αντέχω να χάσω. Παρατηρώ ότι στη τελευταία προσπάθεια σχέσης, τη διέκοψα πριν καλά καλά ξεκινήσει λέγοντας, δεν έχω αποθέματα αυτή τη στιγμή. Παρατηρώ ότι το ασυνείδητο μου με προστατεύει και δε με αφήνει να ξεπεράσω τις αντοχές μου. Το νοιώθω σα φύλακα άγγελο, σε επαφή με αυτό το αναλλοίωτο που έλεγα πριν, με γνώση του τι μου ταιριάζει, να με συντροφεύει και να με οδηγεί. Παρόλα τα επίκτητα που η ζωή του έχει φορτώσει. Αυτή η σκέψη με γαληνεύει, διώχνει το άγχος και το φόβο.

Σκέφτομαι τα διαβάσματα των τελευταίων είκοσι χρόνων και οι άνθρωποι που συνάντησα με αργά αλλά σταθερά βήματα με οδηγούν σε αυτή τη πεποίθηση της ένωσης με ότι είναι γύρω μας και στην ανάγκη για καθαρό μυαλό/ψυχή/σώμα. Με βασικούς άξονες δύο προηγούμενες σκέψεις μου, εδώ και εδώ, προχωρώ.

Για την αλκυόνη που μου το ζήτησε τα αναγνώσματα που με έβαλαν στους δρόμους που βαδίζω.

Dyer και το βιβλίο του "οι περιοχές των σφαλμάτων σας", που μου εισήγαγε την έννοια ότι η σκέψη μας γεννά αισθήματα και πράξεις, ότι η συμπεριφορά των άλλων μας στεναχωρεί στο βαθμό που εμείς αποφασίζουμε λόγω των ακυρωμένων μας προσδοκιών, ότι δε πρέπει να περιμένουμε από τους άλλους να δρουν όπως θα δρούσαμε εμείς γιατί είναι διαφορετικοί άνθρωποι, και ότι και εμείς δε πρέπει να δρούμε όπως περιμένουνε οι άλλοι.

Dan Millman, και από όλα τα βιβλία του προτιμώ το Everyday enlightment, twelve gateways to spiritual growth, που μεταξύ πολλών χρήσιμων πραγμάτων, εισαγάγει τη μεγάλη αλήθεια ότι φέρνουμε στη ζωή μας αυτό που πιστεύουμε ότι αξίζουμε και εξηγεί γιατί έχει ο άνθρωπος τη τάση να αυτοτιμωρείται και πως χτίζεται ή γκρεμίζεται η αίσθηση της αυτοαξίας μας.

Hugh Prather και το βιβλίο του The little book of letting go, που με εισήγαγε στην έννοια της ένωσης με όλους τους ανθρώπους και την ανάγκη του καθαρού μυαλού, και εκδόσεις καφέ σχολείο (Κώστας Φωτεινός) που το προχωρήσανε λίγο παραπέρα στην ένωση με όλο το σύμπαν και την ανάγκη και καθαρής ψυχής αλλά και σώματος.

Και έπεται συνέχεια. Παρατηρώ ότι διαρκώς έρχομαι σε επαφή και με ένα ακόμη κομματάκι του παζλ, και μετά κι άλλο, κι άλλο. Άντε, καλό μου δρόμο!