σα παιδιά χωρίς γονεις

Έφυγα από τη ψυχανάλυση μουδιασμένη. Έλα πάλι ξανά να ψάξεις να βρείς τι είναι αυτό που κάνεις και διώχνεις όποιον πάει να σε πλησιάσει. Αντε ξανά μανά να πρέπει να αντιμετωπίσεις τα ζητήματα αποδοχής σου. Το μάθημα για την επόμενη φορά,
-Όταν είμαι με κάποιον που δε με ενδιαφέρει ερωτικά, είμαι ο εαυτός μου, όταν είμαι με κάποιον που με ενδιαφέρει φέρομαι αλλοπρόσαλα. Μπαίνουν οι ανασφάλειες και δρω κάπως, απωθητικά. Ο φόβος ότι δε θα τους αρέσω
- Εγώ παρατηρώ ότι είστε πεπεισμένη ότι δε θα αρέσετε. Έχετε προαποφασίσει εσείς για αυτούς
- Μα φυσικά, πως είναι δυνατόν κάποιος που έχει αξία να θέλει εμένα;
- Κι εδώ θα το κλείσουμε
Δεν είπα τίποτα, δε διαμαρτυρήθηκα. Μια κόπωση, νιώθω μια κόπωση. Κουράστηκα. Πήρα το αυτοκίνητο, ραδιόφωνο, σκέψεις. Διάβασα κάπου για το Φρούντ ότι είπε "αυτός που ήταν ο ευνοούμενος της μητέρας του, νιώθει και κυρίαρχος του κόσμου. Όλα είναι δυνατά για αυτόν." Κι αυτός που δεν ήταν; Αυτός πως νιώθει; Πως να το αλλάξει αυτό, πως; κι ακούγονται οι εξής στίχοι "Σαν παιδιά χωρίς γονείς..." Και ανοίξανε οι κρουνοί. Άρχισα να κλαίω, και σταματημό δεν είχα. Σπάραξα. Ένιωσα μόνη, τόσο μόνη. Ορφανή. Ποιός θα με αγαπήσει εμένα ποιός. Θα με αγαπήσει ποτέ κανείς; Εδώ δε με αγάπησε η μάνα μου, περιμένω απο ένα ξένο; Αχ, ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιό δυνατό. Παπαριές. Δε νιώθω πιο δυνατή. Τα ίδια είμαι, καμία διαφορά. Μόνο κούραση. Τίποτα άλλο. Συνάντησα τυχαία μια κοπελιά που εργάζεται πολύ σκληρά και ζεί πολύ δύσκολη ζωή, κουρασμένη; τη ρωτάω, αχ, δε με κουράζει η δουλειά, η ζωή με κουράζει. Πέστο ψέματα. Και εγώ μαζί σου, κι ας είναι η ζωή μου τόσο εύκολη. Ένα διάλειμα από τη ζωή παρακαλώ, μπορώ; Μπα, που τέτοια τύχη. Κι έτσι και αυτή, και εγώ, συνεχίζουμε, να δείχνουμε δυνατές ενώ δεν είμαστε, και αυτό το πιο κουραστικό από όλα. Και θα ήθελα τόσο, μα τόσο, να έρθει κάποιος και να με πάρει μια σφιχτή αγκαλιά, μα πολύ σφικτή, και να μου χαιδέψει τα μαλλιά, και να μου πεί κλάψε καρδιά μου, κλάψε. Για μια φορά κλάψε και εσύ με παρέα, μέσα σε μια αγκαλιά, όπως κλαίει ο γιός σου. Για μια φορά μη κλαις μόνη. Κλάψε να ξεσπάσεις μέσα σε μια αγκαλιά. Και μετά όταν πιά θα έχω αδειάσει από δάκρυα, και θα έχω θρηνήσει το μυαλό και τη ψυχή μου όπως τους πρέπει, να μείνω έτσι, λειωμένη, και να μου πει, μη σκιάζεσαι, ξεκουράσου για λίγο, εγώ θα σε φροντίσω, για λίγο μόνο εγώ θα τα φροντίσω όλα, και εσένα, εσύ δε χρειάζεται καν να φροντίζεις τον εαυτό σου. Έτσι καλό μου ξεκουράσου. Και μετά ναι θα μπορώ να είμαι πιο δυνατή. Τώρα νιώθω απλώς κουρασμένη.