Προχωρώ αισθανόμενη

Κι έχασα τρεις μέρες από τη ζωή μου. Σάββατο, Δευτέρα, Τρίτη. Άφησα τις σκέψεις να με κυριεύσουν πάλι. Και όλες μου οι στιγμές φορτώθηκαν από αυτές, μολύνθηκαν. Το μυαλό βρώμισε. Πως το είπες Μαύρη Ντάλια; Όταν κάτι μας βγάζει από τις ισορροπίες μας, την κάνουμε; Έτσι ακριβώς. Όπου φύγει, φύγει. Ακούω τη ψυχολόγα να με βρίζει πάλι. Όπως τη τελευταία φορά. Μα καλά επειδή αυτός δεν είναι ακριβώς όπως φαντάζεστε το τελειώνετε; Θα με κατηγορήσει για φόβο ευτυχίας πάλι. Ας είναι, δε με νοιάζει, δε γουστάρω έτσι. Αν είναι να παιδεύομαι καλύτερα καθόλου. Αμάν πια. Και χέστηκα για τις ευκαιρίες που ίσως πετάω. Βρε δε με νοιάζει. Δε θέλω. Δε προσδιορίζω εκεί την αυτυχία μου. Αλλού. Και επιλέγω ησυχία στο μυαλό και εμένα μόνη. Αν γουστάρεις, τώρα πρέπει εσύ να προσπαθήσεις. Το θέμα δεν είναι αν εγώ σου κάνω αλλά αν μου κάνεις εσύ. Τελεία και παύλα. Και πράξε όπως σε φωτίσει. Αν πιστεύεις ότι αξίζω θα βρεις το τρόπο να με κατακτήσεις. Αν δεν πιστεύεις ότι αξίζω, λυπάμαι δε μου κάνεις. Προτιμώ μόνη. Σαφέστατα. Καλύτερα περνάω έτσι. Να νοιάζομαι για μένα, το παιδί, τους φίλους, τη λοιπή οικογένεια, το μέλλον μας. Αρκετά δεν είναι; Ευλογημένη δεν είμαι; Είμαι. Και επιλέγω αυτάρκεια, επάρκεια. Του πέταξα τη μπάλα λοιπόν του άντρα, αν θέλει ας προσπαθήσει, εγώ δεν ασχολούμαι πλέον και ηρέμησα.
Έμαθα πολλά φέτος, πάρα πολλά. Έμαθα να παρατηρώ, άρχισα να αποδέχομαι την αλκιμήδη, είδα το παρελθόν για αυτό που είναι, κρατάω τα μαθήματα του και προχωρώ. Και σε ότι μου φέρνει η ζωή κρατάω το μάθημα και προχωρώ. Προσπερνώ αισθανόμενη. Επιτέλους απέκτησα το κόκκινο καπέλο μου. Και τώρα είμαι έτοιμη να δω τα θέλω της οικογένειας μου, εγώ και ο Ιάσωνας, εμένα. Εγωιστικά. Εσωστρεφικά. Εγώ μόνο.

Τώρα αλκυόνη μπορώ να σου απαντήσω, τολμώ να αρθρώσω τα θέλω μου.

Θέλω να είναι το μυαλό γαλήνιο. Σχεδόν το έχω. Μαθαίνω να το καθαρίζω. Εξασκούμαι. Βελτιώνομαι. Πιστεύω ότι αξίζω να είναι έτσι και μου χαρίζω αυτή τη μαγική αίσθηση. Γιατί όταν είναι το μυαλό γαήνιο, εγώ ζω. Τρείς μέρες, το άφησα και βρόμισε, και δε ζούσα. Έχασα τρεις μέρες από τη ζωή. Τι σπατάλη! Μακριά από εμένα αυτά τα αυτοκαταστροφικά.

Θέλω να είμαι εντάξει με τις υποχρεώσεις μου και να σώσω όλες τις παπαριές που έκανα άυτή τη χρονιά. Κι αυτό σχεδόν το έχω. Τρέχω, τρέχω, τρέχω, διαγράφω εκκρεμότητες, θα προφτάσω. Ένα μήνα τώρα έχω εστιάσει και έχω καταφέρει να παραμείνω εστιασμένη. Μπράβο αλκιμήδη, μπράβο.

Και μετά, ποιός με πιάνει. Να αρχίσω να δουλεύω για τα θέλω του μέλλοντος σα καλός project manager (έχω ήδη αρχίσει σιγά σιγά). Ναι, έχει και η αλκιμήδη θέλω. Είναι πιο σημαντικά από όλα τα άλλα. Αλήθεια. Κι ας με πείτε επιφανειακή και πραγματίστρια.

Θέλω να προσέχω τον εαυτό μου και να είμαι ενεργητική.
Θέλω να σπουδάσω ψυχολογία.
Θέλω να μετακομίσω.
Θέλω να αυξήσω τη δουλειά για να είμαι πιο άνετη οικονομικά.
Θέλω το θεατρικό μπλογκάκι να γίνει τζιτζιλάτο.
Θέλω να γράψω ένα θεατρικό (ε, την ψώνισα τελικά, τι να κάνουμε)

Αυτά! Είναι πολλά; Είναι εφικτά! Και παρατηρώ ότι όλα είναι δικά μου και μόνο. Στηρίζονται πάνω μου, και μόνο.
Και όσο μη συναισθηματικό κι αν ακούγεται δε με νοιάζει για τους άλλους ανθρώπους. Δεν έχω ανάγκη. Προσφέρω αγάπη, αποδοχή, φιλία και όπου βρίσκω ανταπόκριση, τέλεια. Και βρίσκω. Όπου δε βρίσκω, δε πειράζει. Πάμε για άλλα. Και στις φιλίες και στους έρωτες.

Γιατί πως το είπες πάλι Μαύρη Ντάλια; Όταν κάτι μας βγάζει από τις ισορροπίες μας, την κάνουμε; Σοφότατον!
Και άμα είναι να το παιδεύεις άστο καλύτερα, δεν είναι για να γίνει.