για τις σχέσεις και τις περικοκλάδες πάλι

Άντρες, άντρες, άντρες... Περίεργα ζώα τελικά. Όχι γράψε λάθος. Άνθρωποι. Περίεργα ζώα. Δε ξέρουν, δε ξέρουμε τι θέλουμε. Νομίζουμε ότι ξέρουμε αλλά οι πράξεις, τα λόγια δείχνουν τελικά άλλα.

Τα τελευταία χρόνια, ρώτησε με τι θέλω από έναν άντρα. Να περνάω καλά, θα σου απαντήσω. Να βγαίνουμε, μόνοι ή με παρέες, δυό τρεις φορές τη βδομάδα, να διασκεδάζουμε, να γελάμε, να κάνουμε παθιασμένο έρωτα όταν βρίσκουμε ευκαιρία. Αυτά. Μου αρκούν. Δε χωράει τίποτα παραπάνω η ζωή μου. Σε κανα τριμηνο/ εξάμηνο βλέπουμε αν χάνουμε το χρόνο μας ή αξίζει να το προχωρήσουμε. Έτσι απλά.

Κι όμως, παρουσιάζεται ο εκάστοτε άντρας, φορτωμένος με δυνατότητες. Άλλες, πέρα από αυτά τα απλά. Το γελοίο είναι ότι δε προσφέρει καν το αρχικό ζητούμενο. Έχει μπαγκάζια, τραβά τα ζόρια του (όπως όλοι μας), συμπεριφέρεται και παρουσιάζει μια άλλη δυνατότητα. Αναθεωρώ κι εγώ η καψερή τον αρχικό στόχο. Σε ότι σκοπό μου παίζουν, χορεύω. Και μετά, δεν τους αρέσει ο σκοπός που χορεύω. Βρε χρυσέ μου εσύ δε το διάλεξες το τραγουδάκι; Τώρα γιατί τσινάς;

Άκου σκηνικό τώρα. Λιγοστό σεξ γιατί δε θέλει λέει να τυφλωθεί από το πάθος και μετά να περάσει ο ενθουσιασμός. Θέλει μέσα από την αγάπη να γεννηθεί το πάθος. ΟΚ σκέφτομαι, είναι κι αυτό μια άποψη, να δούμε πως θα πάει. Δε με ενοχλεί αλλά βάζει τη σχέση σε μιά βάση πέρα από την επιφάνεια του απλώς περνάω καλά, σωστά; Σα να λέει θέλω να σε αγαπήσω πρώτα. Αυτό μου λέει εμένα τουλάχιστον, κατάλαβα λάθος;
Φτύσιμο το σαββατοκύριακο (κανονικότατο σας λέω ούτε ένα μύνημα έτσι για να κρατάμε τα προσχήματα). Προφανώς θέλει το χρόνο του σκέφτομαι (όντως έτσι ήτανε, αυτό το πέτυχα!). Δεκτόν, ούτε τρεις βδομάδες δε γνωριζόμαστε, φυσιολογικό να θέλει λίγη αποστασιοποίηση.
Μύνημα το πρωί της Δευτέρας ότι θα ήθελε να με δει το βράδυ. Απάντηση δικιά μου, δε ξέρω πως θα διαμορφωθεί το πρόγραμμα μου, έχω πολλή δουλειά, φιλιά. Τώρα αυτό τι δείχνει από τη μεριά μου; Τι;
Και λαμβάνω email, που θεωρεί ότι εγώ έχω τσαντιστεί (ίσως θα έπρεπε αλλά έλα που δεν), ότι αυτός είναι σε φάση εσωστρέφειας, με κλειστές συναισθηματικές πόρτες και δε μπορεί να προσφέρει αυτά που ζητάω. Δηλαδή στην ουσία μπορεί μόνο να προσφέρει το αρχικό ζητούμενο.

Και το κουφό είναι ότι εγώ με αυτό το email πάγωσα.
Εκεί που ήμουνα μια χαρά, και τον είχα κόκκινο καπέλο, και στην επιφάνεια προς το παρόν, πάγωσα.
Έτσι απλά πάγωσα.
Του απάντησα no problemo ας το κρατήσουμε στην επιφάνεια, και μετά όσο το σκεφτόμουν, απλώς πάγωνα.
Και τώρα δε ξέρω αν γουστάρω πια.

Κι έτσι ενώ αν με ρωτήσεις τι θέλω από έναν άντρα, θα σου απαντήσω απλά να περνάμε καλά, δηλαδή την επιφάνεια, τελικά τώρα, που αυτό μου προσφέρουν, τσινάω, με ενοχλεί.
Παγώνω.

Δε ξέρω τι θέλω;
Όχι, με τσαντίζει που προσφέρει μειοδότηση σε αυτά που νομίζει ότι θα ήθελα. Το παζάρεμα.
Είναι όπως όταν πας να αγοράσεις κάτι.
Αν μόλις το δεις, το λατρέψεις, είσαι και διαθετιμένος να δώσεις ότι αξίζει, ότι τιμή σου πουν. Κι αν δεν έχεις, μαζεύεις. Κι αν δε μπορείς να μαζέψεις, πηγαίνεις και το θαυμάζεις, γνωρίζοντας ότι δε μπορείς να το έχεις.
Αν όμως είναι ένα αντικείμενο μη έντονης επιθυμίας, αρχίζεις τα παζάρια, και το συζητάς, και μπορεί στο τέλος και να μη το πάρεις.

Ε, φταίω που παγώνω αν με βλέπει κάποιος έτσι;
Όχι φταίω;