δεν είναι διαγωνισμός, ζωή είναι

Στη ψυχανάλυση, λέω λέω παπαριές και κάποια στιγμή πετάω μια super παπαριά (ή ίσως και διαμάντι για τη διαδικασία) και εκεί η ψυχολόγα μου το κόβει. Κι εδώ θα το κλείσουμε. Έχω βαρεθεί να το ακούω αυτό. Όχι της λέω, που με αφήνεις στα κρύα του λουτρού; Να το συζητήσουμε. Όχι, με χαιρετά και φεύγω. Και μένω με τη καίρια φράση (όπως νομίζει η ψυχολόγα) να δουλεύεται μέχρι την επόμενη συνεδρεία. Χαριτολογώντας, αποκαλλώ αυτά τα σημεία/σκέψεις που με κόβει, το μάθημα για την επόμενη φορά. Τη προηγούμενη φορά της έλεγα τα του γκόμενου, ήθελα να συζητήσω, να αναπτύξω, να δω τι θα κάνω βρε αδερφέ (ίσως να μου δώσει και καμιά συμβουλή; να μου πει που κάνω λάθος;) και έτσι όπως έλεγα την ιστορία , αναφέρω το μαιλ του και πως εγώ πάγωσα. "Παγώσατε; διαβάσατε ένα μαιλ και παγώσατε; Τι είναι αυτό με σας και τις λέξεις; Γράφετε λέξεις, διαβάζετε λέξεις... Και εδώ θα το κλείσουμε" Κι άλλες φορές μου το έχει πει αυτό. Χρησιμοποιώ βαριές λέξεις. Έμεινα μετέωρη λοιπόν, να αποφασίσω μόνη μου, να πράξω μόνη μου, και φυσικά να έχω στο μυαλό μου την εμμονή μου με τις λέξεις. Και πως τα παίρνω όλα πολύυυυ στα σοβαρά. Τους δίνω μεγαλύτερη βαρύτητα από αυτή που έχουν. Γίνανε τα καθέκαστα, μας έφτυσε ο γκόμενος, πήρα τη φιλενάδα μου να της τα πρήξω πάλι, έκλαψα καλά καλά, και μου είπε το φοβερό και πολύ αληθινό, ζεις πολύ έντονα, είσαι του υπερθετικού βαθμού. Έτυχε να μιλήσω και με την αλκυόνη, τι Ξανθόπουλος είναι αυτός ρε παιδί, μου λέει. Όντως είμαι των άκρων. Όταν είμαι καλά, είμαι πολύ καλά. Όταν είμαι χάλια είμαι πολύ χάλια. Όχι ενδιάμεσες καταστάσεις για μένα. Σα καλό σκορπάκι, του ύψους και του βάθους. Και δεν έχω αποφασίσει αν αυτό είναι καλό ή κακό. Γιατί όταν είμαι στα πάνω μου, πιο πάνω δε πάει. Αυτό καλό. Αλλά αν με πάρει η κάτω βόλτα, δια ασήμαντον αφορμή, πέφτω στα τάρταρα. Και να τες πάλι οι λέξεις. Βαριές. Να δίνουν στα συμβάντα της ζωής μου μεγαλύτερη βαρύτητα από αυτή που περιέχουν. Και προφανώς εγώ επιλέγω να χρωματίσω έτσι τα συμβάντα της ζωής μου. Με έντονα χρώματα. Να βιώνω τα πάντα full blast. Πως να με αντέξει κάποιος που πλησιάζει; Εδώ δεν αντέχω εγώ τον εαυτό μου. Με έχει κουράσει αυτή η ένταση. Το κατανοώ αυτό και γιαυτό επιζητώ ηρεμία. Προσπαθώ για αυτή. Παραλίγο να γράψω, παλεύω για αυτή, να άλλη μια βαριά λέξη, που δε ταιριάζει στη στιγμή, συγκρατήθηκα, δεν είναι πόλεμος, ζωή είναι. Και μου έρχεται μια σκέψη που είχα κάνει και παλαιότερα, όταν κάποιος άλλος σημαντικός με είχε ρωτήσει τι θέλω. Είχα πει, να ζω τη ζωή στο έπακρο, να πάρω ότι έχει να μου δώσει, να μη τη σπαταλάω. Και μετά είχα κάτσει και είχα αναλογιστεί, και τι πειράζει δηλαδή άμα τη σπαταλάμε τη ζωή; Και ποιός ορίζει τι είναι σπατάλη και τι δεν είναι; Και ποιός θα κρίνει; Και γιατί ανάγω τη ζωή σε διαγωνισμό; Τι το κάναμε; ποιός θα ζήσει πιο αποδοτικά; Γιατί επιμένω να με ξεχωρίζω από τους άλλους και ενώ πιστεύω βαθιά (να άλλη μια βαριά λέξη) ότι είμαστε ενωμένοι και συμπορευόμαστε, εγώ να θέλω να είμαι κατά τι διαφορετική, με το διαφορετική να εμπεριέχει το καλύτερο. Ψάχνω από κάπου να πιαστώ να πείσω τον εαυτό μου ότι αξίζω; Αξίζω απλώς ή αξίζω περισσότερο; Και έρχεται συνειρμικά πάλι το φοβερό που έρχεται συνέχεια, πρέπει να είμαι αποδεκτή. Γιατί πρέπει. Γιατί νομοτελειακά για την ύπαρξη μου; Αν η ύπαρξη μου δεν είναι αποδεκτή τότε δεν υφίσταται; Με αποδέχονται άρα υπάρχω; Όπως λέει και η ψυχολόγα "μα βάζετε κάτι ιδέες με το μυαλό σας". Και ο πόνος ο χθεσινός, που τον βίωσα έντονα ενώ δεν του ταίριαζε, έγκειται τελικά όχι στο γκόμενο που χάσαμε, στη δυνατότητα που δεν εκπληρώθηκε, αλλά στο πολύ εγωιστικό, αν άξιζα θα έμενε. Αν η ύπαρξη μου είχε αξία, θα έμενε. Αν είχα αξία, θα του γεννούσα συναισθήματα επιθυμίας. Άρα δε έχω αξία. Και κλάμα η κυρία. Να είναι καλά η φιλενάδα, που βασικά με έκανε και γέλασα, μετά τη κουβέντα μας. Μου τηλεφώνησε κάποια στιγμή "Πήρα να σας πω ότι αξίζετε πολλά" και μου το έκλεισε. Και είδα πόσο γελοίο είναι το όλο σκηνικό και οι σκέψεις μου που αποφασίζω να γεννήσω ως αποτέλεσμα αυτού. Οι βαριές μου λέξεις. Η εμμονή μου με τον υπερθετικό βαθμό.
Πάω να ψυχαναλυθώ (μη χάσω)
Άντε καλό μας Σαββατοκύριακο, και καλό μας μήνα!