Παρασκευή, Δεκεμβρίου 01, 2006

δεν είναι διαγωνισμός, ζωή είναι

Στη ψυχανάλυση, λέω λέω παπαριές και κάποια στιγμή πετάω μια super παπαριά (ή ίσως και διαμάντι για τη διαδικασία) και εκεί η ψυχολόγα μου το κόβει. Κι εδώ θα το κλείσουμε. Έχω βαρεθεί να το ακούω αυτό. Όχι της λέω, που με αφήνεις στα κρύα του λουτρού; Να το συζητήσουμε. Όχι, με χαιρετά και φεύγω. Και μένω με τη καίρια φράση (όπως νομίζει η ψυχολόγα) να δουλεύεται μέχρι την επόμενη συνεδρεία. Χαριτολογώντας, αποκαλλώ αυτά τα σημεία/σκέψεις που με κόβει, το μάθημα για την επόμενη φορά. Τη προηγούμενη φορά της έλεγα τα του γκόμενου, ήθελα να συζητήσω, να αναπτύξω, να δω τι θα κάνω βρε αδερφέ (ίσως να μου δώσει και καμιά συμβουλή; να μου πει που κάνω λάθος;) και έτσι όπως έλεγα την ιστορία , αναφέρω το μαιλ του και πως εγώ πάγωσα. "Παγώσατε; διαβάσατε ένα μαιλ και παγώσατε; Τι είναι αυτό με σας και τις λέξεις; Γράφετε λέξεις, διαβάζετε λέξεις... Και εδώ θα το κλείσουμε" Κι άλλες φορές μου το έχει πει αυτό. Χρησιμοποιώ βαριές λέξεις. Έμεινα μετέωρη λοιπόν, να αποφασίσω μόνη μου, να πράξω μόνη μου, και φυσικά να έχω στο μυαλό μου την εμμονή μου με τις λέξεις. Και πως τα παίρνω όλα πολύυυυ στα σοβαρά. Τους δίνω μεγαλύτερη βαρύτητα από αυτή που έχουν. Γίνανε τα καθέκαστα, μας έφτυσε ο γκόμενος, πήρα τη φιλενάδα μου να της τα πρήξω πάλι, έκλαψα καλά καλά, και μου είπε το φοβερό και πολύ αληθινό, ζεις πολύ έντονα, είσαι του υπερθετικού βαθμού. Έτυχε να μιλήσω και με την αλκυόνη, τι Ξανθόπουλος είναι αυτός ρε παιδί, μου λέει. Όντως είμαι των άκρων. Όταν είμαι καλά, είμαι πολύ καλά. Όταν είμαι χάλια είμαι πολύ χάλια. Όχι ενδιάμεσες καταστάσεις για μένα. Σα καλό σκορπάκι, του ύψους και του βάθους. Και δεν έχω αποφασίσει αν αυτό είναι καλό ή κακό. Γιατί όταν είμαι στα πάνω μου, πιο πάνω δε πάει. Αυτό καλό. Αλλά αν με πάρει η κάτω βόλτα, δια ασήμαντον αφορμή, πέφτω στα τάρταρα. Και να τες πάλι οι λέξεις. Βαριές. Να δίνουν στα συμβάντα της ζωής μου μεγαλύτερη βαρύτητα από αυτή που περιέχουν. Και προφανώς εγώ επιλέγω να χρωματίσω έτσι τα συμβάντα της ζωής μου. Με έντονα χρώματα. Να βιώνω τα πάντα full blast. Πως να με αντέξει κάποιος που πλησιάζει; Εδώ δεν αντέχω εγώ τον εαυτό μου. Με έχει κουράσει αυτή η ένταση. Το κατανοώ αυτό και γιαυτό επιζητώ ηρεμία. Προσπαθώ για αυτή. Παραλίγο να γράψω, παλεύω για αυτή, να άλλη μια βαριά λέξη, που δε ταιριάζει στη στιγμή, συγκρατήθηκα, δεν είναι πόλεμος, ζωή είναι. Και μου έρχεται μια σκέψη που είχα κάνει και παλαιότερα, όταν κάποιος άλλος σημαντικός με είχε ρωτήσει τι θέλω. Είχα πει, να ζω τη ζωή στο έπακρο, να πάρω ότι έχει να μου δώσει, να μη τη σπαταλάω. Και μετά είχα κάτσει και είχα αναλογιστεί, και τι πειράζει δηλαδή άμα τη σπαταλάμε τη ζωή; Και ποιός ορίζει τι είναι σπατάλη και τι δεν είναι; Και ποιός θα κρίνει; Και γιατί ανάγω τη ζωή σε διαγωνισμό; Τι το κάναμε; ποιός θα ζήσει πιο αποδοτικά; Γιατί επιμένω να με ξεχωρίζω από τους άλλους και ενώ πιστεύω βαθιά (να άλλη μια βαριά λέξη) ότι είμαστε ενωμένοι και συμπορευόμαστε, εγώ να θέλω να είμαι κατά τι διαφορετική, με το διαφορετική να εμπεριέχει το καλύτερο. Ψάχνω από κάπου να πιαστώ να πείσω τον εαυτό μου ότι αξίζω; Αξίζω απλώς ή αξίζω περισσότερο; Και έρχεται συνειρμικά πάλι το φοβερό που έρχεται συνέχεια, πρέπει να είμαι αποδεκτή. Γιατί πρέπει. Γιατί νομοτελειακά για την ύπαρξη μου; Αν η ύπαρξη μου δεν είναι αποδεκτή τότε δεν υφίσταται; Με αποδέχονται άρα υπάρχω; Όπως λέει και η ψυχολόγα "μα βάζετε κάτι ιδέες με το μυαλό σας". Και ο πόνος ο χθεσινός, που τον βίωσα έντονα ενώ δεν του ταίριαζε, έγκειται τελικά όχι στο γκόμενο που χάσαμε, στη δυνατότητα που δεν εκπληρώθηκε, αλλά στο πολύ εγωιστικό, αν άξιζα θα έμενε. Αν η ύπαρξη μου είχε αξία, θα έμενε. Αν είχα αξία, θα του γεννούσα συναισθήματα επιθυμίας. Άρα δε έχω αξία. Και κλάμα η κυρία. Να είναι καλά η φιλενάδα, που βασικά με έκανε και γέλασα, μετά τη κουβέντα μας. Μου τηλεφώνησε κάποια στιγμή "Πήρα να σας πω ότι αξίζετε πολλά" και μου το έκλεισε. Και είδα πόσο γελοίο είναι το όλο σκηνικό και οι σκέψεις μου που αποφασίζω να γεννήσω ως αποτέλεσμα αυτού. Οι βαριές μου λέξεις. Η εμμονή μου με τον υπερθετικό βαθμό.
Πάω να ψυχαναλυθώ (μη χάσω)
Άντε καλό μας Σαββατοκύριακο, και καλό μας μήνα!

15 σχόλια:

MåvяiÐåliå είπε...

Σα να τα πείρα λίγο αλλά κρατιέμαι…

Κάποτε συγκατοικούσα με κάποια που έκανε το PHd της στην ψυχολογία…κάποια στιγμή ένοιωθα σα πειραματόζωο. Από αυτή είχα μάθει πως οι ψυχίατροι, ψυχολόγοι στο peak της συζήτησης σε κόβουν έτσι ώστε να σου κρατάνε το ενδιαφέρον και τεσπά μια θεωρία που δεν την θυμάμαι ολοκληρωμένη, αλλά γίνεται επίτηδες.

Για να δεις αποτελέσματα στη ψυχανάλυση χρειάζεται χρόνος, μερικές φορές και πολλά χρόνια. Στη δική σου περίπτωση δεν ξέρω πόσο καιρό “παλεύεις” και όχι κατά τη γνώμη μου δεν είναι υπερβολή η λέξη το βλέπουμε όλοι καθημερινά. Αν αυτό που κάνεις δεν είναι «παλεύω για την ψυχική μου ηρεμία και ισορροπία» δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να είναι.

Επίσης υπάρχουν κι άλλοι τρόποι όπως π.χ. το NLP οπού εκεί δεν εμβαθύνεις μεν τόσο όμως μαθαίνεις μηχανισμούς που μπορείς να τους εφαρμόσεις άμεσα και να δεις αποτελέσματα, αν σ ενδιαφέρει για λεπτομέρειες στείλε μου ένα e-mail.

Όσο για το overall θα έλεγα ότι κανένας δεν μας γνωρίζει καλύτερα απ ότι εμείς οι ίδιοι τους εαυτούς μας και σε όλες αυτές τις προσπάθειες που ζητάμε βοήθεια από τρίτους δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό. Εγώ πιστεύω πως καλός ζητάμε βοήθεια αλλά δεν είναι και όλο το input προς χρήση και εφαρμογή πάνω μας. Κράτα αυτά που σου κάνουν μόνο.

Καλημέρα και Καλό Μήνα.

Ανώνυμος είπε...

Θα σχολίαζα αναλυτικά...

...αλλά εδώ θα το κλείσουμε.

;^)

Alkyoni είπε...

Σα να τα πείρα λίγο αλλά κρατιέμαι…
ναι κι εγώ όπως η μαύρη ντάλια!!!
αλλά μάλλον για διαφορετικούς λόγους αυτή τη φορά...
θα στο στείλω σε mail
Καλό μήνα να χουμε :)

fish eye είπε...

..αν εσυ εχεις την προσωπικη αναγκη να βιωνεις τις καταστασεις στον υπερθετικο..και μιλαω και για τα πανω και τα κατω σου..καμμια ψυχολογος δε θα μπορεσει να στο απαγορεψει..μη γελιεσαι..
αλλοιως θα βρεις την ψυχικη σου ισορροπια..ψαχνοντας μεσα σου να βρεις τι σου αρεσει..και να το κανεις..βημα βημα..να καλυψεις ετσι ολο σου το χρονο..κι μετα ετσι οπως θα εισαι ικανοποιημενη..και χαλαρη..να δεις ποσο διαφορετικα θα σε δουν οι αλλοι..
νομιζω πως δειχνουμε ανικανοποιητες..και πιεστικες..
κι εγω μαζι..καλημερα..καλο μηνα..

bebelac είπε...

Ήρθα να σου πω "ότι αξίζεις πολλά"!
(και μην ακούω μπούρδες)
Καλημέρα, καλό μήνα!

114ΛΕΞΕΙΣ είπε...

Λοιπόν. Θα σου πω τι μου είχε πει ο δικός μου και δεν τον ξαναχρειάστηκα. "Στον άλλον καταθέτουμε τα συναισθήματά μας, αλλά ποτέ το μυαλό μας".
Καλημερα, καλό μήνα, καλα να είμαστε , καλά να είναι, αλλά εμεις πρέπει να εξελισσόμαστε.

Sigmataf είπε...

Kαλό μήνα.
Να περάσεις τον πιο όμορφο Δεκέμβρη της ζωή σου άρέα με το παιδάκι σου και αυτούς που σε αγαπάνε.
Γέλα για αυτούς που φύγανε, διότι οι καλοί είναι στον δρόμο και σε ψάχνουνε.
Φιλιά.

allmylife είπε...

Να γιατί αγαπάω τον Σ.Τ.!!!!
και "πάω" την bebelac

και τι καλά να μην κάνω εγώ σχόλια...
έχω κι' ένα ραντεβού με την ψυχίατρό μου...:)

Alkyoni είπε...

μακάρι ρε συ παντράζ να ταν εύκολο αυτό!!!

markos-the-gnostic είπε...

πολύ ψυχίατρος έχει πέσει ρε παιδιά... τελικά νομίζω ότι όντως πρόκειται για την δουλειά του μέλλοντος... η αναλογία ψυχαναλυτών και ψυχαναλυόμενων θα ξεπεράσει το 1:1

Σταυρούλα είπε...

Καλό μήνα, Αλκιμήδη μου. Και βέβιαα αξίζεις πολλά βρε! Πάρε τ΄ απάνω σου, κούκλα μου!

allmylife είπε...

Αλκιμήδη, στα προηγούμενά σου σχόλια, αποσαφηνίζω το δικό μου.
Πάλι φιλιά!

Alexandra είπε...

Αλκιμήδη μου,

ένας παθιασμένος άνθρωπος που λατρεύει τη ζωή και κάθε της πτυχή είσαι. αποτυπώνεις την κάθε εικόνα με ένταση. ρουφάς την κάθε στιγμή. και αυτό έχει και το τίμημά του. οι εικόνες και τα συναισθήματα είναι πολύ έντονα, γεμάτα πάθος.

το πάθος μας τυφλώνει, ενίοτε, ειδικά αν αφορά έρωτα... απλά πράγματα λοιπόν.

εφόσον εκπαιδεύσεις λίγο τον εαυτό σου να αποστασιοποιείται, θα δεις πιο χαλαρά τη ζωή.

σκέψου ότι έχεις ένα χαρτί με τις επιθυμίες, τους ανθρώπους που θέλεις κοντά σου στα 10 εκατοστά.

αλκιμήδη είπε...

Μαύρη Ντάλια
ωχ, σας τσάντισα; ή μήπως η ψυχολόγα;
Πάντως, είναι πάγια τακτική αυτό το "κι εδώ θα το κλείσουμε", μέρος της ψυχαναλυτικής εφαρμογής υποτίθεται. Δε μπορώ να πω ότι δε με εκνευρίζει, αλλά έχω αποφασίσει να την εμπιστευτώ τη κυρία. Είναι πολύ αρχικό στάδιο εξάλλου, 7 μήνες αισίως, λένε συνήθως θέλει μια τετραετία.


μπαμπάκη
χο χο χο!

αλκυόνη
ωχ δεν ήθελα να εκνευρίσω κανένα, πως το κατάφερα τούτο;
περιμένω να μου πεις

φεγγαροαγγαλιασμένη
"χαλαρή" λέξη κλειδί. Και άραγε πως κουλάρει κανείς; Και ακόμη δεν έχω αποφασίσει κι άμα θέλω να κουλάρω, λέω πως θέλω με το μυαλό, αλλά δεν είμαι τόσο σίγουρη αν έχω φτάσει κι με τη καρδιά σε αυτή την επιθυμία.
Όσο για το πως μας βλέπουν οι άλλοι, τείνω προς το "χέστηκα".


μπεμπέ
να σαι καλά
λέγε λέγε θα το πιστέψω


pad
κρατώ το εξελισσόμαστε (χωρίς το πρέπει) γιατί μου αρέσει να αλλάζω και όσο για τις καταθέσεις και μυαλού και συναισθημάτων, καλό θα ήταν να τις αποφεύγουμε γενικώς. Είναι αρνητικά τα επιτόκια συνήθως.

αλκιμήδη είπε...

sigmataf
Η καλύτερη ευχή, σε ευχαριστώ

όλη μου η ζωή
είναι να μην τους αγαπάς και να τους πας;
τι να σχολιάσεις καλή μου, για γέλια είναι όχι για σχόλια.


αλκυόνη
γειά σου ξανά


μάρκο
μα φυσικά και θα το ξεπεράσει αφού κάθε καλός ψυχαναλυτής πρέπει να ψυχαναλείεται ο ίδιος. Και στο τέλος θα ζούμε σε ένα απέραντο ψυχαναλυτικό τοπίο, πλάκα θα έχει, δε θα σε ρωτάω, τι έγινε πήρες την προαγωγή στη δουλειά, αλλά, έλα, έγινε η μεταβιβαση;

renata
grazias me dear
πλύση εγκεφάλου λοιπόν, η φιλενάδα, η μπεμπέ και εσύ
και εμμέσως πλην σαφώς ο Σ.Τ.
Τυχερούλα είμαι!

όλη μου η ζωή
άω πάραυτα να δω

Αλεξάνδρα μου

εκπαιδεύοντας την αλκιμήδη...
νταμ νταμ νταμ (τυμπάνου ήχος)

να χαλαρώσω λες; κι αν ναι θα τα καταφέρω;