να αντισταθώ στην παράνοια

Έρχεται κάποιος και μου λέει ότι με αγαπάει...

Υπέροχα, θέλω να το πιστέψω αλλά κοίτα τώρα πως νιώθω...

Όταν μου φωνάζεις, δε με αγαπάς
Όταν διαφωνούμε, δε με αγαπάς
Όταν κάνω κάτι που δεν εγκρίνεις, δε με αγαπάς.
Όταν δε κάνω κάτι που θα ήθελες, δε με αγαπάς

Η αγάπη σου κρεμιέται από μια κλωστή. Το παραμικρό μπορεί να σπάσει αυτή τη κλωστή.
Δε μπορείς να με αγαπάς γιατί δε με ξέρεις, κανείς δε με ξέρει, ούτε εγώ τον εαυτό μου.
Αγαπάς αυτό που νομίζεις ότι είμαι.
Μόλις ανακαλύψεις ποιά είμαι δε θα με αγαπάς.


Όλα αυτά τα νιώθω
Δεν ισχύουν
Είναι ηλίθιο που τα νιώθω
Ξέρω πως δεν ισχύουν

Πάντα έτσι ένιωθα όμως

Στο παρελθόν...
θα προσπαθούσα να καταλάβω ποια η εικόνα που αγαπάς και αυτή να γίνω
να μορφωθώ έτσι, να ταιριάξω
Έτσι έμαθα να κάνω από μικρό παιδί
στην αρχή κούμπωσα σε αυτά που νόμιζα ότι ήθελαν οι γονείς
μετά οι φίλοι
μετά ο έρωτας
(η ειρωνία; πολλές φορές παρανοούσα, και να μαι, μια κάποια που δε χωράει γιατί δεν κατάλαβε τι σχήμα έπρεπε να πάρει)
Τόσο πολύ μεταμορφώθηκα για να χωράω που δεν έμαθα ποτέ ποιά είμαι
κι αν με αγάπησαν δεν αγάπησαν εμένα
εγώ ποτέ δεν υπήρξα


Τώρα
αντιστέκομαι
μαθαίνω ποιά είμαι
προσπαθώ να το υποστηρίξω
και κάθε που διαφωνούμε, φωνάζουμε, διαφέρουμε
είμαι σίγουρη πως δε με αγαπάς
(όχι εσύ συγκεκριμένα, όλοι)
και φεύγω βιαστικά,
μη τυχόν και πέσω στο πειρασμό να προσπαθήσω για άλλη μια φορά να κουμπώσω
άτακτη φυγή, ή ακόμη καλύτερα,
σε προκαλώ και με διώχνεις
χα, να μην υπάρχει δρόμος επιστροφής


αφού θα τελειώσει, ας τελειώσει τώρα
το αποκάλεσα αυτοπροστασία, με έπεισα πως έτσι είναι
αλλά είναι μόνο παράνοια,
αποφεύγω να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου


Σύνελθε αλκιμήδη
όταν φωνάζεις στον Ιάσωνα, συνεχίζεις να τον αγαπάς, το ξέρεις αυτό
όταν κάνει κάτι που δεν εγκρίνεις; τον αγαπάς!
όταν δε κάνει αυτό που θα ήθελες; ναι, ναι, τον αγαπάς


δε μπορεί η αγάπη να κρέμεται από μια κλωστή, μπορεί;
δεν είναι αγάπη τότε, δεν είναι αγάπη
και δε πειράζει να χάσεις κάτι που δεν υπήρξε, πειράζει;
όχι


Κι έρχεται κάποιος και μου λέει πως με αγαπά
ή πως θα ήθελε να με αγαπήσει
τι σημασία έχει


Και το κάνω ξανά
φοβάμαι μη σπάσει η κλωστή
και θέλω να φύγω, να φύγω, να φύγω


Τώρα το βλέπω καθαρά
παράνοια, φόβος, φυγή
άλλο ένα κομμάτι της αυτοκαταστροφής μου;

Μπορώ να αντισταθώ και εδώ να μείνω;
να ξορκίσω το φόβο;
μέχρι να διαγράψω τη κλωστή να αντέξω το φόβο;

Θέε μου βοήθα με
που θα βρω τη δύναμη, που;

εσύ που λες πως με αγαπάς
(που θέλεις να με αγαπήσεις
που θα μπορούσες να με αγαπήσεις
αλήθεια, θα μπορούσες;
μη μου λες ότι με αγαπάς, πες μου μόνο ότι θα μπορούσες,
τόσο μόνο αντέχω)
μη μου επιτρέψεις να αυτοκαταστραφώ άλλο
μη με αφήσεις να φύγω
μη με αφήσεις να σε διώξω
δείξε μου ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος


μόνο να μείνω αληθινή, αυτό μπορώ;
Προσπαθώ
Νιώθω να λυγάω, αλλά αντιστέκομαι
Θα με βοηθήσεις; θα απαιτήσεις να μείνω αληθινή, σε παρακαλώ;

θα τα καταφέρω;
εγώ θα υπάρξω;




Ξέρεις τις τελευταίες τέσσερις μέρες έκανα μεγάλα βήματα...
Τρεις φορές μαλώσαμε (μαλώσαμε άραγε; κάθε διαφωνία για μένα είναι καυγάς ξέρεις)
Τρεις φορές μούδιασα
Φοβήθηκα οτι η κλωστή έσπασε
Δεν άντεχα την αγωνία να περιμένω να δω αν η κλωστή κρατάει ακόμη
ήθελα να φύγω, να φύγω, να φύγω
αφού θα τελειώσει κάποια στιγμή, ε, ας τελειώσει τώρα
Κι όμως έμεινα
(άραγε με κράτησες και δε το πήρα χαμπάρι ή βρήκα μόνη μου τη δύναμη; το κίνητρο ίσως;)
και το μεγαλύτερο βήμα;
συνέχισα να διαφωνώ
δε φαντάζεσαι τι βήμα είναι αυτό, δε φαντάζεσαι...