για λίγο μόνο, μπερδεμένη

Κύματα. Αυτή είναι η διάθεση μου τελικά. Ίσως να πάψω να της αντιστέκομαι και να την αφήσω έτσι, να παίζει όπως της κατέβει. Πάνω κάτω πάνω κάτω. Ταλάντευση. Ηρεμία τρικυμία. Έλα που δε το γουστάρω έτσι. Δε θέλω και να το αποδεχτώ. Οι σκέψεις μου δικές μου, δική μου και η ευθύνη, δικά μου και τα αποτελέσματα. Να τα λούζομαι όπως μου αξίζει. Ή μάλλον καλύτερα όπως πιστεύω ότι μου αξίζει. Μέχρι να καταφέρω να αλλάξω αυτά τα πιστεύω. Το ερώτημα του πως, παραμένει. Η διαίσθηση λέει ότι η παρατήρηση, που φέρνει σιγά σιγά εκφράσεις του ασυνειδήτου στη συνείδηση είναι ο δρόμος. Μακρύς όμως. Πολύ. Κι άλλη μια ρήση του Λακάν. Η απόλαυση του επίπονου. Μα είναι δυνατόν; Κι όμως, γιατί δεν έχει σημασία τι κάνει το συνειδητό, αυτό που καθορίζει τα πάντα είναι το ασυνείδητο να απολαμβάνει. Δε πάει το συνειδητό να υποφέρει, να αντιστέκεται, να θέλει άλλες σκέψεις. Το ασυνείδητο αρχηγός, και εγωιστικά, μας ωθεί σε σκέψεις, πράξεις, αισθήματα, που ικανοποιούν τη δικιά του απόλαυση. Όσο διαστροφική κι αν είναι αυτή. Nice hah? Έτσι μου είσαι ασυνείδητο λέω εγώ, θα στη φέρω μπαμπέσικα κι εγώ. Θα σε φέρω όλο στην επιφάνεια, θα σε αναγνωρίσω, θα σε ανακαλύψω, τίποτα δικό σου δε θα μείνει κρυφό, και τότε δε θα έχω πια καθόλου ασυνείδητο, θα είσαι όλο συνειδητοποιημένο, και δε θα μπορείς ερήμην μου να αποφασίζεις. Είναι αυτός ο τρόπος άραγε; Όταν ξεκίνησα την ψυχανάλυση νόμιζα το να ανακαλύψω τα «τραύματα», τους λόγους πίσω από τους οποίους εξηγούνται όλα αυτά που σκέφτομαι και πράττω θα αρκούσε. Τώρα δε ξέρω, δε ξέρω ποιος ο τρόπος, χαμένη βαδίζω, στα τυφλά, και χάνω και τη πίστη μου. Τη πίστη στη διαδικασία.
Από την αρχή του χρόνου έχω μπει σε μια διαδικασία, ένα ένα τα κομμάτια του παζλ παρουσιάζονται μπροστά μου τη κατάλληλη στιγμή, μπαίνει ο σπόρος, μετά έρχεται το νερό, μετά και ο ήλιος. Και η σκέψη μου προχωράει. Όπου κι αν είναι αυτό. Πάει. Το ένοιωθα πάντα και πρόσφατα το ένοιωσα πολύ πιο έντονα, ότι υπάρχει μια ενέργεια διάχυτη, από αυτή είμαστε φτιαγμένοι όλοι και όλα, αυτή μας ενώνει και μας συνδέει. Ένοιωσα κάποια στιγμή ότι αν καθαρίσω τελείως τότε θα μπορέσω να εκφράσω αυτή την ενέργεια όπως μου ταιριάζει. Και θα είμαι καλά. Γαλήνια. Ένιωσα ότι μόνο όταν είμαι γαλήνια πραγματικά ζω. Και ότι όλα είναι δυνατά. Πεπεισμένη για όλα αυτά προσπαθώ να καθαρίσω.
Πέρασα μια εβδομάδα με ησυχία στο νου. Γαλήνη. Bliss. Έτσι θέλω τη ζωή. Έκανα πράγματα και θάματα. Σε διαρκή κίνηση. Τρέξιμο. Και ένιωσα ενωμένη με όλα, και όλα ήταν δυνατά. Τυχαίες συναντήσεις. Εμφανίσεις. Το reiki έχει γίνει πολύ δυνατό. Και ξαφνικά παρουσιάζεται μπροστά μου ένα κομμάτι του παζλ που δεν αισθάνομαι ότι ταιριάζει. Σε σεμινάριο ενεργειακής ψυχολογίας χθες, ρωτάει κάποιος πως ξεπερνάς τα τραύματα της παιδικής ηλικίας. Η απάντηση για σένα, του λένε είναι η αγάπη. Και λέω εγώ, αν για αυτόν η απάντηση είναι η αγάπη, για μένα ποια είναι; Αλλά όχι τραύματα, όχι αυτό. Αυτά τα αποδεχτήκαμε, τα αναγνωρίσαμε, τα είδαμε για αυτό που είναι. Δεν έχω πόνο για ότι συνέβη, δε θέλω να ήταν αλλιώς, αυτά με κάνανε αυτή που είμαι. Να εδώ η ουσία, αυτά με κάνανε αυτή που είμαι. Με μορφώσανε. Και έτσι όπως παραμορφώθηκα, έφερα στη ζωή μου καταστάσεις που εντείνουν τη παραμόρφωση. ΟΚ, το ξέρω αυτό, αποφασίζω ότι δε με επηρεάζουν πια, αποφασίσω ότι θέλω να είμαι αλλιώς, να αναμορφωθώ, να αναδιαμορφωθώ. Πως; Για σένα μου λέει η απάντηση είναι η διδασκαλία. Βλέμμα απορίας σχηματίζεται στο γλυκό μου προσωπάκι. Επέλεξα λέει να γεννηθώ εκεί που γεννήθηκα γιατί το μάθημα που χρειαζόμουνα ήταν η ανάπτυξη της συμπόνιας. Τώρα έχεις συμπόνια (δε θα διαφωνήσω, όντως έχω συμπόνοια). Μέσω όλης μου της πορείας λέει κατανόησα πράγματα και θέλω να δείξω το δρόμο στους άλλους γιατί νοιάζομαι αρκετά και θέλω να βοηθήσω. Και μόνο έτσι θα μάθω και εγώ το πώς. Ενδιαφέρον. Και επικύνδινο. Με βγάζει από το μονοπάτι μου. Φοβάμαι. Φοβάμαι μη βρω εύκολη λύση χαλάκι να τα χώσω όλα από κάτω πάλι. Να αποποιηθώ ξανά την ευθύνη του ασυνειδήτου μου, να προσποιηθώ ότι δε φωνάζει. Μα φωνάζει και το ακούω και το ακούει και το σύμπαν. Όχι δεν αρκεί να ζητήσεις από το σύμπαν κάτι. Πρέπει και να το πιστέψεις. Στη δική μου περίπτωση να πιστέψω ότι το αξίζω. Και δε μπορώ να μιλάω με τη φωνή του συνειδητού στο ασυνείδητο και να νομίζω ότι με λογικά επιχειρήματα θα το πείσω ότι αξίζει το καλύτερο. Δε γίνεται αυτό. Χάθηκα πάλι, μπερδεύτηκα, μια στάση να κάνω, να ξαποστάσω.