έστεισα ψιλή κουβέντα μαζί σου χρόνε

Ξημέρωσε Χριστούγεννα. Σε μια εβδομάδα ο χρόνος θα γυρίσει. Γυρίζω κι εγώ τις πλάτες μου στο χρόνο, στο χρόνο που έφτιαξα κάπως, χωρίς να ξέρω γιατί, χωρίς να μετανοιώνω, αλλά μου φτάνει τόσο. Εκατόν ογδοντα μοίρες θα γυρίσω, θα στρέψω ελαφρά το κεφάλι προς τα πίσω, θα σε κοιτάξω χρόνε κατάματα, με θράσσος, και θα σου χαμογελάσω. Ίσως να σου βγάλω και τη γλώσσα. πρρρρ. γελάω και μελαγχολώ συγχρόνως. Μπορώ; Μπορώ, μπορώ. Ακούω το χρονομάστορα για πολλοστή φορά, απαίτηση του Ιάσωνα. Ο χρόνος είναι αφέντης και πάντα κυβερνά, ο χρόνος πάντα τρέχει, και πίσω δε γυρνά. Και καλά που κάνει. Εγώ θα σου γυρίσω τη πλάτη, αφέντη μου. Η μάλλον όχι. Έλα να σε πάρω από το χέρι, να συζητήσουμε, να κουβεντιάσουμε, να αναπολήσουμε μαζί. Μου έδειξες τη σκοτεινή πλευρά της αλκιμήδης. Την έζησα για τα καλά αυτή τη πλευρά. Την έμαθα, την ένιωσα στο πετσί μου. Τη ζω ακόμη. Δε με τρομάζει πιά. Δε τη φοβάμαι. Θα συμβιώσουμε. Θα της βάλω άσπρο και θα τη γκριζάρω. Κάποια στιγμή. Κάποτε θα γίνει και αυτό. Δε βιάζομαι. Θα βρω μπόλικο άσπρο ξέρεις, κάπου, υπάρχει εκεί έξω, και θα ανοίξω το γκρι τόσο που θα μοιάσει με άσπρο, μια ελαφρά υποψία μαύρου θα μένει για να θυμάμαι, πάντα να θυμάμαι. Γλυκέ μου μου έδειξες κάτι πολύ σημαντικό το ξέρεις; Σχεδόν μου πήρες ότι έχω, σχεδόν. Έφτασα στο παραλίγο, ένιωσα τη γεύση της απώλειας, και φοβήθηκα. Γεύτηκα την αξία τους. Με το ένα χέρι να προσπαθώ να τα πετάξω, με το άλλο να τα κρατήσω. Χα, κέρδισα. Τίποτα δε χάθηκε. Στο παρα τσακ κι όλα μείναν δικά μου. Έλα λοιπόν αφέντη μου, πάρε με από το χέρι, μπορεί εσύ να κυβερνάς αλλά τη τελευταία κουβέντα τη λέω εγώ. Η φωτεινή πλευρά της αλκιμήδης. Με τη μνήμη σου για όσο έχω μυαλό. Να μη ξεχάσω. Τι πήγα να χάσω, πως τα κρέμασα ολα σε μια κλωστή, πως πήρα το ψαλίδι και τελευταία στιγμή έκοψα το δικό σου νήμα χρόνε αφέντη και όχι της δικής μου ύπαρξης, της δικιάς μου ουσίας. Και αν το κρατώ ακόμη το ψαλίδι δε με σκιάζει. Νοιώθω να έρχεται ένα φιλικό χερί, να πιάνει το καρπό μου γερά και με απαλά χέρια να παίρνει το ψαλίδι από τα χέρια. Να το βάλουμε σε ένα συρτάρι, κάθε τόσο να ανοίγω να κοιτάζω να θυμάμαι. Κάποια στιγμή θα γίνει και αυτό. Τώρα σε παίρνω από το χέρι και γλυκοκουβεντιάζω μαζί σου. Σε μια βδομάδα θα αποχαιρετηθούμε. Άμε στο καλό και για τους δυό μας. Σε γλυκοφιλώ, για ότι με έμαθες, όσα μου έδειξες, τα μονοπάτια που άνοιξες και μένουν ανοιχτά, διαδρομές να περπατήσω, για το πόνο που ένιωσα, τις γροθιές στο στομάχι, τις ελπίδες, τη χαρά, τις νέες προσδωκίες, δωράκια μικρά και μεγάλα. Ματς μουτς στα μαγουλάκια σου χρόνε αφέντη. Κάνε με μια αγκαλίτσα τώρα, να ναι οι τελευταίες μας μέρες μαζί καλές. Μη χωρίσουμε μαλωμένοι. Δε λέει.