παραλληρημα ξανά

Και δε θα καταστρέφω πια τον εαυτό μου. Δήλωση. Υπόσχεση. Ευσεβής πόθος. Το επαναλαμβάνω πολλάκις μέσα στη μέρα ξέρεις, και μετά καπάκι, ανάβω τσιγάρο. Χμ, το κοιτάω, το τσιγάρο εννοώ, χαμογελώ στον εαυτό μου, και τραβάω ρουφηξιά. Ίσως σε λίγο να είμαι πιο αποφασισμένη. Να αρχίσω να τηρώ την υπόσχεση στον εαυτό μου. Πλάκα έχει, ο λόγος μου είναι συμβόλαιο. Πάντα. Δεν αθετώ υποσχέσεις. Ποτέ. Κι όμως ετούτη εδώ τη καταπατώ κάθε στιγμή. Ακόμη και τώρα. Αυτή τη στιγμή. Θα έπρεπε να δουλεύω, όχι να ποστάρω. Αδυνατώ. Συγκέντρωση μηδέν. Ας πετάξω μερικές σκέψεις ξανά, μπας και καθαρίσω λίγο το γλυκό μου μυαλουδάκι. Ίσως και να μη θέλω, προφανώς δε θέλω, ούτε να καθαρίσω, ούτε να πάψω να καταστρέφω. Διαφορετικά θα σταματούσα. Θα έπαιρνα μπρος. Θα ξανάρχιζα. Ίσως και να είναι απλά το ότι δε με σέβομαι. Σιγά μη τηρήσω υπόσχεση σε κάποιον που απεχθάνομαι. Νοιώθω δέκα είκοσι φορές τη μέρα, να πεισμώνω, και να λέω ξεκόλλα, προχώρα, τώρα, αυτή τη στιγμή, Στιγμιαία εύθραυστη αισιοδοξία. Και μετά το πείσμα εγκαταλείπει. Πάμε πάλι. Παραπαίω, μεταξύ της ανάγκης μου να καταρρεύσω και της ανάγκης (που μου επιβάλει η ζωή) να παραμείνω δυνατή. Να γίνω γονιός του εαυτού μου. Αυτό είναι ένα παιδί ανεπιθύμητο. Δεν το θέλω. Δεν το θέλω σου λέω. Ας το φροντίσει άλλος. Δεν υπάρχει; Δε με νοιάζει. Τώρα δε μπορώ. Ίσως σε λίγο. Τώρα είμαι απασχολημένη να καταστρέφω τον εαυτό μου. Γιατί; Μα δε τα παμε. Χαμηλή αίσθηση , όχι γράψε λάθος, μηδενική αίσθηση αυτοαξίας. Τιμωρήστε το, το άχρηστο. Και δεν είναι για γέλια. Γελοίο ναι μεν, αλλά σε παρακαλώ, μη γελάς με τη ζωή μου δε. Και δεν είμαι μόνο εγώ, να το ξέρεις. Το βλέπω και σε άλλους ανθρώπους. Είναι πολύ περισσότεροι από ότι νομίζεις. Αν ήσουν λίγο περισσότερο υποψιασμένος, θα το βλεπες και εσύ. Ίσως να το βλεπες και στον εαυτό σου. Εγώ το είδα πάντως. Κι ας λες ότι τώρα φροντίζεις τον εαυτό σου. Ευσεβής πόθος κι αυτός. Στη «συνάντηση» μας το ένιωσα πολύ έντονα αυτό. Μανία καταστροφής duplex. Και εγώ και εσύ. Έλεγες και έκανες κάτι πράγματα, και σκεφτόμουν, μα τι κάνει; Τι κάνει; Προσπαθεί να με διώξει; Γιατί; Αφού τον βλέπω ότι θέλει, γιατί η κάθε του κίνηση να είναι να με διώξει; Χμ, και εγώ, έλεγα και έκανα κάτι πράγματα. Και σκεφτόμουν, μα τι κάνω, τι κάνω; Προσπαθώ να σε διώξω; Αφού θέλω, γιατί η κάθε κίνηση μου είναι για να σε διώξω; Εμ, άμα μέσα σου έχεις αποφασίσει γλυκειά μου ότι δεν αντέχεις την ευτυχία, ότι δεν την αξίζεις, άμα δεν πιστεύεις ότι ακόμη έχεις αρκετά τιμωρήσει τον εαυτό σου, δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσεις και να αρχίσεις να τηρείς την υπόσχεση σου.
Ας ανάψω άλλο ένα τσιγαράκι. Ανοίγω τη φωτογραφία που μου έστειλες. Θα μπορούσα να σε είχα ερωτευτεί. Ναι, αλήθεια λέω. Και εσύ εμένα. Δε θα το αντέχαμε όμως, με τίποτα, όχι τώρα. Πότε; Δε ξέρω. Προχωρώ πάντως. Το βλέπεις; Βελτιωνομαι. Σιγά σιγά. Βιάζομαι, αλλά δε μπορώ πιο γρήγορα να περπατήσω. Αναρωτιέμαι όταν φτάσω, τι θα συναντήσω. Ώπα, κρίση αισιοδοξίας μου έρχεται, ίσως και να δουλέψω λίγο. Πάω.