το χριστουγεννιάτικο δωράκι μου

Πολλές φορές έχω την αίσθηση ότι το μπλογκοχώρι κινείται σε δρόμους παράλληλους.

Το ομορφότερο δώρο των φετινών μου Χριστουγέννων ήταν το Μονόγραμμα του Ελύτη. Σε μορφή χάρτινη, με τη μυρωδιά και την αφή που πρέπει, με τις ενωμένες σελίδες που προσεκτικά πολύ έκοψα με το μαχαίρι.

Και ανακαλύπτω σήμερα το δωράκι της αλκυόνης σε όλους εμάς. Το Μονόγραμμα του Ελύτη. Σε μορφή ονειρική, να το ακούω ξανά και ξανά. Το πήρα και εγώ η άπληστη και το βαλα ξανά. Για να το ακούω, ξανά και ξανά και να το διαβάζω, ξανά και ξανά, μέσα του να χάνομαι.

Θα πενθώ πάντα – μ’ακούς; - για σένα,
μόνος, στο παράδεισο



Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα


Και βρέθηκα να ξεφυλλίζω ότι είχα και δεν είχα από Ελύτη και βρήκα κι αυτό το απόσπασμα από συνέντευξή του

Στη ποίησή μου υπάρχει μια αναζήτηση για τον Παράδεισο. Όταν λέω «παράδεισος», δεν το λέω αποδεχόμενος τη χριστιανική έννοια. Πρόκειται για έναν άλλο κόσμο ενσωματωμένο στον δικό μας, τον οποίο από δικό μας λάθος είμαστε ανίκανοι να αδράξουμε. Κάπου έχω πει ότι υποφέρουμε από έλλειψη ευτυχίας, γιατί από δικό μας λάθος δεν μπορούμε να την καρπωθούμε


κι εσύ που ξέρεις πως είναι ο παράδεισος
πάρε με από το χέρι και οδήγησε με
τα μάτια μου μπορούν να τον αναγνωρίσουν
τα βήματα μου θέλουν εκεί να καταλήξουν
η ψυχή μου, α, η ψυχή μου λαχταρά εκεί να πάει
να κουρνιάσει στο νησί του είναι μου
να σε προσκαλέσει να την επισκεφτείς
να ανοίξω τα χέρια μου και μέσα τους να σε κρατήσω
να σε κυριεύσω και να με κυριεύσεις



Και εγώ που κυνηγώ την αυτάρκεια τόσο καιρό, βρίσκομαι τώρα να κλέβω τα λόγια του Ελύτη

ή κανείς ή και οι δυό μαζί, μ’ακους;


δε το θέλω το αλλιώς,
το μπορώ, το αντέχω, αλλά δεν το θέλω