Πέμπτη, Νοεμβρίου 30, 2006

Προσευχή

Άσε με για λίγο να ξαποστάσω
Θέλω να μείνω μόνη
Να κλάψω για λίγο
και μετά να γελάσω
Και να παραμείνω μόνη
Μη μου φέρεις άλλες δυνατότητες
Μη
Δεν αντέχει η καρδιά μου
Άσε με μόνη
Σε παρακαλώ
Άσε με μόνη΄

17 σχόλια:

Αίσθησις είπε...

Μέσα απ'το μόνη θα βρεις τις απαντήσεις της παρουσας στιγμής. Κάθε στιγμή κάνουμε αυτό που νιώθουμε κι αυτό που αντέχουμε. Κι αυτό κάπου μας βγάζει. Μεσ' απ' τα κείμενά σου φαίνεται μια διαδρομή. Περιμένω το επόμενο βήμα.

Alkyoni είπε...

τί απότομο πέσιμο είναι αυτό μετά το προηγούμενο ποστ;;;
ποιά συνέχεια ακριβώς έχασα;;;
δεν μπορεί κάτι έγινε!!!

MåvяiÐåliå είπε...

;;!

Alkyoni είπε...

μαύρη ντάλια κι εσύ την ίδια απορία;;;

MåvяiÐåliå είπε...

ναι.

αλκιμήδη είπε...

για σας βρε κορίτσια
της στιγμής ήτανε το συναίσθημα
το ξεράσαμε
το ξεπεράσαμε

η παράκληση ισχύει

αλκιμήδη είπε...

Αλκυόνη
για σένα μόνο το έκανα πιο ήπιο
Όχι ξανθόπουλος πλέον
Μάρθα Βούρτση
:)

Εβελίνα μου
κι όμως είναι αισιόδοξον, δε του φαίνεται;

Ανώνυμος είπε...

...
πως να σαι μόνη με τόσους φίλους;

allmylife είπε...

Αν εμείς οι δύο εκτός από την ψυχανάλυση, έχουμε και άλλα κοινά
- που έτσι νιώθω, -
το ξέρεις καλή μου, πως σήμερα τον ζητάς πιό πολύ από ποτέ;

και εύχομαι να μην έχουμε τόσα όσα φοβάμαι κοινά!!!

Alexandra είπε...

η μοναξιά είναι και κάθαρση και λύτρωση και ωρίμανση.

άκου τη μουσική της ψυχής σου.

Σταυρούλα είπε...

Αμήν, Αλκιμήδη μου! ;) Ας γίνει όπως θες!

γιώργος είπε...

πιο μόνος κι' από τους μόνους...
πιο κουρασμένος κι' από τους κουρασμένους...

καληνύχτα αλκιμήδη...

εύχομαι όλα περαστικά...

kyriayf είπε...

αλκιμήδη ευτυχώς είδα ότι ήταν περαστικό... δες και σχόλιο στο προηγούμενο... δύναμη ψυχής!!! έχεις!!! πολλή- πολλή!!!φλκ!

αλκιμήδη είπε...

αίσθησις
διαδρομή ναι και σας έχω όλους να μου κάνετε παρέα, να με πέρνετε από το χεράκι, να με χαιδεύετε όπου το έχω ανάγκη. Καλά είναι.
Μόνη είναι η απόφαση της στιγμής, για να μπορέσω να εστιάσω στα δικά μου.

Μαύρη Ντάλια
είδες κυκλοθυμισμός;
πάμε να ανέβουμε ξανά!

παράφωνε
α, τους φίλους τους θέλουμε πάντα κοντά μας. Είναι οι άγκυρες μας. Τους άντρες δε θέλω για λίγο και τις δυνατότητες αλλαγής πορείας που υπόσχονται.

όλη μου η ζωή
υποθέτω χθες τον ζητούσα πολύ
Σήμερα ξημέρωσε μια άλλη μέρα
Και εγώ νιώθω ότι έχουμε πολλά κοινά, καλό δεν είναι αυτό;
Τι κοινά φοβάσαι ότι έχουμε; Μου εξάπτεις τη περιέργεια. Αν θες πες μου σε προσωπικό μαιλ.

αλεξάνδρα μου
ναι σαι καλά δασκάλα.
Έχω κι άλλη επιλογή;
Είσαι καλύτερα εσύ;

renata μου
ευχαριστώ που προσεύχεσαι μαζί μου. :))))


γιώργο
ευχαριστώ
ναι κουράστηκα, χρειάζομαι να μείνω με τον εαυτό μου. Όχι μόνη, λένε ότι είναι η καλύτερη παρέα

kyriayf
λέγε λέγε θα το πιστέψω (για τη δύναμη ψυχής εννοώ)
φιλιά

Alexandra είπε...

λολ, δασκάλα, xoxo
επιλογή; όχι...
τώρα

παίρνω ακόμα αντιβίωση... (δεν σου είπα; δαντέλα... και για σκορπιό αυτό είναι...) :(

allmylife είπε...

όχι καλή μου - φοβάμαι και απεύχομαι την "απέραντη λύπη", όπως βάφτισαν τώρα πιά την κατάθλιψη, που μου έκανε παρέα για πάρα πολλά χρόνια...
Αυτήν δεν θέλω να γνωρίσεις...
Σε φιλώ πολύ!

αλκιμήδη είπε...

αλεξάνδρα
ονοματίζουμε την έλλειψη επιλογής επιθυμία λοιπόν, ή μάλλον καλύτερα αποδεχόμαστε το μονοπάτι που πρέπει να διαβούμε, μέχρι να δούμε τελικά ποιό είναι το μάθημα...

περαστικά και πάλι δαντελένια

όλη μου η ζωή
α, τη ξέρω αυτή τη κυρία πολύ καλά, με έχει επισκεφτεί για κάτι αρμένικες βίζιτες στο παρελθόν άλλο πράγμα. Έξω από τη πόρτα μου στέκεται και και με κοιτάει ειρωνικά αυτή τη στιγμή. Δεν είναι κακό, μέρος της διαδρομής κι αυτό.
Άρα μοιάζουμε πολύ, χαίρομαι.