Στιγμές

Αφορμή το σημερινό ποστ του purple overdose (πάλι κλέβω, τι να κάνω που με εμπνέετε;)
Μιλά για στιγμές και η εικόνα που έχει εκεί μου έφερε πολύ έντονα στο μυαλό μια δικιά μου παρόμοια στιγμή

Στη Βουλιαγμένης, βράδυ, επιστρέφοντας από έξοδο μετά χορού, βάζει υπέροχη ζεμπεκιά στο ραδιόφωνο, σταματάμε το αυτοκίνητο, ναι στη μέση του δρόμου, κατεβαίνουμε, και χορεύουμε.

Η στιγμή αυτή μου έφερε και άλλες τέτοιες στην αρχή χαρούμενες και μετά κι άλλες, κι άλλες, κι άλλες

Σε μια παραλία της Μήλου, εγώ ξαπλωμένη στην άμμο, με τα μάτια κλειστά, νοιώθω κάτι δροσερό στη κοιλιά μου, ανοίγω τα μάτια και έχει ο τότε καλός μου ακουμπήσει τρις αχινούς πάνω μου και αυτοί να βολτάρουν, να με δροσίζουν
Στο Κιθαιρώνα μέσα στη θάλασσα κορμιά τυλιγμένα.
Στη μποέμισσα, φλερτ με το μικρό τυμπανιστή, να απλώνω τα χέρια, στο χασαποσέρβικο,να στηρίζομαι πάνω στους ώμους των φίλων μου, και τα πόδια σχεδόν να μη πατάνε γη
Το πρώτο μου βήμα όταν σηκώθηκα από το κρεββάτι μετά το ατύχημα.
Πόσα πρώτα φιλιά, πρώτα χάδια, πρώτα βλέμματα. Και πόσα δεύτερα, τρίτα, εκατοστά.
Στη πρώτη μου σοβαρή δουλειά να τρέχω στη παραγωγή και να φωνάζω ΣΤΟΠ!
Η τούμπα που έφαγα στο σχολείο από τις σκάλες και ήτανε τέτοια η φόρα που τσούλαγα και τσούλαγα (μπρούμητα) στο διάδρομο και σταματημό δεν είχα.
Σε ένα estate στην Αγγλία, σκαρφαλώσαμε το φράκτη, και στη γέφυρα της λίμνης, φιλί κάτω από το φεγγαρόφωτο
Εγώ να καταρρέω στο εκκλησάκι του Αγ. Νικολάου.
Τη στιγμή που κάναμε ευθανασία στο γάτο, και τον κρατούσα αγκαλιά, το ζωάκι σας είναι νεκρό, τα αναφυλητά μου.
Εκαντοτάδες στιγμές με τον Ιάσωνα
κι άλλες, κι άλλες, χείμαρος έρχεται και με ξεδιψάει.


Και σκέφτομαι, τι ψάχνω τις απαντήσεις στους λαβύρινθους του μυαλού;
Δε λέω, καλό κι αυτό, και με βοηθά να κατανοήσω και να ζω μέσα στο κόσμο που με περιτριγυρίζει. Αλλά τα υπαρξιακά ερωτήματα είναι καταδικασμένα να μένουν εσσαεί αναπάντητα, να τα τυλίγει η αμφιβολία.
Όχι, η ουσία μου είναι σε αυτές τις στιγμές. Εκεί όλες οι απαντήσεις. Τις φέρνω λοιπόν διαδοχικά στο μυαλό, ψάχνωντας το κοινό τους χαρακτηριστικό. Κι η σκέψη κάνει κύκλο, γιατί εγώ, μέσα σε αυτές τις στιγμές, δε σκεφτόμουν. Απλά βίωνα. Τόσο απλά.
Κάτι είπαμε για καθαρό μυαλό, σκέψη, καρδιά;

Και σήμερα μου έχει κολλήσει αυτό το άσμα (να με συμπαθάτε δε θυμάμαι τίτλο και δημιουργό)

Κάποτε ήσουν πληγωμένη
Βιαστικό πουλί του Νότου
δε μπορούσες να πετάξεις
δε μπορούσες να ξεχάσεις

Ναι, κάποτε. Ίσως ακόμη. Όχι για πολύ όμως, όχι για πολύ. Το νοιώθω.

Καλό ΠΣΚ