Γενέθλιο παραλλήρημα

Γεννηθής 27 Οκτωβρίου 1971. 5 η ώρα. Η μάνα διαισθάνθηκε ότι έρχομαι, βιαστική, κανονικά με περιμένανε σε τρεις εβδομάδες, πάλι σκορπιός θα ήμουνα, η ανυπομονήσία δε μου άλλαξε το αστέρι μου, ευτυχώς. Διασθάνθηκε η μάνα λοιπόν και πήγε δουλειά, πουρνό πουρνό, λέει σήμερα θα γεννήσω, να κλείσουμε τις εκρεμότητες. Στις δύο έφυγε από τη δουλειά, πήγε σπίτι, έφαγε, και μετά μαιευτήριο. Τρία τέταρτα από την άφιξη της, ήρθα και εγώ. Αποδοτική και βολική. Να τρία χαρακτηριστικά που τα έχω και τα κουβαλάω από εκείνη τη μέρα, ανυπόμονη, βολική, αποδοτική. Την επόμενη μέρα επέτειος. Το ιστορικό ΟΧΙ. Κάτι πήρα κι από αυτό, σε όλη τη ζωή μου είχα μια αντιδραστικότητα. Μου είπανε όμως ότι δε κάνει, δεν είναι σωστό, και ξεμαθα. Ξέχασα να αντιδρώ, ξέχασα να διεκδικώ. Για μένα.

Σε δύο ώρες επισήμως μπαίνω στο δεύτερο μισό της ζωής μου. Ημέρα σκέψης; απολογισμού; Όχι ακριβώς, περίπου όμως. Αναλογίζομαι τι έχω κάνει, που έχω φτάσει, τι έχω επιτύχει, κατακτήσει, αποκτήσει. Πολύ κτήσει, κτητικότητα έπεσε. Δε πειράζει, άσε τις μετριοφροσύνες. Δικά μου και μου ανήκουν. Περηφάνεια και καμάρι μου. Το κτήσει γίνεται και κτίσει άμα γουστάρω. Γιατι δε μου χαρίστηκαν, δούλεψα και τα αξίζω. Περηφάνεια και καμάρι μου λοιπόν. Και σκέφτομαι τη τελευταία χρονιά, πόσο ταλαιπωρήθηκα, πόσο αφέθηκα να με διαλύσουν, να με αποσυντονίσουν, να με μειώσουν, να με πληγώσουν, να με χρησιμοποιήσουν, να, να, οι εκάστοτε ερωτικοί σύντροφοι. Η λέξη σύντροφοι κατ' εφημισμόν βεβαίως βεβαίως. Το κακό τρίτωσε. Μόλις. Νισάφι πιά. Έκλαψα για τις καμένες ευκαιρίες, έκλαψα για μένα που δεν είμαι αρκετά γυναίκα για να γεννήσω κάτι πιο ευγενές μέσα τους. Μα ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος αλκιμήδη μου. Φύσιν αδύνατον. Εκ του μηδενός τι; Και τσαντίστηκα, πόσο πόσο τσαντίστηκα. Με τον εαυτό μου και με δαυτους. Στα τσακίδια ουστ.

Θυμήθηκα τη μοίρα μου. Ανυπόμονη (αυτό ας το πετάξω), αποδοτική (αυτό ας το στρέψω στον εαυτό μου), βολική (κι αυτό να το στρέψω στον εαυτό μου), αντιδραστική.
Ναι ρε γαμώτη μου λέω οχι και αντιδρώ και αντιστέκομαι και δεν επιτρέπω πια σε κανένα (και πρωτίστως στον εαυτό μου) να με χαλάει.

"Παίρνει τσάντα, κλειδιά, ανασκαφή παλτού από το σωρό, ανοίγει πόρτα. Επιτέλους ανάσαινε. Μπαίνει στο αυτοκίνητο, μελωδία στο τέρμα, και με ένα σπινιάρισμα βγαίνει από το γκαράζ. Οι ταχύτητες καρφώνονται, ξεκινά για τη γνωστή βόλτα. Κηφισσίας, βουλιαγμένης, Ποσειδωνός, Σούνιο. Στο φανάρι το μάτι ανεπαίσθητα κοιτάζει την αντανάκλαση της στο καθρέπτη. Μεταβολή κι επιστροφή στο σπίτι. Ηρθε η στιγμή να συγυρίσει. Και αύριο θα κάνει μια μεγάλη καλέστρα, όλους τους αγαπημένους φίλους, και θα φτιάξει κρεατόπιτα, με μπόλικο γαρύφαλλο να μοσχοβολήσει ο τόπος. "

Καλό μου υπόλοιπο γενεθλίων.