Το τελευταίο ΣΚ ήταν λίγο περίεργο, κάτι το παιδί που είχε τις δικές του ασχολίες και με μένα δεν ασχολήθηκε, κάτι που τα βάλαμε κάτω και βλέπουμε ότι τα νούμερα δε βγαίνουν, κάτι που η δουλειά είναι σκατένια και κακοπληρωμένη, κάτι που εδώ γενικά η ανεργεία είναι ανεβασμένη οπότε ούτως ή άλλως ο καλός μου δε θα μπορέσει να βρει εδώ δουλειά, κάτι οι υποχρεώσεις του ΣΚ και της πόλης, κάτι που χω να παώ θέατρο δύο εβδομάδες, γενικώς ένα κάτι, και κυρίως η συνειδητοποίηση ότι όλο αυτό το λούκι είναι απλά μια μεταβατική κατάσταση, ότι δε μπήκα ακόμη σε φάση χτίζω παρόν και μέλλον, απλά διαχειρίζομαι το παρόν με όσο το δυνατόν λιγότερη ζημιά, damage control, που λένε, με προφορά παρακαλώ, γιατι αλλιώς θα μας πάρει από κάτω. Τουλάχιστον δε βουλιάζω με τους γοργούς ρυθμούς που βούλιαζα. Κάτι είναι κι αυτό. Μια αρχή.
Και όλη αυτή η γκρινίτιδα μου βγήκε το ΣΚ κάπως υπόκωφα και εκνευριστικά υπόγεια για όποιον είχε τη τιμή να με απαντήσει.
Ο Ιάσων πάντως ο σοφότερος από όλους. "Η ζωή δεν είναι πάντα δικαιη μαμά, έτσι είναι η ζωή μαμά μερικές φορές, άδικη, αυτό είναι ζωή". Το ξέρω, δε το ξέρω; το ξέρω, απλά αρνούμαι να το αποδεχτώ, ενώ αυτός δε χαλάει τη ζαχαρένια του, χέστηκε εν ολίγοις, αυτό είναι ζώη, ξεκόλλα, πάμε για άλλα. Εδώ κι ένα χρόνο είναι ερωτευμένος με μια συμμαθήτριά του, η οποία τον φτύνει ασύστολα. Το τι αυτοκόλλητα τις έχει χαρίσει, κι αυτή τα επιστρέφει, τι γλυφιτζούρια (σε ένα από αυτά δεν αντιστάθηκε, τα υπόλοιπα επεστράφησαν πάραυτα) μέχρι κι ένα λούτρινο ζωάκι (ναι, ναι και αυτό επεστράφει). Και συνεχίζει απτόητος. Τις γράφει ραβασάκια και της τα βάζει στη τσάντα, αυτή τα πετάει στα σκουπίδια. Και αυτός επιμένει. Αχ, αγόρι μου σκέφτομαι, στα χνάρια της μάνας σου, εκεί να επιμένει σε ανεκπλήρωτους έρωτες και να υποφέρει. Τι είπατε; Υποφέρει; Όχι για τον Ιάσων. Πόνος μηδέν. Αίσθημα απόρριψης; μηδέν. Ακινητοποίηση και συνεχής σκέψη του κοριτσακίου; Α πα πα πα. Έχει μια αντιμετώπιση του στυλ: Εγώ θέλω και της το δηλώνω. Αυτή απλά δε θέλει. Τώρα. Ίσως αλλάξει γνώμη. Εγώ θα μαι εκεί αν αλλάξει γνώμη. Αν αυτό συμβεί τέλεια, αν όχι χέστηκα. ' Είδατε το νιάνιαρο. Εγώ σαράντα χρονών γαιδούρα, αυτό δεν το χω.
Πάμε για άλλα λοιπόν το τέκνο, κι εγώ να κλωθογυρίζω.
Με ένα παιδί στη δουλειά, είχαμε μια συζήτηση, περισσότερο κύρηγμα από μέρους μου ήταν, του λεγα να ναι πιο προσεκτικός, τώρα χτίζει το μέλλον του. Μου λέει, ποιό μέλλον, και το παρόν; το παρόν είναι εδώ. Του λέω, δυστυχώς, το μέλλον έρχεται γρηγορότερα από ότι θα θέλαμε. Πριν καλά καλά το καταλάβεις, το μέλλον είναι εδώ. Το μέλλον είναι το παρόν, και το γαμημένο το παρελθόν, όσο και να θέλεις να το διαγράψεις, είναι κι αυτό εδώ, μέσω των συνεπειών του, είναι κι αυτό εδώ. Και το παρόν, που είναι πιά παρελθόν, σου στοιχειώνει το μέλλον. Δε μπορείς να ξεφύγεις, ούτε από το παρελθόν, ούτε από το μέλλον, ούτε καν από το παρόν. Όλα ένα κουβάρι, και πως να το ξεμπερδέψεις, δε γίνεται. Ακροβατείς και προσπαθείς να βρεις τις ισορροποίες.
Και για μένα η πιο δύσκολη ισορροπία από όλες, να καταλάβω ποιό ήταν το μάθημα που μου έδωσε το παρελθόν, γιατί από ότι βλέπω το μάθημα δεν το χω καταλάβει ακόμη, αυτά που ζω δείχνουν πολύ οικεία, το έργο το χω ξαναδεί, και ψάχνω εναγωνίως, να βρώ το μάθημα, να καταλάβω, να περάσω τις εξετάσεις όσο πιο γρήγορα γίνεται, γιατί τη τελευταία φορά τη πλήρωσα πολύ άσχημα, και χειρότερα δε θα τα αντέξω. Αν βλέπει κανείς ποιό είναι το μάθημα, θα εκτιμούσα το σκονάκι...
Αυτά για τώρα, πρέπει να πιέσω τον εαυτό μου να αποκοιμηθεί, γιατί ανεξαρτήτως, το εγερτήριο θα ρθει με το χάραμα. Και το χάραμα θα φέρει τη διαχείριση του παρόντος και την αναμονή του τέλους της μέρας. Άλλη μια μέρα σπρωγμένη, άλλη μια μέρα που επεπλευσα, μια μέρα πιο κοντά στο μέλλον που περιμένω να ρθει και με συναντά διαρκώς. Και στο επομένο ΣΚ, που θα μου δώσει αυτή τη φορά μια πρόγευση αυτού που περιμένω. Για αυτό είμαι σίγουρη τουλάχιστον.
