Eureka

Βρήκα το λόγο της σημερινής πτώσης. Hurray. Εναπόθεσα την ευτυχία μου σε κάποιον άλλον. Άλλαξα το πρόγραμμα μου σκεφτόμενη κάποιον άλλον. Μια μικρή ακύρωση, μια απογοήτευση, και το οικοδόμημα ταλαντεύεται. Δε με νοιάζει η ακύρωση. Μικρή η απογοήτευση, είπαμε. Ένα Σαββατόβραδο κλεισμένη μέσα. Και τι έγινε. Ίσα ίσα, ευκαιρία να ξεκουραστώ λιγάκι, να κοιμηθώ πάνω από τέσσερις ώρες. Έχω ανάγκη τον ύπνο. Τη χρειαζόμουνα την ακύρωση. Όχι. Η πτώση της διάθεσης οφείλεται στο ότι παραλίγο να πέσω και πάλι σε λάθη του παρελθόντος. Να βρω χαλάκια κι από κάτω τους να κρύψω τα ουσιαστικά εμπόδια της ευτυχίας μου. Ένας άντρας. Μια ιδέα για σύμπαντα που μας δίνουν ότι ποθούμε. Δεν απορρίπτω. Πιθανότατα και ο άντρας και η ιδέα να προκύψουν αληθινά. Δεν είναι εκεί το θέμα. Το θέμα είναι εγώ. Εγώ να είμαι καλά, ανεξαρτήτως. Ανεξαρτήτως άντρα. Ανεξαρτήτως καταστάσεων ζωής. Η ευτυχία μου να είναι δικιά μου, πάνω μου στηριγμένη. Περιέργως ο γιός μου πάλι μου έδωσε την απάντηση. Πάντα αυτός.
Το πρωί ντύθηκα στολίστηκα στο πίσω του μυαλού ότι θα υπάρξει συνάντηση. Δεν. Και δε με ενόχλησε το γεγονός, δεν έκανα σκέψεις πάνω σε αυτό, απλώς έπεσα. Χωρίς να ξέρω γιατί. Η μέρα υπέροχη σήμερα αλλά δε πήρα το παιδί μου να πάμε μια βόλτα στη θάλασσα. Δεν έφυγα να πάμε μια εκδρομή. Γιατί το βράδυ θα έβλεπα τον άντρα τρομάρα μου. Και ήθελα να κάνω κάποιες δουλειές. Μια σύντομη βόλτα στη γειτονιά λοιπόν και μόνο, για τον Ιάσωνα. Και για μένα. Το απόγευμα έρχεται η ακύρωση. Και η αυθόρμητη κουβέντα μου, μου έδωσε και την απάντηση. «Πρέπει να το πάρω απόφαση ότι τελειώσανε οι άντρες για μένα. Δεν υπάρχει άντρας που να μπορεί να μου δώσει αυτά που χρειάζομαι.» Κοίταξα τον Ιάσωνα και συνειδητοποίησα, αυτός είναι η οικογένεια μου, εγώ κι αυτός, κανένας άλλος, για μας τους δύο πρέπει να δουλέψω και να φτιάξω τη ζωή όπως μας αξίζει. Το είχα ξαναπεί, προφανώς δε το είχα νιώσει. «Δεν είναι καιρός για επιθυμίες έξω από μένα. Τώρα είναι μόνο για μένα.» Η ζωή μου δίνει το μάθημα για άλλη μια φορά και εγώ επιτέλους μαθαίνω; Τέσσερις άντρες φέτος. Με τον κάθε ένα από αυτούς θα μπορούσα να είμαι ευτυχισμένη. Ευτυχία σαθρή, στηριγμένη πάνω σε άλλον. Εύκολα να χάνεται όταν ο άλλος δεν. Ο τέταρτος άντρας παίζει ακόμη. Η ακύρωση είπαμε δε σημαίνει τίποτα. Με συνεφέρει. Η βάση πρέπει να αλλάξει. Η χαρτορίχτρα είχε κατά κάποιον τρόπο δίκιο. Δεν είναι ότι πρέπει να κάνω τη δύσκολη. Πρέπει να είμαι δύσκολη. Όχι με στόχο τη κατάκτηση του άλλου. Όχι. Δυσκολία που έρχεται φυσικά γιατί δεν έχεις ανάγκη τον άλλον. Δε σε νοιάζει εσύ να ταιριάξεις. Δε χρειάζεται να τροποποιήσεις τίποτα πάνω σου για να ταιριάξεις. Γιατί δεν εξαρτάται η ευτυχία σου από αυτόν. Γιατί αυτός είναι σα το κόκκινο καπέλο. Καλό θα ήτανε να τα βρούμε και όμορφα θα περάσουμε αλλά και να μην, δε πειράζει. Και το ερώτημα δεν είναι πλέον αν ταιριάζω εγώ, αλλά αν ταιριάζει αυτός. Και πόσο. Και για τι.
Και καθαρίζω λίγο ακόμη και έρχεται η ώρα για να εστιάσω σε μένα, στο παιδί, στην οικογένεια μας. Να δω τα θέλω αυτής της οικογένειας. Και να πράξω ανάλογα για τη πραγματοποίηση τους. Χαρά και δόσιμο στις στιγμές μας λοιπόν, stop στις αυτοκαταστροφικές κινήσεις, μπορώ πλέον μέσω της παρατήρησης να τις αναγνωρίζω, ας τις σταματήσω κιόλας, και δραστηριότητες, δώρα, προσοχή για μένα, και ένα καινούργιο σπίτι, να συμβολίζει τη νέα μας αρχή, να είναι σκεπή της οικογένειας μας, για τον Ιάσωνα και μένα, μόνο για μας τους δυό, μόνο εμάς τους δυό και τις δικές μας ανάγκες να καλύπτει. Η ζωή είναι απλή και ωραία, θυμάμαι, γνωρίζω, πιστεύω.
Και όλα τα άλλα; Οι επιθυμίες οι έξω από εμάς; Κόκκινα καπέλα όλες τους.