τάσεις φυγής

Έβαλε βαριεστημένα το κλειδί στη πόρτα, την άνοιξε. Αντίκρυσε το χαμό. Τόση ακαταστασία την κούραζε. Πρέπει κάποια στιγμή να βάλω κάποια τάξη, σκέφτηκε. Αύριο ίσως, ίσως όχι. Τι πειράζει; Μόνο εγώ τη βλέπω, δε μπαίνει και καμιά άλλη ψυχή εδώ μέσα άλλωστε. Και μετά από μερικές μέρες πάλι έτσι θα γίνει. Άσε.
Ακούμπησε τη τσάντα της στη πρώτη ελεύθερη επιφάνεια που βρήκε, πέταξε το παλτό της πάνω σε μια καρέκλα, βαρυφορτωμένη ήδη. Τουμπάρισε η καρέκλα, με ένα γδούμπο πέσανε όλα κάτω. Ανασήκωσε τους ώμους, κατευθήνθηκε στη κουζίνα. Το ψυγείο άδειο. Δε πειράζε, δε πείναγε. Κάτι να κάνει ήθελε μόνο. Πήγε από δωμάτιο σε δωμάτιο, έπιασε ένα βιβλίο να διαβάσει, το άφησε. Η ατμόσφαιρα μέσα στο σπίτι πηχτή, όπως πάντα. Πνιγότανε. Παίρνει τσάντα, κλειδιά, ανασκαφή παλτού από το σωρό, ανοίγει πόρτα. Επιτέλους ανάσαινε.





*Σήμερα αισίως και επισήμως 35 η Αλκιμήδη.
Δεχόμεθα ευχές