Τρίτη, Οκτωβρίου 24, 2006

συνηθισμένα πράγματα

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα μικρό κοριτσάκι, ας το πούμε Άννα. Η Άννα που λες, ήταν ένα συνηθισμένο κοριτσάκι, που γεννήθηκε μέσα σε μία συνηθισμένη οικογένεια, που πήγαινε σε ένα συνηθισμένο σχολείο, που είχε συνηθισμένους φίλους. Οι συνηθισμένοι γονείς της αγαπούσαν πολύ την Άννα με το γνωστό συνηθισμένο τρόπο. Η Άννα ζούσε τη συνηθισμένη ζωή της και είχε τα συνηθισμένα συναισθήματα, χαρά, λύπη, θυμό, ενθουσιασμό, απογοήτευση, ελπίδα, έκπληξη, φόβο, αποφασιστικότητα. Φυσικά, έκανε συνηθισμένα όνειρα. Τίποτα το ασυνήθιστο ως εδώ. Ένα πρωί ξεκίνησε για τη συνηθισμένη βόλτα της. Επειδή είχε πολύ ήλιο φόρεσε ως συνήθιζε αντηλιακό και έβαλε το ζακετάκι της μέσα στη συνηθισμένη τσάντα της. Χαιρέτησε τους συνηθισμένους γείτονες της και περπάτησε, σχετικά γρήγορα, ως τη στάση του λεωφορείου. Συνηθισμένα πράγματα. Γύρισε και κοίταξε πίσω της. Κάτι δε της πήγαινε. Κάτι είχε ξεχάσει; Δε το συνήθιζε αυτό. Το λεωφορείο ήρθε αλλά αποφάσισε να μην ανέβει. Ήταν σίγουρη ότι κάτι δε πήγαινε καλά αλλά δεν ήξερε τι. Κάθισε λοιπόν στη στάση και άρχισε να σκέφτεται τι θα μπορούσε να ήτανε. Πέρασε κι άλλο λεωφορείο, κι άλλο, κι άλλο, αλλά απάντηση δε μπορούσε να βρεί. Ρωτούσε και τους συνηθισμένους περαστικούς, που και που και τον οδηγό του λεωφορείου. Ένας συνηθισμένος κύριος τη παρατηρούσε από το απέναντι μπαλκόνι κι απορούσε κι αυτός γιατί ένα τόσο συνηθισμένο κορίτσι να κάθεται στη στάση και να αφήνει τα λεωφορεία να περνούν. Άσε που του άλλαζε τη συνηθισμένη θέα του. Πήγε, τη σκούντηξε, τη ρώτησε. Ο κύριος αυτός είχε πρακτικό μυαλό. "Κοίτα ή θα πάρεις το επόμενο λεωφορείο και δε πειράζει αυτό που ξέχασες, ή θα γυρίσεις σπίτι σου να ψάξεις να το βρεις. Στη στάση πάντως δεν είναι. Και δεν συνηθίζεται οι άνθρωποι να κάθονται στις στάσεις και να μη παίρνουν λεωφορεία." Η Άννα σήκωσε το συνηθισμένο πρόσωπο της, τον κοίταξε με τα συνηθισμένα μάτια της και λέει "μπα, καλά είναι και εδώ, έχει σκιά. Θα μου κάνεις παρέα;"

7 σχόλια:

Alexandra είπε...

μια ασυνήθιστη μέρα... η εκτίμηση του πιο απλού πράγματος, της σκιας...

Alpha είπε...

εξαιρετικό κείμενο.έχει τη διφορούμενη ποιότητα που μ αρέσει στους στίχους του dylan και τα βιβλία του john le carre.

γεννάει συνειρμικά ένα σωρό σκέψεις.να 10 δικές μου:

1."the girls just wanna have fun".όχι μόνο τελικά.
2.η ρουτίνα δημιουργεί μοναξιά.
3.όλα αρχίζουν μόλις σπας τη ρουτίνα.
4.η αγάπη δε φτάνει
5.η επιφανειακή "γιατί έτσι συνηθίζεται" αγάπη δε φτάνει
6.όταν κάτι δεν πάει καλά δεν είναι τόσο δύσκολο να το διαπιστώσεις.φτάνει να κάνεις τον κόπο να κυτάξεις πίσω σου.
7.μερικές φορές το να επιμένεις να καταλάβεις θα φέρει κάποιον δίπλα σου που πραγματικά θα ενδιαφέρεται
8.όλοι χρειαζόμαστε κάτι παραπάνω απ αυτό που έχουμε
9.η συνήθεια είναι ένας μη ανθρώπινος τρόπος να ζεις.
10.δεν έχει σημασία που πάς αν δεν ξέρεις ποιός είσαι.

και ένα τραγούδι από τους κάπταιν νέμο που ποτέ δεν έχεις ακούσει.λεγόταν cadillac dreams και έλεγε:

loneliness makes you suffer but sometimes gives you a creative strength.

αλκιμήδη είπε...

Έτσι έτσι
δώστε μου ιδέες γιατί εμένα μου βγήκε τελείως αυθόρμητα και συνειρμικά και δεν έχω ουδεμία ιδέα τι εννοούσε η ποιήτρια

Καλησπέρα Αλεξάνδρα
χμ, όχι μόνο φως αλλά και σκιές. Βέβαια το φως απαραίτητο για να γεννηθεί η σκιά

Καλησπέρα Mosaic
μου αρέσει ιδιαίτερα το numero 7
μα πάρα πολύ σας λέω

Το 10 είναι πολύ πολύ αληθινό
ωσαν τυφλοπόντικας, σκάβε και μη ερεύνα, είναι αλλιώς

όσο για το (1) εν κατακλείδι αυτό δε θέλουμε όλοι μας; άντρες και γυναίκες
just fun
ο ορισμός του fun εναπόκειται στον καθένα βέβαια.

γιώργος είπε...

όταν ζεις από συνήθεια, παύεις να ζεις...
απλά...
μόνο η δράση, φέρνει αντίδραση...

καληνύχτα αλκιμήδη...

αλκιμήδη είπε...

γιώργο
και το αι σιχτιρ βαρέθηκα πια φέρνει και δράση και αντίδραση
:)

καληνύχτα

MåvяiÐåliå είπε...

Μου θύμησες μια συνηθισμένη μέρα (πριν από πολλά χρόνια) στη συνηθισμένη μου ζωή που ασυνήθιστα από διαίσθηση δεν ήθελα να γυρίσω σπίτι….μια συνηθισμένη μέρα που έπαψε η ζωή μου να μοιάζει συνηθισμένη μ ένα πολύ βίαιο τρόπο…

Γι αυτό ίσως περίμενα κάτι αντίστοιχο να συμβεί και στο κείμενο σου….

αλκιμήδη είπε...

καλησπέρα μαύρη ντάλια
μου φαίνεται ότι εσύ έχεις να μας πεις μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία.
να περιμένω;