συνηθισμένα πράγματα

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα μικρό κοριτσάκι, ας το πούμε Άννα. Η Άννα που λες, ήταν ένα συνηθισμένο κοριτσάκι, που γεννήθηκε μέσα σε μία συνηθισμένη οικογένεια, που πήγαινε σε ένα συνηθισμένο σχολείο, που είχε συνηθισμένους φίλους. Οι συνηθισμένοι γονείς της αγαπούσαν πολύ την Άννα με το γνωστό συνηθισμένο τρόπο. Η Άννα ζούσε τη συνηθισμένη ζωή της και είχε τα συνηθισμένα συναισθήματα, χαρά, λύπη, θυμό, ενθουσιασμό, απογοήτευση, ελπίδα, έκπληξη, φόβο, αποφασιστικότητα. Φυσικά, έκανε συνηθισμένα όνειρα. Τίποτα το ασυνήθιστο ως εδώ. Ένα πρωί ξεκίνησε για τη συνηθισμένη βόλτα της. Επειδή είχε πολύ ήλιο φόρεσε ως συνήθιζε αντηλιακό και έβαλε το ζακετάκι της μέσα στη συνηθισμένη τσάντα της. Χαιρέτησε τους συνηθισμένους γείτονες της και περπάτησε, σχετικά γρήγορα, ως τη στάση του λεωφορείου. Συνηθισμένα πράγματα. Γύρισε και κοίταξε πίσω της. Κάτι δε της πήγαινε. Κάτι είχε ξεχάσει; Δε το συνήθιζε αυτό. Το λεωφορείο ήρθε αλλά αποφάσισε να μην ανέβει. Ήταν σίγουρη ότι κάτι δε πήγαινε καλά αλλά δεν ήξερε τι. Κάθισε λοιπόν στη στάση και άρχισε να σκέφτεται τι θα μπορούσε να ήτανε. Πέρασε κι άλλο λεωφορείο, κι άλλο, κι άλλο, αλλά απάντηση δε μπορούσε να βρεί. Ρωτούσε και τους συνηθισμένους περαστικούς, που και που και τον οδηγό του λεωφορείου. Ένας συνηθισμένος κύριος τη παρατηρούσε από το απέναντι μπαλκόνι κι απορούσε κι αυτός γιατί ένα τόσο συνηθισμένο κορίτσι να κάθεται στη στάση και να αφήνει τα λεωφορεία να περνούν. Άσε που του άλλαζε τη συνηθισμένη θέα του. Πήγε, τη σκούντηξε, τη ρώτησε. Ο κύριος αυτός είχε πρακτικό μυαλό. "Κοίτα ή θα πάρεις το επόμενο λεωφορείο και δε πειράζει αυτό που ξέχασες, ή θα γυρίσεις σπίτι σου να ψάξεις να το βρεις. Στη στάση πάντως δεν είναι. Και δεν συνηθίζεται οι άνθρωποι να κάθονται στις στάσεις και να μη παίρνουν λεωφορεία." Η Άννα σήκωσε το συνηθισμένο πρόσωπο της, τον κοίταξε με τα συνηθισμένα μάτια της και λέει "μπα, καλά είναι και εδώ, έχει σκιά. Θα μου κάνεις παρέα;"