ασυνδετα

Μάτια μπλέ, σκοτεινά. Σε κοιτάζουν κι από τη στιγμή εκείνη, του πρώτου βλέμματος, άλλιωτικα δε μπορείς να δεις τον εαυτό σου. Αλλιώτικα δε θες να δεις τον εαυτό σου. Αλλιώτικα δεν υπάρχει πιά. Μόνο εκείνο το βλέμμα. Κάθε καθρέπτης αυτά τα μάτια. Κάθε βλέμμα αυτή η αναζήτηση. Κάθε βλέμμα μια μικρή απογοήτευση, ένας μικρός θάνατος, ο θάνατος της προσδοκίας που θα μένει εσαεί ανεκπλήρωτη, γιατί μόνο εκείνα τα σκοτεινά, μπλε μάτια μπορούν να την εκπληρώσουν. Εκπλήρωση που δε τη θέλεις, εκπλήρωση που τη φοβάσαι, που δε την αντέχεις. Εκπλήρωση βγαλμένη μέσα από το χειρότερο εφιάλτη, εφιάλτη που τον έζησες, δεν τον είδες κοιμώμενη, εφιαλτης με σάρκα και οστά, που θα έκανες τα πάντα για να τον αποφύγεις, κι όμως θέλεις και να τον ξαναζήσεις. Να εκπληρώσεις, το όνειρο, τον εφιαλτη, να ξαναπάρεις τη μορφή που βλέπουν τα σκοτεινά μπλε μάτια. Σα να σκέφτεσαι, να δω τον εαυτό μου πάλι έτσι και τι, δεν ξέρω τι, τίποτα. Ανάθεμα.
Κάθρεπτη καθρεπτάκη μου ποιά είναι η...
Ερώτηση ατελειωτη, απαντημένη πριν καν τεθεί, κάθε φορά από τα μάτια που με καθρεπτίζουν. Κάθε φορά η απάντηση άλλη, μα καμιά απάντηση δε μου κάνει, καμιά δε ταιριάζει, σε καμιά δεν με αναγνωρίζω, μόνο σε εκείνη του μπλε σκοτεινού βλέμματος. Ανάθεμα. Κάποτε είχα καθρεπτιστεί σε ένα καστανό γλυκό μελένιο βλέμμα, και εκεί με είχα αναγνωρίσει. Τώρα, πάλι σε μελένια μάτια το βλέπω εκείνο το κορίτσι, αλλά δεν το αναγνωρίζω πιά. Επιμένω να αναζητώ το μπλε ξένο κορίτσι. Ανάθεμα.



Ξέρεις σκέφτομαι φορές, ναι, ναι, το κάνω και αυτό, το να σκέφτομαι, ότι από όσα έχω ζήσει, έχω τελικά μάθει πολύ λίγα πράγματα, και συμπέρασμα δε βγάζω. Μια η ζωή έχει όλα τα καλά, μια αισθάνομαι τυχερή, και μια δε βλέπω το νόημα σε όλο αυτό το πήγαινε έλα, και τα συναφή. Μια βλέπω το νόημα στους ανθρώπους, και την αγάπη κι άλλα τέτοια τρυφερά, και μετά όλα αυτά τα καταρίπτω. Μια, άντε να περνάμε καλά, μια, και που είπαμε κι ένα τραγούδι και γελάσαμε τι έγινε δηλαδή; Μια όλα είναι τυχαία, μια, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Παραπέω, πάντα, και όσο κι αν παρατηρώ, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να αμπελοφιλοσοφώ. Και μια να ζω, μια να ψευτοζώ. Μια να καταλαβαίνω, μια να μην. Και τελικά τι μου μένει από όλο αυτό το συφερτό που έζησα 35 και χρόνια και είμαι καταδικασμένη να ζώ για άλλα τόσα; Και πότε είμαι καλά; Εκεί το ζουμί. Καλά είμαι όταν πιστεύω ότι οι άνθρωποι είναι καλοί και νοιάζονται ο ένας για τον άλλον. Όταν μπορώ να πω, "μα αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι". Και όταν αυτό δε το πιστεύω, άστα να πάνε.
Αυτά!

Χαρίζεται ενταύθα

χρηστικό αντικείμενο, ελαφρώς μεταχειρισμένο, αλλά σε άριστη κατάσταση και πλήρους λειτουργίας.



"Το πρόβλημα είναι ότι όταν υποφέρουμε από κατάθλιψη αισθανόμαστε ότι τίποτε δεν μπορεί να μας παρηγορήσει. Ακόμη και όταν γνωρίζουμε τι είναι αυτό που θα μπορούσε να ανεβάσει τη διάθεσή μας, δεν μπορούμε να το κάνουμε. Η γνώση από μόνη της δεν μπορεί να μας ελευθερώσει. Ξέρουμε αλλά δεν μπορούμε. Οι συμβουλές που μας δίνουν τα αγαπημένα μας άτομα είναι περιττές και μάταιες. Ακόμη και όταν συμφωνούμε μαζί τους ότι όλα όσα μας προτείνουν θα μπορούσαν πράγματι να μας φτιάξουν τη διάθεση νιώθουμε ότι μας είναι αδύνατον να κάνουμε κάτι που θα μπορούσε να μας βοηθήσει. Αυτό που νιώθουμε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι η αδυναμία μας να επιθυμήσουμε κάτι, να εμπνευσθούμε από κάτι, να ενδιαφερθούμε για κάτι. Σαν να έχει αρρωστήσει μέσα μας ο ψυχικός μηχανισμός που μας βοηθά να δημιουργούμε δεσμούς νοήματος με την πραγματικότητα. Έχει διαταραχθεί η ικανότητά μας να επιθυμούμε και να προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε τις επιθυμίες μας. Γνωρίζουμε τι είναι αυτό που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει αλλά δεν νιώθουμε να μας ενδιαφέρει. Γνωρίζουμε τι είναι αυτό που θα έπρεπε να μας αρέσει αλλά δεν μας αρέσει. Γνωρίζουμε τι είναι αυτό που θα έπρεπε να κάνουμε αλλά δεν μπορούμε να το κάνουμε. Γνωρίζουμε τι είναι αυτό που οι άλλοι θέλουν από εμάς αλλά δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε. Και δεν μπορούμε ούτε να ελπίσουμε ότι σε λίγο καιρό θα νιώθουμε καλύτερα. Έχουμε χάσει την ελπίδα ή καλύτερα η ελπίδα έπαψε να λειτουργεί μέσα μας. Η κατάθλιψη δεν επιτρέπει στην παρούσα φάση της ζωής μας να ελπίζουμε. Δεν υπάρχει μέσα μας η ελπίδα που θα μπορούσε να κινητοποιήσει την θεραπευτική αλλαγή. Ακριβώς επειδή έχει διαταραχθεί η ικανότητά μας να επιδιώκουμε αυτό που είναι ωφέλιμο για εμάς και για τους άλλους νιώθουμε ενοχές και κατηγορούμε τον εαυτό μας για όσα δεν μπορούμε να καταφέρουμε. Είμαστε παγιδευμένοι ανάμεσα στην αδυναμία και την ενοχή. Νιώθουμε κατώτεροι, μειωμένοι, ανάξιοι, άχρηστοι. "


Δεν έχω πουθενά αλλού διαβάσει καλύτερη περιγραφή των συναισθημάτων που βιώνω από αυτήν του κ. Νικήτα Καυκιού που έκλεψα από εδώ. Δεν ήξερα τι να πρωτουπογραμίσω από τις αλήθειες που λέει.

Και η λύτρωση που είναι; Μέσα μας φυσικά, το πρεσβεύω πάντα αυτό, αλλά έχω κουραστεί τόσο πια, που δε μπορώ ούτε σε αυτήν τη πίστη να αγκιστρωθω. Ένα χαλασμένο ανταλλακτικό, το κεφάλι χρήζον γενικού δεξαμενισμού και πέταμα. Όμως, δε μπορούμε να τη πετάξουμε την αλκιμιδούλα, και αυτή τόσο έχει κουραστεί. Κι έτσι εγώ εγκαταλείπω, δε πειράζει, ας μη βρούμε την ουσία, την αιτία, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να φτιάξουμε το χαλασμένο ανταλλακτικό. Χάπια λοιπόν για την αλλεργία που ξαφνικά και χωρίς λόγο (?) εμφανίστηκε από το πουθενά, χάπια και για τη κατάθλιψη. Αντιμετωπίζουμε τα συμπτώματα, αφήνουμε τη σαπίλα ατόφια να βρωμίζει τα εντός. Τι μας νοιάζει για τα εντός έτσι κι αλλιώς, δε φαίνονται, άρα μπορείς να προσποιηθείς ότι δεν υπάρχουν, δεν ενοχλούν άλλον από τον φέροντα, και ποιός τον χέζει τον φέροντα; Εμπρός λοιπόν να γίνω και πάλι χρηστικό αντικείμενο, ελαφρώς μεταχειρισμένο, αλλά σε άριστη κατάσταση και πλήρους λειτουργίας.


Τιμή δωρεάν
όσο ακριβώς αξίζει

ένα μικρό θαύμα καθημερινού ανθρώπου

Θέλω να μοιραστώ ένα θαύμα. Μια γνωστή μου έκανε το πρώτο της παιδί. Θα μου πεις και που το είδες το θαύμα ορέ; Θα σου πω. Η γνωστή μου αυτή είναι παντρεμένη πάνω από δεκαπέντε χρόνια. Δε ξέρω πόσο χρονών είναι, αλλά έχει καβατζάρει τα σαράντα εδώ και αρκετό καιρό. Εγώ τη ξέρω τέσσερα χρόνια μόνο. Την γνώρισα πολύ δυστυχισμένη. Λατρεύει τον άντρα της. Ήταν μεγάλος έρωτας η γνωριμία τους και όταν αποφασίσανε να μοιραστούν τη ζωής τους άφησε την Αθήνα, τους φίλους, την οικογένεια, τις ελπίδες για καριέρα και τον ακολούθησε σε μια επαρχιακή πόλη. Εκεί, οπού ο άντρας της είναι κάποιος και δεν επιτρέπεται η γυναίκα του να δουλεύει. Εκεί που έχτισε από την αρχή φιλίες, σε μια μικρή κοινωνία, που πρέπει να προσέχει τα βήματα της και να κάνει αυτό που είναι πρέπον. Τίποτα κακό με όλο αυτό. Το αναφέρω γιατί οι διέξοδοι της είναι ελάχιστες. Πέρα από τη σχέση της με τον άντρα της που είναι πολύ καλή οι άλλες διέξοδοι τολμώ να πω ανύπαρκτες. Το πλάνο και όνειρο της ήταν να κάνουν μεγάλη οικογένεια και να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Δυστυχώς όμως εμείς κάνουμε σχέδια και ο Θεός γελάει. Δεν έμενε έγκυος με τίποτα. Τραβήχτηκε χρόνια με τις θεραπείες και τις εξωσωματικές. Χωρίς τίποτα άλλο στη ζωή της, πέρα από το γάμο της να της δίνει τη ψευδαίσθηση ότι κάπου πάει. Κάποια στιγμή εγκατέλειψε τις προσπάθειες. Εκεί κάπου τη γνώρισα εγώ. Με το όνειρο της οικογένειας εγκαταλελειμμένο, γνώρισα έναν άνθρωπο συγκαλυμμένα δυστυχισμένο.
Και ως εκ του θαύματος, τώρα είναι μαμά. Από το πουθενά. Και αν ο Θεός κάποια στιγμή γέλασε, τώρα γελάει αυτή, τελευταία και καλύτερα.
Να ναι καλά, και να της ζήσει. Είναι ένα πολύ τυχερό μωρό. Ειλικρινά.

lets pretend

Σύννεφο βαρύ έρχεται. Κάνω να πάρω βαθιά ανάσα, να φυσήξω όπως φύσηξα κι έσβησα τα κεράκια της τούρτας, να το διώξω, να το διαλύσω, και η ανάσα μένει μέσα μου, γεμίζει τη κοιλιά, τα σπλάχνα, με την υπόσχεση της του τι θα μπορούσε να κάνει για μένα, ανεκπλήρωτη, αλλά μαζί μου, πάντα μαζί μου, η ανάσα σύντροφος που με περιγελλά και διασκεδάζει μαζί μου, με τις αδυναμίες μου, με τα θέλω μου. Να το το σύνεφο, εκεί δε μπορείς να το διώξεις, δε μπορείς να παίζεις κρυφτό άλλο μαζί του, το σκοτάδι στα μάτια εκεί, όχι επειδή φοράς γυαλιά ηλίου, αλλά γιατί ο ήλιος παίζει κρυφτό από εσένα, και αυτος μόνο θα αποφασίσει αν και πότε θα σε ξαναφωτίσει. Λέω να βάλω φτερά, σαν τον Ίκαρο ένα πράγμα, και να πάω να τον συναντήσω, αλλά φοβάμαι, φοβάμαι τη θέρμη του, φοβάμαι το φως του κυρίως, το φως είναι που με τρομάζει. Αυτό το καθαρό ανεμπόδιστο φως, που καθαρά ανεμπόδιστα τα ξεγυμνώνει όλα, τα αποκαλύπτει και τίποτα δε μένει στη σκιά να μπορείς να το δεις κι έτσι κι αλλιώς και όπως αντέχεις. Να κλείσω μάτια ίσως; Να καμωθώ ότι έχει φως, και είναι το φως άπλετο, καθάριο, το γεννάει το δικό μου βλέμμα και αποκαλύπτει μόνο αυτά που εγώ του επιτρέπω. Επιλεκτικός φωτισμός αυτών που αντέχω. Και τα μάτια ερμειτικά κλειστά. Και το στόμα ερμειτικά κλειστό. Μη τυχόν και του ξεφύγει η ανάσα και διώξει το σύννεφο! Γελοία; Ναι. Εγκατάλειψη; φυσικά! μόνο έτσι ξέρω να προχωρώ. Υπάρχει κι άλλος τρόπος. Να μου δώσω μια γερή μπουνιά στα μάτια, να πρειστούν, και να μη μπορούν να ανοίξουν. Να μην την έχω την επιλογή γιατί μπορεί και να ενδώσω και τελευταίως δε με εμπιστεύομαι καθόλου. Κάτσε, να ανάψω κι άλλο ένα τσιγάρο, αποδυναμώνει τις ανάσες.

Η δική μας επανάσταση

ή η ελπίδα είναι σαν τις γάτες, εφτάψυχη!

Μια ακολουθία γεγονότων, ίσως τυχαία, ίσως ο τρόπος του σύμπαντος να με διδάξει αυτό που έχω ανάγκη. Δεν έχει σημασία. Δεν έχει σημασία αν το μάθημα είναι το σωστό, αν εγώ το έπιασα, αν τελικά είναι όλα ψευδαισθήσεις του μυαλού, μηχανισμοί επιβίωσης για να μπορέσουμε να αντέξουμε σε αυτό τον κόσμο.

Πριν ένα μήνα εντελώς τυχαία, δε ξέρω γιατί, μου ήρθε να πάω στο site toy Dan Millman. Είχα καιρό να το επισκεφτώ, είχα καιρό να σκεφτώ τα βιβλία του, του είχα γράψει όταν γεννήθηκε ο Ιάσωνας αν έχει σκοπό να γράψει κάτι για γονείς, αφού και ο ίδιος είναι γονιός. Μου είχε κάνει τη τιμή να μου απαντήσει, ότι όχι άμεσα αλλά ίσως κάποια στιγμή. Προβλήματα με τον Ιάσωνα με έκαναν να θυμηθώ αυτήν τη συναλλαγή και να επισκεφτώ το site. Και πέφτω πάνω στην ενημέρωση, έκτακτο σεμινάριο, στην Αθήνα, σε τρεις μέρες. Για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Και φυσικά πήγα.
Μέσα στα πολλά που είπε, και την έμπνευση που έχει το χάρισμα να δίνει, και τη γλυκύτητα που αναδίδει, μίλησε για την αξία της προσφοράς, και τη σημασία που έχει να επιτρέπουμε στους άλλους να μας προσφέρουν. Πόσο σημαντικό είναι να δίνουμε και πόσο καλά νιώθουμε. Και πόσο σημαντικό είναι να κάνουμε αυτό το δώρο και στους άλλους, να τους δίνουμε τη χαρά να κάνουνε κάτι για μας. Τα λόγια του πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Είχα άλλα να εστιάσω και να σκεφτώ. Μερικές μέρες μετά, δύο κυρίες, κάτω από το σπίτι μου, μου ζητάνε πληροφορίες για να πάνε κάπου, σχετικά μακριά και ταξί στη περιοχή μου λιγοστά. Τους λέω, μισό λεπτάκι να φέρω το αυτοκίνητο, θα σας πάω εγώ. Μέχρι να κατέβω είχανε φύγει. Και αυτό το γεγονός πέρασε και δεν ακούμπησε. Δυό εβδομάδες αργότερα, θα πηγαίναμε σε σεμινάριο στην Αίγινα. Η καλή μου φίλη προσφέρθηκε να περάσει να με πάρει γιατί ήμουνα πιεσμένη χρονικά. Μη θέλοντας να της γίνω βάρος, που να κάνει τώρα κύκλους στην Αθήνα, αρνήθηκα και είπα ότι θα πάω μέχρι το σπίτι της για να φύγουμε από εκεί. Φυσικά άργησα, αγχώθηκα, παραλίγο να χάσουμε το καράβι. Αυτή ήρεμη και χαλαρή να λέει δεν έγινε και τίποτα θα πάρουμε το επόμενο, εγώ μέσα στις τύψεις. Και αυτό το γεγονός δεν το έπιασα.
Και μετά στο σεμινάριο, για γονείς αυτήν τη φορά, αφού μιλήσαμε για τη συνεργασία και τις αρχές και άλλα τέτοια, μας μίλησε και για το πρότυπο της προσφοράς που πρέπει να δίνουμε στα παιδιά μας. Γιατί το να προσφέρεις σε κάνει να αισθάνεσαι πιο γεμάτος, ότι κάτι δίνεις σε αυτό τον κόσμο και τα λοιπά, και τα λοιπά. Και όρισε τη προσφορά, όχι κάνω αυτό που μου ζητάς (και αυτό είναι σημαντικό να γίνεται) αλλά αναγνωρίζω μια ανάγκη και την ικανοποιώ. Και αυτό πέρασε και δεν ακούμπησε. Είπαμε, αλλού το μυαλό εστιασμένο, άλλα πράγματα να ασχοληθει. Και είμαι στις μαύρες μου, γιατί ένα ταξίδι στην Αγγλία δεν ήταν όπως το φαντάστηκα, γιατί οι καβγάδες συνεχίζονται, γιατί τα προβλήματα με τον Ιάσωνα συνεχίζονται, κι εγώ τόσο μα τόσο άχρηστη, που να σκεφτώ άλλα. Σε συζήτηση με συνάδελφο, οικτίρουμε πάλι τη κατάσταση στην Ελλάδα, τη λαμογιά, τον ωχαδερφισμό, κτλ. κτλ. Αναφέρω, στο ταξίδι μου στην Αγγλία, που κάπου δεν είχα την εξυπερέτηση που έπρεπε, πως παραπονέθηκα. Πως εγώ στην Αγγλία ήμουν ένας άλλος άνθρωπος από ότι εδώ, πως δεν αφήνω το στραβό να περάσει, και εν τέλει βοηθώ τη χώρα να είναι καλύτερη. Κι αυτή η κουβέντα πέρασε και δεν ακούμπησε. Έχω μαύρο σύννεφο βαρύ και με πλακώνει και όλα τα άλλα τα προσπερνώ. Και ανεβάζω το τελευταίο ποστ, μαύρο φυσικά. Και η λεμονιά πάλι (αχ βρε λεμονιά πόσες φορές θα με ξυπνήσεις, ε;) σε σχόλιο της μου αναφέρει το μπανεράκι για τους δρόμους ζωής. Θυμήθηκα ότι πλησιάζουν Χριστούγεννα, θυμήθηκα στην Αγγλία που η δουλειά μας συνεργαζότανε με μια φιλανθρωπική οργάνωση για παιδιά όχι τόσο τυχερά, και τα Χριστούγεννα οι υπάλληλοι αγοράζαμε ο καθένας από ένα δώρο για ένα από τα παιδιά, έτσι ώστε να έχουν κάτι να ανοίξουν τα Χριστούγεννα. Θυμήθηκα πόσο μου άρεσε αυτό και λυπήθηκα που δε μπορώ να το κάνω πια. Εκεί κλίκαρα. Συνειδητοποίησα ότι δίνοντας μας την ευκαιρία να κάνουμε κάτι καλό μας κάνανε ένα πολύ μεγάλο δώρο. Συνειδητοποίησα ότι μη θέλοντας να γίνω βάρος στη φιλενάδα μου της στερούσα μια χαρά. Συνειδητοποίησα όμως και το πιο σημαντικό, το λέμε συνέχεια αλλά τελικά πόσο συχνά το εφαρμόζουμε; Από εμάς ξεκινάνε όλα. Αν όχι εμείς ποιός; Δεν αρκεί να παραπονιόμαστε και να απογοητευόμαστε. Μπορούμε να κάνουμε διαφορά. Και τι έγινε που δε διοργανώνει κάποιος στη δουλειά αυτό το απλό με τα Χριστουγεννιάτικα δώρα. Θα το κάνω εγώ. Και τι έγινε που από παντού βαλόμαστε να καταπατάμε τις αρχές μας. Μόνο εμείς μπορούμε να τις υποστηρίξουμε και να αντισταθούμε. Ας αρνηθούμε να επωφεληθούμε κάπου που μας προσφέρεται η παγαποντιά. Ας μη πάρουμε τη σειρά του άλλου. Ας μη δηλώσουμε ψεύτικη διεύθυνση για να έχουμε τα προνόμια του δίπλα δήμου. Ας μην πληρώσουμε κάποιο δημόσιο υπάλληλο για να διευθετύσει το ζήτημα μας πιο γρήγορα. Ας, πολλ΄ας που μπορούμε να κάνουμε. ΟΚ θα χάσουμε λίγο χρήμα, χρόνο, οτιδήποτε. Αλλά αξίζει για την αποφυγή της ταλαιπωρίας της στιγμής να καταστρέφουμε το κόσμο μας; το μέλλον μας; Ναι είναι δύσκολο να κάνεις την υπέρβαση και συνειδητά να είσα ο βλάκας της υπόθεσης σε έναν κόσμο που όλοι κοιτάνε πως να στην φέρουν αλλά τελικά πειράζει να είμαστε βλάκες; Όταν η συνείδηση κοιμάται ήσυχη τι άλλο μπορεί να υπερτερήσει. Και πραγματικά το πιστεύω, όταν βγάλουμε τη μαγκιά από τη ζωή μας, και συγχρόνως κοιτάξουμε γύρω μας, και δούμε ανθρώπους, και αναγνωρίσουμε ανάγκες που ίσως εύκολα μπορούμε να ικανοποιήσουμε, και το κάνουμε αυτό, τότε πραγματικά θα έχουμε επαναστατήσει. Οπότε μιας και έρχονται Χριστούγεννα, και η αλλαγή του χρόνου, ευκαιρία είναι, και να θυμηθούμε την ανθρωπιά μας και να εξασκηθούμε στις αποφάσεις της νέας χρονιάς. Και ίσως μεθαύριο να ξυπνήσουμε σε ένα πιο ανθρώπινο κόσμο.

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία

Και όταν πια πεθάνει και αυτή, τι μένει; Θα πρεπε να μπορούσα να σου πω αλλά πραγματικά δε ξέρω. Κενό; Θλίψη; Εγώ νεκρή; Αυτά σίγουρα. Πείσμα; Ίσως. Όχι και το πείσμα κομμάτι της ελπίδας είναι. Σκέφτομαι πριν έναμιση χρόνο, υπέφερα, διπλωνόμουν από το πόνο, αλλά δεν έκλαιγα. Βουβό σπαραγμό το έλεγα. Δεν ήξερα για τι σπάραζα. Ούτε ξέρω. Κάποια στιγμή, άρχισα και πάλι να κλαίω, άρχισαν και πάλι να μου μιλάνε τα τραγούδια. Σημάδι πρόοδου ήταν, και χάρηκα. Κάπου πήγαινα αισθανόμουν. Και είχα πείσμα, πείσμα να βρώ τι ήταν αυτό που μου φταιγε, πείσμα να το γιάνω, να το διώξω, να ξαναβρώ τη χαρά μου, και είχα πίστη, η ζωή είναι απλή και ωραία έλεγα, και το πίστευα. Τώρα, θλίψη, απέραντη θλίψη. Και οι κρουνοί που με τόση ανακούφιση τους είχα ανοίξει, τώρα δε λένε να κλείσουν. Η παραμικρή σκέψη, άκουσμα, τραγούδι, εικόνα, ανοίγει τους καταράκτες. Προσπαθώ να με παρηγορήσω. Σώπα καλό μου, σώπα. Αδυνατώ. Η εικόνα του Ιάσωνα μαχαιριά, η μάνα που δε μπορώ να είμαι, που δε θέλω πια να είμαι, που δε με νοιάζει πιά να είμαι. Cannot be bothered. Η αγκαλιά του καλού μου μαχαιριά, η αγάπη που πληγώνουμε, η κοινή ζωή που δεν, ο συνεχής αλληλοσπαραγμός. Δε με νοιάζει, δε με κόφτει. Όχι με κόφτει, με κόφτει και με παρακόφτει, σκέφτομαι και σπαράζω. Παραίτηση, αυτό νιώθω στο πετσί μου και σπαράζω. Δε θέλω να παραιτηθώ, και όμως να μαι, μέσα στη δίνη της, αυτό που ποτέ δε πίστευα. Να νεκρώσω μέσα μου σκέφτομαι, να μην αισθάνομαι. Άλλη μαχαιριά. Δε το θέλω. Δεν είναι αυτό πυ φαντάστηκα. Και τι φαντάστηκα δηλαδή. Ούτε αυτό το ξέρω. Ψάξε, ψάξε, αναζήτησε να βρεις κάποιον που να σε αγαπά, που να το νιώθεις στο πετσί σου, κενό, άλλη μαχαιριά. Έχω άνθρωπο τραγουδά η Νέγκα, και εμείς που δεν; Αν υποθέσουμε ότι τα στάδια του πένθους ειναι, άρνηση, θυμός, θλίψη, αποδοχή, θα μπορούσα με βεβαιώτητα να πω ότι πλέον διανύω το στάδιο της θλίψης. Μήνες τώρα. Και τότε ποιά ήταν η φάση της άρνησης, το πείσμα; η πίστη ότι μπορώ να βρω την άκρη; Ή μήπως ο βουβός σπαραγμός, αρνιούμουν να δω και για αυτό δε θρηνούσα; Και το πείσμα στην ουσία δεν ήταν ένα συγκαλυμένος θυμός; Θυμός ως προς τι; Πιθανότατα πήδηξα το θυμό. Δε θυμώνω εγώ, όχι σοβαρά. Έστω, δεν έχει σημασία. Ας μείνω στο τώρα, και στη θλίψη. Σίγουρο αυτό. Αλλά τι πενθώ; Ελα μου ντε; Να ξερα, να πάρω το πτώμα, να το γεμίσω μύρα, να το θάψω, με όλες τις τιμές, να το αποχαιρετήσω, να τελειώνω, να πάω παρακάτω. Ίσως να έχω κολλήσει στην άρνηση αφού δε ξέρω καν τι πενθώ. Τη ζωή; Τη Ζωή που καταστρέφω; Τη ζωή που αδυνατώ να βιώσω; Τη ψευδαίσθηση που χάθηκε ανεπιστρεπτή. Προς στιγμή, χτίζω μια ψευδαίσθηση, και μόλις τη χτίσω, να μαι από έξω να την κοιτώ. Πόσο γελοία μπορώ να είμαι προκειμένου να μου δώσω λίγη ανακούφιση, λίγη χαρά (;), λίγη ελπίδα; Κοιτώ το ψέμα, με χλευάζω και οι μαχαιριές απανωτές, χράτς, χράτς, κομμάτια. Να τα κάτω, μάζεψε τα, φτιάξε πάλι κάτι. Γιατι; Ποιό το νόημα; Ποιός ο στόχος. Τι να διαβάσω, που να ψάξω να βρω μια ψευδαίσθηση, μια υποψία ψευδαίσθησης; Το νόημα είναι στην αγάπη. Τι μας λες τώρα! Για ποιά αγάπη να μιλήσω; Ποιά; Αυτή που με βοηθά να σπρώχνω τις μέρες; Τουλάχιστον, προσπάθησε να περάσεις καλά. ΟΚ, επιφάνεια, όχι, όχι επιφάνεια, η επιφάνεια είναι άλλη μαχαιριά. Αλλά δε ξέρω πιά να αναγνωρίσω το βάθος. Εξάσκηση στη θέληση μου, κάνε αυτό που πρέπει ανεξαρτήτως διαθέσεως. ΟΚ. Αυτό τουλάχιστον μπορώ να το κάνω. Act as if. ΟΚ, και αυτό μπορώ να το κάνω. Πράττω σα να ισχύει. Τι ακριβώς; Σαν τι; Δεν αντέχεται η θλίψη. Δε μπορώ και να της ξεφύγω. Είπα, ΟΚ, να χαιδέψω τον εαυτό μου όσο δε πάει, μπας και συνέλθω. ΟΚ, το κάνω. Γιατί κάθε μου χάδι είναι μπουνιά. Γιατί το χέρι μου είναι σκέτο αγάθι; Κάνω όλα αυτά που μου αρέσουν, δε πιέζομαι, ταξίδια σε μέρη λατρεμένα που άλλωτε με γέμιζαν χαρά. Να τολμήσω να πω ευτυχία (τουλάχιστον ήταν η ψευδαίσθηση της ευτυχίας). Και το γεγονός ότι τώρα αδυνατώ να χαρώ άλλη μαχαιριά, η πιο βαθιά. Πήγαινε πάλι στο δωμάτιο του μικρού, κοιμάται σαν άγγελος, γιατί δε μπορώ να τη γευτώ αυτήν την εικόνα; Μαχαιριά.
Τεσπά, το ΠΣΚ σε μέρος πολυαγαπημένο, σεμινάριο για γονείς, από άνθρωπο γλυκύτατο που με συντροφεύει σα γονέα πέντε χρόνια τώρα. Η οικογενειακή μας παράδοση τα φθινοπωρινά αυτά σεμινάρια. Είπε κάτι που ίσως να είναι και σημαντικό, κλείνωντας το σεμινάριο. "Έρχομαστε εδώ, και ακούτε όλα υτά που πρέπει να κάνει ένας γονιός, το ιδανικό που όλοι μας παλεύπυμε για αυτό, και γνωρίζετε άλλους γονείς, που σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό το επιδιώκουν και το καταφέρνουν. Και είναι πολύ εύκολο να δείτε όλα τα λάθη που κάνετε και να αισθανθείτε ότι σα γονείς έχετε αποτύχει. Όμως βλέπω τα παιδιά σας, και είνι ζωντανά, υγειεί και χαρούμενα. Και αυτό είναι μεγάλο επίτευγμα, και να θυμόσαστε να το εκτειμείτε τον εαυτό σας." Ωραία, ο γιός μου είναι ζωντανός, σπουδαία τα έχω καταφέρει! Άλλη μαχαιριά. Και μετά, σε συζήτηση, κάποιοι γονείς ανέφεραν, πως λένε ότι τα παιδιά τους είναι μικρότερα σε ηλικία για να μη πληρώσουν εισητήριο. Η υποκρισία όλων αυτών που είναι πεπεισμένοι ότι αναθρέφουν τα παιδιά τους με αρχές. Εκεί κάπου σκέφτομαι ότι δεν είμαι και τόσο άχρηστη μάνα. Τουλάχιστον επιμένω και καταφέρνω να ζω συμφωνα με τις αρχές μου. Και άλλο τεσπά.

Άραγε η ελπίδα όταν πεθαίνει πάει στον παράδεισο ή στην κόλαση;

Δε κρατιέμαι

Σα μικρό παιδί κάνω από τη χαρά μου
Δύο και σήμερα!


Σα να επιστρέφω σπίτι ένα πράγμα

...

Η σκέφη μου είναι σε δύο γονείς που χάνουν το παιδί τους. Δεν τους ξέρω προσωπικά, μόνο την ιστορία τους. Δε μπορώ να καταλάβω τι περνάνε, δε μπορώ να συναισθανθώ πως είναι να βλέπεις το παιδί σου να αργοπεθαίνει. Και να πρέπει να είσαι δυνατός, και να κρατάς την ελπίδα δυνατή, για να μη παραιτηθεί κι εκείνο, να στέκεσαι ανύμπορος να κάνεις το οτιδήποτε παρά να του δώσεις όση ζωή προλάβεις. Ξέρω ότι αν μου συνέβαινε θα έβρισκα τα αποθέματα και θα ήμουνα εκεί για τον Ιάσωνα, κάθε γονιός θα αντλούσε από κάπου το κουράγιο και θα αντεπεξερχότανε. Δεν έχω ιδέα τι σημαίνει αυτό όμως. Οι δύο αυτοί άνθρωποι έχουν κι άλλα δύο παιδιά. Αυτά θα τους δώσουν τη δύναμη να συνεχίσουν. Δεν έχουν άλλη επιλογή από το να περάσουν το γολγοθά, να τον βιώσουν και να συνεχίσουν. Ούτε αυτό μπορώ να καταλάβω τι σημαίνει. Πάντα έλεγα ότι αν πάθει κάτι ο Ιάσωνας απλούστατα θα σκοτωθώ. Όχι γιατί ο Ιάσωνας δίνει νόημα και αξία στη ζωή μου, ή ότι χωρίς αυτόν δε μπορώ να ζήσω. Απλά εγώ, μην έχοντας άλλα παιδιά, μπορώ να επιλέξω αυτόν τον πόνο να μην το βιώσω. Κατά κάποιον τρόπο από αυτό τον πόνο είμαι προστατευμένη. Άλλος μπορεί να επέλεγε να τον βιώσει το πόνο. Οι συγκεκριμένοι γονείς δεν έχουν επιλογή. Έχουν μπροστά τους πολύ πόνο. Και κανείς μας δε μπορεί να κάνει κάτι για να τον απαλύνει.
Δεν τα γράφω αυτά για να προσπαθήσω να πείσω εμένα, ή και τους λίγους επισκέπτες μου, ότι είμαστε τυχεροί που η ζωή δε μας χτυπάει τόσο αλύπητα. Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε τους δικούς μας γολγοθάδες, περισσότερο ή λιγότερο ανηφορικούς, πραγματικούς ή φανταστικούς. Όχι. Ούτε έχω κάτι παρηγορητικό ή ουσίας να πω, ή μεγαλόπνοο.
Απλά η σκέψη μου είναι μαζί τους αυτές τις ημέρες.

ερωτήσεις

Η ζωή μου είναι ένα τραμπολίνο. Πιάνω πάτο, κάνω γκελ, και ξανά, και ξανά, προς τη δόξα τραβά. Κάθε φορά ο πάτος είναι και πιο χαμηλά, κάθε φορά πιστεύω ότι δεν έχει πιο κάτω, μόνο για να διαψευθώ την επόμενη, οποία ειρωνία. Κάθε φορά ο πάτος είναι τόσο οδυνηρός που αναγκαστικά πρέπει να κάνω γκελ. Δεν αντέχεται ο πάτος, φυσική ανθρώπινη αντίδραση, άμυνα, στρατηγική επιβίωσης, να ανέλθεις, σε πιό γαλανούς ουρανούς, σε πιο κάλμα νερά. Και ένα περιέργο πράγμα, ο πόνος, κάθε φορά είναι πιο μεγάλος, οι αιτίες του άλλες φορές ίδιες, άλλες πιο σοβαρές, άλλες πιο ασήμαντες. Ένα πράγμα, σα να εξασκούμαι στο πόνο, να συνηθίζω, και κάθε φορά να θέλω και πιο πολύ για να μου δώσει το έναυσμα της ανάβασης. Μα τι λέω; είναι κάτι τέτοιο δυνατόν; Τόσο βλακωδώς αντιδρώ; Δε λέω ότι έτσι συμβαίνει, και να μου το προσάψεις κατηγορηματικά θα το αρνηθώ, αλλά έχει ενδιαφέρον και μόνο η ερωτηση, ρητορική βεβαίως βεβαίως γιατί φυσικά ξέρεις, ξέρω ότι δεν είναι δυνατόν να είναι αληθινή.
Και σκεφτόμενη ερωτήσεις, σκέφτομαι μια διαπίστωση που έκανα, το Σάββατο, σε ένα σεμινάριο που είχα πάει, του Dan Millman, συγγραφέα του "Ο δρόμος του ειρηνικού πολεμιστή". Δεν το έχω διαβάσει, τον Dan Millman, εγώ τον γνώρισα από το "Twelve gateways to everyday enlightment". Η εμπειρία του σεμιναρίου ήταν εκπληκτική ούτως ή άλλως, με έβαλε σε σκέψεις (ή μάλλον με έβγαλε από σκέψεις) και ήρθε σε μια στιγμή πολύ ταιριαστή, γιατί πριν μια εβδομάδα είχα πιάσει τον πιο πάτο από τους πάτους, και τις τελευταίες μέρες είμαι στη πορεία ανάβασης. Οπότε εκεί όλα καλά.
Αλλά θυμήθηκα κάτι από το βιβλίο του, δεν το είπε στο σεμινάριο αλλά μου ήρθε η φλασιά, για μια στιγμή πλήρους φώτισης που είχε σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής του, όπου λέει "words fail me but it waσ as if the world was a cosmic joke and I had just caught the punch line". Και θυμήθηκα και τρεις τέτοιες δικές μου στιγμές, ίσως όχι φώτιση, δε μπορώ να το περιγράψω έτσι, αλλά πλήρους κατανόησης. Η μία, ήταν στιγμή μεγάλης χαράς, τη στιγμή που ο γιος μου, βρωμίλικος και ματωμένος, εναποτέθηκε στην αγκαλιά μου αμέσως μετά τη γέννηση του. Η άλλη ήταν, σε ένα εκκλησάκι στη Ραφήνα, όπου ο πόνος από την συνειδητοποίηση ότι ένα όνειρο είχε χαθεί ανεπιστρεπτί ήταν τέτοιος που διπλώθηκα στα δύο και κατέρευσα σα να λιώνω, και η τρίτη μια καθόλα συνιθισμένη μέρα (ναι, ναι Dan, there are no ordinary moments) στη πισίνα, που βυθίστηκα και έμεινα ακίνητη κάτω από το νερό για πρώτη φορά και ανακάλυψα τη γαλανή γαλήνη μου. Η αίσθηση που είχα εκείνες τις στιγμές με ακολουθεί αν και δεν έχω τη δυνατότητα να την ανακαλέσω, ή να την ξαναδημιουργήσω. Έχω μόνο μια γεύση. Και μέχρι το Σάββατο δε μπορούσα καν να τη περιγράψω. Το Σαββατο όμως ο Millman είπε "δεν έχω εγώ τις απαντήσεις. Οι απαντήσεις είναι μέσα σας". Και σκέφτηκα, ναι, και κάθε τόσο βρίσκουμε ένα σύστημα απαντήσεων, το πιστεύουμε και έτσι μπορούμε και προχωράμε στη ζωή, μπορούμε και αντέχουμε τη ζωή, εννίοτε και να την διασκεδάζουμε. Ώσπου μια ωραία πρωία ανακαλύπτουμε ότι οι απαντήσεις αυτές δεν ισχύουν, ήταν απλά μια βολική ψευδαίσθηση που επιλέξαμε να πιστεύουμε, ή που πείσαμε τον εαυτό μας να πιστεύουμε. Και μετά χτίζουμε μια άλλη ψευδαίσθηση, και ούτω καθε εξής. Το θέμα είναι να μη θέτεις καν ερωτήσεις. Και συνειδητοποίησα, εκείνες τις τρεις στιγμές στη ζωή μου, για αυτό το απειροελαχιστα μικρό χρονικό διάστημα, αυτό ακριβώς συνέβαινε, δεν είχα ερωτήσεις. Δεν ήξερα, δεν κατανοούσα, δεν είχα βρεί την απάντηση όλων. Απλά δεν ρώταγα.

Τώρα που θα μου χρησιμεύσει αυτή η συνειδητοποίηση είναι άλλο θέμα, προς στιγμή επιλέγω να μη ρωτήσω καν αυτό.

Καλό μας μήνα

παράνοια... ε, στην Έλλαδα ζεις...

Η Έλλαδα καίγεται. Και τίποτα δεν έμεινε όρθιο. Δε νοιώθω οργή, ούτε θλίψη, δε ξέρω τι να νοιώσω. Πεισματικά θέλω να κρατήσω τη τηλεόραση κλειστή, τα ραδιόφωνα κλειστά, να μη δω άνθρωπο, να μην ακούω άλλο, να μη μαθαίνω, να κλειστώ στη φούσκα μου, και πεισματικά ανοιγω τη τηλέοραση, το ραδιόφωνο, τον υπολογιστή... Τελειωσε ο εφιάλτης ακόμη; Το σπίτι γεμάτο στάχτες, τα παντζούρια ερμειτικά κλειστά δε καταφέρνουν να κρατήσουν τη πραγματικότητα απέξω.
Παράνοια. Αυτό που συμβαίνει δεν έχει νόημα. Δε μπορώ καν να φανταστώ ποιός επωφελείται από αυτό. Δεν έχει λογική. Το μυαλό αδυνατεί να κατανοήσει τα ακατανόητα. Ποιά συμφέροντα; Παράνοια. Και η αδυναμία του κρατικού μηχανισμού να αντεπεξέλθει προσθέτει στην παράνοια. Πως είναι δυνατόν να μη μπορούν να κάνουν κάτι. Στην εποχή μας. Με τη τεχνολογία που διαθέτουμε. Στο google earth βλέπω τις δορυφορικές εικόνες. Είναι πολύ παλιές. Βάζω στη μηχανή αναζήτησης το ταχυδρομικό κωδικό του παλιού μου σπιτιού. Ζουμάρω και μπορώ να δω τη μανόλια που είχα στο κήπο μου. Το κάνω συχνά αυτό όταν νοσταλγώ αλλοτινές εποχές. Με εντυπωσιάζει η δυνατότητα που μας δίνει η τεχνολογία. Πως είναι δυνατόν στην εποχή μας να μη μπορούν να πιάσουν εμπρηστές, να μη μπορούν να βρουν ένα τρόπο να προλαμβάνουν, να μη μπορούν να βρουν ένα τρόπο να αντιδράσουν άμεσα; Η μητέρα μου με ενημέρωσε ότι έτοιμασε ένα σακβουαγιάζ με τα απαραίτητα να μπορεί να φύγει άμεσα. Κοίταξα το σπίτι μου και σκέφτηκα "πρέπει να κάνω μιά ασφάλεια περιεχομένων". Ο καλός μου είπε "ο στόχος λοιπόν επιτεύχθηκε. Όταν μέσα στην Αθήνα, στο Χαλάνδρι, δε νοιώθεις ασφαλής, η κρατική μηχανή έχει αποτύχει, και κανείς δε νοιώθει πιά ασφαλής" Η Έλλαδα καίγεται. Και τίποτα δεν έμεινε όρθιο. Ούτε καν η ελπίδα. Και εμείς αδύναμοι μπροστά σε όλα αυτά, τίποτα που να μπορούμε να κάνουμε. Θυμήθηκα τότε με τους δίδιμους πύργους, το τρόμο που είχε πέσει σε όλη την αγγλία, και πως πολύ γρήγορα, πήραν μέτρα ασφαλείας και οι πολίτες επανέκτησαν την εμπιστοσύνη τους ότι υπάρχει κρατικός μηχανισμός που θα τους προστατέψει. Και το χειρότερο εκστομίζεται, "στην ελλάδα ζεις". Αυτό που δε θα έπρεπε καν να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να το σκεφτόμαστε, αλλά ξανά και ξανά, έρχεται στο μυαλό. Εμείς οι ίδιοι, ένοχοι της αναλγησίας μας. Λέμε ένα "στην ελλάδα ζεις" και κάνουμε αυτά που κατηγορούμε. Γνωστοί μου δηλώνουν ψεύτικες διευθύνσεις για να έχουν προνόμια άλλων δήμων. ε, στη ελλάδα ζεις. Πριν τρεις μήνες μεγάλη διαμαρτυρία για την αμαλία και τα φακελάκια, τις προάλλες στο περίπτερο έξω από τον άγιο Σάββα, περιμένω να αγοράσω τους καρκίνους μου, τρεις μπροστά μου αγόρασαν φακελάκια. ε, στην ελλάδα ζεις. Το πρωί πάλευα με τηλεφωνικά κέντρα καταστημάτων να βρω το δίκιο μου ως καταναλωτής, τίποτα. ε, στην ελλάδα ζεις. Στο Allou fun Park, πλήρωσα το γελοίο κόστος μιας οικογενειακής εξόδου, ε, στην ελλάδα ζεις. Μπροστά μου σήμερα φορτηγό, στην εθνική, με χαλασμένη τη πίσω πόρτα, να ανοιγοκλείνει απειλητικά, ε, στην ελλάδα ζεις. Ξανά και ξανά, ανεχόμαστε και διαιωνίζουμε, και δε μπορούμε καν να βρούμε το τρόπο να αντισταθούμε.

Αχ, Ελλάδα σε αγαπώ
Πριν λαλήσει πετεινός δεκατρεις φορές με αρνείσαι

Δε γουστάρω να με ξαναστείλεις στην εξορία

Ζω στην Ελλάδα. Δε θέλω πιά να ζω έτσι στην Ελλάδα
Σε τρεις εβδομάδες εκλογές
Τι να ρίξω στη ρημαδοκάλπη, τι;

Μεθαύριο πάντως θα είμαι εκεί.
Όσο κι αν ξέρω ότι είναι μάταιο, θα πάω.
Μέχρι να βρούμε ένα καλύτερο τρόπο αντιδρασης τουλάχιστον ας κάνουμε αυτό.
Ας διαμαρτυρηθούμε, κι ας μην μας ακούει κανείς. Τουλάχιστον να διαμαρτυρηθούμε.

ούτε με νοιάζει ούτε με αφορά

Δε με αφορά γιατί δε με νοιάζει... Δε με νοιάζει γιατί δε με αφορά... Επιστροφή στις επάλξεις σου λέει, μα δεν είναι πόλεμος σκέφτομαι. Δε μιλώ. Δε με νοιάζει να πείσω εσένα ούτε εμένα. Δε με αφορά. Κολλάω το χαμόγελο στο πρόσωπο και περιγράφω πόσο ωραία πέρασα. Δε σε νοιάζει εξάλλου, κουβέντα να γίνεται. Το καλοκαίρι είναι η αγαπημένη μου εποχή, ένα χαμένο καλοκαίρι είναι για μένα χαμένη χρονιά. Το καλοκαίρι δε τελείωσε, αρνούμαι να χάσω τη φετινή χρονιά. Και αν δε προλάβω και με προλάβει η παγωνιά και το χιόνι, που ξες, είμαι τρελή εγώ, θα πάω στο άλλο ημισφαίριο. Κυνηγώντας ένα καλοκαίρι που επιμένει να μου διαφεύγει. Έλα να βγάλουμε όλες τις πιέσεις από τη ζωή μας μπας και χαλαρώσουμε λιγάκι. Κι έλα να βάλουμε άλλες, διαφορετικές, μπας και νοιώσουμε ότι κάπου πάμε. Κι όμως δεν έχω διάθεση ούτε για ξεφορτώματα ούτε για φορτώματα. Δε με νοιάζουν, δε με αφορούν. Η αδιαφορία αυτή σκοτώνει. Ότι είμαι. Ότι κι αν είναι αυτό. Με θλίβει, ή μάλλον με συνθλίβει. Όταν τίποτα δεν έχει νόημα, ουσία, λόγο. Οι μέρες κυλάνε σπρώχνοντας. Δε με αφορούν. Αναπνέω, κινούμαι, μιλάω, πράττω έτσι για να τσουλήσει. Φυσική άμυνα. Δε πονάει έτσι, ή μάλλον πονάει αλλιώς. Η ροή συνεχίζεται αλλά εγώ παραμένω ακίνητη. Ούτε αυτό αντέχεται.

Κλείνω τα μάτια και φέρνω την εικόνα σου. Με ισορροπείς. Κάνε με μια αγκαλιά να καλονυχτήσω, κι όταν ξυπνήσεις το πρωί, άλλη μια, να ξεκινήσει όμορφα η μέρα. Να της δώσεις ένα κέντρο, μια ουσία. Να μου θυμήσεις κάτι που να με νοιάζει και να με αφορά.
Όχι, σήμερα δε τα κατάφερα να θυμηθώ, μη σταματάς όμως, ίσως αυριο. Σε αγαπώ ξέρεις, το νοιώθεις; Το νοιώθεις. Πάλι καλά, τουλάχιστον αυτό δε το έχασα ακόμη. Και ξέρεις τι με πονάει πιότερο; Που δε μπορώ να αφεθώ μέσα στη χαρά σου. Θα με αγακλιάσεις πάλι, σήμερα το βράδυ κι αυριο το πρωί. Τόσο σφιχτά που να πονέσω. Και μεθαύριο. Μέχρι να επανέλθω. Το ξέρω ότι θα το κάνεις μέχρι να επανέλθω. Είσαι η αγκυρά μου και η αλυσίδα που με κρατάει είναι πολλά γερή. Μέχρι να επανέλθω λοιπόν. Όχι στις επάλξεις. Στο καλοκαίρι που σου, μας, χρωστάω.

στρατιωτάκια ακούνητα αγέλαστα αμίλητα

Μουδιασμένη. Ακινητοποιημένη. Με το ένστικτο, τη κοιλιά μου που λέω εγώ, να μην έχει κάτι σαφές να μου πει. Βουητό στο μυαλό, παγωμένα αισθήματα. Στέκομαι λοιπόν και περιμένω. Περιμένω. Περιμένω. Δε ξέρω τι, δε μπορώ καν να φανταστώ. Το μόνο που μπορώ να κάνω, το μόνο που αυτή τη στιγμή η κοιλιά μου δέχεται, είναι να περιμένω. Και να παρατηρώ. Προσπαθώ να παρατηρώ. Τις σκέψεις, τις αντιδράσεις του κορμιού, την ανακατωσούρα στο στομάχι, αχ αυτή την ανακατωσούρα που μου λέει ότι όλα τα βήματα είναι λάθος. Στάσου μου λέει. Και εγώ στέκομαι. Περιμένω. Μαθαίνω να περιμένω. Να δράσω δια της απραξίας. Περιμένω. Και το στομάχι με καθυσηχάζει, σε λίγο όλα θα είναι ξεκάθαρα, και θα δεις με σιγουριά ποιό το επόμενο βήμα. Περιμένω λοπόν.

Συμμορφώσου

...



(τι να πω;
τα είπες όλα)

Τα μάτια βουρκώνουν, το πείσμα θεριεύει.

Μου λεγε τις προάλλες φίλος, ότι είμαι πολύ δυνατή. Και γενναία, πρόσθεσε. Κάτι πήγα να ψελίσω, ότι, όχι, όχι εγώ φοβάμαι, εγώ είμαι αδύναμη, αλλά το βούλωσα. Ποιόν να κοροιδέψω; Τον εαυτό μου; Αφού δε μπορώ. Αυτός τα ξέρει όλα. Μου κάνει τη χάρη να με αφήνει να νομίζω αλλιώς, αλλά που να κρυφτώ. Άσκοπο. Τον φίλο μου; Κι αυτός με ξέρει. Είκοσι συναπτά έτη με έμαθε πιά. Όχι τόσο καλά. Νόμιζε ότι μου έκανε κοπλιμέντο. Μόνο ονομάτιζε την κατάρα μου. Του απάντησα "Δε γουστάρω να μαι δυνατή. Κουράστηκα. " Και κείνη τη στιγμή σκέφτηκα, ότι τελικά δεν έχει και σημασία που το λέω αυτό, που αναζητώ να βρω ένα βράχο να ξαποστάσω, δεν έχει σημασία, γιατί και βράχο να βρω, εμένα η φύση μου είναι να χρησιμοποιώ τη δύναμη μου. Σκέφτηκα, έχω το χάρισμα/κατάρα ακόμη κι όταν βρίσκονται βράχοι στο δρόμο μου, με έναν τελείως φυσικό τρόπο να χάνουν όλο το σκληρό τους σταθερό περίβλημα και να γίνονται μαλακότεροι κι από μαξιλάρια. Και τελικά ίσως κάπου να μου αρέσει να είμαι δυνατή. Αλλιώς δε θα επέλεγα ξανά και ξανά και ξανά να στηρίζομαι σε μένα και μόνο. Κάνω δειλές κρούσεις επικλήσεις στήριξης, ίσως και να πιέζω τον εαυτό μου να την απαιτήσει; και το κάνω τόσο άγαρμπα, μα τόσο άγαρμπα, ειδικά το τελευταίο καιρό, το ζητάω, το ζητάω πολύ, αλλά τελικά δε νομίζω και να το θέλω. Γιατι η δύναμη είναι ελευθερία. Μεγάλη ελευθερία. Γιατί επιμένω να φυλακίζω τον εαυτό μου σε ανύπαρκτες αδυναμίες; Και τελικά τι μου μένει; Να αναγνωρίσω τη δυναμη μου, και να την καλωςορίσω. Και όσο για τη κούραση; Κάτι μου λέει ότι τη στιγμή που θα σταματήσω να αντιστέκομαι στη κατάρα μου, θα ξεκουραστώ αυτόματα.
Αυτά τα μάτια γιατί συνεχίζουν να θολώνουν;

Μπλογκοπαιχνιδια - φράσεις και αμπελοφιλοσοφίες

Απαντώ στη πρόσκληση της Ρενάτας

Οι φράσεις που η φιλενάδα διάλεξε για μας που παίρνουμε τη σκυτάλη

1. “It is easier to fight for one’s principles than to live up to them.” Alfred Adler

Και έτσι είναι δυστυχώς, θα συμφωνήσω. Και το χειρότερο οι καλοί από εμάς όταν αδυνατούμε να τηρήσουμε τις αρχές μας νοιώθουμε τύψεις, πολλές τύψεις. Και εκεί είναι που πρέπει να σταθούμε και λίγο ίσως να αναλογιστούμε. Γιατί να είναι τόσο δύσκολο να ακολουθούμε τις αρχές μας; Μήπως κάποιο λάκο έχει η φάβα; Γιατί βασικά εμένα αυτό που μου λέει είναι πρόσεχε ποιές είναι οι αρχές σου, και τελικά αν δε μπορείς εσύ ο ίδιος να τις τηρήσεις μήπως διαλέγεις για αρχές κάτι μη ταιριαστό; κάτι που νομίζεις ότι θα έπρεπε να πρεσβεύεις, μήπως έχεις φτιάξεις έναν ιδανικό εαυτό, μια ιδεατη εικόνα του κόσμου, μη πραγματοποιήσιμη; Και όπως μεγαλώνοντας ανακαλύπτω ότι υποπέφτω σε συνήθειες και πράξεις που κορόιδευα ή αποδοκίμαζα, και καταλαβαίνω πολύ καλά γιατί γίνεται αυτό, γιατί είμαστε άνθρωποι, με πάθη και με λάθη, άνθρωποι με αδυναμίες, τόσες μα τόσες αδυναμίες, και έτσι μεγαλώνοντας, μαθαίνω σιγά σιγά να χαμηλώνω λίγο τους τόνους, και να επιλέγω τις μάχες μου, και να νερώνω την απολυτότητα μου, και να αναγνωρίζω λίγες μόνο βασικές αρχές, πχ μη κάνεις κακό στους άλλους ηθελειμένα, τόσο μα τόσο βασικές, και όλα τα άλλα, άσε τον καθένα να τα βιώνει και να πορεύεται όπως θέλει και μπορεί, και άσε και τον εαυτό σου παρομοίως. Αρκετες πιέσεις δεν έχουμε στη ζωή μας;

2. “Ο δρόμος είναι η χαρά”. - Ρενάτα

Α, ρε φιλενάδα έτσι θα έπρεπε να είναι, ή μάλλον το αυτόν ευχόμαστε για όλους, αλλά άλλο να το λες άλλο να το κάνεις. Κι εξάλλου, η συνεχής χαρά, εκτό από ανέφικτη είναι και λίγο βαρετή. Καλώς ή κακώς τη χρειαζόμαστε τη δυσκολία και τη λύπη, και τις απώλειες, ειδικά τις απώλειες, για να εκτιμήσουμε και πραγματικά να γευτούμε τη χαρά. Εγώ δε συμφωνώ, θα έλεγα ο δρόμος είναι η ζωή, ο προορισμος ανευ ουσίας, και μέσα στο δρόμο, βρίσκεις και όλιγη από χαρά, και ολίγο από το άλλο, και ολίγο από το παραπέρα. Φυσικά προσπαθούμε και πορευομαστε και έχουμε ανοιχτά τα μάτια μας για όσο μεγαλύτερες δόσεις χαράς μπορούμε.

Και οι φράσεις που εγώ διαλέγω και παραδίδω στους επόμενους

3. Ήθος ανθρώπω δαίμων" Ηρακλειτος

Γιατί καλά θα ήτανε να μην είμασταν υπεύθυνοι για τη ζωή μας, αλλα δυστυχώς ευτυχώς είμαστε, δεν έχουμε αποδιοπομπαίο τράγο, ούτε μπορούμε να χαριεντιζόμαστε ότι ίσως και άλλοι άνθρωποι ή καταστάσεις, ή τι ωραία δικαιολογία θα ήτανε, το πεπρωμένο, η μοίρα, ο Θεός, βάλανε το χαιράκι τους. Καθένας έχει αυτό που του αξίζει, όσο σκληρό κι αν ακούγεται, ή μάλλον καθένας έχει αυτό που επιθυμεί, αυτό και αν είναι σκληρό, και πως να το αποδεχτείς, αλλά ο εαυτός, ο χαρακτήρας, εγω, φέρνω τα πάντα στο παρελθόν, παρόν και μέλλον. Η ζωή θα μπορούσε να είναι ένα σουπερμαρκετ, ποιός μου φταίει αν εγώ ψωνίζω λάθος;

4. be and let be - αλκιμήδη
- ίσως να το πε κι άλλος, αλλά τόσο το πιστεύω που το οικιοποιούμαι...

Και μακάρι κάποτε να μπορέσω να το εφαρμόσω. Να το εφαρμόσεις στους άλλους το πιό εύκολο, στον εαυτό δύσκολο. Αλλά, το να μπορείς απλά να είσαι, χωρίς κρίσεις, χωρίς επιθυμίες, χωρίς μετάνοιες, χωρίς τύψεις, χωρίς να θέλεις κάτι να αλλάξεις, να αποδέχεσαι (και όπως τελευταία ανακαλύπτω η σωστή λέξη δεν είναι αποδοχή, αλλά αναγνώριση) να αναγνωρίζεις λοιπόν το "είναι", το δικό σου και του άλλου, και της κατάστασης, και να μην έχεις καμία μα καμία άποψη πάνω σε αυτό, να μπορείς να βλέπεις το είναι όπως είναι, και να το αφήνεις να είναι, βιώνοντας ότι κι αν είναι, είναι πολύ δύσκολο αλλά συγχρόνως και πολύ λυτρωτικό.



Και παραδίδω τη σκυτάλη στους εξείς αγαπητούς
δείμος
nuwanda
asteroid
βρόμιος

και την αγαπητή
κρεμούλα

Μπλογκοπαιχνιδια ανάκατα - προορισμοί πρώτα

Με προσκάλεσε η γλυκειά μου η Ρενάτα σε δύο !!! παιχνιδάκια, να μιλήσω για αγαπημένους προορισμούς και να σχολιάσω φράσεις (μια ευγενική contruption του ανήσυχου, που με την ευκαιρία ανακάλυψα και το μπλογκάκι του, βιαστική ματιά έκανα, γιατί παιδί μου άφησες τη πάντειο και μπορώ εγώ να έχω τη θέση σου, please please please, oh pretty please?)
Και όσο και να θέλω να την ευχαριστήσω τη φιλενάδα θα της το χαλάσω, γιατί σημερα μέχει πιάσει μια μελαγχολία, και έχω κι άλλες πολλές σκέψεις ανάκατες στο μυαλό μου, και ως γνωστόν, είναι βεβαρημένο το καψερό και υπερφορτώνει εύκολα.
Anyway, and anyhow, just the mere though of speaking of beloved places, returns me to the one place I consider home, because it was the home I chose, through circumstance it is true, but I chose it and never remorsed the choice and no matter how much I said, that I was torn between places, το τόπο που γεννήθηκα και το αίμα που έλλαχε να ρέει μέσα μου, την Ελλάδα, και από την Ελλάδα τη κούκλα, την ατελείωτη τη θαλασσινή, δύο μέρη, η Αθήνα, ο προορισμός ο Πρώτος, που με γαλούχησε, η οικογένεια και οι φίλοι, και η Κεφαλλονιά, ο προορισμός της καταγωγής, ο προορισμός με την ιστορία του σεισμού και της τραγωδίας της οικογένειας, εκεί που η καρδιά νιώθει να ανασάνει πάντα, ανεξήγητα γιατί, νοιώθει εκεί να ανήκει, και το μπλε της θάλασσας της δεν είναι σαν κανένα άλλο, και τον άλλο τον τόπο που διάλεξα εγώ για πατρίδα δική μου, so torn as Ι was, there is no place like home, home to me was the one I chose for myself, in sounthampton, amidst the ex council estate, the one Ι worked upon and made as I wanted with the garden I wanted and the magnificent magnolia, that I petted and cleaned leaf by leaf every month and now shadows my friends garden and by now, end of july, would have freely given her plentiful aromatic flowers, the place where I felt safe, and strong, and capable of everything, the place where I started over, and made my life as I chose, all over again, a clean slate, free to be what it wished in a place that allows anyone to be what they wish. And melancholich that I am and choose the mother tongue I chose, to think and regret, cause it seems now, that most likely, I will not return, and somehow is like saying, I will never be safe again, because there is a forth place, which is THE PLACE, and no longer lies upon me or my thoughts and wants and whatever to chose which place this is going to be, because this is the place where my family is best, which is where Jason is best, and whoever else I might chose to call family, but as I realise that four years ago, all places dear to me and my heart could well be, or not, it does not matter anymore, as the one place of my heart is where Jason is happy. And writing all these, I am thinking of a fifth place, that exists only in my perfect little bubble, and is not really a place, is a state, that remains ellusive, I get it and then I lose it, and I am always amazed to get it and always surprised to lose it, as inexplicable as both events can be, cause in both cases it is me, me that brings forth and me, me that ushers away, but at least I almost always have the taste of this state, the sweet taste, lemon sorbet like (does not matter that I ama choco addict, the lemon sorbet is what I really crave for), and that is the state of just being and letting be. And somehow I think that in THAT place, my family would do just fine as well, whatever the place.

Δε προσκαλώ κανένα, έχω την εντύπωση ότι όλοι σας παίξατε
αν θυμάμαι καλά Δείμε δεν έχεις ακόμη κι αν κάνεις κέφι μίλησε για τους προορισμούς της δικής σου καρδιάς, αλλά βάστα, γιατί θέλω να σε προσκαλέσω και στο άλλο, με τις φράσεις, και ταλαντεύομαι να το γράψω τώρα που είμαι μαύρη ή να περιμένω;

Stating the obvious

Η ευτυχία είναι αυτο που περιμένουμε να ρθει...

Η ευτυχία είναι αυτο που περιμένουμε να ρθει;

Σκεφτόμουνα παλιό σχόλιο της Λεμονιάς, που πολύ μου είχε μιλήσει και το είχα κάνει και ποστ τότε. Πολλές φορές το σκέφτηκα από τότε, μα πάρα πολλές. Και τις τελευταίες μέρες ακόμη περισσότερο. Και το ξαναπαραθέτω, κάποιες φράσεις τόσο μα τόσο ευστοχες και σημαντικές, επαναλαμβάνω, μπας και το χώσω στο τσερβέλο μου, σε όλο του το πλάτος, μήκος, βάθος, ύψος κτλ κτλ

"Διότι ότι συμβαίνει, φαίνεται, άλλο αν εμείς αρνούμαστε να το δούμε και να το παραδεχτούμε. ... υπερεκτίμηση του εαυτού-μπορώ να τα καταφέρω κι έτσι, εγωκεντρισμός-ναι, ναι ΜΠΟΡΩ, αδικαιολόγητη βεβαιότητα-γιατί κατά βάθος ΔΕΝ μπορώ και το ξέρω…...ΕΣΥ αποφασίζεις μέχρι ποιο σημείο μπορείς να εξακολουθήσεις να δέχεσαι μια κατάσταση.Είναι το τίμημα, που είπαμε προχθές.Αν όσα λαμβάνεις σε κάνουν ευτυχισμένο-τότε όσο διάστημα αυτό σου αρκεί, μένεις. Αν πονάς περισσότερο από όσο αντέχεις, τότε σιγά-σιγά (υποσυνείδητα) απομακρύνεσαι-ώσπου μια μέρα είσαι μακριά ... Η έπαρση τιμωρείται, τα γούστα πληρώνονται…μα ναι, όπως κάθε τι στη ζωή"

Η λεμονιά μάλλον αναφερότανε σε ανθρώπινες σχέσεις, πιθανότατα ερωτικές. Εγώ βλέπω εκει μέσα ένα μοτίβο, βλέπω την έπαρση και τη τύφλα μου, όχι μόνο στις σχέσεις, σε όλη μου τη ζωή. Τα ίδια λάθη, όχι το ίδιο λάθος, σε τόσα και τόσα. Και ξανά και ξανά και όμως αρνούμαι να το δώ.
Να μπαίνω σε μια κατάσταση, να τη λούζομαι σε όλη τη μεγαλειώδη αρνητικότητα της, να μη βλέπω τα θετικά της, ή να μη κάνω αυτό που πρέπει για να είναι θετική, που θα μπορούσε, πιστεύωντας ότι όταν θα γίνει αυτό και το άλλο και το δείνα όλα δια μαγείας θα ειναι εντάξει, ότι κάποια στιγμή θα φτιάξει (οποία βλακώδης παραμυθιαση και απεμπομπη ευθυνών για τη χαρά μου τώρα), ότι δε πειράζει, εγώ αντέχω (οποία έπαρση), αφήνομαι να υποφέρω, κουράζομαι, και το μόνο που καταφέρνω, είναι να με κουράσει τόσο, μα τόσο, που όταν επιτελους αυτό και το άλλο και το δείνα που έπρεπε να γίνουν, γίνονται, και επιτέλους θα μπορούσα να είμαι καλά, έχω καταπονηθεί τόσο, είμαι πιά μακριά, και δε με νοιάζει, δε γουστάρω πιά, και τη πετάω τη κατάσταση στα σκουπίδια, ενώ θα μπορούσα από την αρχή να την είχα προστατέψει.
Μοτίβο που ακολουθήθηκε στις περισσότερες ερωτικές μου σχέσεις.
Πέντε χρόνια, έκανα υπομονή και στήριζα έναν άνθρωπο να κάνει διδακτορικό. Κουράστηκα και κάποια στιγμή έφυγα. Τρείς μήνες πριν πάρει το διδακτορικό του. Δεν είχε σημασία πιά, είχα καταπονηθεί τόσο μέσα και λόγω αυτής της σχέσης, που δεν την ήθελα πιά. Και δε μετανοιωσα ποτέ που έφυγα, μετάνοιωσα που αφέθηκα να κουραστώ. Το γελοίο; ότι έκανα το έκανα από μόνη μου. Δε μου το ζήτησε καν. Πως το πες λεμονιά; μπορώ να τα καταφέρω, ναι μπορώ, αλλά κατα βάθος δε μπορώ.
Εφτά χρόνια ο άλλος, δύο χρόνια ο άλλος άλλος. Νομίζωντας πως μπορώ. Μη διεκδικώντας κάτι άλλο, από αυτούς που αγαπούσα και μπορούσανε να το δώσουν, δε ζήτησα καν, πως περίμενα να πάρω;;;;;;;;;;;
Μοτίβο που ακολούθησα σε άλλες ανθρώπινες σχέσεις. Τη μάνα μου, τον αδερφό μου, φίλους. Και με το διδακτορικό μου μια από τα ίδια, μεγάλη ευκαιρία, διδακτορικό μέσα σε δύο χρόνια μόνο, ναι, μπορώ, μπορώ να δουλέυω εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, ναι μπορώ να το αντέξω το άσχημο κλίμα, ναι μπορώ να αντέξω τον ρατσισμό, αξίζει το κόπο σε δύο χρόνια θα έχω το διδακτορικό μου. Κι όμως δε μπορούσα, και έξι μήνες πριν το τέλος τα βρόντηξα, και πάλι τόσο ήμουν "μακριά" που δε με ένοιαζε, δε γούσταρα, και δε μετανοιώνω που έφυγα, μετανοιώνω που δεν έφυγα πιο νωρίς, γιατί δε μπορούσα, τόσο απλά, δε μπορούσα. Η μετανοιώνω που δεν απαίτησα καλύτερο κλίμα, που δεν κατήγγειλα το ρατσισμό. Που δε προστάτεψα αυτό που ονειρευόμουνα.

Σημασία έχει το τώρα, το λέμε όλοι, αλλά και πόσοι από εμάς δε κάνουμε το λάθος να κάνουμε θυσίες, να υπομένουμε, να "αντέχουμε" για ένα μέλλον που θα έρθει. Γιατί όλοι λέμε ότι πρέπει να βάλουμε στόχους και να δουλέψουμε για να τους πετύχουμε. Και ναι έτσι είναι, δε γίνεται αλλιώς, πως θα προχωρήσεις, θα βελτιώσεις. αλλά εγώ, μα τι μαλάκας που είμαι, εστιάζω τόσο σε εκείνο που θα έρθει, που ξεχνάω ότι η λέξη κλειδί είναι βελτιώνω, κάτι καλό το κάνω καλύτερο. Αλλά πρέπει να είναι καλό to start with. Το τώρα να είναι καλό, και μπορώ να το βιώσω ως καλό, τώρα, και να μη τα δώσω όλα για το αύριο, γιατί τελικά, δεν αντέχω.
Οπότε πάμε πάλι λεμονιά, κατά βάθος ΔΕΝ μπορώ και το ξέρω, τόσο απλά. Και αφού πιστεύω ότι το μέλλον μπορεί να είναι πολύ καλό, αφού μέσα μου ξέρω ότι βαδίζω σωστά, οφείλω να το προστατέψω, και τώρα να αρχίσω να περνάω καλά, πριν κουραστώ και μετά δε με νοιάζει. Τόσο απλά.
Γιατί τελικά η ευτυχία μπορεί να είναι μόνο αυτό που έχει έρθει.

Τεσπά

Μια γιαγιούλα, φορώντας κράνος, περίμενε τον καλό της, ένα παπούλη, ο οποίος επίσης φορούσε κράνος να βάλει μπρος το μηχανάκι για να ανέβει. Δύο ζαρωμένα, σκυφτά κορμιά, γκρίζα ρούχα, το μέλλον στο οποίο ελπίζω.

Δύο νέοι άνθρωποι παντρεύονται, στη φουρια των προετοιμασιών αραγε βιώνουν το γιατί όλου αυτού του τζέρτζελου; το μέλλον το οποίο φοβάμαι.

Εγώ είμαι ενήλικας, πάνε τα άλλοθι. Η πάρνηθα καίγεται, η ζωή συνεχίζεται, η μικρή ιστορία μου γράφεται. Σήμερα χωρίς ψευδαισθήσεις. Το παρόν που δεν αντέχω. Το μέλλον που έφτιαξα για μένα.

καλο/κακό σεξ και παχάκια

Απορία φίλτατου (δε λέω ποιός να μην σας εκθέσω, ξέρετε εσείς)

Υπάρχει κακό σεξ;

Μα φυσικά αγαπητέ!
Εκείνο όπου το μυαλό είναι αλλού, τόσο κακό που να βαριέσαι, και να λες αντε τελείωνε φιλαράκο, να κάνουμε και τίποτα ποιό παραγωγικό.
Ή εκείνο, που νοιώθεις μια δυσφορία, ότι ξαφνικά είσαι ένα κομμάτι κρέας
Ή εκείνο, για τους άντρες αυτό, που προσπαθείς, προσπαθείς, και έχεις στα χέρια σου μια άμορφη, ανέκφραστη, άηχη, αμέτοχη μάζα σώματος, κι ας ήτανε πριν πέντε λεπτά μια θεά με κορμί ένα χιλιόμετρο.
υποθέτω κι άλλες εκφάνσεις κακίστου σεξ είναι υπαρκτές αλλά βαριέμαι τώρα να σκέφτομαι.
Υποθέτω you got my drift

Οπότε, πάμε στο επόμενο ερώτημα

Και τι είναι καλό σεξ;

Α, πολλά και διάφορα
αγνή καθάρια και ζωώδης ηδονή
ή να χάνεσαι μέσα στον άλλο και να γίνεσαι ένα
ή να τον έχεις εξιτάρει τόσο που εξιτάρεσαι και ο ίδιος/ίδια

και πως επτυγχάνεται αυτό;

α, πολλοί τρόποι
καθαρά εγκεφαλικά: είμαι πεπεισμένος/η ότι με αυτό τον άνθρωπο κάνω καλό σεξ και η πίστη αυτή αυτοτροφοδοτείται ή ο άνθρωπος αυτός έχει την ικανότητα να εξιτάρει το μυαλό μου, να με κάνει να νοιώθω θεά του σεξ,
ψυχικά: νοιώθω ένα, αγαπά, και κάθε 'αγγιγμα είναι άγγιγμα ψυχής
καθαρά σωματικά: θέμα τεχνικής αγαπητοί μου, θέμα τεχνικής

Και έρχομαι έδω να βροντοφωνάξω και να διαμαρτηρηθώ για έναν άδικο συσχετισμό που έχει γίνει μεταξύ σωματικής διάπλασης και ικανότητας απόλαυσης και παροχής καλού σεξ
Από που και ως που αγαπητοί μου;
Ποιό άρρωστο κακεντρεχες μυαλό μας έχει κάνει να πιστέψουμε ότι το βάρος παίζει τον οποιοδήποτε ρόλο; Μόνη επίπτωση κατε εμε΄είναι στις γυμναστικές επιδόσεις και αντοχες οπότε σε εκείνη την περίπτωση αυτοσχεδιάζουμε αναλόγως. Δεν είμαστε όλες κομανέντσι ούτως ή άλλως. Και ούτε και οι άντρες μπραντ πιτς.

Και αντί για άλλα επειχηρήματα θα μιλήσω με προσωπικές εμπειρίες.
Καταρχήν, όσοι με γνωρίσατε μέσα από εδώ με γνωρίσατε αδύνατη και λέτε καλά, εσύ μιλάς εκ του ασφαλούς. Κι όμως, έχω διατελέσει άκρως παχουλή στη ζωή μου (25 κιλά πάνω από αυτό που έχετε γνωρίσει νταξ;). Εκείνη τη περίοδο ήμουνα με άντρα που με λάτρευε, στα μάτια του θεογκόμενα ανεξαρτήτως, και έτσι αισθανόμουνα. Ουδεμία επίπτωση στη σεξυαλική μου ζωή γιατί ούτε το εγκεφαλικό κομμάτι, ούτε το ψυχικό κομμάτι είχαν επηρρεαστεί. Όσο για το σωματικό, δε νομίζω ότι 20 κιλά επηρρεάζουν τις τεχνικές μου γνώσεις. Σωστά; Ή τις έχεις ή όχι. Τελεία και παύλα. (Παρεμπιπτώντως, εύκολα αναπτύσσονται μην αποκαρδιώνεστε οι αδαείς). Λεπτά δάκτυλα και παχουλά δάκτυλα χαιδεύουν με τον ίδιο τρόπο. Η ικανότητες των οργανων του στόματος παραμένουν απαράλλακτες και δε συνεχίζω γιατί παραέγινα χυδαία. Συνενοηθήκαμε;
Φυσικά τα 20 κιλά έχουν άλλες επιπτώσεις, σκοτώνουν την αυτοπεποίηθηση οπότε χάνεις την ικανότητα να επιδείξεις τις τενικές σου γνώσεις. Ή δε σου δίνεται η ευκαιρία.

Πάμε σε παράδειγμα δεύτερο. Εγώ αδύνατη πάλι, γνωρίζω άντρα άκρως παχουλό (μέχρι παθολογίας μιλάμε). Μου εξιτάρει το μυαλό τόσο που τον θέλω σα τρελή. Για καλή μου τύχη αποδυκνείεται και φοβερός τεχνήτης. Μιλάμε για πολύ καλό σεξ, μα παρα πολύ καλό σεξ. Κάποια στιγμή, πολλά συμβαίνουν, και το μυαλό δεν εξιτάρεται πιά. Ο άνθρωπος παραμένει καλός τεχνήτης, τα κιλά του παραμένουν τα ίδια, και μιλάμε για χείριστο σεξ. Ίδιος άνθρωπος, άλλες συντεταγμένες, τη μία είμαι στον έβδομο ουρανό και I can't get enough την άλλη, ωχ, ωχ, ωχ, δε πάμε καμιά βόλτα καλύτερα;

Παράδειγμα τρίτο. Εγώ συνεχίζω να είμαι αδύνατη, γνωρίζω άντρα θεό, να πιάνεις σφικτό κορμάκι κτλ κτλ και δυνατό, να σε σηκώνει με τέτοια ευκολία σα να σηκώνει πούπουλα. Και τεχνήτης. Και όμως, κακό, κακό, κακό σεξ, τη κατάντια της τριβής κρεάτων ένα πράγμα. Τι φταίει; Το βλέμμα βρε παιδιά μου χάλασε τον εγκεφαλικό παράγοντα. Τόσο απλά.

Και να θυμηθώ και κάτι από τα μικράτα μου. άκρως φυσιολογικός άντρας, πολύ κακός τεχνήτης, μεγάλος έρωτας δικός μου. Πολύ καλό σεξ. Το εγκεφαλικό/ψυχικό επισκιάζει τα όλα. Επίσης πολύ απλά.

Οπότε μη με εκνευρίχετε παρακαλώ σας
και μη μου συσχετίζετε το σεξ με το βάρος
γιατί ουδε μία σχέση έχουν
έχουν μόνο τη σχέση που εμείς με το κούφιο μας τσερβέλο τους προσδίδουμε.

είπα και ελλάλησα

Ιδανικοί και ανάξιοι εραστές

Πριν μέρες ξεκίνησε ένα παιχνιδάκι πυραμίδα πάλι στη μπλογκόσφαιρα
Να περιγράψουμε λέει τον πρίγκηπα μας, τον ιδανικό μας άντρα.
Και όπως διάβαζα τα πρώτα ποστ επί του θέματος, κατεβατά ολόκληρα μου ερχόντουσαν για τον δικό μου ιδανικό άντρα, και έλεγα από μέσα "αχ, να μου κάνουνε και εμένα πάσα, oh please pretty pretty please" Και μετά ήρθε η πάσα, από το γλυκύτατο νατασάκι.

Και τότε... κενό
Γιατί ότι χαρακτηριστικό και να πω η αλήθεια είναι ότι δεν είναι απαραιτητο. Ναι καλό θα ήτανε να είναι έτσι, κι αλλιώς, κι αλλιότικα, άμα αρχίσω σταματημό δε θα έχω, αλλά η ουσία είναι μία. Όλα αυτά είναι προαιρετικά εν τέλει. Σκέφτομαι τους πρώην, και τον νυν, όλοι διαφορετικοί μεταξύ τους, και στοιχεια που νόμιζα εκ των ουκ ανευ, κάποιοι δεν τα είχανε (έχουνε).

Ένα το σημαντικό για μένα (περα του καλού σεξ που εννοείται).
Τα αισθήματα που μου γεννάει αυτός ο άντρας.


Να θέλω να τον φροντίζω.
Να θέλω να περνάω χρόνο μαζί του.
Να θέλω να είμαι όμορφη για αυτόν
Να θέλω να βελτιώνομαι.
Να θέλω να μοιραστώ κάθε σκέψη και στιγμή μαζί του.
Να θέλω να γίνω ένα.
Να νοιώθω ασφαλής να είμαι ο εαυτός μου.
Να συμπεριφέρομαι ελεύθερα
Να θέλω η ζωή να είναι πολύχρονη και εγώ να μεγαλώνω μαζί της, να αλλάζω.
Να μου γεννάει σεξουαλική επιθυμία, όλες τις ώρες.

Και φυσικά να μπορώ να είμαι μαζί του όλες οι πολυπροσωπίες μου
και γυναίκα, και μάνα (για το παιδί μου), και αδερφή/κόρη/κτλ για την οικογένεια μου, και φίλη για αυτόν και τους φίλους μου, και σύντροφος, και ξένη, και επιτυχημένη, και αποτυχημένη, και υστερική, και κατίνα, και γλυκιά, και χαβαλεδιάρα, και καταθλιπτική, και τρυφερή ύπαρξη χρήζουσα προστασίας, και δυναμική, και ναι, ναι, και αυτό, και πουτάνα.

Όχι να με ανέχεται, αλλά να με δέχεται, να τα αγαπάει τα όλα μου.
Και εγώ τα δικά του.

α, και να μη ξεχάσω να αναφέρω το καλό σεξ
να το ξαναπώ;
καλό σεξ
και πάμε ξανά,
καλό σεξ

* Δεν υπερβάλω, η μικρή μου εμπειρία δείχνει, ότι το καλό σεξ
είναι το 70% τουλάχιστον μιας επιτυχημένης σχέσης.


Τώρα πως όλα αυτά επιτυγχάνει ένας άντρας να μου τα γεννήσει, είναι μεγάλο θέμα. Συνήθως είναι καθρέπτισμα και αμοιβαία αλληλοενίσχυση ιδίων αισθημάτων, αν εννοείτε τι εννοώ.

Έρισμα

Χθες έπαιζε ο καλός μας ο Σ-Τ στο After Dark

Χθες ήμουν κάπως
Ένιωσα πάλι όλες τις πιέσεις πάνω μου
οικονομικές, συναισθηματικές, οικογενειακές, πρακτικές,
και πουθενά να ξεσπάσουν
Η αλλεργία που μου τις εκτόνωνε φευγάτη από τη κορτιζόνη
κι έτσι όλη η πίεση μέσα μου
κουράστηκα από τη ζωή είπα
καλή η ζωή και όμορφη, ναι, αλλά ένας συνεχής αγώνας
προβλήματα, προβλήματα, και εκεί που λες, τώρα θα πάρω μια ανάσα, άλλα προβληματα, δυσκολίες, αναποδιές,
Όταν ήμουν αγγλία με στείλανε από τη δουλειά σε ένα σεμινάριο assertiveness. Κάτι σα group therapy ήταν τελικά, κι εκεί που λέγαμε τι είναι αυτό που περισσότερο μας κάνει περήφανους για τον εαυτό μας, αυθόρμητα είπα, I am a fighter. Ναι είμαι αγωνίστρια, και τρεις φορές έκανα διαγραφή και έκτισα τη ζωή μου ξανά από την αρχή. Ουδεμία αμφιβολία ότι θα το παλέψω κι ότι θα το καταφέρω, ουδεμία αμφιβολία για τη δύναμη μου, αλλά κουράστηκα, και χθες ένιωσα τόσο μα τόσο κουρασμένη. Αρνούμαι να πιστέψω ότι θα πρέπει να συνεχίσω να αγωνίζομαι. Αρνούμι να πιστέψω ότι ποτέ δε πρόκειται να ξαποστάσω. Στο τάφο ίσως. Μόνο σε στιγμές ανάπαυλας μπορώ να ελπίζω, κι αυτές να στηρίζονται απλά στη ψευδαίσθηση ότι η ζωή με άφησε για λίγο να ξεκουραστώ.

Κι έτσι όπως ήμουν κάπως, και είχα τόσες δουλειές να κάνω, και ήμουν και σωματικά κουρασμένη, εκτός από ψυχικά κουρασμένη που είναι πλέον μόνιμη κατάσταση, θα έπρεπε να βάλω το κεφάλι κάτω και να βγάλω όση περισσότερη δουλειά μπορούσα. Ο καλός μου, ψόφιος και αυτός είχε καταρρεύσει και κοιμόταν.
Κατά τις δεκάμιση, τον σκουντώ, του υπενθυμίζω, λέω που τώρα να σηκωθεί όπως είναι, καλύτερα, να κάνουμε και καμιά δουλειά. Ομώς διαισθάνθηκε την ανάγκη να ξεφύγω
και σηκώθηκε
και πήγαμε


και ήταν υπέροχα
το καταδιασκέδασα
έντονο beat χόρεψα με τη καρδιά μου
χτυπήθηκα που λένε
τα λόγια του τα ξέρουμε
Και το τραγούδι για την αλίκη στη χώρα των θαυμάτων ήταν μαγικό
ίσως γιατί γράφτηκε για μένα;
θέλει να μιλήσει αλλά δε ξέρει από που να αρχίσει
μάλλον για αυτό

Και μετά όταν επέστρεψα στο σπίτι
χρησιμοποίησα τα λόγια του σιγμα-ταυ
Πες μου ένα ψέμα να αποκοιμηθώ

και κοιμήθηκα γλυκά

Ευχαριστώ καλέ μου που ένιωσες την ανάγκη μου και πήγαμε
ευχαριστώ Στέλιο που τραγούδησες υπέροχα

Ναι, το Σεπτέμβριο στη δισκοθήκη μου

Ισχύει αυτό; Περι παιδείας ερώτηση.

Έμαθα το εξής κουφό σήμερα και το σοκ ήταν τόσο μεγάλο που έμεινα αμίλητη περί τα 10 λεπτά. Με ένα στόμα να, ναι, ναι, εγώ που πάντα έχω το μακρύ μου και το κόντο μου να πω, και ναι εν μέσω μαθήματος που παρέδιδα, και ναι η μαθήτρια μου κουφάθηκε που δεν το ήξερα. Μα που ζω εγώ; Και πως αυτό δε θεωρείται σκάνδαλο;

Λέει λοιπόν, αν μαθητής της τρίτης γυμνασίου μείνει μεταξεταστέος και δε καταφέρει να περάσει ούτε το Σεπτέμβριο, δεν επαναλαμβάνει τη τάξη, όοοοοχι, δίνει ξανά το Φλεβάρη τα μαθήματα που έμεινε. Και ξανά και ξανά μέχρι να περάσει. Χάνει τη χρονιά, δεν την επαναλαμβάνει.

Αν περάσει το Φλεβάρη τι κάνει; Κάθεται.
Και υπάρχουν κάποια τμήματα στα σχολεία που προετοιμάζουν αυτούς που δίνουν εξετάσεις;
Όοοοχι, πάνε φροντιστήριο ή κάνουν ιδιαίτερα.
Α, μάλιστα, για να έχουν τα φροντιστήρια δουλειά και τα πρωινά, αμ πως.
Και καλά αν δεν έχει χρήματα η οικόγένεια; Διαβάζουν μόνα τους.
Μα φυσικά, ένα παιδί που έχει μείνει στην ίδια τάξη έχει αποδείξει ότι έχει την ωριμότητα να σηκωθεί το πρωί, να κάτσει να διαβάσει, και φυσικά δε θα μπει στο πειρασμό να αλητέψει.

Και όσο είναι το παιδί στο σπίτι ποιός το προσέχει; Ένας από τους γονιούς φυσικά, γιατί δε δουλεύει, κι αν δουλεύει, είναι χρέος του να τα παρατήσει όλα και να είναι εκεί για να βοηθήσει το παιδί του να ξεπεράσει αυτή τη δύσκολη χρονιά. (Και αυτό δε το λέω με ειρωνία, το πιστεύω, αλλά μερικές φορές δεν είναι πρακτικό να γίνει, ή ο γονιός δεν έχει το τρόπο, ή, ή, ή, και ίσως το εκπαιδευτικό σύστημα θα έπρεπε να είναι μια ασφαλιστική δικλείδα για πολλά πράγματα, δεν αποποιούμαι την ευθύνη του γονιού αλλά και οι δομές της κοινωνίας πρέπει να τον βοηθούν στο έργο του)
Κι αν υποθέσουμε ότι ο γονιός δεν είναι εκεί, κοντά στο παιδί, έχουμε έναν έφηβο, ανεξέλεγκτο, για δέκα ώρες κάθε μέρα. Υπέροχα.

Μα ειμαστε σοβαροί;
Παίρνουμε, τα πιο ευαλωτα μέλη της κοινωνίας μας, έφηβους που έχουν αποδείξει μια δυσπροσαρμοστικότητα στις απαιτήσεις του κοινωνικού συνόλου, και αντί να στραφούμε επάνω τους, και να τα βοηθήσουμε πχ με μαθήματα σχεδιασμένα για αυτά και κάλυψη κενών, ψυχολογική στήριξη, διερεύνηση των συνθηκών που τα έφεραν εκεί, δε κάνουμε ούτε το πιο απλό, να τα ξαναφέρουμε στο σχολείο, ναι θα βαριούνται και θα είναι με μικρότερα παιδιά, και ίσως να γίνουν και ο περίγελος, αλλά θα είναι μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα, όχι εκτός. Τα παίρνουμε λοιπόν και τα πετάμε εκτός εκπαιδευτικού συστήματος, αφού είσαι ανάξιος, τώρα είσαι μόνος σου, κι αν θες και μπορείς, και ωριμάσεις πολύ πολύ γρήγορα, θα καταφέρεις να ξαναμπείς. Ειδάλλως, χεστήκαμε. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί κάποια παιδιά είναι καμένα χαρτιά από χέρι.

Μα είμαστε σοβαροί;


Και μια ακόμη μεγαλύτερη απορία. Αν όντως αυτό ισχύει, πως γμτ μου, δεν ακούστηκε τίποτα για όλο αυτό πέρυσι με τις κοινητοποιήσεις για την παιδεία;
Αισχος από όπου κι αν το κοιτάξεις


** Όσο πιο πολύ έρχομαι αντιμετωπη με την ελληνική πραγματικότητα τόσο φρικάρω
Και δε μπορώ και να κρυφτώ στο κουκούλι μου πιά. Αν έχω κουράγιο κάποια μέρα θα σας διηγηθώ τις περιπέτειες μου με το πολυαγαημένο μας σύστημα υγείας.

Όχι τα σημαντικά δε τα ξεχνώ κι ας φαίνεται αλλιώς

Πέρυσι, τέτοια μέρα, άνοιξα αυτό εδώ το μπλογκάκιον με αυτό το ποστ.

Ανύμπορη και δυνατή

Ο γυιός μου αρρώστησε. Δεν είναι τίποτα το σπουδαίο. Λίγος πυρετός.
Σε δυό τρείς μέρες θα έχω πάλι ένα περδικάκι, να με αναστατώνει, να ανακατεύει, να τρέχει από εδώ και από εκεί.
Έτσι όμως που τον είχα αγκαλιά και έσβυνε από το πυρετό, και δε μπορούσα να κάνω τίποτα για αυτόν παρά να είμαι εκεί, έννοιωσα ανύμπορη και δυνατή.

Μόλις τον πήρα αγκαλιά τον αισθάνθηκα να ανακουφίζεται, να νοιώθει ασφαλής, να γεμίζει με γλύκα. Παντοδύναμη η μάνα.

Δε μπορώ όμως να επιταχύνω την ανάρρωση του. Γενικότερα δε μπορώ να τον προστατέψω από τη ζωή, τους ανθρώπους, τον εαυτό του, εμένα την ίδια. Ανίσχυρη η μάνα.

Και το αισθάνομαι πιό έντονα αυτές τις μέρες που μιά άλλη μάνα ποτέ ξανά δε θα γιατροπορέψει το δικό της το γυιό.Και όλα τα άλλα, δουλειές, υποχρεώσεις, ψευτοεπιθυμείες, προβληματισμοί πολυτελείας, χάνουν τη σημασία και βαρύτητά τους.
Ένα το ουσιαστικό...
Και πόσο τυχερή είμαι που μπορώ και είμαι εκεί.


Αν θυμάστε εκείνες τις μέρες ψάχνανε στη Βέρροια για τον Άλεξ. Και σε αυτή τη μάνα αναφέρομαι. Και είναι το πιο σημαντικό ποστ για μένα, γιατί είναι εκεί και μου θυμίζει τι είναι σημαντικό, επικεντρώνει στο πιο σημαντικό για μένα. Και χαίρομαι που είναι το πρώτο μου. Χαίρομαι που το ψευδώνυμο που διάλεξα είναι αυτό που δηλώνει αυτό που είναι το πιο σημαντικό για μένα. Την ιδιότητα της μάνας.
Κι έτσι, ένα χρόνο μετά, τον παίρνω αγκαλιά κι αισθάνομαι έτσι ακριβως σε σχέση με αυτόν

ανύμπορη και δυνατή...

και τυχερή
γιατί είμαι εδώ
και είναι και αυτός εδώ
υγιής και χαρούμενος

σε ευχαριστώ μωρό μου

;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;

Τι τα θες, τι τα γυρεύεις, έτσι είναι η παλιοζωή. Και αν κάποιοι φοβούνται το θάνατο εγώ δεν. Και μόνο που ξέρω ότι κάποια στιγμή θα έρθει ηρεμώ. Το άλλο φοβάμαι. Το πόσο καθυστερεί, το τι πρέπει να κάνω μέχρι να έρθει, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει και περνάνε τα χρόνια και άντε ξανα μανά τα ίδια, τα αλλιώτικα, οι χαρές και οι πόνοι, και ξανά, και ξανά, ένα ατέρμονο ταξίδι, έτσι φαίνεται αλλά έτσι δεν έιναι γιατί ο Θάνατος με κεφαλαίο θήτα είναι στη γωνία. Ίσως σε μια μακρινή γωνία αλλά εκεί. Ευτυχώς. Και στο δρόμο διάφορα άλλα που δε θέλω να τα χάσω αλλά που δε ξέρω κι αν θέλω να τα βρω, αν εννοείς τι εννοώ. Γιατί ακούω συχνά για το φόβο του θανάτου και δε τον καταλαβαίνω. Αν και γυναίκα ούσα, οπότε και λογικό να μη καταλαβαίνω. Οι ψυχολόγοι λένε ότι αυτός ο φόβος είναι κυρίως αντρικός. Αντρίκεια πράγματα που λέμε. Κι έτσι εγώ μένω να φοβάμαι το άλλο, το πιο διαρκές και φαινομενικά ατελείωτο, τη ζωή. Όχι τη ζωή αυτή καθε αυτή. Τη ζωή που απλά είναι. Νέτα σκέτα. Δεν έχει κάτι παραπέρα. Αυτό, το νέτα σκέτα. Την απουσία νόηματος. Το ότι δεν υπάρχει λόγος. Το ότι οι δυσκολίες είναι απλά δυσκολίες. Και οι χαρές απλά χαρές. Πολλές φορές και το αν θα είναι δυσκολίες ή χαρές εξαρτάται από το κεφάλι σου και το τι θα αποφασίσει να σκεφτεί. Εμείς προσδίδουμε νόημα σε όλα, εκεί που δεν υπάρχει, γιατί το έχουμε ανάγκη, γιατί δε μπορουμε χωρίς, και μετά συγκλονιζόμαστε, όταν ξαφνικά ανακαλύπτουμε, ω! τι έκπληξη! όλα αυτά τα φανταστηκές, η ζωή απλά είναι.


Πραγματικότητα: Η ζωή μου είναι απλά ένα στάδιο ασήμαντο που εξασφαλίζει την αιωνιότητα των γονιδίων μου.
Ψευδαισθήση: Η ζωή μου έχει νόημα, τα αισθήματα σημαίνουν κάτι παραπάνω από τους μηχανισμούς επιβίωσης που έχουν αποδειχθεί οι πιο κατάλληλοι για τη διαιώνιση των γονιδιων μου
Τραγικότητα: Τα γονίδια μου έχουν επιτύχει το στόχο τους, εγώ πάλι αστόχησα και στο να βάλω στόχους.
Διδαγμα;
Δε ξέρω, δε ξέρω, ΔΕΝ ΞΕΡΩ!

Κανονικά θα έπρεπε κάπου εδώ να πω, μαζί με το βασιλικό (γονίδια) ας ποτιστεί και η γλάστρα (εγώ) και να μπορέσω τόσο απλά να ζω τη ζωή που απλά είναι. Ίσως κάποια στιγμή να γίνει και αυτό.
Προς το παρόν, ακροβατώ μεταξύ ψευδαισθήσεων και πραγματικότητας.

Κόκκινη κάρτα στην εφημερίδα "το άρθρο"

Θύμωσα; Απογοητεύτηκα; Απόρησα;
Τι να πω;
Παίρνω χθες την εφημερίδα "το άρθο" που έχει το ένθετο για τα blogs περιμένωντας όλο το ένθετο να είναι αφιερωμένο στη κίνηση που έγινε τη προηγούμενη Παρασκευή για το ΕΣΥ και τα φακελάκια με αφορμή το πρόσφατο θάνατο της Αμαλίας Καλυβίνου. Περιέργως, όχι μόνο δεν ήταν το ένθετο αφιερωμένο σε αυτό που μεγάλο μέρος των ελληνικών μπλογκς θεώρησαν σημαντικό, αλλά δεν είχε ούτε μία αναφορά. Μα ούτε μία.
Γενικά η αντίδραση των ΜΜΕ ήταν χλωμή κατά τη ταπεινή μου άποψη. Ήταν η κίνηση χλωμή και αναποτελεσματική; Τα χιλιάδες email που εστάλθησαν πήγαν σε λάθος διευθύνσεις; Υπάρχει κάποιος λόγος που κρατήθηκε το θέμα χλιαρό; Δεν αγγίζει; Δεν ενδιαφέρει; Δεν δείχνει να έχει συνέχεια; Ανεξαρτήτως, η εφημερίδα άρθρο, όφειλε, εφόσον έχει αυτό το ένθετο να κάνει μια πιο έντονη και συστηματική αναφορά.

Κόκκινη κάρτα λοιπόν στο "άρθρο" και μακριά από εμένα απο τουδε και στο εξής

κάθε μήνα κάθε μήνα

Δε το θέλω άλλο αυτό, δε το μπορώ. Δε μπορώ να μην έχω επιλογή. Είμαι σε κατάσταση τρέλας τώρα ξέρεις. Δε ξέρω τι μου φταίει και το παραμικρό μου φταίει. Ψάχνω αφορμή για να ξεσπάσω. Ο Ιάσωνας ο εύκολος στόχος. Συγκρατούμαι. Δε μου φταίει και σε όλα φταίει. Και ο καλός μου. Ιδιαίτερα αυτός. Λόγια και συμπεριφορές που πριν τρεις μέρες ούτε θα μου κάνανε αίσθηση με φέρνουν εκτός ορίων. Κατακλύζομαι. Θυμός, πνίξιμο. Να ουρλιάξω. Να εκσφενδονίσω ότι βρώ μπροστά μου έξω από το παράθυρο, έξω από τη ζωή μου. Να εκσφενδονίσω τη ζωή μου. Όλα με ενοχλούν. Τίποτα δε θέλω. Να φύγω ίσως. Ούτε αυτό. Όχι, να καταστρέψω θέλω. Φέρτε μου κάποιον που να το αξίζει να τον γδάρω από θυμό. Αν αφεθώ, τίποτα δε θα γλυτώσει. Συγκρατούμαι. Τι μου φταίνε και τα πιάτα, τι μου φταίει και ο περαστικός που θα τα φάει στο κεφάλι. Πρέπει τώρα να πάω σουπερμάρκετ, και φοβάμαι να μπω στο αυτοκίνητ. Και όλο αυτό είναι απλά PMS. Γαμώτο μου.


* Είπα να τα γράψω μπας και ξεσπάσω αλλά που

για την Αμαλία

χανομενάκι

Άφήνω τα κρυφά κρυμμένα. Και τα χαμένα επίσης. Υπάρχει λόγος που χάνονται. Δε το ξερες; Αν δεν ήταν να χαθούν θα ήταν ακόμη εδώ. Αν ήταν για σένα, για μένα, για εδώ δε θα τα χάναμε. Αν τα θέλαμε δε θα τα χάναμε. Κάθε πράξη, ή παραλειψη πράξης, ή παραπραξία, έχει το λόγο της, συμβαίνει για κάποιο λόγο. Κάθε απώλεια επίσης. Ιδιαιτέρως οι απώλειες μνήμης θαρρώ. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Όχι δεν εννοώ ότι υπάρχει σχέδιο, νόημα, και τέτοια. Ίσως και να υπάρχουν. Άλλο εννοώ όμως. Άλλο ξέρω. Τίποτα δεν έιναι τυχαίο γιατί όλα τα φέρνω εγώ στη ζωή μου για κάποιο λόγο, ή τα αφήνω να έρθουν, ίσως τα προσκαλώ κιόλας, για κάποιο λόγο. Ποιός ο λόγος; Δε ξέρω, δε θέλω να ξέρω, με τρομάζει τόσο το γεγονός ότι τα φέρνω εδώ, ότι τα αφήνω να υπάρχουν, που να βρω το θάρρος να μάθω και το γιατί. Αφήνομαι, ΄πως και αυτά, σε απλή απροσδιορίστου λόγου ύπαρξη. Αφήνομι να επιπλέω, να παραπέω, να επιπλέω, να επιβιώνω. Αφήνομαι να ξεχνιέμαι. Είναι ωραία να ξεχνιέσαι. Καθαρίζει το μυαλό, η καρδιά, η ψυχή. Προσποιούμαι ότι δεν υπάρχουν αυτά που εγώ αφήνω απλά και απροσδιόριστα να υπάρχουν, αυτά που φοβάμαι να συνειδητοποιήσω ότι υπάρχουν, πόσο μάλλον να τα προσδιορίσω. Αφήνομαι. Τραβάω μονοκοντυλιές στο μυαλό, όσες περισσότερες μπορώ, να ξεχαστώ, να ξεχάσω, να παραβλέψω, να κλείσω τα μάτια, να μη δω καν, να μη πάρω χαμπάρι, αυτά τα απλά απροσδιοριστα υπαρκτά. Χάνομαι. Άσε με χαμένη, θολωμένο νου προσποιείται γαλήνη. Κρύβομαι. Σε ομιχλώδες νου κρύβω τα όλα μου. Και τα αφήνω κρυφά. Και χαμένα.
Μόνο να, να μη ξεχαστώ και επικαλλεστώ τον Αγιο Φανούρη. Δε πιστεύω σε αυτόν τόσο πολύ, όσο στη δύναμη της επίκλησης μου. Αλοίμονο.

Ανάμεσα

" Με κούνησες, με τάραξες, μου άλλαξες τα φώτα
Με πήρες από το κόσμο μου, με χάιδεψες, με επλάσες
Μου τραγούδησες το όνειρο των χρωμάτων
Με ταξίδεψες από τη ζωή στο θάνατο
Με πέταξες γυμνή στη πρόσκληση των αισθήσεων
Και με άφησες... εδώ. Ακροβάτη στη φαντασία,
να κατοικώ στο "ανάμεσα"
Ανάμεσα στις γωνίες του μυαλού σε αναζήτησα
να σε μάθω προσπάθησα, δεν τα κατάφερα
πίσμωσα, δε σε παράτησα
σε έπλασα, όπως εγώ και μόνο ήθελα
Ταξίδεψα...
Ανάμεσα στο πραγματικό και στο φανταστικό
Ανάμεσα στην αγάπη και στο μίσος
Ανάμεσα στη χαρά και στο δάκρυ
Ανάμεσα...
Μα εσύ πάντα μου έφευγες
Γιαυτό και σε αγάπησα
Εσένα
Στιγμή
Και σε ύμνησα,

της Ν. Ζαγοριανάκου"






*** Τον Οκτώβριο του 2006 είχα πάει σε μια έκθεση φωτογραφίας. Μόλις είχα ανακαλύψει τη γαλανή γαλήνη μου, και ήμουνα σε φάση παρατήρησης (ακόμη εκεί είμαι δηλαδή, με σκαμπανεβάσματα αντίστασης αλλά εκεί). Η έκθεση της Τατιανας Κάσσαρη, συμπεριλάμβανε και αρκετές φωτογραφίες ενός κοριτσιού βυθισμένου στο νερό, έτσι ακριβώς όπως κάνω κι εγώ, και χάνομαι, και βρίσκω την απόλυτη ησυχία, ή μάλλον τους αχνούς θορύβους της πραγματικότητας και την αποστασιοποίηση από αυτήν, και έτσι την απόλυτη ησυχία του νου. Τιτλοφορούνταν ανάμεσα, και στο βιβλιαράκι που τη συνόδευε είχε μέσα αυτό το ποίημα.

ψιλονευράκια

Τα νεύρα μου! Είπα σήμερα να βγάλω εν τέλει εισητήρια για το θέατρο πέρα από τα όρια. Και η τιμή του εισητηρίου; Εξήντα ευρώ! Ήμαρτον. Δεν έχω μάτια μου δεν έχω. Και να είχα θα το σκεφτόμουν. Θα μου πεις πέρυσι, τα έδωσες τα πενηντάρια και δεν είπες λέξη. Άλλο πέρυσι. Ή μάλλον επειδή πέρυσι είμασταν αρκετοί αυτοί που τα δώσαμε τα πενηντάρια, λένε μας πέρνει να ζητήσουμε το κατιτις παραπάνω. Καλά να πάθετε που κάνατε sold out πέρυσι. Καλά να πάθετε που θα κάνετε sold out και φέτος.

Τέλοςπάντων, τον Ιεροεξεταστή ήθελα να δω. Παρακαλώ πολύ να βρεθεί ψυχή ιδιότροπη, να πάει να το δει και να έρθει μετά και να μου πει ότι ήταν ένα μαύρο χάλι.

Αν και δε νομίζω κάτι τέτοιο να συμβεί. Πιστεύω ότι θα είναι εκπληκτική παράσταση. Και επαφείεται στους εύπορους θεατρόφιλους να επιλέξουν αν θα πάνε να το δουν ή θα κάνουν statement απηυδισμένου καταναλωτή. Πάντως εισητήρια διαθέσιμα υπάρχουν ακόμη. Και αυτό κάτι λέει.

μπλογκοτέννις πάλι (και αυτή τη φορά σεντονάτο)

Ο καλός μου ο λύκος πρώτα και μετά η Βασιλική μου στείλανε τη πρόσκληση και επειδή εγώ χατήρια δε χαλώ, αν μπορώ δηλαδή, αποκαλύπτω λίγα ακόμη για την Αλκιμήδη

1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
ή όπως λέει η γοργόνα: Πετάει ο γαϊδαρος;
Κατάσταση μυαλού είναι για μένα η απόλυτη ευτυχία. Η εσωτερική γαλήνη. Την επιτυγχάνω εύκολα όταν βουτώ το κορμάκι μου στα νερά της πισίνας. Τότε την αποκαλώ "η γαλανή γαλήνη μου".
Πάει ένα κλικ παραπάνω όταν έχω και εσωτερική γαλήνη και ανθρώπους που αγαπώ για παράδειγμα η εξής εικόνα: "Παραλία Πεσάδας, ερημική παρακαλώ, χωρίς κύμα, με τον καλό μου αγκαλιασμένη και ξαπλωμένη στη ψάθα να διαβάζουμε ο καθένας τα δικά του, και ο Ιάσωνας να πλατσουρίζει στα νερά. Α, κι ένα καρπούζι να δροσίζεται μέσα στο νερό για αργότερα " για μένα αποτελεί απλά τον παράδεισο.

2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Ο Ιάσονας. Με τη κλασσική ατάκα, (στις εξιμιση το πρωί) "εγώ πάντως ξύπνησα"
Και κατα συνέπεια και όλοι οι υπόλοιποι κάτοικοι του σπιτιού.

3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Σήμερα το πρωί, κάτι είπε συνάδελφος αλλά δε θυμάμαι τι. Γενικά γελάω εύκολα.
Κλάμα μέχρι δακρύων όμως μπορεί να είναι κανα διβδόμαδο, δε θυμάμαι. Εκτός από το να γελάω εύκολα, ξεχνάω ακόμη ευκολότερα.

4 .Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Να νοιάζομαι τους άλλους. Όλες μου οι αποφάσεις περιλαμβάνουν και το αντίχτυπο που θα έχει στους άλλους. Εννίοτε αποκαλείται και απλή μαλακία.

5. Το βασικό ελάττωμά σας;
Είμαι των άκρων, τα βλέπω όλα ή μαύρα ή ασπρα, ή καλά ή κακά. Δε μπορώ να αναγνωρίσω ενδιάμεσες καταστάσεις. Ούτε να αποχωρίσω το όλον από τα επιμέρους συστατικά.

6. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Σε όσα δεν υπήρχε κακή πρόθεση. Αμέλεια, αδιαφορία, ηλιθιότητα, δε με νοιάζουν αλλά όταν κάτι γίνεται με στόχο να πληγώσει διαγράφω τον άνθρωπο που τα έκανε.

7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
χμ, να το σκεφτώ... με καμία

8. Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
δεν έχω ήρωες, εκτιμώ πάντως τους ανθρώπους που επιμένουν να το παλεύουν και αρνούνται να προδώσουν τον εαυτό τους.

9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;
που έχω κάνει; Γαλλία, Brest, στα δεκατέσσερα, σε penpal, για ένα μήνα
που θα κάνω; δε ξέρω, μπορεί να είναι το επόμενο ΠΣΚ με τον καλό μου παρακαλώ;
Τα ταξίδια γενικά τα αγαπώ. Ησυχάζουν έστω και για λίγο μόνο τις τάσεις φυγής μου.

10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Καραγάτση λύκε και εγώ.
Δε μπορώ να αναφέρω κανέναν άλλον δίπλα του αν και αγαπώ πολλούς.

11. Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Για μένα άντρας ίσον ντόμπρος και βράχος. Και λέγοντας βράχος εννοώ ότι δεν τον λυγίζει τίποτα και ξέρεις ότι μπορείς να στηριχθείς πάνω του ότι και να συμβεί.
(Περιέργως αν και γυναίκα, αυτές τις αρετές τις κατέχω, λες για αυτό να δυσκολεύομαι λίγο στις σχέσεις μου;)

12. ... και σε μια γυναίκα;
Λύκε συμφωνω με το δικό σου αλλά ως κυρία δε μπορώ να το αναφέρω
Επιλέγω ευθύτητα η οποία αρετή περιλαμβάνει και αυτό δε νομίζεις;

13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Χατζηδάκις
μπορώ να πω κι άλλους; Villa Lobos & Pink Floyd.

14. Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
Δε τραγουδώ στο μπάνιο. Οπως Βασιλική εδώ. Μόνο να ακούω και να αισθάνομαι το νερό πάνω μου θέλω. Με τα μάτια κλειστά πάντα.

15. Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Η Μεγάλη Χείμαιρα - Μ.Καραγάτσης
(το ξέρω ότι γράφεται χίμαιρα αλλά εγώ επιλέγω πάντα να το γράφω με ει, έτσι με έχει σημαδέψει)

16. Η ταινία που σας σημάδεψε;
Δε με έχει σημαδέψει αλλά είναι η απόλυτα αγαπημένη μου
Gone with the wind

17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Εικαστικά υστερώ λίγο, αγαπώ Kandisky, Van Gogh, Γουναρό.

18. Το αγαπημένο σας χρώμα;
Λιλά

19. Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Το που είμαι σήμερα ως ανεξάρτητη ανύπαντρη μάνα, ως άνθρωπος που μπορεί και στηρίζεται στα δικά του πόδια και αντεπεξέρχεται, που ανεξάρτητα αν θα ήθελε κάποια στιγμή να στηριχθεί κάπου ξέρει πολύ καλά μέσα του ότι και χωρίς στήριγμα είναι εντάξει και δε φοβάται τη ζωή.

20. Το αγαπημένο σας ποτό;
Amareto

21. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Δε μετανοιώνω ποτέ και για τίποτα. Το έχω ξαναγράψει, ακόμη και κάθε ανάσα είναι καλώς καμωμένη γιατί με οδήγησαν στο σήμερα, και το σήμερα, τους ανθρώπους που έχω γνωρίσει και τον γιό μου κυρίως, δεν τα αλλάζω με τίποτα.

22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
Το ψέμα και την κακία

23. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Ε, καλά δε γράφω και τόσο πολύ!
Κολύμπι είναι η αγαπημένη μου ασχολία, πάνω από όλα.

24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Να πάθει κάτι ο Ιάσωνας

25. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Ποτέ

26. Ποιο είναι το μόττο σας;
Let it/he/she/them be
Αποδοχή

27. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Ακαριαία και χωρίς πόνο. Τροχαίο θα τανε καλά.

28. Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Δε πιστεύω στο Θεό

29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Εσωτερικής αναζήτησης και ανακάλυψης


Δε πετώ το μπαλάκι σε κανέναν
Αν θέλουν ας έρθουν να το πάρουν από τα χεράκια μου
η ντάλια, η αλεπού, η μπεμπελάκ, η φεγγαροαγκαλιασμένη και η αλκυόνη

Ρενάτα, Υφάντρα και Λεμονιά, ξέρω ότι κρατάτε ήδη το μπαλάκι που σας πέταξε η Βασιλική αλλά ενδιαφέρομαι πολύ και εγώ να διαβάσω τις απαντήσεις σας.

Μια μεγάλη παρέα

Παιδιά το συνειδητοποιείτε; Μέσα από τα μπλόγκς έχουμε γνωρίσει πολλούς αξιόλογους και εννίοτε αγαπημένους ανθρώπους.

Ξεκίνησα να μπλογκάρω πριν κανά χρόνο. Με την ασφάλεια της ανωνυμίας. Δειλά δειλά έκανα βήματα να γνωρίσω κάποιους που αγαπούσα τα γραπτά τους και ένοιωθα μια ψυχική συνάφεια. Ανθρώπους που μέσα από κείμενα και σχόλια είναι σα να τους ξέρεις. Κάποιους, τι περίεργο, ήδη τους νοιάζεσαι και τους σκέφτεσαι.
Ρενάτα, Μπεμπελακ, Λεμονιά καινούργιες φιλενάδες ήδη, και τι τυχερή που είμαι που σας έχω γνωρίσει.
Αλεξάνδρα, Καλέ Λύκε, Αργυρένια, Μπαμπάκη, Όλη μου η Ζωή, Αλκυόνη, Αστεροειδή, Γοργόνα, μια φορά μόνο τα παμε ελπίζω σε επαναλήψεις.

Και πάω στο μπλογκοπάρτυ, και είναι τέτοια η χαρά μου που γνώρισα πολύ πολύ αγαπημένους, Βασιλική μου!, Γιώργο, Παράφωνε (μόλις τον είδα χοροπηδούσα σα παιδάκι από τη χαρά μου, ευτυχώς μάλλον δε σκέφτηκε τι είναι τούτο που κοπανιέται), Μαριαλένα, Παντράζο (ο ένας από τους λόγους που άρχισα να μπλογκάρω, ο δεύτερος λέγεται χαρτοπόντικας και μας την έσκασε), North Aura, Χνουδένια...

Και τέτοια ήταν η χαρά μου και η πληρότητα που νοιώθω, σα να επιστρέφεις από τη ξενιτιά και να βρίσκεις την οικογένεια σου ένα πράγμα, που κάποια στιγμή σταμάτησα να κυκλοφορώ και να ρωτώ "ποιος είσαι εσύ;". Ηθελα απλά να δω και να χαρώ αυτούς που μήνες τώρα διαβάζω και μερικές φορές είναι σα να διαβάζω τις σκέψεις μου. Τη Βασιλική κυρίως που μένει μακριά και πότε ξανά θα έχω την ευκαιρία.

Και τώρα στα μεθεόρτια, συνειδητοποιώ πόσοι αγαπημένοι που ακόμη δε ξέρω από κοντά, λείπανε ή εγώ δεν είδα.
Ντάλια, Σιγματαφ, Ασκαρδαμυκτί, mosaic, Lupa, Εβελιν, Γεωργια, Άννα Μαρία, Αναστασία, Καμηλιέρη, Τάκη (καλέ μου που ήσουν; το ξέρεις ότι εσύ με κράτησες μέσα στα μπλογκς;), Lee,
αν είσασταν εκεί και δε γνωριστήκαμε κρίμα, κρίμα, κρίμα!
Την επόμενη φορά θα τα καταφέρουμε.

Τους πολύ αγαπημένους Φεγγαροαγγαλιασμένη, Δείμος, Υφάντρα, Βρόμιος και διαβολικός μένουν μακριά δε περίμενα να τους δω.
Nuwanda και Αλεπού ξέρω ότι δεν είσασταν εκεί, την επόμενη φορά κανονίστε!

Αλλά γιατί γράφω όλα αυτά τα ονόματα; Γιατί συνειδητοποίησα χθες σκεφτόμενη ποιούς έχω γνωρίσει, ποιους θα ήθελα να γνωρίσω, εν δυνάμει φιλίες ή απλά ενδιαφέρουσες γνωριμίες, πόσοι πολλοί είναι οι άνθρωποι με τους οποίους νοιώθω εγώ τουλάχιστον κάτι να με ενώνει, μια συνάφεια.
Και χαίρομαι, χαίρομαι που είναι μια μεγάλη παρέα

Φιλώ σας

Τα τραγούδια της ζωής μου

ή πως γίνεται και τα τραγούδια μοιάζουν πάντα να λένε την αλήθεια; Ή ακόμη χειρότερα, να έχουν γραφτεί για μένα; Που με ξέρει ο στιχουργός; Ή πόσο μοιάζουμε οι άνθρωποι, πόσο ίδια τα αισθήματα, οι σκέψεις, οι καρδιές.
Anyhow
Η γλυκιά η Ρενάτα μου έστειλε όμορφη πρόσκληση, πως να αρνηθώ; Δε το θέλω. Ειδικά σήμερα που νιώθω μαύρα πάλι και τα τραγούδια έχουν αυτή τη χροιά των μαχαιριών.

Για πολλούς (μία είμαι και εγώ) οι στιγμές συνοδεύονται και από τη μουσική τους και όταν ακούμε τη συγκεκριμένη μουσική είναι σα να ξαναζούμε τη στιγμή. Την ουσία της στιγμής.
Ακούω you are in the army now και σκέφτομαι παιδικοεφηβικά πάρτυ, οι Vaya con Dios με ταξιδεύουν στη Μήλο, το Final Cut των Pink Floyd σε νύχτες αξημέρωτες σπίτι να γράφω ατελείωτα, το my way από τους Sex Pistols νύχτες αξημέρωτες στο Berlin να χτυπιέμαι ωσαν καφεδάκι φραπέ, το ήτανε μια φορά του Ξαρχάκου, στη πρώτη μου σπηλαιολογική εξόρμηση, μεγάλος κύκλος γύρω από φωτιά φεγγάρι κιθάρα όμορφα να τραγουδά από αντικείμενο πόθου ανεκπλήρωτου, η φωνή του Tom Waits πάντα με ταξιδεύει στα βράδυα στη σοφίτα του Ζερμινάλ.
Σκεφτομαι στιγμές μη συνδεδεμένες με τραγούδια ή μουσικές και νοιώθω κάτι να τους λείπει. Η μουσική επένδυση διατηρεί κάτι από την ουσία της στιγμής. Είναι πιο εύκοο να ανακαλέσω το συναίσθημα εκείνης της στιγμής.
Είναι και τραγούδια που σημάδεψαν έρωτες και άντρες. Ποτέ ξανά δε θα μπορέσω να δω να χορεύουνε το ζειμπέκικο της ευδοκίας και να μη πάει το μυαλό μου στον Κώστα να χορεύει όπως μόνο ένας Αντρας μπορεί να χορέψει και να με κοιτά στα μάτια. Τα Bachianas Brazillieras του Villa Lobos με καίνε με τη θύμιση του Στέφανου. Πόσα βράδυα περάσαμε Θανάση να σου τραγουδώ το μη τον ρωτάς τον ουρανό; Α ρε Μανώλη που σε γνώρισα πάνω στο χορό του "Έλα να νοιώσεις πως είναι η ζωή" και μου χάρισες δύο χρόνια αγάπης και με έκανες να νοιώθω πως είναι η ζωή να είναι χαρούμενη.
Και η απόλυτη αγάπη, Fly me to the moon, τραγουδισμένο από τον γλυκό μου Warren στους δρόμους του Guildford, και όποτε το ακούω απλά νοιώθω τη γλύκα του, πως λέει το άλλο άσμα τι γλυκό να σε αγαπούν και να σου το λένε, να στο δείχνουν, να είναι εκεί δεδομένο, ασάλευτο, παντοτινό. Και το τραγούδι που με σημάδεψε πέρυσι, "Από τα κουμπάκια ανάμεσα". Τώρα σιγά σιγά αφήνουν τις χαραματιές τους τα One love, το είναι εντάξει μαζί μου και το να μ'αγαπάς, να με λατρεύεις ένας μικρός να είσαι θεός. Να δούμε ποιό θα αφήσει τη πιο βαθιά αυλακιά.
Είναι και τραγούδια που είναι απλά εγώ
Έκλαψα χθες σα μέτρησα τις νύχτες που είμαι μόνη
Καίγομαι, ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά, πνίγομαι, πάρε με σε θάλασσα βαθιά
Αχ είναι δύσκολο πολύ για μιαν αγάπη να χαθείς να σβήσεις μα ακόμη πιο δύσκολο είναι για αυτή να ζήσεις
Τις τελευταίς μέρες το ζω μονάχα εν λευκω, τίποτα σημαντικό, αναρωτιέμαι αν θα μείνει για πολύ
Λόγια δανεικά, λόγια δικά μου.

Είναι περίεργο αλλά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου κάθε εποχή χαρακτηριζότανε από δύο τρία τραγούδια που με εκφράζανε. Άλλα μένουν άλλα προσπερνιούνται. Παρόλαταύτα, πάντα, μα πάντα, όποτε μου έχει δωθεί η ευκαιρία να δώσω παραγγελιά σε ορχήστρα ή σε φίλο που παίζει κιθάρα και τραγουδάμε η παρέα, το μυαλό μου παθαίνει ένα black out και το μόνο τραγούδι που μου έρχεται να ζητήσω, μα πάντα, δε μπορώ να σκεφτώ κανένα άλλο, είναι το όποια και να είσαι. Μα πάντα. Υποθέτω αυτό είναι ΤΟ τραγουδι της ζωής μου. Το πιο περίεργο είναι ότι δεν το έχω σε CD. Φαίνεται μου αρκεί που είναι πάντα μεσα στη καρδιά μου, υπάρχει εκεί έτσι κι αλλιώς. Έτσι αδυνατώντας να ανεβάσω αυτό, ανεβάζω το τραγούδι που σημάδεψε το χωρισμό μου από τον Warren, όχι επειδή είχε καμιά σχέση με αυτά που ζήσαμε αλλά επειδή έτυχε να είναι το χιτ της εποχής στην Αγγλία και το άκουγα συνέχεια στο ραδιόφωνο. Και όλως τυχαία, στην ουσία λέει αυτά που τραγουδά και η Αλεξίου. Με άλλο τρόπο βέβαια. Και εδώ μόνο όσα από τα λόγια θυμάμαι. Με το δικό μου τρόπο βέβαια, πως αλλιώς

Όποιος και να σαι, όπου και να σαι, κράτα μου απόψε συντροφιά. Δε σου ζητώ να με αγαπήσεις, λίγη ζητώ παρηγοριά. Αν είναι η μοίρα μου σακατεμένη, δε φταίει ο κόσμος ούτε κι εσύ, ότι αγαπώ εγώ πεθαίνει και ξαναρχίζω από την αρχή.

Μα πάντα!

.

Ο ίδιος τοίχος

Ζητώντας κάτι
Που να μη γίνεται
Ουρλιαχτό και οφθαλμαπάτη



Στίχοι πασίγνωστου τραγουδιού που εγώ η άσχετη δε μπορώ να ανακαλέσω ούτε τίτλο ούτε δημιουργό.
Ο ποιητής όμως με τρεις φράσεις δίνει την ιστορία της ζωής μου.
Πως μπορούσα να μη το κρατήσω;


Τρέχω, τρέχω και δε φτάνω κι ακόμη χωρίς internet στο σπίτι, ρενάτα είδα τη πρόσκληση και θα ανταποκριθώ λίαν συντόμως, με άρεσε πολύ εξάλλου
Το Σάββατο όλοι στο μπλογκοπάρτυ εντάξει; Αναζητήστε με, εύκολα αναγνωρίσιμη, μια τρελοκαντέρο είμαι, θα με δείτε.

Τα λέμε το Σάββατο!
Και καλό μήνα, έστω και καθυστερημένα

συγνώμη

Κι ένα πρωινό, που είσαι σχετικά καλά, και είσαι στο γραφείο σου και λες να διαβάσεις κάνα μπλογκ με το καφέ σου, πέφτεις πάνω σε αυτό.

Και συγκλονίζεσαι.
Και νιώθεις οργή
Και τόσο αδύναμος

Τι κάνουμε βρε παιδιά, τι κάνουμε;
Που πήγε η ανθρωπιά μας;
Και παλεύεις με τον εαυτό σου
Γιατί θέλεις να το βγάλεις από το μυαλό σου και να συνεχίσεις να ζείς όπως μπορείς τη μικρή, ασήμαντη και πανέμορφη ζωή σου
Αλλά δε μπορείς.
Η αδικία σε πνίγει
Η αδυναμία σου να κάνεις το οτιδήποτε σε πνίγει

Θέλω να φωνάξω
Πώς θα μπορέσω να φτιάξω έναν πιο ανθρώπινο κόσμο για τον Ιάσωνα;
Πως;
Δεν το αντέχω που δε μπορώ
Δεν το αντέχω

και δυστυχώς τι κάνω;
κλείνω τα μάτια και προσποιούμαι ότι αυτά δε συμβαίνουν
μόνο έτσι μπορώ να ανασάνω ξανά
να ζήσω τη μικρή ζωή μου
Και φταίω που αυτά συμβαίνουν, φταίω
γιατί κλείνω τα μάτια

δε θέλω όμως
αλλά
τι κάνουμε; τι μπορούμε να κάνουμε;

δεύτερο πρόγραμμα ακούω πάλι

«Καρδούλα μου δε σε μαλώνω ούτε κακία σου κρατώ
Ένα παράπονο έχω μόνο»
Στίχος πονεμένος σε ρυθμό χαρούμενο
Και βρέθηκα να χορεύω και να προσπερνώ τα λόγια
Σήμερα επιλογές σε εύθυμους σκοπούς και η διάθεση φτιάχνει. Και εγώ χορεύω. Αποκτώ την ενέργεια που τόσο εύκολα αφήνω να χαθεί. Την ενέργεια που αφήνω να μου ξεζουμίσουν. Αυξάνω τις αντιστάσεις, η ενέργεια δε διαφεύγει τόσο εύκολα. Το μούδιασμα, άμυνα στην αρχή, φεύγει, αφήνει πίσω μια αδιάφορη ηρεμία, μια αναμονή, μια περιέργεια.
«Και με πονάει το γιατί, γιατί όπου κλαίει η αλήθεια η μοναξιά κάνει γιορτή»
Και τι έγινε κι αν είμαι μόνη; Πρώτη φορά είναι; Συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια. Και όμορφα που είναι τα χιονισμένα βουνά. Τα κοιτάς από μακριά και ψάχνεις ευκαιρία να χωθείς στο άσπρο τους. Και μένα μου μένει να επαναπροσδιορίσω το μαζί. Μπα, ούτε αυτό. Δε πρόκειται να υποκύψω. Το μαζί που εγώ θέλω είναι αλλιώς. Το μαζί το άλλο είναι χλιαρό, κι εγώ θέλω ζέστη. Κάποια στιγμή έρχεται καλοκαίρι, τα χιόνια λιώνουν. Η μαρμότα είδε τη σκιά της, μακρύς ο χειμώνας. Κι αν σου λάχει να είσαι στο Έβερεστ, δε λιώνει το χιόνι ποτέ. Δε πειράζει. Και στο Έβερεστ όμορφα είναι. Και με το φαινόμενο του θερμοκηπίου ποτέ δε ξέρεις, μπορεί και εκεί να λιώσουν τα χιόνια. Αρκεί να είναι ο ήλιος δυνατός. Αυτό μόνο χρειάζεται. «Έλα σε αφήνω στη καρδιά μου αν το θες» Αν το θες, αν μπορείς, αν ξες πως. Η μάλλον άμα θέλεις θα βρείς το πώς θα μπορέσεις. Αρκεί να θέλεις. Και η καρδιά μου πάντα εκεί. Αναμένει. Κουράστηκε να ψάχνει, περνάει στην αναμονή, αποδιώχνει τη προσδοκία. Δε σκληραίνει. Είναι ψυχρό το σκληρό περίβλημα και δε προστατεύει, πληγώνει με τη σκληράδα του. «Και δικαίωμα κανένα, δε σου ζητώ, να με αγκαλιάζεις μια φορά, ούτε με φτάνει ούτε με αφορά» Το άλλο μαζί δε με αφορά. Δε μου ταιριάζει, δεν έχω λόγο. Καλύτερα χωρίς. Σωστά; Τι κι αν είμαι μόνη; Όλη μου τη ζωή έτσι ήμουν, δεν άλλαξε τίποτα, η ψευδαίσθηση απλά χάθηκε, ο τρόπος που υπάρχω, ίδιος. Και τριανταπέντε συναπτά έτη μια χαρά τα καταφέραμε. Πλάκα είχε, και ενδιαφέρον, μια χαρά (και ουχί δύο τρομάρες). «Τι με κοιτάζεις με αυτά τα μάτια, αυτό που ζήσαμε σκοτάδι και μας πνίγει». Μπα, δε νιώθω να πνίγομαι. Αναδύομαι. Φελλός ξανά. Επιπλέω Θρυμματίζομαι και επιπλέω. Μα πως το έπαθα και ξέχασα τη δύναμη μου; Τζιζ αλκιμήδη τζιζ. Φτου κακά. Πως το έπαθα και ξέχασα το στόχο μου; Πως χάθηκα σε δρόμους που καίνε; Πως άφησα τα ανεκπλήρωτα να αμαυρώσουν τα υπαρκτά και ουσιαστικά; Με λένε αλκιμηδη και είμαι καλά.
Καλό μας σαββατοκύριακο!

κίνη (τοποίη) ση

Από το βιβλίο της φυσικής της α λυκείου
(Τώρα το πως έπεσε στα χέρια μου, μεγάλη ιστορία, ίσως ελαφρώς πονεμένη)

"Δεν υπάρχει ύλη που να παραμένει ακίνητη στο σύμπαν.
Η κίνηση είναι τρόπος ύπαρξης της ύλης"


Τώρα το πως, προς τα που, με τι ταχύτητα, άλλο θέμα
εννίοτε και πονεμένο

Σημασία έχει οτι κινούμαστε
Ότι κάπου πάμε βρε παιδί
Όπου κι αν είναι αυτό
Κάπου πάμε

Άντε καλά μας ταξίδια

δε σε κρίνω μη με κρίνεις let me be

Μου έχει κολλήσει το εξής τραγουδάκι
"Είναι η ζωή μικρές στιγμές και τι να κάνω που δε μπορώ να σταματήσω να ονειρεύομαι"
Είναι τρομάρα της, είναι
Και οι δικές μου οι στιγμές χρωματίζονται από τη ψυχική μου διάθεση
(Don't we all? Μα φυσικά!)
Άλλοτε τις ζω τις στιγμές, είμαι εκεί, βιώνω
άλλοτε η διάθεση τροποποιεί τη γεύση τους, το άρωμα τους, τα όλα τους
βάζει ότι χρώμα θέλει εκείνη
υποθέτω και τότε τις ζω τις στιγμές, τις βιώνω
αλλά να, νοιώθω ότι τους κλέβω την ουσία τους
τους δίνω μια άλλη ουσία που δε ταιριάζει
κι αυτό ζωή είναι βέβαια
αλλά άλλη ζωή, που δε ταιριάζει...

όχι, η ζωή πάντα ταιριάζει
η ουσία πάντα ταιριάζει
σωστά κάνουν οι στιγμές και χρωματίζονται από τη διάθεση
τότε μόνο έχουν τη πραγματική τους ουσία τελικά
και όχι μια ψευδαίσθηση ουσία ονείρου
και τι να κάνω; που δε μπορώ να σταματρήσω να ονειρεύομαι
δεν υπάρχει δε μπορώ, υπάρχει δε θέλω!
(με αυτό το μοτο με μεγαλώσανε τρομάρα τους)
Όντως, δε θέλω να σταματήσω να ονειρεύομαι
και τα όνειρα,
(να τα αποκαλέσω καλύτερα ελπίδες και ευσεβείς πόθους για το μέλλον;
να τα αποκαλέσω γιατί αυτό είναι)
φαντασιώσεις και σπασμένες υποσχέσεις
κι αν σταματήσω να ονειρευόμαι και να σχεδιάζω, τι απομένει;
οι μικρές στιγμές φυσικά
κι ας είναι χρωματισμένες όπως τους κατέβει
μόνο αυτές έχω εν τέλει
τιμή μου και καμάρι μου
και στο κάτω κάτω, ποιός τολμά να κρίνει τι χρώματα επέλεξε η στιγμή μου να φορέσει;
ας χρωματίσει τις δικές του και να αφήσει τις δικές μου μονάχες τους να υπάρχουν.
χρωματισμένες όπως τους (μου) κατέβει

άμα πιά, δε θα απολογηθώ κιόλας που ζω όπως μπορώ και ξέρω
εσύ ζήσε καλύτερα αφού μπορείς και ξέρεις
επιλογή σου,
επιλογή μου
γούστο μου και καπέλο μου
(και το καπέλο να ναι κόκκινο!
σωστά;)

Ουφ
τα πα
ξεθύμανα

ανάσταση;

Στη δουλειά γενικώς τα έχω κάνει σκατά αλλά με κάποιο τρόπο καταφέρνω και τα μπαλώνω. Μέχρι τώρα. Μια δουλειά που έπρεπε να κάνω για την επόμενη εβδομάδα, που την ήξερα εδώ και δύο μήνες, κι εγώ, να έρχομαι στο γραφείο και απλά να αδυνατώ. Να μη μπορώ να τη κάνω. Σα μια μανία να χάσω τη δουλειά μου. Να έρθει η ώρα της κρίσης την επόμενη Τετάρτη και να χάσω τη δουλειά. Επιμένω να έρχομαι και να προσπαθώ να το δουλέψω. Επιμένω να μένω ακινητοποιημένη.
Και μόλις τώρα, ο αφεντικός μου ήρθε και τροποποίησε τα ζητούμενα, ζήτησε και συγνώμη, που μου ζητάει άλλα τώρα, και κατανοεί οτί ίσως να μη προλάβω. Δε ξέρει αυτός ότι για τα προηγούμενα δεν έχω κάνει τίποτα. Δε του το είπα κιόλας. Και ως εκ θαύματος αυτά που ζητάει είναι μισοέτοιμα από πέρυσι για άλλη δουλειά που είχα κάνει.
Κι έτσι τίποτα δε χάθηκε. Τίποτα. Και ελπίζω ξανά.
Κάποτε ένοιωθα το σύμπαν να με χαιδεύει. Ίσως να μη σταμάτησε ποτέ.
Ανάσταση;

για το μικρό μου φιλόσοφο

Με τον Ιάσωνα έχουμε την εξής συνήθεια
Σφιχτή αγκαλιά και φιλάκι το βράδυ πριν κοιμηθούμε για να καλονυχτίσουμε, σφιχτή αγκαλιά και φιλάκι το πρωί μόλις ξυπνήσουμε για να πάρουμε δύναμη για τη μέρα μας.
Σήμερα πάω να τον αγκαλιάσω, δε θέλω μου λέει πήρα.
Τι πήρες καρδιά μου
Δύναμη, από μέσα μου

Και εγώ τι να πω; Για μένα και τη δύναμη που δε βρίσκω να του δώσω τη μάνα που του αξίζει. Τι;
Χθες μια ακόμη δύσκολη μέρα, μέσα μου, όχι έξω μου.
Για λίγο θύμωσα κιόλας. Έγινε το θάυμα, θύμωσα. Λέω τι κι αν είμαι ανεπαρκής ρε γαμώτο, μήπως είναι κανείς επαρκής για μένα; Μόνο ο Ιάσωνας, μόνο εκεί οφείλω να είμαι επαρκής. Δεν έχω και επιλογή. Δε μου φταίει σε τίποτα να με βλέπει έτσι. Κι έρχεται ο γλυκός μου χθες το βράδυ και μου λέει, εισαι καλή μαμά. Όχι όσο σου αξίζει μάτια μου, όχι. Και τελικά, αν έχω έναν λόγο που συνεχίζω και κρατιέμαι πάνω σε αυτή τη γη, είναι αυτός. Όπως λέει και η κουμπαρούλα μου, τα παιδιά μας μας γειώνουν. Όντως. (Μου έλειψες ρε φιλενάδα, έτσι όπως έμπλεξα με τα τρεχάματα και τις δουλειές, έχουμε τόσο καιρό να τα πούμε, τόσο ήθελα χθες βράδυ να σου έρθω, να στα πω, να κλάψω στην αγκαλιά σου. Κι έμεινα πάλι να κλαίω μόνη. Τι να τον ταλαιπωρώ και τον άλλον, να περάσει άλλη μια δύσκολη νύχτα, τι φταίει κι αυτός, τι. Ούτως ή άλλως όσο κι αν πονάει και τους δυό μας, η αγκαλιά είναι κενή, επι του πρακτέου μηδενική. Μέσα μου πρέπει να βρω τη δύναμη, δε θα με πάρει κανείς από το χεράκι. Να γεύομαι ότι δίνεται και ας πάνε στην ευχή όλα τα ηλίθια θέλω και προσδωκίες και ανεκπλήρωτα και δε συμμαζεύεται. Χείμαιρες είναι, και το ξαναείπαμε, οι χείμαιρες ζώα της μυθολογίας, δεν υφίστανται. Τα μηδενίζω όλα; Ίσως. Μηδενικά τα βλέπω, μηδενικά είναι) Έτσι λοιπόν, να μη ξεχνάω ποιός ο στόχος μου. Και ο στόχος μου είναι να φροντίσω τον Ιάσωνα. Να θυμηθώ το στόχο λοιπόν, και να προσπαθήσω να τον εκπληρώσω όσο πιο ανώδυνα γίνεται. Τι τα θέλω τα υπόλοιπα, τις ψευδαισθήσεις, τις μαλακίες. Μεγάλο Σάββατο, έγινε σκηνικό, μας ταλαιπωρήσανε με κανονίσματα και χαζομάρες. Μετά από δύο ώρες ταλαιπωρίας, δικιάς μου (ποιός με χέζει εμένα) και του παιδιού, λέω στη παρέα μου, δε βλέπω φως εδώ, πήρα το παιδί μου κι έφυγα. Τι να τους κάνουμε τους άλλους χαρά μου του λέω, όταν είμαστε τα δυό μας; Και περάσαμε το υπόλοιπο απόγευμα τραγουδώντας εγώ κι εσύ μαζί. Και όμορφα που το περάσαμε. Χωρίς να προσδοκώ τίποτα άλλο. Αυτό που δε θα έρθει που δε δυναται να έρθει γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει. Να το πάρω αποφαση κι έτσι να πορευτώ. Εστιασμένη στο στόχο. Μπορώ; Μπορώ αλλά πονάει ρε γαμώτο, πονάει.

άρνηση

Άρνηση, Θυμός, Θλίψη, Αποδοχή

Εγώ; Κολλημένη στην άρνηση. Και θλίψη, αλλά κυρίως άρνηση. Βυθισμένη σε αρνητικές σκέψεις. Όλα βουνό. Ναι, όλα βουνό. Και τι έγινε; Η ορειβασία υποτίθεται με αρέσει. Αφού θα το ανέβω που θα το ανέβω ας πάρω τη βαθιά ανάσα και ας το κάνω. Όχι. Αρνούμαι να ξεκολλήσω. Αρνούμαι να αποδεχτώ. Αρνουμαι να δω. Αρνούμαι να πάρω ότι μου δίνεται. Αρνούμαι να γιάννω. Οι αρνητικές σκέψεις έρχονται κι έρχονται, και ξανά. Δε μπορώ, δε θέλω να τους ξεφύγω, να τις διώξω. Αρνούμαι. Να κάνω το βήμα. Το επόμενο. Να υπάρξω. Να ηρεμήσω. Να χαρώ. Αρνουμαι να προχωρήσω. Κολλημένη στις σκέψεις, Κολυμπάω στο πόνο που μόνη μου γεννώ. Και γεννώ κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο. Λάθη. Κάνω λάθη, επιδιώκω το λάθος, μόνο λάθη για μένα, τίποτα άλλο. Αρνούμαι. Παραιτούμαι. Το τραμπολίνο έχασε την ελαστικότητα του, εγώ αρνούμαι να κάνω γκελ. Μέσα στο πηγάδι, κοιτάζω το φεγγάρι. Πανσέληνος είναι, και είναι μακριά. Εχω χάσει τη πίστη μου. Τη πίστη στη ζωή μου, στο νόημα της ρουτίνας μου, στο μέλλον, σε μένα, στους δικούς μου, σε όλα. Τα τυλίγω όλα με αδιαφορία και άρνηση. Θέλω να πιαστώ από κάπου να τραβηχτώ έξω από αυτό. Όλα τα σχοινιά σάπια, ξένα, άλλα από αυτά που χρειάζομαι. Αρνούμαι να βγάλω από τη τσέπη μου το σχοινί το καλό, το σχοινί το σωστό, να το δώσω στους δικούς να με τραβήξουν. Αρνούνται να το κάνουν αυτοί για μένα. Άσε με να βυθίζομαι. Δε με νοιάζει, δε με κόφτει. Αρνούμαι να αναζητήσω τη πίστη μου. Άντε πάλι από την αρχή. Κουράστηκα να ονειρεύομαι, να πιστεύω στα όνειρα μου. Κουράστηκα να φαντάζομαι αυτό που θέλω. Δεν έχω το κουράγιο καν να το ζήσω. Κι ας μου το δώσουνε στο πιάτο. Τι νόημα έχει. Δεν είναι αληθινό, δεν έχει διάρκεια. Όλα ψευδαίσθηση που φτιάχνουμε για την επιβίωση. Όλα ψέματα που χτίζουμε στο μυαλό μας. Τίποτα αντικειμενικό. Όλα ότι αποφασίσει η οπτική σου γωνία. Όλα ότι αποφασίσεις να τα χρωματίσεις. Κάνε τους συμβιβασμούς σου, αποφάσισε να παραβλέψεις κάποια πράγματα, και να τη η ευτυχία δικιά σου. Είσαι όσο ευτυχισμένος αποφασίσεις εσύ να είσαι. Αν δε βαριέσαι, αν δε σε νοιάζει η απουσία αλήθειας, ή μα΄λλον όχι, η απουσία της δικής σου επιθυμίας. Είσαι όσο ευτυχισμένος αποφασίσεις να είσαι. Αποφασισε τι εστι ευτυχία για σένα. Αλλά πρόσεξε, τα στοιχεία που θα βάλεις να ειναι αυτά που είναι εφικτά, όχι αυτά που θα ήθελες. Και τότε, αμέσως την έχεις. Να ζήσω άλλο ένα ψέμα, ένα κατασκεύασμα του μυαλού μου; Βαριέμαι. Δε με κόφτει. Καλή και η θλίψη. Κι αυτή ψευδαίσθηση είναι. Κι αυτή κατασκεύασμα του μυαλού Ότι νοιώθω κατασκεύασμα του μυαλού. Τίποτα δεν αναγνωρίζω ως πραγματικό. Να πω αυτό είναι αυτό. Είναι. Δεν αμφιβάλω. Όχι δεν έχω πίστη. Και αρνούμαι να τη ξαναγεννήσω.

Άρνηση, Θυμός, Θλίψη, Αποδοχή

Εκεί κολλημένη στην άρνηση. Δε πρόκειται να πάω παραπέρα. Δε θυμώνω. Δεν είναι κάτι που το συνηθίζω. Μόνο στιγμιαία. Συνήθως απλά παραιτούμαι, προσπερνώ, μελαγχολώ. Έλεγα για το γάτο μου χθες, που μετά τη γέννηση του Ιάσωνα έπεσε σε βαθιά μελαγχολία, μαράζωσε. Ζήλευε; με ρωτήσανε. Όχι, δε ζήλευε, δε διεκδίκησε τη προσοχή μας, δε φέρθηκε άσχημα στον Ιάσωνα. Απλά αποδέχτηκε το γεγονός ότι δεν ήταν πιά ο χαιδεμένος του σπιτιού, και μαράζωσε. Λένε τα ζώα μοιάζουν στα αφεντικά τους. Αυτό σκέφτηκα μετά τη κουβέντα. Κι εγώ. Απλά μαραζώνω. Δε διεκδικώ, δε θυμώνω, αποδέχομαι το γεγονός. Ορφανή; Τι να κάνουμε, έτσι το θέλησε. Αρνούμαι να γεννήσω θυμό. Μόνη; Αρνουμαι να αποδεχτώ αυτό το γεγονός. Το ξέρω, το νοιώθω, θλίβομαι, μαραζώνω. Πονάει. Μόνη. Προχθές έριξα πάλι ένα καλό κλάμα και κάποια στιγμή με μανία άρχισα να επαναλαμβάνω, μπορώ μόνη μου, είναι ωραία μόνη μου, και ξανά και ξανά και ξανά. Να πλύνω τον εγκέφαλο να καθαρίσει από τις ψευδαισθήσεις. Μου λέει ο καλός μου μετά. Μόνη ξανά δε θα σε αφήσω. Μη με αφήνεις μόνο ποτέ. Προσπαθεί να καταλάβει, προσπαθεί να πλησιάσει. Το παλεύει. Δε πρόκειται να τα καταφέρει. Μπορεί η αλκυόνη να με αποκαλλεί το τείχος των δακρύων αλλά εγώ είμαι τοίχος σκέτος. Αδιαπέραστος. Όσο το παλεύει πιάνομαι από κάπου και κρατάω τη ψευδαισθηση. Καλό ή κακό αυτό; Η άρνηση συνεχίζεται. Ο επαναπροσδιορίσμός του "μαζί" αναβάλλεται. Αρνουμαι να κάνω τους συμβιβασμούς μου, να επιλέξω τα εφικτά κομμάτια της ευτυχίας. Ή όλα ή τίποτα. Κατέστρεφε. Και δε με νοιάζει. Χθες ξανά σε χαρτορίχτρα. Γιατί, με ρωτάει; Για να επανάποκτήσω τη πίστη μου. Δε καταλαβαίνει. Να μου πει κάποιος ότι θα έχει διάρκεια, ότι θα έχω αυτό που επιζητώ, να πιστέψω ότι είναι εφικτό και τότε να το παλέψω. Να μη δώσω άλλη μια μάχη που είναι χαμένη από χέρι. Κουράστηκα με τα όνειρα που δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν. Δεν έχω δικιά μου ελπίδα, δικιά μου πίστη. Δε πιστεύω ότι τα σχέδια μου θα γίνουν. Δε γουστάρω να δίνω χαμένες μάχες. Άσε τη ζωή να σε πάει. Μην ονειρεύεσαι. ΄Ασε τη ζωή να τσουλήσει. Όπως όπως. Στα δύσκολα να κάνω πίσω. Δε θέλω να πέσω προσπαθώντας. Αφού θα πέσω, τουλάχιστον ας πέσω χωρίς αντίσταση. Αρνούμαι να το παλέψω. Άρνουμαι.