χανομενάκι

Άφήνω τα κρυφά κρυμμένα. Και τα χαμένα επίσης. Υπάρχει λόγος που χάνονται. Δε το ξερες; Αν δεν ήταν να χαθούν θα ήταν ακόμη εδώ. Αν ήταν για σένα, για μένα, για εδώ δε θα τα χάναμε. Αν τα θέλαμε δε θα τα χάναμε. Κάθε πράξη, ή παραλειψη πράξης, ή παραπραξία, έχει το λόγο της, συμβαίνει για κάποιο λόγο. Κάθε απώλεια επίσης. Ιδιαιτέρως οι απώλειες μνήμης θαρρώ. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Όχι δεν εννοώ ότι υπάρχει σχέδιο, νόημα, και τέτοια. Ίσως και να υπάρχουν. Άλλο εννοώ όμως. Άλλο ξέρω. Τίποτα δεν έιναι τυχαίο γιατί όλα τα φέρνω εγώ στη ζωή μου για κάποιο λόγο, ή τα αφήνω να έρθουν, ίσως τα προσκαλώ κιόλας, για κάποιο λόγο. Ποιός ο λόγος; Δε ξέρω, δε θέλω να ξέρω, με τρομάζει τόσο το γεγονός ότι τα φέρνω εδώ, ότι τα αφήνω να υπάρχουν, που να βρω το θάρρος να μάθω και το γιατί. Αφήνομαι, ΄πως και αυτά, σε απλή απροσδιορίστου λόγου ύπαρξη. Αφήνομι να επιπλέω, να παραπέω, να επιπλέω, να επιβιώνω. Αφήνομαι να ξεχνιέμαι. Είναι ωραία να ξεχνιέσαι. Καθαρίζει το μυαλό, η καρδιά, η ψυχή. Προσποιούμαι ότι δεν υπάρχουν αυτά που εγώ αφήνω απλά και απροσδιόριστα να υπάρχουν, αυτά που φοβάμαι να συνειδητοποιήσω ότι υπάρχουν, πόσο μάλλον να τα προσδιορίσω. Αφήνομαι. Τραβάω μονοκοντυλιές στο μυαλό, όσες περισσότερες μπορώ, να ξεχαστώ, να ξεχάσω, να παραβλέψω, να κλείσω τα μάτια, να μη δω καν, να μη πάρω χαμπάρι, αυτά τα απλά απροσδιοριστα υπαρκτά. Χάνομαι. Άσε με χαμένη, θολωμένο νου προσποιείται γαλήνη. Κρύβομαι. Σε ομιχλώδες νου κρύβω τα όλα μου. Και τα αφήνω κρυφά. Και χαμένα.
Μόνο να, να μη ξεχαστώ και επικαλλεστώ τον Αγιο Φανούρη. Δε πιστεύω σε αυτόν τόσο πολύ, όσο στη δύναμη της επίκλησης μου. Αλοίμονο.