Κι ένα πρωινό, που είσαι σχετικά καλά, και είσαι στο γραφείο σου και λες να διαβάσεις κάνα μπλογκ με το καφέ σου, πέφτεις πάνω σε αυτό.
Και συγκλονίζεσαι.
Και νιώθεις οργή
Και τόσο αδύναμος
Τι κάνουμε βρε παιδιά, τι κάνουμε;
Που πήγε η ανθρωπιά μας;
Και παλεύεις με τον εαυτό σου
Γιατί θέλεις να το βγάλεις από το μυαλό σου και να συνεχίσεις να ζείς όπως μπορείς τη μικρή, ασήμαντη και πανέμορφη ζωή σου
Αλλά δε μπορείς.
Η αδικία σε πνίγει
Η αδυναμία σου να κάνεις το οτιδήποτε σε πνίγει
Θέλω να φωνάξω
Πώς θα μπορέσω να φτιάξω έναν πιο ανθρώπινο κόσμο για τον Ιάσωνα;
Πως;
Δεν το αντέχω που δε μπορώ
Δεν το αντέχω
και δυστυχώς τι κάνω;
κλείνω τα μάτια και προσποιούμαι ότι αυτά δε συμβαίνουν
μόνο έτσι μπορώ να ανασάνω ξανά
να ζήσω τη μικρή ζωή μου
Και φταίω που αυτά συμβαίνουν, φταίω
γιατί κλείνω τα μάτια
δε θέλω όμως
αλλά
τι κάνουμε; τι μπορούμε να κάνουμε;
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
16 σχόλια:
Δεν ξέρω αν μπορούμε. Ξέρω μόνο ότι μπορούμε να φωνάξουμε κι εμείς μαζί.
Τελικώς ήρθες στα λεγόμενα μου. Ακριβώς αυτή η ερώτηση σου είναι η αφορμή για το δικό μου blog!
Φαντάσου οτι ο Lenin κάποτε έγραψε ένα ολόκληρο βιβλίο με αυτόν.
ακριβώς τον τίτλο, "Τι να κάνουμε;"
Η δική του πρόταση μπορεί να ακυρώθηκε ιστορικά αλλά η ερώτηση κάθε άλλο παρά έσβησε. Αντίθετα έγινε πιο επώδυνη απο ποτέ.
Σκεφτείτε το. Αν δεν ανατρέξουμε πίσω στις πηγές κ τις αιτίες, αν δεν προειδοποιήσουμε τα παιδιά μας για ότι χάθηκε κ ότι κινδυνεύει να χαθεί, αν δεν βγούμε απο το ναρκισσισμό που μας επιβάλλει να κλεινόμαστε στον εαυτό μας δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθεί οποιαδήποτε απάντηση.
Κοντολογίς οι μονόλογοι σίγουρα δεν είναι η απάντηση.
Ναι, πράγματι είναι φρικτό κ τραγικό αυτό που συμβαίνει στην Αμαλία Καλυβινου αλλά μήπως δεν συμβαίνει κάτι ακόμη χειρότερο σε εκατοντάδες ανθρώπους στην Αιθιοπία, τη Σομαλία, το Ιράκ αυτή τη στιγμή. Είναι ανάγκη λοιπόν να νιώσουμε τον κίνδυνο κοντά μας, να τον δούμε να απειλεί εμάς συγκεκριμένα μέσα απο το ΙΚΑ κ αυτούς τους μηχανισμούς για να συγκινηθούμε. Γιατί κατά βάθος είμαστε εγωιστικά όντα, κ μόνον όταν μας τρίψουν τον θάνατο στη μούρη κ νιώσουμε ότι τα επόμενα θύματα μπορεί να είμαστε εμείς η τα παιδιά μας - οι δικοί μας άνθρωποι- συγκινούμαστε!
Ένα έχω να πω, καταστάσεις σαν αυτές που περιγράφονται στο malpractice, είναι απο εκείνες που εγώ θεωρώ πραγματική -δηλαδή αληθινή αιτία - για να πολεμήσει κάποιος "μέχρι τελευταίας ρανίδος", όπως κάποιοι "κύριοι" μας έβαζαν να ορκιστούμε κάποτε, αντί να κλειστεί στο καβούκι του. Αλλά πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσει κανείς εναντίον τίνος κατ αρχήν κ μια καλή αρχή είναι να κοιτάξουμε ανάμεσα μας.
δείμε
ναι όταν μεμονομένες περιπτώσεις βγαίνουν στην επιφάνεια μπορούμε να φωνάξουμε και τότε κάτι να γίνει
αλλά είναι για τη μεμονομένη περίπτωση.
όλες αυτές που δε βγαίνουν στην επιφανεια και που ξετυλίγονται δίπλα μας συνεχώς και επαναλειμένα;
οι νοοτροπίες που δεν αλλάζουν;
κάθε φορά που έρχομαι αντιμέτωπη με τη πραγματικότητα της κοινωνίας μας νιώθω απλά αδύναμη
Και δε μιλώ μόνο για τα τραγικά περιστατικά, όπως αυτό της Αμαλίας. Το βλέπω συνέχεια γύρω μου, στα απλά καθημερινά, στο σιγά καλέ αφού το κάνουν όλοι γιατί όχι κι εγώ
στο πολύ τετριμένο παρκαρισμα πάνω στο πεζοδρόμιο,στην "αν δε παρκάρω εγώ, θα παρκάρει κάποιος άλλος" τύπου αντίδραση, και νιώθω ότι είναι ένας τοίχος που κτυπάμε πάνω του και τίποτα δεν αλλάζει
Και στα απλά καθημερινά θα μου πεις και τι έγινε, αλλά από εκεί ξεκινάει το κακό.
Και φτάνουμε σε περιπτώσεις όπως της Αμαλίας όπου ο άνθρωπος παύει να είναι άνθρωπος τελείως, έχει ξεχάσει από τις καθημερινές του "έλα μωρε και τι έγινε" πρακτικές του, τι σημαίνει να είναι άνθρωπος, και κατασπαράζει και σκοτώνει τον συνάνθρωπο.
Μα πολύ αδύναμη νιώθω, πολύ
hellcombatand
(πες μου κάπως να σε φωνάζω γιατί αυτό το ψευδώνυμο είναι... κολασμένο ίσως;)
Καλωςόρισες και στο φτωχικό μου.
Δεν υπάρχει όμως απάντηση σε αυτήν την ερώτηση δυστυχώς.
Τα λόγια είναι λόγια και δεν έχουν και μεγάλη επίδραση. Ίσως σε μεμονομένα περιστατικά αλλά δε προστατεύουν το επόμενο θύμα.
Οι επαναστάσεις έχουν πεθάνει, πρέπει να βρούμε νέους τρόπους να επαναστατήσουμε.
Εγώ πιστεύω η αφελής ότι αν εγώ ζω συμφωνα με κάποιες αρχές σιγά σιγά θα μαζευτούμε πολλοί και ο κόσμος θα αλλάξει. Αλλά δε νομίζω ότι αυτό ισχύει τελικά. Βλέπω όλο και περισσότερους ανθρώπους να υποκύπτουν και να ξεχνάνε τα ιδανικά τους.
Και ο θυμός μου ή η αδυναμία μου δεν έχει να κάνει με προσωπικούς φόβους ή βιώματα.
Αν κάτι τέτοιο συνέβαινε στο παιδί μου (χτύπα ξύλο, χτύπα ξύλο!) θα τους έπαιρνε και θα τους σήκωνε, όπως έκανε και η Αμαλία για τον εαυτό της. Δε θέλω κανείς άνθρωπος να έχει να αντιμετωπίσει κάτι τέτοιο. Κανείς. Θέλω ένα κόσμο ανθρώπινο. Όχι αγγελικά πλασμένο, αλλά ανθρώπινο. Αυτό θέλω να έχει ο Ιάσωνας, όχι για να είναι ο ίδιος προστατευμένος, τον προστατεύω εγώ, αλλά για να μη δει την ασχήμια που βλέπω εγώ.
Ξέρεις οι άγγλοι λένε το εξής φοβερό
Life is tough, get used to it
Κι εγώ ξέρεις κάτι; Αρνούμαι να δεχθώ ότι έτσι πρέπει να είναι. Η ζωή μπορεί να είναι απαλή. Από εμας εξαρτάται, αρκεί να βρούμε τι πρέπει να κάνουμε και να το κάνουμε.
ταράχτηκα και γω πολύ, χθες που το είδα... παράλυσα...
ένιωσα μηδενικό ως άτομο, που άφησα να κοιμηθεί το "επαναστατικό" μου πνεύμα... που στάθηκα στη ελάχιστη δική μου "αρρώστια" και ξέχασα...
έπαθα γερό ταρακούνημα!!!!
και δε θέλω να συνεχίσω έτσι...
φιλώ σε!
Το πρόβλημά μας είναι ο ατομικισμός. Όταν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε λίγο πιο συλλογικά θα βρούμε και λύσεις. Δε λυπάμαι την Αμαλία. Η λύπηση και ο οίκτος είναι οι αιτίες και οι αφορμές του ωχαδερφισμού. Οφείλουμε να βρούμε μία λύση συλλογικά για όλους και την κάθε μία Αμαλία.
Αγαπητή Αλκιμήδη
Μπορείς να με λες "Ταξιδευτή" όπως ήδη γνωρίζεις. Την επιλογή του ονόματος όμως είναι αδύνατο να τη δικαιολογήσω σε λίγες γραμμές. Ετσι η ερώτηση σου οδήγησε σε ένα δικό μου post, που δεν μπορώ παρά να σε παρακαλέσω να διαβάσεις.
ο ατομικός πόνος, δηλαδή η ενσάρκωση της μιζέριας μας είναι ένα ράπισμα που μας ταρακουνάει για ένα δυο δευτερόλεπτα. και τότε σκέφτεσαι πόσο παρηκμασμένη και αξιολύπητη ράτσα είμαστε που κάνουμε τους έξυπνους και τους καμπόσους ενώ διαβιούμε αδιαμαρτύρητα σε αυτή τη σαπίλα που ΕΜΕΙΣ όλοι ΕΜΕΙΣ - και ας μη βγάλει καμιά κουφάλα την ουρά απ' έξω - δημιουργούμε καθημερινά. αυτός είναι ο κόσμος που θα μεγαλώσει ο Ιάσωνάς σου αλκιμήδη, δυστυχώς γιατί αυτός ο τόπος κατοικείται από σάπιες ψυχές!
Δε σε συγκλονίζει η δύναμη που έχει αυτή η γυναίκα;
Δεν έχω καταφέρει να σκεφτώ ακόμα τι μπορούμε να κάνουμε γιατί το σοκ μου είναι τεράστιο.
Αλλά αυτό που σίγουρα μπορούμε και οφείλουμε στον εαυτό μας είναι να μην είμαστε αχάριστοι με τη ζωή που έχουμε στα χέρια μας και να μην ξεχνάμε να πολεμάμε με όσα/οτι μέσα έχουμε διαθέσιμα.
και μόνο η συγνώμη σου,
"κάνει" πολλά.
οι σκεψεις σου τα λενε ολα..
...τα έζησα, τα "λούστηκα" πρόσφατα με τη μανούλα μου... πέθαινε, και κανείς δεν ήξερε να μας πει τι ΑΚΡΙΒΩΣ συνέβαινε... Δεν φτάνει που έχεις να διαχειριστείς τον πόνο σου για τον κατάσταση του ανθρώπου σου και την επικείμενη απώλεια, έχεις και όλα τα άλλα... ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ, ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙ ΑΥΤΟ! Σεν κανέναν άνθρωπο δεν αξίζει τέτοια μοίρα...
αμάν πιά άλλαξε ποστ!!!!!
καλό μήνα να χουμε...και πάρε κανά τηλέφωνο...
ως συνήθως έχασα το νούμερό σου
:|
πολλάν αγαπώ σε πούλι μ
(ποντιακό)
:P
Καλησπέρα
Θέλω να απαντήσω με προσοχή σε όλους σας, οπότε κι αναβάλω για μια πιο ήρεμη στιγμή.
ταξιδευτή, ήρθα είδα αλλά όχι όσο προσεκτικά ήθελα, θα ξανάρθω
αλκυόνη, κι εγώ αγαπώ σεν, θα σου τηλεφωνήσω σύντομα
Υφάντρα
κι εγώ κάπως έτσι ένιωσα, στιγμιαία, και μετά με προσπάθεια το έδιωξα.
Καθείς με τα προβλήματα τα και για αυτόν σημαντικά. Αρνούμαι να νοιωσω τύψεις επειδή δε βλέπω τα χειρότερα και συνεχίζω να υποφέρω. Καλά κάνω, βλέπω αυτό που θέλω και υποφέρω που δεν το έχω. Πως αλλιώς θα το διεκδικήσω; Όχι τύψεις για αυτά που αισθανόμαστε, όχι πιά τύψεις. Δικά μας τα αισθήματα, ας τα βιώνουμε όπως έχουμε ανάγκη, κι ας μας πουν αχάριστες. Αυτοί που σε κάνουν να νοιώθεις αχάριστη να νοιώσουν τις τύψεις. Ποιός έχει το δικαίωμα να αποτιμήσει το πόνο αι το ταξίδι της δικιάς σου ψυχής και να κρίνει; Κανείς.
Νιώσε χωρίς τύψεις
Και όπου βλέπεις την αδικία, κάνε ότι μπορείς να βοηθήσεις, να απαλύνεις, να στηρίξεις.
Αλλά δεν είναι ο πόνος σε κλίμακες, αυτόν τον υπολογίζουμε, αυτόν όχι. Το ζητούμενο είναι να αισθανόμαστε όλοι καλά.
Χέσε τη Πολυάννα, please
Δείμε
συμφωνώ απόλυτα
ο ατομικισμός, που όλο και πιο πολύ τον βλέπω γύρω μου, που αν δε φροντίσεις το number one σε λένε και ηλίθιο και σε κοιτάζουν με απορία. Και είναι φαύλος κύκλος. Θέλει πολύ δύναμη για να κρατήσει κανείς τη συλλογική συνείδηση, να σκέφτεται τις επιπτώσεις των πράξεων του στο διπλανό. Γιατί όταν χτυπιέσαι αλύπητα και καθημερινά από τις ατομικιστικές πράξεις των άλλων πόσο αντέχεις; για πόσο; Δέκα φορές τη μέρα λέω αν δε φροντίσω τον εαυτό μου κανένας δε θα με φροντίσει και προσπαθώ να αλλάξω το μυαλό μου και δέκα φορές τη μέρα αρνούμαι να το κάνω. Στα απλά καθημερινά ναι, αλλά από εκεί ξεκινά η νοοτροπία.
Και δε βλέπω φως, επιμένω να αντιστέκομαι αλλά πολύ φοβάμει ότι δε θα έχει κανένα αποτέλεσμα. Η εντροπία του ατομικισμού είναι πολύ δυνατότερη.
διαβολικέ
τη καρδιά περιβόλι μου κάνεις, γιατί αυτό που λες είναι δυστυχώς αλήθεια. Δεν είναι όλοι έτσι, αλλά δεν έχει σημασία, δεν είμαστε όλοι σάπιες ψυχές, αλλά ούτε αυτό έχει σημασία, το κόσμο έχεις δίκιο, όλοι μας τον αφήνουμε να παραμένει έτσι. Κι έγω μαζί. Εγώ μάλλον ακόμη περισσότερο γιατί έχω μηδενική κοινωνική δράση. Δεν είναι που έχουμε σάπιες ψυχές, είναι που δεν αντιστεκόμαστε γαιτί είμαστε αποκαρδιωμένοι, κουρασμένοι, φυγόπονοι, μας τρώει η καθημερινότητα, διάλεξε εσύ το λόγο, είναι που δεν αντιστεκόμαστε.
ντάλια
είναι πρότυπο η δύναμη της
και δίνει δύναμη σε όλους
όλη μου η ζωή
τίποτα δε κάνει
απλά μου υπενθυμίζει ότι έχω ανάγκη να ασχοληθώ με κάτι περισσότερο από τα δικά μου, σιγά σιγά να τα ξεδιαλύνω, και να δώσω κι εγώ κάτι. Εκεί ούτως ή άλλως βρίσκεται το μυστικό της ψυχικής μου υγείας, απλά τώρα δεν έχω κουράγια. Θυμάμαι όμως.
φεγγαροαγγαλιασμένη
και συνοπτικά να τα ξαναπούνε
ΦΤΑΙΜΕ ΠΟΥ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΧΑΛΙΑ, ΕΜΕΙΣ, ΟΛΟΙ ΜΑΣ
μπεμπέ
σε κανέναν πράγματι
γιατί συνεχίζουμε να το ανεχόμαστε;
Δημοσίευση σχολίου