Μπλογκοπαιχνιδια ανάκατα - προορισμοί πρώτα

Με προσκάλεσε η γλυκειά μου η Ρενάτα σε δύο !!! παιχνιδάκια, να μιλήσω για αγαπημένους προορισμούς και να σχολιάσω φράσεις (μια ευγενική contruption του ανήσυχου, που με την ευκαιρία ανακάλυψα και το μπλογκάκι του, βιαστική ματιά έκανα, γιατί παιδί μου άφησες τη πάντειο και μπορώ εγώ να έχω τη θέση σου, please please please, oh pretty please?)
Και όσο και να θέλω να την ευχαριστήσω τη φιλενάδα θα της το χαλάσω, γιατί σημερα μέχει πιάσει μια μελαγχολία, και έχω κι άλλες πολλές σκέψεις ανάκατες στο μυαλό μου, και ως γνωστόν, είναι βεβαρημένο το καψερό και υπερφορτώνει εύκολα.
Anyway, and anyhow, just the mere though of speaking of beloved places, returns me to the one place I consider home, because it was the home I chose, through circumstance it is true, but I chose it and never remorsed the choice and no matter how much I said, that I was torn between places, το τόπο που γεννήθηκα και το αίμα που έλλαχε να ρέει μέσα μου, την Ελλάδα, και από την Ελλάδα τη κούκλα, την ατελείωτη τη θαλασσινή, δύο μέρη, η Αθήνα, ο προορισμός ο Πρώτος, που με γαλούχησε, η οικογένεια και οι φίλοι, και η Κεφαλλονιά, ο προορισμός της καταγωγής, ο προορισμός με την ιστορία του σεισμού και της τραγωδίας της οικογένειας, εκεί που η καρδιά νιώθει να ανασάνει πάντα, ανεξήγητα γιατί, νοιώθει εκεί να ανήκει, και το μπλε της θάλασσας της δεν είναι σαν κανένα άλλο, και τον άλλο τον τόπο που διάλεξα εγώ για πατρίδα δική μου, so torn as Ι was, there is no place like home, home to me was the one I chose for myself, in sounthampton, amidst the ex council estate, the one Ι worked upon and made as I wanted with the garden I wanted and the magnificent magnolia, that I petted and cleaned leaf by leaf every month and now shadows my friends garden and by now, end of july, would have freely given her plentiful aromatic flowers, the place where I felt safe, and strong, and capable of everything, the place where I started over, and made my life as I chose, all over again, a clean slate, free to be what it wished in a place that allows anyone to be what they wish. And melancholich that I am and choose the mother tongue I chose, to think and regret, cause it seems now, that most likely, I will not return, and somehow is like saying, I will never be safe again, because there is a forth place, which is THE PLACE, and no longer lies upon me or my thoughts and wants and whatever to chose which place this is going to be, because this is the place where my family is best, which is where Jason is best, and whoever else I might chose to call family, but as I realise that four years ago, all places dear to me and my heart could well be, or not, it does not matter anymore, as the one place of my heart is where Jason is happy. And writing all these, I am thinking of a fifth place, that exists only in my perfect little bubble, and is not really a place, is a state, that remains ellusive, I get it and then I lose it, and I am always amazed to get it and always surprised to lose it, as inexplicable as both events can be, cause in both cases it is me, me that brings forth and me, me that ushers away, but at least I almost always have the taste of this state, the sweet taste, lemon sorbet like (does not matter that I ama choco addict, the lemon sorbet is what I really crave for), and that is the state of just being and letting be. And somehow I think that in THAT place, my family would do just fine as well, whatever the place.

Δε προσκαλώ κανένα, έχω την εντύπωση ότι όλοι σας παίξατε
αν θυμάμαι καλά Δείμε δεν έχεις ακόμη κι αν κάνεις κέφι μίλησε για τους προορισμούς της δικής σου καρδιάς, αλλά βάστα, γιατί θέλω να σε προσκαλέσω και στο άλλο, με τις φράσεις, και ταλαντεύομαι να το γράψω τώρα που είμαι μαύρη ή να περιμένω;