ένα μικρό θαύμα καθημερινού ανθρώπου

Θέλω να μοιραστώ ένα θαύμα. Μια γνωστή μου έκανε το πρώτο της παιδί. Θα μου πεις και που το είδες το θαύμα ορέ; Θα σου πω. Η γνωστή μου αυτή είναι παντρεμένη πάνω από δεκαπέντε χρόνια. Δε ξέρω πόσο χρονών είναι, αλλά έχει καβατζάρει τα σαράντα εδώ και αρκετό καιρό. Εγώ τη ξέρω τέσσερα χρόνια μόνο. Την γνώρισα πολύ δυστυχισμένη. Λατρεύει τον άντρα της. Ήταν μεγάλος έρωτας η γνωριμία τους και όταν αποφασίσανε να μοιραστούν τη ζωής τους άφησε την Αθήνα, τους φίλους, την οικογένεια, τις ελπίδες για καριέρα και τον ακολούθησε σε μια επαρχιακή πόλη. Εκεί, οπού ο άντρας της είναι κάποιος και δεν επιτρέπεται η γυναίκα του να δουλεύει. Εκεί που έχτισε από την αρχή φιλίες, σε μια μικρή κοινωνία, που πρέπει να προσέχει τα βήματα της και να κάνει αυτό που είναι πρέπον. Τίποτα κακό με όλο αυτό. Το αναφέρω γιατί οι διέξοδοι της είναι ελάχιστες. Πέρα από τη σχέση της με τον άντρα της που είναι πολύ καλή οι άλλες διέξοδοι τολμώ να πω ανύπαρκτες. Το πλάνο και όνειρο της ήταν να κάνουν μεγάλη οικογένεια και να ζήσουν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.
Δυστυχώς όμως εμείς κάνουμε σχέδια και ο Θεός γελάει. Δεν έμενε έγκυος με τίποτα. Τραβήχτηκε χρόνια με τις θεραπείες και τις εξωσωματικές. Χωρίς τίποτα άλλο στη ζωή της, πέρα από το γάμο της να της δίνει τη ψευδαίσθηση ότι κάπου πάει. Κάποια στιγμή εγκατέλειψε τις προσπάθειες. Εκεί κάπου τη γνώρισα εγώ. Με το όνειρο της οικογένειας εγκαταλελειμμένο, γνώρισα έναν άνθρωπο συγκαλυμμένα δυστυχισμένο.
Και ως εκ του θαύματος, τώρα είναι μαμά. Από το πουθενά. Και αν ο Θεός κάποια στιγμή γέλασε, τώρα γελάει αυτή, τελευταία και καλύτερα.
Να ναι καλά, και να της ζήσει. Είναι ένα πολύ τυχερό μωρό. Ειλικρινά.