lets pretend

Σύννεφο βαρύ έρχεται. Κάνω να πάρω βαθιά ανάσα, να φυσήξω όπως φύσηξα κι έσβησα τα κεράκια της τούρτας, να το διώξω, να το διαλύσω, και η ανάσα μένει μέσα μου, γεμίζει τη κοιλιά, τα σπλάχνα, με την υπόσχεση της του τι θα μπορούσε να κάνει για μένα, ανεκπλήρωτη, αλλά μαζί μου, πάντα μαζί μου, η ανάσα σύντροφος που με περιγελλά και διασκεδάζει μαζί μου, με τις αδυναμίες μου, με τα θέλω μου. Να το το σύνεφο, εκεί δε μπορείς να το διώξεις, δε μπορείς να παίζεις κρυφτό άλλο μαζί του, το σκοτάδι στα μάτια εκεί, όχι επειδή φοράς γυαλιά ηλίου, αλλά γιατί ο ήλιος παίζει κρυφτό από εσένα, και αυτος μόνο θα αποφασίσει αν και πότε θα σε ξαναφωτίσει. Λέω να βάλω φτερά, σαν τον Ίκαρο ένα πράγμα, και να πάω να τον συναντήσω, αλλά φοβάμαι, φοβάμαι τη θέρμη του, φοβάμαι το φως του κυρίως, το φως είναι που με τρομάζει. Αυτό το καθαρό ανεμπόδιστο φως, που καθαρά ανεμπόδιστα τα ξεγυμνώνει όλα, τα αποκαλύπτει και τίποτα δε μένει στη σκιά να μπορείς να το δεις κι έτσι κι αλλιώς και όπως αντέχεις. Να κλείσω μάτια ίσως; Να καμωθώ ότι έχει φως, και είναι το φως άπλετο, καθάριο, το γεννάει το δικό μου βλέμμα και αποκαλύπτει μόνο αυτά που εγώ του επιτρέπω. Επιλεκτικός φωτισμός αυτών που αντέχω. Και τα μάτια ερμειτικά κλειστά. Και το στόμα ερμειτικά κλειστό. Μη τυχόν και του ξεφύγει η ανάσα και διώξει το σύννεφο! Γελοία; Ναι. Εγκατάλειψη; φυσικά! μόνο έτσι ξέρω να προχωρώ. Υπάρχει κι άλλος τρόπος. Να μου δώσω μια γερή μπουνιά στα μάτια, να πρειστούν, και να μη μπορούν να ανοίξουν. Να μην την έχω την επιλογή γιατί μπορεί και να ενδώσω και τελευταίως δε με εμπιστεύομαι καθόλου. Κάτσε, να ανάψω κι άλλο ένα τσιγάρο, αποδυναμώνει τις ανάσες.