παράνοια... ε, στην Έλλαδα ζεις...

Η Έλλαδα καίγεται. Και τίποτα δεν έμεινε όρθιο. Δε νοιώθω οργή, ούτε θλίψη, δε ξέρω τι να νοιώσω. Πεισματικά θέλω να κρατήσω τη τηλεόραση κλειστή, τα ραδιόφωνα κλειστά, να μη δω άνθρωπο, να μην ακούω άλλο, να μη μαθαίνω, να κλειστώ στη φούσκα μου, και πεισματικά ανοιγω τη τηλέοραση, το ραδιόφωνο, τον υπολογιστή... Τελειωσε ο εφιάλτης ακόμη; Το σπίτι γεμάτο στάχτες, τα παντζούρια ερμειτικά κλειστά δε καταφέρνουν να κρατήσουν τη πραγματικότητα απέξω.
Παράνοια. Αυτό που συμβαίνει δεν έχει νόημα. Δε μπορώ καν να φανταστώ ποιός επωφελείται από αυτό. Δεν έχει λογική. Το μυαλό αδυνατεί να κατανοήσει τα ακατανόητα. Ποιά συμφέροντα; Παράνοια. Και η αδυναμία του κρατικού μηχανισμού να αντεπεξέλθει προσθέτει στην παράνοια. Πως είναι δυνατόν να μη μπορούν να κάνουν κάτι. Στην εποχή μας. Με τη τεχνολογία που διαθέτουμε. Στο google earth βλέπω τις δορυφορικές εικόνες. Είναι πολύ παλιές. Βάζω στη μηχανή αναζήτησης το ταχυδρομικό κωδικό του παλιού μου σπιτιού. Ζουμάρω και μπορώ να δω τη μανόλια που είχα στο κήπο μου. Το κάνω συχνά αυτό όταν νοσταλγώ αλλοτινές εποχές. Με εντυπωσιάζει η δυνατότητα που μας δίνει η τεχνολογία. Πως είναι δυνατόν στην εποχή μας να μη μπορούν να πιάσουν εμπρηστές, να μη μπορούν να βρουν ένα τρόπο να προλαμβάνουν, να μη μπορούν να βρουν ένα τρόπο να αντιδράσουν άμεσα; Η μητέρα μου με ενημέρωσε ότι έτοιμασε ένα σακβουαγιάζ με τα απαραίτητα να μπορεί να φύγει άμεσα. Κοίταξα το σπίτι μου και σκέφτηκα "πρέπει να κάνω μιά ασφάλεια περιεχομένων". Ο καλός μου είπε "ο στόχος λοιπόν επιτεύχθηκε. Όταν μέσα στην Αθήνα, στο Χαλάνδρι, δε νοιώθεις ασφαλής, η κρατική μηχανή έχει αποτύχει, και κανείς δε νοιώθει πιά ασφαλής" Η Έλλαδα καίγεται. Και τίποτα δεν έμεινε όρθιο. Ούτε καν η ελπίδα. Και εμείς αδύναμοι μπροστά σε όλα αυτά, τίποτα που να μπορούμε να κάνουμε. Θυμήθηκα τότε με τους δίδιμους πύργους, το τρόμο που είχε πέσει σε όλη την αγγλία, και πως πολύ γρήγορα, πήραν μέτρα ασφαλείας και οι πολίτες επανέκτησαν την εμπιστοσύνη τους ότι υπάρχει κρατικός μηχανισμός που θα τους προστατέψει. Και το χειρότερο εκστομίζεται, "στην ελλάδα ζεις". Αυτό που δε θα έπρεπε καν να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να το σκεφτόμαστε, αλλά ξανά και ξανά, έρχεται στο μυαλό. Εμείς οι ίδιοι, ένοχοι της αναλγησίας μας. Λέμε ένα "στην ελλάδα ζεις" και κάνουμε αυτά που κατηγορούμε. Γνωστοί μου δηλώνουν ψεύτικες διευθύνσεις για να έχουν προνόμια άλλων δήμων. ε, στη ελλάδα ζεις. Πριν τρεις μήνες μεγάλη διαμαρτυρία για την αμαλία και τα φακελάκια, τις προάλλες στο περίπτερο έξω από τον άγιο Σάββα, περιμένω να αγοράσω τους καρκίνους μου, τρεις μπροστά μου αγόρασαν φακελάκια. ε, στην ελλάδα ζεις. Το πρωί πάλευα με τηλεφωνικά κέντρα καταστημάτων να βρω το δίκιο μου ως καταναλωτής, τίποτα. ε, στην ελλάδα ζεις. Στο Allou fun Park, πλήρωσα το γελοίο κόστος μιας οικογενειακής εξόδου, ε, στην ελλάδα ζεις. Μπροστά μου σήμερα φορτηγό, στην εθνική, με χαλασμένη τη πίσω πόρτα, να ανοιγοκλείνει απειλητικά, ε, στην ελλάδα ζεις. Ξανά και ξανά, ανεχόμαστε και διαιωνίζουμε, και δε μπορούμε καν να βρούμε το τρόπο να αντισταθούμε.

Αχ, Ελλάδα σε αγαπώ
Πριν λαλήσει πετεινός δεκατρεις φορές με αρνείσαι

Δε γουστάρω να με ξαναστείλεις στην εξορία

Ζω στην Ελλάδα. Δε θέλω πιά να ζω έτσι στην Ελλάδα
Σε τρεις εβδομάδες εκλογές
Τι να ρίξω στη ρημαδοκάλπη, τι;

Μεθαύριο πάντως θα είμαι εκεί.
Όσο κι αν ξέρω ότι είναι μάταιο, θα πάω.
Μέχρι να βρούμε ένα καλύτερο τρόπο αντιδρασης τουλάχιστον ας κάνουμε αυτό.
Ας διαμαρτυρηθούμε, κι ας μην μας ακούει κανείς. Τουλάχιστον να διαμαρτυρηθούμε.