Όχι τα σημαντικά δε τα ξεχνώ κι ας φαίνεται αλλιώς

Πέρυσι, τέτοια μέρα, άνοιξα αυτό εδώ το μπλογκάκιον με αυτό το ποστ.

Ανύμπορη και δυνατή

Ο γυιός μου αρρώστησε. Δεν είναι τίποτα το σπουδαίο. Λίγος πυρετός.
Σε δυό τρείς μέρες θα έχω πάλι ένα περδικάκι, να με αναστατώνει, να ανακατεύει, να τρέχει από εδώ και από εκεί.
Έτσι όμως που τον είχα αγκαλιά και έσβυνε από το πυρετό, και δε μπορούσα να κάνω τίποτα για αυτόν παρά να είμαι εκεί, έννοιωσα ανύμπορη και δυνατή.

Μόλις τον πήρα αγκαλιά τον αισθάνθηκα να ανακουφίζεται, να νοιώθει ασφαλής, να γεμίζει με γλύκα. Παντοδύναμη η μάνα.

Δε μπορώ όμως να επιταχύνω την ανάρρωση του. Γενικότερα δε μπορώ να τον προστατέψω από τη ζωή, τους ανθρώπους, τον εαυτό του, εμένα την ίδια. Ανίσχυρη η μάνα.

Και το αισθάνομαι πιό έντονα αυτές τις μέρες που μιά άλλη μάνα ποτέ ξανά δε θα γιατροπορέψει το δικό της το γυιό.Και όλα τα άλλα, δουλειές, υποχρεώσεις, ψευτοεπιθυμείες, προβληματισμοί πολυτελείας, χάνουν τη σημασία και βαρύτητά τους.
Ένα το ουσιαστικό...
Και πόσο τυχερή είμαι που μπορώ και είμαι εκεί.


Αν θυμάστε εκείνες τις μέρες ψάχνανε στη Βέρροια για τον Άλεξ. Και σε αυτή τη μάνα αναφέρομαι. Και είναι το πιο σημαντικό ποστ για μένα, γιατί είναι εκεί και μου θυμίζει τι είναι σημαντικό, επικεντρώνει στο πιο σημαντικό για μένα. Και χαίρομαι που είναι το πρώτο μου. Χαίρομαι που το ψευδώνυμο που διάλεξα είναι αυτό που δηλώνει αυτό που είναι το πιο σημαντικό για μένα. Την ιδιότητα της μάνας.
Κι έτσι, ένα χρόνο μετά, τον παίρνω αγκαλιά κι αισθάνομαι έτσι ακριβως σε σχέση με αυτόν

ανύμπορη και δυνατή...

και τυχερή
γιατί είμαι εδώ
και είναι και αυτός εδώ
υγιής και χαρούμενος

σε ευχαριστώ μωρό μου