στρατιωτάκια ακούνητα αγέλαστα αμίλητα

Μουδιασμένη. Ακινητοποιημένη. Με το ένστικτο, τη κοιλιά μου που λέω εγώ, να μην έχει κάτι σαφές να μου πει. Βουητό στο μυαλό, παγωμένα αισθήματα. Στέκομαι λοιπόν και περιμένω. Περιμένω. Περιμένω. Δε ξέρω τι, δε μπορώ καν να φανταστώ. Το μόνο που μπορώ να κάνω, το μόνο που αυτή τη στιγμή η κοιλιά μου δέχεται, είναι να περιμένω. Και να παρατηρώ. Προσπαθώ να παρατηρώ. Τις σκέψεις, τις αντιδράσεις του κορμιού, την ανακατωσούρα στο στομάχι, αχ αυτή την ανακατωσούρα που μου λέει ότι όλα τα βήματα είναι λάθος. Στάσου μου λέει. Και εγώ στέκομαι. Περιμένω. Μαθαίνω να περιμένω. Να δράσω δια της απραξίας. Περιμένω. Και το στομάχι με καθυσηχάζει, σε λίγο όλα θα είναι ξεκάθαρα, και θα δεις με σιγουριά ποιό το επόμενο βήμα. Περιμένω λοπόν.