δεύτερο πρόγραμμα ακούω πάλι

«Καρδούλα μου δε σε μαλώνω ούτε κακία σου κρατώ
Ένα παράπονο έχω μόνο»
Στίχος πονεμένος σε ρυθμό χαρούμενο
Και βρέθηκα να χορεύω και να προσπερνώ τα λόγια
Σήμερα επιλογές σε εύθυμους σκοπούς και η διάθεση φτιάχνει. Και εγώ χορεύω. Αποκτώ την ενέργεια που τόσο εύκολα αφήνω να χαθεί. Την ενέργεια που αφήνω να μου ξεζουμίσουν. Αυξάνω τις αντιστάσεις, η ενέργεια δε διαφεύγει τόσο εύκολα. Το μούδιασμα, άμυνα στην αρχή, φεύγει, αφήνει πίσω μια αδιάφορη ηρεμία, μια αναμονή, μια περιέργεια.
«Και με πονάει το γιατί, γιατί όπου κλαίει η αλήθεια η μοναξιά κάνει γιορτή»
Και τι έγινε κι αν είμαι μόνη; Πρώτη φορά είναι; Συνηθισμένα τα βουνά από τα χιόνια. Και όμορφα που είναι τα χιονισμένα βουνά. Τα κοιτάς από μακριά και ψάχνεις ευκαιρία να χωθείς στο άσπρο τους. Και μένα μου μένει να επαναπροσδιορίσω το μαζί. Μπα, ούτε αυτό. Δε πρόκειται να υποκύψω. Το μαζί που εγώ θέλω είναι αλλιώς. Το μαζί το άλλο είναι χλιαρό, κι εγώ θέλω ζέστη. Κάποια στιγμή έρχεται καλοκαίρι, τα χιόνια λιώνουν. Η μαρμότα είδε τη σκιά της, μακρύς ο χειμώνας. Κι αν σου λάχει να είσαι στο Έβερεστ, δε λιώνει το χιόνι ποτέ. Δε πειράζει. Και στο Έβερεστ όμορφα είναι. Και με το φαινόμενο του θερμοκηπίου ποτέ δε ξέρεις, μπορεί και εκεί να λιώσουν τα χιόνια. Αρκεί να είναι ο ήλιος δυνατός. Αυτό μόνο χρειάζεται. «Έλα σε αφήνω στη καρδιά μου αν το θες» Αν το θες, αν μπορείς, αν ξες πως. Η μάλλον άμα θέλεις θα βρείς το πώς θα μπορέσεις. Αρκεί να θέλεις. Και η καρδιά μου πάντα εκεί. Αναμένει. Κουράστηκε να ψάχνει, περνάει στην αναμονή, αποδιώχνει τη προσδοκία. Δε σκληραίνει. Είναι ψυχρό το σκληρό περίβλημα και δε προστατεύει, πληγώνει με τη σκληράδα του. «Και δικαίωμα κανένα, δε σου ζητώ, να με αγκαλιάζεις μια φορά, ούτε με φτάνει ούτε με αφορά» Το άλλο μαζί δε με αφορά. Δε μου ταιριάζει, δεν έχω λόγο. Καλύτερα χωρίς. Σωστά; Τι κι αν είμαι μόνη; Όλη μου τη ζωή έτσι ήμουν, δεν άλλαξε τίποτα, η ψευδαίσθηση απλά χάθηκε, ο τρόπος που υπάρχω, ίδιος. Και τριανταπέντε συναπτά έτη μια χαρά τα καταφέραμε. Πλάκα είχε, και ενδιαφέρον, μια χαρά (και ουχί δύο τρομάρες). «Τι με κοιτάζεις με αυτά τα μάτια, αυτό που ζήσαμε σκοτάδι και μας πνίγει». Μπα, δε νιώθω να πνίγομαι. Αναδύομαι. Φελλός ξανά. Επιπλέω Θρυμματίζομαι και επιπλέω. Μα πως το έπαθα και ξέχασα τη δύναμη μου; Τζιζ αλκιμήδη τζιζ. Φτου κακά. Πως το έπαθα και ξέχασα το στόχο μου; Πως χάθηκα σε δρόμους που καίνε; Πως άφησα τα ανεκπλήρωτα να αμαυρώσουν τα υπαρκτά και ουσιαστικά; Με λένε αλκιμηδη και είμαι καλά.
Καλό μας σαββατοκύριακο!