δε σε κρίνω μη με κρίνεις let me be

Μου έχει κολλήσει το εξής τραγουδάκι
"Είναι η ζωή μικρές στιγμές και τι να κάνω που δε μπορώ να σταματήσω να ονειρεύομαι"
Είναι τρομάρα της, είναι
Και οι δικές μου οι στιγμές χρωματίζονται από τη ψυχική μου διάθεση
(Don't we all? Μα φυσικά!)
Άλλοτε τις ζω τις στιγμές, είμαι εκεί, βιώνω
άλλοτε η διάθεση τροποποιεί τη γεύση τους, το άρωμα τους, τα όλα τους
βάζει ότι χρώμα θέλει εκείνη
υποθέτω και τότε τις ζω τις στιγμές, τις βιώνω
αλλά να, νοιώθω ότι τους κλέβω την ουσία τους
τους δίνω μια άλλη ουσία που δε ταιριάζει
κι αυτό ζωή είναι βέβαια
αλλά άλλη ζωή, που δε ταιριάζει...

όχι, η ζωή πάντα ταιριάζει
η ουσία πάντα ταιριάζει
σωστά κάνουν οι στιγμές και χρωματίζονται από τη διάθεση
τότε μόνο έχουν τη πραγματική τους ουσία τελικά
και όχι μια ψευδαίσθηση ουσία ονείρου
και τι να κάνω; που δε μπορώ να σταματρήσω να ονειρεύομαι
δεν υπάρχει δε μπορώ, υπάρχει δε θέλω!
(με αυτό το μοτο με μεγαλώσανε τρομάρα τους)
Όντως, δε θέλω να σταματήσω να ονειρεύομαι
και τα όνειρα,
(να τα αποκαλέσω καλύτερα ελπίδες και ευσεβείς πόθους για το μέλλον;
να τα αποκαλέσω γιατί αυτό είναι)
φαντασιώσεις και σπασμένες υποσχέσεις
κι αν σταματήσω να ονειρευόμαι και να σχεδιάζω, τι απομένει;
οι μικρές στιγμές φυσικά
κι ας είναι χρωματισμένες όπως τους κατέβει
μόνο αυτές έχω εν τέλει
τιμή μου και καμάρι μου
και στο κάτω κάτω, ποιός τολμά να κρίνει τι χρώματα επέλεξε η στιγμή μου να φορέσει;
ας χρωματίσει τις δικές του και να αφήσει τις δικές μου μονάχες τους να υπάρχουν.
χρωματισμένες όπως τους (μου) κατέβει

άμα πιά, δε θα απολογηθώ κιόλας που ζω όπως μπορώ και ξέρω
εσύ ζήσε καλύτερα αφού μπορείς και ξέρεις
επιλογή σου,
επιλογή μου
γούστο μου και καπέλο μου
(και το καπέλο να ναι κόκκινο!
σωστά;)

Ουφ
τα πα
ξεθύμανα