Ντιμπούκ

Οι Παρασκευές είναι δύσκολες μέρες για μένα. Έχω τις συνεδρίες της ψυχανάλυσης και αναγκάζομαι να δω τον εαυτό μου, να αντικρύσω πράγματα καλά κρυμμένα.
Σήμερα ένας λόγος παραπάνω, γιατί η ημερομηνία έχει και αυτή σημασία.

Έχοντας πολύ πρόσφατα βγεί (;) από μιά σχέση κόλαση, προσπαθούσα με τη βοήθεια της ψυχολόγου, να κατανοήσω αυτή την εμμονή μου, για πολλοστή φορά φυσικά και χωρίς να βρώ απάντηση. Αυτή με κοιτάζει σα να είμαι εξώγήινος. Της είναι αδιανόητο πως μπορεί κάποιος να βάζει τον εαυτό του σε μια θέση που υπο-φέρει, υπο-μένει, υπό - γενικώς. Πως μπορω να συνεχίζω ακόμη και τώρα να ελπίζω, περιμένωντας μια ανατροπή - γέννημα της επιστημονικής μου φαντασίας.

Εγώ μίλησα κυρίως για την αγάπη, που είναι ανιδιοτελής, δεν αναμένει αντάλλαγμα απαραιτήτως, απλως χαίρεται αν το βρεί. Μια ρομαντική, ιδεατή αγάπη που αποδέχεται. Τόσο δυνατή που (στην επιστημονική μου φαντασία και πάλι) μπορεί να επουλώσει, να γιατρέψει, να επαναφέρει. Και στο ότι αν αγαπώ οφείλω να είμαι δυνατή και να συμπαραστέκομαι. Η συμπεριφορά του, η κόλαση που πέρασα, όλα είναι απόρροια άλυτων βαθύτερων ζητημάτων του. Πως μπόρεσα εγώ που τον αγαπώ να τον εγκαταλείψω; Του είχα πεί κάποτε "Είμαι δυνατή, απλώς δε ξέρω πόσο δυνατή". Τη προήγουμενη εβδομάδα έννοιωσα ψυχικά εξουθενωμένη, πολύ κουρασμένη και αποφάσισα ότι τελικά δεν είμαι αρκετά δυνατή. Στη συνέχεια αμφέβαλα βέβαια για την απόφαση γιατί κάπου θα έβρισκα λίγη δύναμη ακόμη. Αλλά ανεξάρτητα, η πιθανότητα της ανατροπής ήτανε μηδενική ούτως ή άλλως. (η μήπως όχι;) Αυτά είχα στο μυαλό μου σήμερα, Παρασκευή 16 του μηνός.

Γυρίζοντας σπίτι διάβασα ένα post δικό του, ελπίζω όχι σχεδιασμένο να πληγώσει, αλλά μαχαιριά παρόλα ταυτα. Η ανατροπή χαμένη για πάντα; Τη στιγμή που διάβαζα αυτό το κείμενο αισθάνθηκα τόσο μα τόσο αδύναμη. Μόνο για αγάπη μπορούσα να σκεφτώ, για την ιδεατή αγάπη, που δε πληγώνει. Εξ'ού και το προήγουμενο post.

Πριν 5 λεπτά ξύπνησε ο γυιός μου, με αγκάλιασε, με φίλησε, ξαναβρήκα όλη μου τη δύναμη. Ναι, επιμένω ανιδιοτέλεια, αποδοχή. Ίσως πρέπει να προσθέσω και την επιλογή. Για να δίνω τη δύναμη μου εκεί που δε κατακερματίζεται ολοσχερώς...Και τελικά, όσο και αν μιλάω για ανιδιοτέλεια, η ανταπόκριση είναι σημαντική, χρειάζεται.

και αντιγράφω σχόλιο της λεμονιάς σε post του padrazo

"Παίρνω ως δεδομένο ότι από τον απέναντι δεν μπορούμε να περιμένουμε/να διεκδικήσουμε τίποτα, ούτε καν την ειλικρίνεια. Διότι ότι συμβαίνει, φαίνεται, άλλο αν εμείς αρνούμαστε να το δούμε και να το παραδεχτούμε. Άρα θεωρώ ότι όλα όσα λες, αναφέρονται σε μας τους ίδιους :υπερεκτίμηση του εαυτού-μπορώ να τα καταφέρω κι έτσι, εγωκεντρισμός-ναι, ναι ΜΠΟΡΩ, αδικαιολόγητη βεβαιότητα-γιατί κατά βάθος ΔΕΝ μπορώ και το ξέρω…Ο άλλος μπορεί να είναι όσο επηρμένος (καλά το λέω?) θέλει-ΕΣΥ αποφασίζεις μέχρι ποιο σημείο μπορείς να εξακολουθήσεις να δέχεσαι μια κατάσταση.Είναι το τίμημα, που είπαμε προχθές.Αν όσα λαμβάνεις σε κάνουν ευτυχισμένο-τότε όσο διάστημα αυτό σου αρκεί, μένεις. Αν πονάς περισσότερο από όσο αντέχεις, τότε σιγά-σιγά (υποσυνείδητα) απομακρύνεσαι-ώσπου μια μέρα είσαι μακριά και κανενός είδους συζήτηση ή συναισθηματικός εκβιασμός δεν πιάνει πια-κουφαίνεσαι στα λόγια του, ο απέναντι είναι πια ένας ξένος. Η έπαρση τιμωρείται, τα γούστα πληρώνονται…μα ναι, όπως κάθε τι στη ζωή, όμως είναι θέμα ισορροπίας ενέργειας, μην το ρίχνεις στο επίπεδο του εμπορίου ή της τιμωρίας. Αν και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο!"

Δε μπορούσε να εκφράσει καλύτερα τις πρόσφατες μου εμπειρίες.
Και το κλειδί βέβαια είναι στη δικιά μου έπαρση.