ασυνδετα

Μάτια μπλέ, σκοτεινά. Σε κοιτάζουν κι από τη στιγμή εκείνη, του πρώτου βλέμματος, άλλιωτικα δε μπορείς να δεις τον εαυτό σου. Αλλιώτικα δε θες να δεις τον εαυτό σου. Αλλιώτικα δεν υπάρχει πιά. Μόνο εκείνο το βλέμμα. Κάθε καθρέπτης αυτά τα μάτια. Κάθε βλέμμα αυτή η αναζήτηση. Κάθε βλέμμα μια μικρή απογοήτευση, ένας μικρός θάνατος, ο θάνατος της προσδοκίας που θα μένει εσαεί ανεκπλήρωτη, γιατί μόνο εκείνα τα σκοτεινά, μπλε μάτια μπορούν να την εκπληρώσουν. Εκπλήρωση που δε τη θέλεις, εκπλήρωση που τη φοβάσαι, που δε την αντέχεις. Εκπλήρωση βγαλμένη μέσα από το χειρότερο εφιάλτη, εφιάλτη που τον έζησες, δεν τον είδες κοιμώμενη, εφιαλτης με σάρκα και οστά, που θα έκανες τα πάντα για να τον αποφύγεις, κι όμως θέλεις και να τον ξαναζήσεις. Να εκπληρώσεις, το όνειρο, τον εφιαλτη, να ξαναπάρεις τη μορφή που βλέπουν τα σκοτεινά μπλε μάτια. Σα να σκέφτεσαι, να δω τον εαυτό μου πάλι έτσι και τι, δεν ξέρω τι, τίποτα. Ανάθεμα.
Κάθρεπτη καθρεπτάκη μου ποιά είναι η...
Ερώτηση ατελειωτη, απαντημένη πριν καν τεθεί, κάθε φορά από τα μάτια που με καθρεπτίζουν. Κάθε φορά η απάντηση άλλη, μα καμιά απάντηση δε μου κάνει, καμιά δε ταιριάζει, σε καμιά δεν με αναγνωρίζω, μόνο σε εκείνη του μπλε σκοτεινού βλέμματος. Ανάθεμα. Κάποτε είχα καθρεπτιστεί σε ένα καστανό γλυκό μελένιο βλέμμα, και εκεί με είχα αναγνωρίσει. Τώρα, πάλι σε μελένια μάτια το βλέπω εκείνο το κορίτσι, αλλά δεν το αναγνωρίζω πιά. Επιμένω να αναζητώ το μπλε ξένο κορίτσι. Ανάθεμα.



Ξέρεις σκέφτομαι φορές, ναι, ναι, το κάνω και αυτό, το να σκέφτομαι, ότι από όσα έχω ζήσει, έχω τελικά μάθει πολύ λίγα πράγματα, και συμπέρασμα δε βγάζω. Μια η ζωή έχει όλα τα καλά, μια αισθάνομαι τυχερή, και μια δε βλέπω το νόημα σε όλο αυτό το πήγαινε έλα, και τα συναφή. Μια βλέπω το νόημα στους ανθρώπους, και την αγάπη κι άλλα τέτοια τρυφερά, και μετά όλα αυτά τα καταρίπτω. Μια, άντε να περνάμε καλά, μια, και που είπαμε κι ένα τραγούδι και γελάσαμε τι έγινε δηλαδή; Μια όλα είναι τυχαία, μια, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Παραπέω, πάντα, και όσο κι αν παρατηρώ, το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να αμπελοφιλοσοφώ. Και μια να ζω, μια να ψευτοζώ. Μια να καταλαβαίνω, μια να μην. Και τελικά τι μου μένει από όλο αυτό το συφερτό που έζησα 35 και χρόνια και είμαι καταδικασμένη να ζώ για άλλα τόσα; Και πότε είμαι καλά; Εκεί το ζουμί. Καλά είμαι όταν πιστεύω ότι οι άνθρωποι είναι καλοί και νοιάζονται ο ένας για τον άλλον. Όταν μπορώ να πω, "μα αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι". Και όταν αυτό δε το πιστεύω, άστα να πάνε.
Αυτά!