Τετάρτη, Αυγούστου 22, 2007

ούτε με νοιάζει ούτε με αφορά

Δε με αφορά γιατί δε με νοιάζει... Δε με νοιάζει γιατί δε με αφορά... Επιστροφή στις επάλξεις σου λέει, μα δεν είναι πόλεμος σκέφτομαι. Δε μιλώ. Δε με νοιάζει να πείσω εσένα ούτε εμένα. Δε με αφορά. Κολλάω το χαμόγελο στο πρόσωπο και περιγράφω πόσο ωραία πέρασα. Δε σε νοιάζει εξάλλου, κουβέντα να γίνεται. Το καλοκαίρι είναι η αγαπημένη μου εποχή, ένα χαμένο καλοκαίρι είναι για μένα χαμένη χρονιά. Το καλοκαίρι δε τελείωσε, αρνούμαι να χάσω τη φετινή χρονιά. Και αν δε προλάβω και με προλάβει η παγωνιά και το χιόνι, που ξες, είμαι τρελή εγώ, θα πάω στο άλλο ημισφαίριο. Κυνηγώντας ένα καλοκαίρι που επιμένει να μου διαφεύγει. Έλα να βγάλουμε όλες τις πιέσεις από τη ζωή μας μπας και χαλαρώσουμε λιγάκι. Κι έλα να βάλουμε άλλες, διαφορετικές, μπας και νοιώσουμε ότι κάπου πάμε. Κι όμως δεν έχω διάθεση ούτε για ξεφορτώματα ούτε για φορτώματα. Δε με νοιάζουν, δε με αφορούν. Η αδιαφορία αυτή σκοτώνει. Ότι είμαι. Ότι κι αν είναι αυτό. Με θλίβει, ή μάλλον με συνθλίβει. Όταν τίποτα δεν έχει νόημα, ουσία, λόγο. Οι μέρες κυλάνε σπρώχνοντας. Δε με αφορούν. Αναπνέω, κινούμαι, μιλάω, πράττω έτσι για να τσουλήσει. Φυσική άμυνα. Δε πονάει έτσι, ή μάλλον πονάει αλλιώς. Η ροή συνεχίζεται αλλά εγώ παραμένω ακίνητη. Ούτε αυτό αντέχεται.

Κλείνω τα μάτια και φέρνω την εικόνα σου. Με ισορροπείς. Κάνε με μια αγκαλιά να καλονυχτήσω, κι όταν ξυπνήσεις το πρωί, άλλη μια, να ξεκινήσει όμορφα η μέρα. Να της δώσεις ένα κέντρο, μια ουσία. Να μου θυμήσεις κάτι που να με νοιάζει και να με αφορά.
Όχι, σήμερα δε τα κατάφερα να θυμηθώ, μη σταματάς όμως, ίσως αυριο. Σε αγαπώ ξέρεις, το νοιώθεις; Το νοιώθεις. Πάλι καλά, τουλάχιστον αυτό δε το έχασα ακόμη. Και ξέρεις τι με πονάει πιότερο; Που δε μπορώ να αφεθώ μέσα στη χαρά σου. Θα με αγακλιάσεις πάλι, σήμερα το βράδυ κι αυριο το πρωί. Τόσο σφιχτά που να πονέσω. Και μεθαύριο. Μέχρι να επανέλθω. Το ξέρω ότι θα το κάνεις μέχρι να επανέλθω. Είσαι η αγκυρά μου και η αλυσίδα που με κρατάει είναι πολλά γερή. Μέχρι να επανέλθω λοιπόν. Όχι στις επάλξεις. Στο καλοκαίρι που σου, μας, χρωστάω.

5 σχόλια:

ο δείμος του πολίτη είπε...

Οι αγκαλιές είναι αυτές που ομορφαίνουν τη μέρα μας. Όλα τα άλλα χάνονται στην αδιαφορία, όταν μια αγκαλιά μας κλείσει στις δαγκάνες της στοργής και της αγάπης.

fish eye είπε...

αχ αυτο το καλοκαιρι..!!αχ!!

An-Lu είπε...

Ελπίζω συμ, μέχρι την ώρα που σου γράφω αυτό, να έχεις συνέλθει και να νιώθεις ;-)
Φιλιά πολλά!

o είπε...

θα επανέλθεις.

για να το βρείς το καλοκαίρι σου!

με όλη μου την καρδιά στο εύχομαι.

αλκιμήδη είπε...

ευχαριστώ σας για τα σχόλια

αυτό το καλοκαίρι είναι μαύρο για πολλούς τελικά
και με μια ελλάδα φλεγόμενη
δεν επαναφέρεται με τίποτα