Τα μάτια βουρκώνουν, το πείσμα θεριεύει.

Μου λεγε τις προάλλες φίλος, ότι είμαι πολύ δυνατή. Και γενναία, πρόσθεσε. Κάτι πήγα να ψελίσω, ότι, όχι, όχι εγώ φοβάμαι, εγώ είμαι αδύναμη, αλλά το βούλωσα. Ποιόν να κοροιδέψω; Τον εαυτό μου; Αφού δε μπορώ. Αυτός τα ξέρει όλα. Μου κάνει τη χάρη να με αφήνει να νομίζω αλλιώς, αλλά που να κρυφτώ. Άσκοπο. Τον φίλο μου; Κι αυτός με ξέρει. Είκοσι συναπτά έτη με έμαθε πιά. Όχι τόσο καλά. Νόμιζε ότι μου έκανε κοπλιμέντο. Μόνο ονομάτιζε την κατάρα μου. Του απάντησα "Δε γουστάρω να μαι δυνατή. Κουράστηκα. " Και κείνη τη στιγμή σκέφτηκα, ότι τελικά δεν έχει και σημασία που το λέω αυτό, που αναζητώ να βρω ένα βράχο να ξαποστάσω, δεν έχει σημασία, γιατί και βράχο να βρω, εμένα η φύση μου είναι να χρησιμοποιώ τη δύναμη μου. Σκέφτηκα, έχω το χάρισμα/κατάρα ακόμη κι όταν βρίσκονται βράχοι στο δρόμο μου, με έναν τελείως φυσικό τρόπο να χάνουν όλο το σκληρό τους σταθερό περίβλημα και να γίνονται μαλακότεροι κι από μαξιλάρια. Και τελικά ίσως κάπου να μου αρέσει να είμαι δυνατή. Αλλιώς δε θα επέλεγα ξανά και ξανά και ξανά να στηρίζομαι σε μένα και μόνο. Κάνω δειλές κρούσεις επικλήσεις στήριξης, ίσως και να πιέζω τον εαυτό μου να την απαιτήσει; και το κάνω τόσο άγαρμπα, μα τόσο άγαρμπα, ειδικά το τελευταίο καιρό, το ζητάω, το ζητάω πολύ, αλλά τελικά δε νομίζω και να το θέλω. Γιατι η δύναμη είναι ελευθερία. Μεγάλη ελευθερία. Γιατί επιμένω να φυλακίζω τον εαυτό μου σε ανύπαρκτες αδυναμίες; Και τελικά τι μου μένει; Να αναγνωρίσω τη δυναμη μου, και να την καλωςορίσω. Και όσο για τη κούραση; Κάτι μου λέει ότι τη στιγμή που θα σταματήσω να αντιστέκομαι στη κατάρα μου, θα ξεκουραστώ αυτόματα.
Αυτά τα μάτια γιατί συνεχίζουν να θολώνουν;