Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία

Και όταν πια πεθάνει και αυτή, τι μένει; Θα πρεπε να μπορούσα να σου πω αλλά πραγματικά δε ξέρω. Κενό; Θλίψη; Εγώ νεκρή; Αυτά σίγουρα. Πείσμα; Ίσως. Όχι και το πείσμα κομμάτι της ελπίδας είναι. Σκέφτομαι πριν έναμιση χρόνο, υπέφερα, διπλωνόμουν από το πόνο, αλλά δεν έκλαιγα. Βουβό σπαραγμό το έλεγα. Δεν ήξερα για τι σπάραζα. Ούτε ξέρω. Κάποια στιγμή, άρχισα και πάλι να κλαίω, άρχισαν και πάλι να μου μιλάνε τα τραγούδια. Σημάδι πρόοδου ήταν, και χάρηκα. Κάπου πήγαινα αισθανόμουν. Και είχα πείσμα, πείσμα να βρώ τι ήταν αυτό που μου φταιγε, πείσμα να το γιάνω, να το διώξω, να ξαναβρώ τη χαρά μου, και είχα πίστη, η ζωή είναι απλή και ωραία έλεγα, και το πίστευα. Τώρα, θλίψη, απέραντη θλίψη. Και οι κρουνοί που με τόση ανακούφιση τους είχα ανοίξει, τώρα δε λένε να κλείσουν. Η παραμικρή σκέψη, άκουσμα, τραγούδι, εικόνα, ανοίγει τους καταράκτες. Προσπαθώ να με παρηγορήσω. Σώπα καλό μου, σώπα. Αδυνατώ. Η εικόνα του Ιάσωνα μαχαιριά, η μάνα που δε μπορώ να είμαι, που δε θέλω πια να είμαι, που δε με νοιάζει πιά να είμαι. Cannot be bothered. Η αγκαλιά του καλού μου μαχαιριά, η αγάπη που πληγώνουμε, η κοινή ζωή που δεν, ο συνεχής αλληλοσπαραγμός. Δε με νοιάζει, δε με κόφτει. Όχι με κόφτει, με κόφτει και με παρακόφτει, σκέφτομαι και σπαράζω. Παραίτηση, αυτό νιώθω στο πετσί μου και σπαράζω. Δε θέλω να παραιτηθώ, και όμως να μαι, μέσα στη δίνη της, αυτό που ποτέ δε πίστευα. Να νεκρώσω μέσα μου σκέφτομαι, να μην αισθάνομαι. Άλλη μαχαιριά. Δε το θέλω. Δεν είναι αυτό πυ φαντάστηκα. Και τι φαντάστηκα δηλαδή. Ούτε αυτό το ξέρω. Ψάξε, ψάξε, αναζήτησε να βρεις κάποιον που να σε αγαπά, που να το νιώθεις στο πετσί σου, κενό, άλλη μαχαιριά. Έχω άνθρωπο τραγουδά η Νέγκα, και εμείς που δεν; Αν υποθέσουμε ότι τα στάδια του πένθους ειναι, άρνηση, θυμός, θλίψη, αποδοχή, θα μπορούσα με βεβαιώτητα να πω ότι πλέον διανύω το στάδιο της θλίψης. Μήνες τώρα. Και τότε ποιά ήταν η φάση της άρνησης, το πείσμα; η πίστη ότι μπορώ να βρω την άκρη; Ή μήπως ο βουβός σπαραγμός, αρνιούμουν να δω και για αυτό δε θρηνούσα; Και το πείσμα στην ουσία δεν ήταν ένα συγκαλυμένος θυμός; Θυμός ως προς τι; Πιθανότατα πήδηξα το θυμό. Δε θυμώνω εγώ, όχι σοβαρά. Έστω, δεν έχει σημασία. Ας μείνω στο τώρα, και στη θλίψη. Σίγουρο αυτό. Αλλά τι πενθώ; Ελα μου ντε; Να ξερα, να πάρω το πτώμα, να το γεμίσω μύρα, να το θάψω, με όλες τις τιμές, να το αποχαιρετήσω, να τελειώνω, να πάω παρακάτω. Ίσως να έχω κολλήσει στην άρνηση αφού δε ξέρω καν τι πενθώ. Τη ζωή; Τη Ζωή που καταστρέφω; Τη ζωή που αδυνατώ να βιώσω; Τη ψευδαίσθηση που χάθηκε ανεπιστρεπτή. Προς στιγμή, χτίζω μια ψευδαίσθηση, και μόλις τη χτίσω, να μαι από έξω να την κοιτώ. Πόσο γελοία μπορώ να είμαι προκειμένου να μου δώσω λίγη ανακούφιση, λίγη χαρά (;), λίγη ελπίδα; Κοιτώ το ψέμα, με χλευάζω και οι μαχαιριές απανωτές, χράτς, χράτς, κομμάτια. Να τα κάτω, μάζεψε τα, φτιάξε πάλι κάτι. Γιατι; Ποιό το νόημα; Ποιός ο στόχος. Τι να διαβάσω, που να ψάξω να βρω μια ψευδαίσθηση, μια υποψία ψευδαίσθησης; Το νόημα είναι στην αγάπη. Τι μας λες τώρα! Για ποιά αγάπη να μιλήσω; Ποιά; Αυτή που με βοηθά να σπρώχνω τις μέρες; Τουλάχιστον, προσπάθησε να περάσεις καλά. ΟΚ, επιφάνεια, όχι, όχι επιφάνεια, η επιφάνεια είναι άλλη μαχαιριά. Αλλά δε ξέρω πιά να αναγνωρίσω το βάθος. Εξάσκηση στη θέληση μου, κάνε αυτό που πρέπει ανεξαρτήτως διαθέσεως. ΟΚ. Αυτό τουλάχιστον μπορώ να το κάνω. Act as if. ΟΚ, και αυτό μπορώ να το κάνω. Πράττω σα να ισχύει. Τι ακριβώς; Σαν τι; Δεν αντέχεται η θλίψη. Δε μπορώ και να της ξεφύγω. Είπα, ΟΚ, να χαιδέψω τον εαυτό μου όσο δε πάει, μπας και συνέλθω. ΟΚ, το κάνω. Γιατί κάθε μου χάδι είναι μπουνιά. Γιατί το χέρι μου είναι σκέτο αγάθι; Κάνω όλα αυτά που μου αρέσουν, δε πιέζομαι, ταξίδια σε μέρη λατρεμένα που άλλωτε με γέμιζαν χαρά. Να τολμήσω να πω ευτυχία (τουλάχιστον ήταν η ψευδαίσθηση της ευτυχίας). Και το γεγονός ότι τώρα αδυνατώ να χαρώ άλλη μαχαιριά, η πιο βαθιά. Πήγαινε πάλι στο δωμάτιο του μικρού, κοιμάται σαν άγγελος, γιατί δε μπορώ να τη γευτώ αυτήν την εικόνα; Μαχαιριά.
Τεσπά, το ΠΣΚ σε μέρος πολυαγαπημένο, σεμινάριο για γονείς, από άνθρωπο γλυκύτατο που με συντροφεύει σα γονέα πέντε χρόνια τώρα. Η οικογενειακή μας παράδοση τα φθινοπωρινά αυτά σεμινάρια. Είπε κάτι που ίσως να είναι και σημαντικό, κλείνωντας το σεμινάριο. "Έρχομαστε εδώ, και ακούτε όλα υτά που πρέπει να κάνει ένας γονιός, το ιδανικό που όλοι μας παλεύπυμε για αυτό, και γνωρίζετε άλλους γονείς, που σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό το επιδιώκουν και το καταφέρνουν. Και είναι πολύ εύκολο να δείτε όλα τα λάθη που κάνετε και να αισθανθείτε ότι σα γονείς έχετε αποτύχει. Όμως βλέπω τα παιδιά σας, και είνι ζωντανά, υγειεί και χαρούμενα. Και αυτό είναι μεγάλο επίτευγμα, και να θυμόσαστε να το εκτειμείτε τον εαυτό σας." Ωραία, ο γιός μου είναι ζωντανός, σπουδαία τα έχω καταφέρει! Άλλη μαχαιριά. Και μετά, σε συζήτηση, κάποιοι γονείς ανέφεραν, πως λένε ότι τα παιδιά τους είναι μικρότερα σε ηλικία για να μη πληρώσουν εισητήριο. Η υποκρισία όλων αυτών που είναι πεπεισμένοι ότι αναθρέφουν τα παιδιά τους με αρχές. Εκεί κάπου σκέφτομαι ότι δεν είμαι και τόσο άχρηστη μάνα. Τουλάχιστον επιμένω και καταφέρνω να ζω συμφωνα με τις αρχές μου. Και άλλο τεσπά.

Άραγε η ελπίδα όταν πεθαίνει πάει στον παράδεισο ή στην κόλαση;