Η δική μας επανάσταση

ή η ελπίδα είναι σαν τις γάτες, εφτάψυχη!

Μια ακολουθία γεγονότων, ίσως τυχαία, ίσως ο τρόπος του σύμπαντος να με διδάξει αυτό που έχω ανάγκη. Δεν έχει σημασία. Δεν έχει σημασία αν το μάθημα είναι το σωστό, αν εγώ το έπιασα, αν τελικά είναι όλα ψευδαισθήσεις του μυαλού, μηχανισμοί επιβίωσης για να μπορέσουμε να αντέξουμε σε αυτό τον κόσμο.

Πριν ένα μήνα εντελώς τυχαία, δε ξέρω γιατί, μου ήρθε να πάω στο site toy Dan Millman. Είχα καιρό να το επισκεφτώ, είχα καιρό να σκεφτώ τα βιβλία του, του είχα γράψει όταν γεννήθηκε ο Ιάσωνας αν έχει σκοπό να γράψει κάτι για γονείς, αφού και ο ίδιος είναι γονιός. Μου είχε κάνει τη τιμή να μου απαντήσει, ότι όχι άμεσα αλλά ίσως κάποια στιγμή. Προβλήματα με τον Ιάσωνα με έκαναν να θυμηθώ αυτήν τη συναλλαγή και να επισκεφτώ το site. Και πέφτω πάνω στην ενημέρωση, έκτακτο σεμινάριο, στην Αθήνα, σε τρεις μέρες. Για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Και φυσικά πήγα.
Μέσα στα πολλά που είπε, και την έμπνευση που έχει το χάρισμα να δίνει, και τη γλυκύτητα που αναδίδει, μίλησε για την αξία της προσφοράς, και τη σημασία που έχει να επιτρέπουμε στους άλλους να μας προσφέρουν. Πόσο σημαντικό είναι να δίνουμε και πόσο καλά νιώθουμε. Και πόσο σημαντικό είναι να κάνουμε αυτό το δώρο και στους άλλους, να τους δίνουμε τη χαρά να κάνουνε κάτι για μας. Τα λόγια του πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Είχα άλλα να εστιάσω και να σκεφτώ. Μερικές μέρες μετά, δύο κυρίες, κάτω από το σπίτι μου, μου ζητάνε πληροφορίες για να πάνε κάπου, σχετικά μακριά και ταξί στη περιοχή μου λιγοστά. Τους λέω, μισό λεπτάκι να φέρω το αυτοκίνητο, θα σας πάω εγώ. Μέχρι να κατέβω είχανε φύγει. Και αυτό το γεγονός πέρασε και δεν ακούμπησε. Δυό εβδομάδες αργότερα, θα πηγαίναμε σε σεμινάριο στην Αίγινα. Η καλή μου φίλη προσφέρθηκε να περάσει να με πάρει γιατί ήμουνα πιεσμένη χρονικά. Μη θέλοντας να της γίνω βάρος, που να κάνει τώρα κύκλους στην Αθήνα, αρνήθηκα και είπα ότι θα πάω μέχρι το σπίτι της για να φύγουμε από εκεί. Φυσικά άργησα, αγχώθηκα, παραλίγο να χάσουμε το καράβι. Αυτή ήρεμη και χαλαρή να λέει δεν έγινε και τίποτα θα πάρουμε το επόμενο, εγώ μέσα στις τύψεις. Και αυτό το γεγονός δεν το έπιασα.
Και μετά στο σεμινάριο, για γονείς αυτήν τη φορά, αφού μιλήσαμε για τη συνεργασία και τις αρχές και άλλα τέτοια, μας μίλησε και για το πρότυπο της προσφοράς που πρέπει να δίνουμε στα παιδιά μας. Γιατί το να προσφέρεις σε κάνει να αισθάνεσαι πιο γεμάτος, ότι κάτι δίνεις σε αυτό τον κόσμο και τα λοιπά, και τα λοιπά. Και όρισε τη προσφορά, όχι κάνω αυτό που μου ζητάς (και αυτό είναι σημαντικό να γίνεται) αλλά αναγνωρίζω μια ανάγκη και την ικανοποιώ. Και αυτό πέρασε και δεν ακούμπησε. Είπαμε, αλλού το μυαλό εστιασμένο, άλλα πράγματα να ασχοληθει. Και είμαι στις μαύρες μου, γιατί ένα ταξίδι στην Αγγλία δεν ήταν όπως το φαντάστηκα, γιατί οι καβγάδες συνεχίζονται, γιατί τα προβλήματα με τον Ιάσωνα συνεχίζονται, κι εγώ τόσο μα τόσο άχρηστη, που να σκεφτώ άλλα. Σε συζήτηση με συνάδελφο, οικτίρουμε πάλι τη κατάσταση στην Ελλάδα, τη λαμογιά, τον ωχαδερφισμό, κτλ. κτλ. Αναφέρω, στο ταξίδι μου στην Αγγλία, που κάπου δεν είχα την εξυπερέτηση που έπρεπε, πως παραπονέθηκα. Πως εγώ στην Αγγλία ήμουν ένας άλλος άνθρωπος από ότι εδώ, πως δεν αφήνω το στραβό να περάσει, και εν τέλει βοηθώ τη χώρα να είναι καλύτερη. Κι αυτή η κουβέντα πέρασε και δεν ακούμπησε. Έχω μαύρο σύννεφο βαρύ και με πλακώνει και όλα τα άλλα τα προσπερνώ. Και ανεβάζω το τελευταίο ποστ, μαύρο φυσικά. Και η λεμονιά πάλι (αχ βρε λεμονιά πόσες φορές θα με ξυπνήσεις, ε;) σε σχόλιο της μου αναφέρει το μπανεράκι για τους δρόμους ζωής. Θυμήθηκα ότι πλησιάζουν Χριστούγεννα, θυμήθηκα στην Αγγλία που η δουλειά μας συνεργαζότανε με μια φιλανθρωπική οργάνωση για παιδιά όχι τόσο τυχερά, και τα Χριστούγεννα οι υπάλληλοι αγοράζαμε ο καθένας από ένα δώρο για ένα από τα παιδιά, έτσι ώστε να έχουν κάτι να ανοίξουν τα Χριστούγεννα. Θυμήθηκα πόσο μου άρεσε αυτό και λυπήθηκα που δε μπορώ να το κάνω πια. Εκεί κλίκαρα. Συνειδητοποίησα ότι δίνοντας μας την ευκαιρία να κάνουμε κάτι καλό μας κάνανε ένα πολύ μεγάλο δώρο. Συνειδητοποίησα ότι μη θέλοντας να γίνω βάρος στη φιλενάδα μου της στερούσα μια χαρά. Συνειδητοποίησα όμως και το πιο σημαντικό, το λέμε συνέχεια αλλά τελικά πόσο συχνά το εφαρμόζουμε; Από εμάς ξεκινάνε όλα. Αν όχι εμείς ποιός; Δεν αρκεί να παραπονιόμαστε και να απογοητευόμαστε. Μπορούμε να κάνουμε διαφορά. Και τι έγινε που δε διοργανώνει κάποιος στη δουλειά αυτό το απλό με τα Χριστουγεννιάτικα δώρα. Θα το κάνω εγώ. Και τι έγινε που από παντού βαλόμαστε να καταπατάμε τις αρχές μας. Μόνο εμείς μπορούμε να τις υποστηρίξουμε και να αντισταθούμε. Ας αρνηθούμε να επωφεληθούμε κάπου που μας προσφέρεται η παγαποντιά. Ας μη πάρουμε τη σειρά του άλλου. Ας μη δηλώσουμε ψεύτικη διεύθυνση για να έχουμε τα προνόμια του δίπλα δήμου. Ας μην πληρώσουμε κάποιο δημόσιο υπάλληλο για να διευθετύσει το ζήτημα μας πιο γρήγορα. Ας, πολλ΄ας που μπορούμε να κάνουμε. ΟΚ θα χάσουμε λίγο χρήμα, χρόνο, οτιδήποτε. Αλλά αξίζει για την αποφυγή της ταλαιπωρίας της στιγμής να καταστρέφουμε το κόσμο μας; το μέλλον μας; Ναι είναι δύσκολο να κάνεις την υπέρβαση και συνειδητά να είσα ο βλάκας της υπόθεσης σε έναν κόσμο που όλοι κοιτάνε πως να στην φέρουν αλλά τελικά πειράζει να είμαστε βλάκες; Όταν η συνείδηση κοιμάται ήσυχη τι άλλο μπορεί να υπερτερήσει. Και πραγματικά το πιστεύω, όταν βγάλουμε τη μαγκιά από τη ζωή μας, και συγχρόνως κοιτάξουμε γύρω μας, και δούμε ανθρώπους, και αναγνωρίσουμε ανάγκες που ίσως εύκολα μπορούμε να ικανοποιήσουμε, και το κάνουμε αυτό, τότε πραγματικά θα έχουμε επαναστατήσει. Οπότε μιας και έρχονται Χριστούγεννα, και η αλλαγή του χρόνου, ευκαιρία είναι, και να θυμηθούμε την ανθρωπιά μας και να εξασκηθούμε στις αποφάσεις της νέας χρονιάς. Και ίσως μεθαύριο να ξυπνήσουμε σε ένα πιο ανθρώπινο κόσμο.