ερωτήσεις

Η ζωή μου είναι ένα τραμπολίνο. Πιάνω πάτο, κάνω γκελ, και ξανά, και ξανά, προς τη δόξα τραβά. Κάθε φορά ο πάτος είναι και πιο χαμηλά, κάθε φορά πιστεύω ότι δεν έχει πιο κάτω, μόνο για να διαψευθώ την επόμενη, οποία ειρωνία. Κάθε φορά ο πάτος είναι τόσο οδυνηρός που αναγκαστικά πρέπει να κάνω γκελ. Δεν αντέχεται ο πάτος, φυσική ανθρώπινη αντίδραση, άμυνα, στρατηγική επιβίωσης, να ανέλθεις, σε πιό γαλανούς ουρανούς, σε πιο κάλμα νερά. Και ένα περιέργο πράγμα, ο πόνος, κάθε φορά είναι πιο μεγάλος, οι αιτίες του άλλες φορές ίδιες, άλλες πιο σοβαρές, άλλες πιο ασήμαντες. Ένα πράγμα, σα να εξασκούμαι στο πόνο, να συνηθίζω, και κάθε φορά να θέλω και πιο πολύ για να μου δώσει το έναυσμα της ανάβασης. Μα τι λέω; είναι κάτι τέτοιο δυνατόν; Τόσο βλακωδώς αντιδρώ; Δε λέω ότι έτσι συμβαίνει, και να μου το προσάψεις κατηγορηματικά θα το αρνηθώ, αλλά έχει ενδιαφέρον και μόνο η ερωτηση, ρητορική βεβαίως βεβαίως γιατί φυσικά ξέρεις, ξέρω ότι δεν είναι δυνατόν να είναι αληθινή.
Και σκεφτόμενη ερωτήσεις, σκέφτομαι μια διαπίστωση που έκανα, το Σάββατο, σε ένα σεμινάριο που είχα πάει, του Dan Millman, συγγραφέα του "Ο δρόμος του ειρηνικού πολεμιστή". Δεν το έχω διαβάσει, τον Dan Millman, εγώ τον γνώρισα από το "Twelve gateways to everyday enlightment". Η εμπειρία του σεμιναρίου ήταν εκπληκτική ούτως ή άλλως, με έβαλε σε σκέψεις (ή μάλλον με έβγαλε από σκέψεις) και ήρθε σε μια στιγμή πολύ ταιριαστή, γιατί πριν μια εβδομάδα είχα πιάσει τον πιο πάτο από τους πάτους, και τις τελευταίες μέρες είμαι στη πορεία ανάβασης. Οπότε εκεί όλα καλά.
Αλλά θυμήθηκα κάτι από το βιβλίο του, δεν το είπε στο σεμινάριο αλλά μου ήρθε η φλασιά, για μια στιγμή πλήρους φώτισης που είχε σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής του, όπου λέει "words fail me but it waσ as if the world was a cosmic joke and I had just caught the punch line". Και θυμήθηκα και τρεις τέτοιες δικές μου στιγμές, ίσως όχι φώτιση, δε μπορώ να το περιγράψω έτσι, αλλά πλήρους κατανόησης. Η μία, ήταν στιγμή μεγάλης χαράς, τη στιγμή που ο γιος μου, βρωμίλικος και ματωμένος, εναποτέθηκε στην αγκαλιά μου αμέσως μετά τη γέννηση του. Η άλλη ήταν, σε ένα εκκλησάκι στη Ραφήνα, όπου ο πόνος από την συνειδητοποίηση ότι ένα όνειρο είχε χαθεί ανεπιστρεπτί ήταν τέτοιος που διπλώθηκα στα δύο και κατέρευσα σα να λιώνω, και η τρίτη μια καθόλα συνιθισμένη μέρα (ναι, ναι Dan, there are no ordinary moments) στη πισίνα, που βυθίστηκα και έμεινα ακίνητη κάτω από το νερό για πρώτη φορά και ανακάλυψα τη γαλανή γαλήνη μου. Η αίσθηση που είχα εκείνες τις στιγμές με ακολουθεί αν και δεν έχω τη δυνατότητα να την ανακαλέσω, ή να την ξαναδημιουργήσω. Έχω μόνο μια γεύση. Και μέχρι το Σάββατο δε μπορούσα καν να τη περιγράψω. Το Σαββατο όμως ο Millman είπε "δεν έχω εγώ τις απαντήσεις. Οι απαντήσεις είναι μέσα σας". Και σκέφτηκα, ναι, και κάθε τόσο βρίσκουμε ένα σύστημα απαντήσεων, το πιστεύουμε και έτσι μπορούμε και προχωράμε στη ζωή, μπορούμε και αντέχουμε τη ζωή, εννίοτε και να την διασκεδάζουμε. Ώσπου μια ωραία πρωία ανακαλύπτουμε ότι οι απαντήσεις αυτές δεν ισχύουν, ήταν απλά μια βολική ψευδαίσθηση που επιλέξαμε να πιστεύουμε, ή που πείσαμε τον εαυτό μας να πιστεύουμε. Και μετά χτίζουμε μια άλλη ψευδαίσθηση, και ούτω καθε εξής. Το θέμα είναι να μη θέτεις καν ερωτήσεις. Και συνειδητοποίησα, εκείνες τις τρεις στιγμές στη ζωή μου, για αυτό το απειροελαχιστα μικρό χρονικό διάστημα, αυτό ακριβώς συνέβαινε, δεν είχα ερωτήσεις. Δεν ήξερα, δεν κατανοούσα, δεν είχα βρεί την απάντηση όλων. Απλά δεν ρώταγα.

Τώρα που θα μου χρησιμεύσει αυτή η συνειδητοποίηση είναι άλλο θέμα, προς στιγμή επιλέγω να μη ρωτήσω καν αυτό.

Καλό μας μήνα