Ανάμεσα

" Με κούνησες, με τάραξες, μου άλλαξες τα φώτα
Με πήρες από το κόσμο μου, με χάιδεψες, με επλάσες
Μου τραγούδησες το όνειρο των χρωμάτων
Με ταξίδεψες από τη ζωή στο θάνατο
Με πέταξες γυμνή στη πρόσκληση των αισθήσεων
Και με άφησες... εδώ. Ακροβάτη στη φαντασία,
να κατοικώ στο "ανάμεσα"
Ανάμεσα στις γωνίες του μυαλού σε αναζήτησα
να σε μάθω προσπάθησα, δεν τα κατάφερα
πίσμωσα, δε σε παράτησα
σε έπλασα, όπως εγώ και μόνο ήθελα
Ταξίδεψα...
Ανάμεσα στο πραγματικό και στο φανταστικό
Ανάμεσα στην αγάπη και στο μίσος
Ανάμεσα στη χαρά και στο δάκρυ
Ανάμεσα...
Μα εσύ πάντα μου έφευγες
Γιαυτό και σε αγάπησα
Εσένα
Στιγμή
Και σε ύμνησα,

της Ν. Ζαγοριανάκου"






*** Τον Οκτώβριο του 2006 είχα πάει σε μια έκθεση φωτογραφίας. Μόλις είχα ανακαλύψει τη γαλανή γαλήνη μου, και ήμουνα σε φάση παρατήρησης (ακόμη εκεί είμαι δηλαδή, με σκαμπανεβάσματα αντίστασης αλλά εκεί). Η έκθεση της Τατιανας Κάσσαρη, συμπεριλάμβανε και αρκετές φωτογραφίες ενός κοριτσιού βυθισμένου στο νερό, έτσι ακριβώς όπως κάνω κι εγώ, και χάνομαι, και βρίσκω την απόλυτη ησυχία, ή μάλλον τους αχνούς θορύβους της πραγματικότητας και την αποστασιοποίηση από αυτήν, και έτσι την απόλυτη ησυχία του νου. Τιτλοφορούνταν ανάμεσα, και στο βιβλιαράκι που τη συνόδευε είχε μέσα αυτό το ποίημα.