Ισχύει αυτό; Περι παιδείας ερώτηση.

Έμαθα το εξής κουφό σήμερα και το σοκ ήταν τόσο μεγάλο που έμεινα αμίλητη περί τα 10 λεπτά. Με ένα στόμα να, ναι, ναι, εγώ που πάντα έχω το μακρύ μου και το κόντο μου να πω, και ναι εν μέσω μαθήματος που παρέδιδα, και ναι η μαθήτρια μου κουφάθηκε που δεν το ήξερα. Μα που ζω εγώ; Και πως αυτό δε θεωρείται σκάνδαλο;

Λέει λοιπόν, αν μαθητής της τρίτης γυμνασίου μείνει μεταξεταστέος και δε καταφέρει να περάσει ούτε το Σεπτέμβριο, δεν επαναλαμβάνει τη τάξη, όοοοοχι, δίνει ξανά το Φλεβάρη τα μαθήματα που έμεινε. Και ξανά και ξανά μέχρι να περάσει. Χάνει τη χρονιά, δεν την επαναλαμβάνει.

Αν περάσει το Φλεβάρη τι κάνει; Κάθεται.
Και υπάρχουν κάποια τμήματα στα σχολεία που προετοιμάζουν αυτούς που δίνουν εξετάσεις;
Όοοοχι, πάνε φροντιστήριο ή κάνουν ιδιαίτερα.
Α, μάλιστα, για να έχουν τα φροντιστήρια δουλειά και τα πρωινά, αμ πως.
Και καλά αν δεν έχει χρήματα η οικόγένεια; Διαβάζουν μόνα τους.
Μα φυσικά, ένα παιδί που έχει μείνει στην ίδια τάξη έχει αποδείξει ότι έχει την ωριμότητα να σηκωθεί το πρωί, να κάτσει να διαβάσει, και φυσικά δε θα μπει στο πειρασμό να αλητέψει.

Και όσο είναι το παιδί στο σπίτι ποιός το προσέχει; Ένας από τους γονιούς φυσικά, γιατί δε δουλεύει, κι αν δουλεύει, είναι χρέος του να τα παρατήσει όλα και να είναι εκεί για να βοηθήσει το παιδί του να ξεπεράσει αυτή τη δύσκολη χρονιά. (Και αυτό δε το λέω με ειρωνία, το πιστεύω, αλλά μερικές φορές δεν είναι πρακτικό να γίνει, ή ο γονιός δεν έχει το τρόπο, ή, ή, ή, και ίσως το εκπαιδευτικό σύστημα θα έπρεπε να είναι μια ασφαλιστική δικλείδα για πολλά πράγματα, δεν αποποιούμαι την ευθύνη του γονιού αλλά και οι δομές της κοινωνίας πρέπει να τον βοηθούν στο έργο του)
Κι αν υποθέσουμε ότι ο γονιός δεν είναι εκεί, κοντά στο παιδί, έχουμε έναν έφηβο, ανεξέλεγκτο, για δέκα ώρες κάθε μέρα. Υπέροχα.

Μα ειμαστε σοβαροί;
Παίρνουμε, τα πιο ευαλωτα μέλη της κοινωνίας μας, έφηβους που έχουν αποδείξει μια δυσπροσαρμοστικότητα στις απαιτήσεις του κοινωνικού συνόλου, και αντί να στραφούμε επάνω τους, και να τα βοηθήσουμε πχ με μαθήματα σχεδιασμένα για αυτά και κάλυψη κενών, ψυχολογική στήριξη, διερεύνηση των συνθηκών που τα έφεραν εκεί, δε κάνουμε ούτε το πιο απλό, να τα ξαναφέρουμε στο σχολείο, ναι θα βαριούνται και θα είναι με μικρότερα παιδιά, και ίσως να γίνουν και ο περίγελος, αλλά θα είναι μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα, όχι εκτός. Τα παίρνουμε λοιπόν και τα πετάμε εκτός εκπαιδευτικού συστήματος, αφού είσαι ανάξιος, τώρα είσαι μόνος σου, κι αν θες και μπορείς, και ωριμάσεις πολύ πολύ γρήγορα, θα καταφέρεις να ξαναμπείς. Ειδάλλως, χεστήκαμε. Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί κάποια παιδιά είναι καμένα χαρτιά από χέρι.

Μα είμαστε σοβαροί;


Και μια ακόμη μεγαλύτερη απορία. Αν όντως αυτό ισχύει, πως γμτ μου, δεν ακούστηκε τίποτα για όλο αυτό πέρυσι με τις κοινητοποιήσεις για την παιδεία;
Αισχος από όπου κι αν το κοιτάξεις


** Όσο πιο πολύ έρχομαι αντιμετωπη με την ελληνική πραγματικότητα τόσο φρικάρω
Και δε μπορώ και να κρυφτώ στο κουκούλι μου πιά. Αν έχω κουράγιο κάποια μέρα θα σας διηγηθώ τις περιπέτειες μου με το πολυαγαημένο μας σύστημα υγείας.