Ανύμπορη και δυνατή

Ο γυιός μου αρρώστησε. Δεν είναι τίποτα το σπουδαίο. Λίγος πυρετός.
Σε δυό τρείς μέρες θα έχω πάλι ένα περδικάκι, να με αναστατώνει, να ανακατεύει, να τρέχει από εδώ και από εκεί.
Έτσι όμως που τον είχα αγκαλιά και έσβυνε από το πυρετό, και δε μπορούσα να κάνω τίποτα για αυτόν παρά να είμαι εκεί, έννοιωσα ανύμπορη και δυνατή.

Μόλις τον πήρα αγκαλιά τον αισθάνθηκα να ανακουφίζεται, να νοιώθει ασφαλής, να γεμίζει με γλύκα. Παντοδύναμη η μάνα.

Δε μπορώ όμως να επιταχύνω την ανάρρωση του. Γενικότερα δε μπορώ να τον προστατέψω από τη ζωή, τους ανθρώπους, τον εαυτό του, εμένα την ίδια. Ανίσχυρη η μάνα.

Και το αισθάνομαι πιό έντονα αυτές τις μέρες που μιά άλλη μάνα ποτέ ξανά δε θα γιατροπορέψει το δικό της το γυιό.Και όλα τα άλλα, δουλειές, υποχρεώσεις, ψευτοεπιθυμείες, προβληματισμοί πολυτελείας, χάνουν τη σημασία και βαρύτητά τους.
Ένα το ουσιαστικό...
Και πόσο τυχερή είμαι που μπορώ και είμαι εκεί.