...

Η σκέφη μου είναι σε δύο γονείς που χάνουν το παιδί τους. Δεν τους ξέρω προσωπικά, μόνο την ιστορία τους. Δε μπορώ να καταλάβω τι περνάνε, δε μπορώ να συναισθανθώ πως είναι να βλέπεις το παιδί σου να αργοπεθαίνει. Και να πρέπει να είσαι δυνατός, και να κρατάς την ελπίδα δυνατή, για να μη παραιτηθεί κι εκείνο, να στέκεσαι ανύμπορος να κάνεις το οτιδήποτε παρά να του δώσεις όση ζωή προλάβεις. Ξέρω ότι αν μου συνέβαινε θα έβρισκα τα αποθέματα και θα ήμουνα εκεί για τον Ιάσωνα, κάθε γονιός θα αντλούσε από κάπου το κουράγιο και θα αντεπεξερχότανε. Δεν έχω ιδέα τι σημαίνει αυτό όμως. Οι δύο αυτοί άνθρωποι έχουν κι άλλα δύο παιδιά. Αυτά θα τους δώσουν τη δύναμη να συνεχίσουν. Δεν έχουν άλλη επιλογή από το να περάσουν το γολγοθά, να τον βιώσουν και να συνεχίσουν. Ούτε αυτό μπορώ να καταλάβω τι σημαίνει. Πάντα έλεγα ότι αν πάθει κάτι ο Ιάσωνας απλούστατα θα σκοτωθώ. Όχι γιατί ο Ιάσωνας δίνει νόημα και αξία στη ζωή μου, ή ότι χωρίς αυτόν δε μπορώ να ζήσω. Απλά εγώ, μην έχοντας άλλα παιδιά, μπορώ να επιλέξω αυτόν τον πόνο να μην το βιώσω. Κατά κάποιον τρόπο από αυτό τον πόνο είμαι προστατευμένη. Άλλος μπορεί να επέλεγε να τον βιώσει το πόνο. Οι συγκεκριμένοι γονείς δεν έχουν επιλογή. Έχουν μπροστά τους πολύ πόνο. Και κανείς μας δε μπορεί να κάνει κάτι για να τον απαλύνει.
Δεν τα γράφω αυτά για να προσπαθήσω να πείσω εμένα, ή και τους λίγους επισκέπτες μου, ότι είμαστε τυχεροί που η ζωή δε μας χτυπάει τόσο αλύπητα. Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε τους δικούς μας γολγοθάδες, περισσότερο ή λιγότερο ανηφορικούς, πραγματικούς ή φανταστικούς. Όχι. Ούτε έχω κάτι παρηγορητικό ή ουσίας να πω, ή μεγαλόπνοο.
Απλά η σκέψη μου είναι μαζί τους αυτές τις ημέρες.