Με τον Ιάσωνα έχουμε την εξής συνήθεια
Σφιχτή αγκαλιά και φιλάκι το βράδυ πριν κοιμηθούμε για να καλονυχτίσουμε, σφιχτή αγκαλιά και φιλάκι το πρωί μόλις ξυπνήσουμε για να πάρουμε δύναμη για τη μέρα μας.
Σήμερα πάω να τον αγκαλιάσω, δε θέλω μου λέει πήρα.
Τι πήρες καρδιά μου
Δύναμη, από μέσα μου
Και εγώ τι να πω; Για μένα και τη δύναμη που δε βρίσκω να του δώσω τη μάνα που του αξίζει. Τι;
Χθες μια ακόμη δύσκολη μέρα, μέσα μου, όχι έξω μου.
Για λίγο θύμωσα κιόλας. Έγινε το θάυμα, θύμωσα. Λέω τι κι αν είμαι ανεπαρκής ρε γαμώτο, μήπως είναι κανείς επαρκής για μένα; Μόνο ο Ιάσωνας, μόνο εκεί οφείλω να είμαι επαρκής. Δεν έχω και επιλογή. Δε μου φταίει σε τίποτα να με βλέπει έτσι. Κι έρχεται ο γλυκός μου χθες το βράδυ και μου λέει, εισαι καλή μαμά. Όχι όσο σου αξίζει μάτια μου, όχι. Και τελικά, αν έχω έναν λόγο που συνεχίζω και κρατιέμαι πάνω σε αυτή τη γη, είναι αυτός. Όπως λέει και η κουμπαρούλα μου, τα παιδιά μας μας γειώνουν. Όντως. (Μου έλειψες ρε φιλενάδα, έτσι όπως έμπλεξα με τα τρεχάματα και τις δουλειές, έχουμε τόσο καιρό να τα πούμε, τόσο ήθελα χθες βράδυ να σου έρθω, να στα πω, να κλάψω στην αγκαλιά σου. Κι έμεινα πάλι να κλαίω μόνη. Τι να τον ταλαιπωρώ και τον άλλον, να περάσει άλλη μια δύσκολη νύχτα, τι φταίει κι αυτός, τι. Ούτως ή άλλως όσο κι αν πονάει και τους δυό μας, η αγκαλιά είναι κενή, επι του πρακτέου μηδενική. Μέσα μου πρέπει να βρω τη δύναμη, δε θα με πάρει κανείς από το χεράκι. Να γεύομαι ότι δίνεται και ας πάνε στην ευχή όλα τα ηλίθια θέλω και προσδωκίες και ανεκπλήρωτα και δε συμμαζεύεται. Χείμαιρες είναι, και το ξαναείπαμε, οι χείμαιρες ζώα της μυθολογίας, δεν υφίστανται. Τα μηδενίζω όλα; Ίσως. Μηδενικά τα βλέπω, μηδενικά είναι) Έτσι λοιπόν, να μη ξεχνάω ποιός ο στόχος μου. Και ο στόχος μου είναι να φροντίσω τον Ιάσωνα. Να θυμηθώ το στόχο λοιπόν, και να προσπαθήσω να τον εκπληρώσω όσο πιο ανώδυνα γίνεται. Τι τα θέλω τα υπόλοιπα, τις ψευδαισθήσεις, τις μαλακίες. Μεγάλο Σάββατο, έγινε σκηνικό, μας ταλαιπωρήσανε με κανονίσματα και χαζομάρες. Μετά από δύο ώρες ταλαιπωρίας, δικιάς μου (ποιός με χέζει εμένα) και του παιδιού, λέω στη παρέα μου, δε βλέπω φως εδώ, πήρα το παιδί μου κι έφυγα. Τι να τους κάνουμε τους άλλους χαρά μου του λέω, όταν είμαστε τα δυό μας; Και περάσαμε το υπόλοιπο απόγευμα τραγουδώντας εγώ κι εσύ μαζί. Και όμορφα που το περάσαμε. Χωρίς να προσδοκώ τίποτα άλλο. Αυτό που δε θα έρθει που δε δυναται να έρθει γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει. Να το πάρω αποφαση κι έτσι να πορευτώ. Εστιασμένη στο στόχο. Μπορώ; Μπορώ αλλά πονάει ρε γαμώτο, πονάει.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Μπορείς, και δεν πονάει...ακόμα κι αν σου πετά πορτοκαλάδες ;-)
Όταν πάψεις να ζητάς, τότε έρχονται τα καλά, να ξέρεις!
Εκπληκτικό ποστ, αλκιμήδη, εκπληκτικό. Λές μερικά διαμαντάκια μέσα σ αυτό, το κατάλαβες?
Μακάρι να μπορούσαμε όλη την ώρα να είμαστε-εσύ το λες εστιασμένοι, εγώ το λέω ισορροπημένοι-, και να μην χανόμαστε (κυριολεκτικά...) σε δαιδαλώδεις σκέψεις και αναζητήσεις...
Είσαι θαυμάσιος άνθρωπος, το βάθος της σκέψης σου και ο τρόπος που την εκφράζεις με εντυπωσιάζει πολύ. Δεν είναι συνηθισμένο αυτό, δεν είναι προφανές, είναι σπάνιο χάρισμα.
Όπως παράτησες τους άλλους και έμεινες με τον μικρό σου, έτσι κάποιες φορές, που δεν άντεχα άλλο, έχω παρατήσει κι εγώ πράγματα μισά κι έμεινα μόνη μου, και τότε είδα οτι δεν είναι καθόλου λίγο το μόνη, ότι είναι πολύ περισσότερο απο το να είσαι με άλλους μα να νιώθεις κενό.
συμμαθήτρια
το να χάνεις την ελπίδα/ψευδαίσθηση για το μέλλον πάντα πονάει
και δυστυχώς όλοι μπορούμε και αναγκαζόμαστε κάποια στιγμή να το κάνουμε
λεμονιά μου
όχι δε το κατάλαβα (ότι λέω διαμάντια) και σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια
ισορροπημένη, είναι καλύτερη λέξη
το εστιασμένη απλά με βοηθά να θυμάμαι το στόχο
και τελικά το μόνη, η επάρκεια στο μόνη, δεν είναι καθόλου λίγο, είναι τα πάντα, όταν το να είσαι με άλλους προσφέρει μόνο κενό
αλλά αυτό είναι που πονάει, το πόσο πολύ επιθυμώ, να είμαι με άλλους και να μη νοιώθω κενό, και αναφέρομαι στην ερωτική σχέση κυρίως, γιατί στους φίλους κάνουμε σκάντζα στον ορισμό του μαζί,
φιλώ σε γλυκιά μου
Δημοσίευση σχολίου