Τα τραγούδια της ζωής μου

ή πως γίνεται και τα τραγούδια μοιάζουν πάντα να λένε την αλήθεια; Ή ακόμη χειρότερα, να έχουν γραφτεί για μένα; Που με ξέρει ο στιχουργός; Ή πόσο μοιάζουμε οι άνθρωποι, πόσο ίδια τα αισθήματα, οι σκέψεις, οι καρδιές.
Anyhow
Η γλυκιά η Ρενάτα μου έστειλε όμορφη πρόσκληση, πως να αρνηθώ; Δε το θέλω. Ειδικά σήμερα που νιώθω μαύρα πάλι και τα τραγούδια έχουν αυτή τη χροιά των μαχαιριών.

Για πολλούς (μία είμαι και εγώ) οι στιγμές συνοδεύονται και από τη μουσική τους και όταν ακούμε τη συγκεκριμένη μουσική είναι σα να ξαναζούμε τη στιγμή. Την ουσία της στιγμής.
Ακούω you are in the army now και σκέφτομαι παιδικοεφηβικά πάρτυ, οι Vaya con Dios με ταξιδεύουν στη Μήλο, το Final Cut των Pink Floyd σε νύχτες αξημέρωτες σπίτι να γράφω ατελείωτα, το my way από τους Sex Pistols νύχτες αξημέρωτες στο Berlin να χτυπιέμαι ωσαν καφεδάκι φραπέ, το ήτανε μια φορά του Ξαρχάκου, στη πρώτη μου σπηλαιολογική εξόρμηση, μεγάλος κύκλος γύρω από φωτιά φεγγάρι κιθάρα όμορφα να τραγουδά από αντικείμενο πόθου ανεκπλήρωτου, η φωνή του Tom Waits πάντα με ταξιδεύει στα βράδυα στη σοφίτα του Ζερμινάλ.
Σκεφτομαι στιγμές μη συνδεδεμένες με τραγούδια ή μουσικές και νοιώθω κάτι να τους λείπει. Η μουσική επένδυση διατηρεί κάτι από την ουσία της στιγμής. Είναι πιο εύκοο να ανακαλέσω το συναίσθημα εκείνης της στιγμής.
Είναι και τραγούδια που σημάδεψαν έρωτες και άντρες. Ποτέ ξανά δε θα μπορέσω να δω να χορεύουνε το ζειμπέκικο της ευδοκίας και να μη πάει το μυαλό μου στον Κώστα να χορεύει όπως μόνο ένας Αντρας μπορεί να χορέψει και να με κοιτά στα μάτια. Τα Bachianas Brazillieras του Villa Lobos με καίνε με τη θύμιση του Στέφανου. Πόσα βράδυα περάσαμε Θανάση να σου τραγουδώ το μη τον ρωτάς τον ουρανό; Α ρε Μανώλη που σε γνώρισα πάνω στο χορό του "Έλα να νοιώσεις πως είναι η ζωή" και μου χάρισες δύο χρόνια αγάπης και με έκανες να νοιώθω πως είναι η ζωή να είναι χαρούμενη.
Και η απόλυτη αγάπη, Fly me to the moon, τραγουδισμένο από τον γλυκό μου Warren στους δρόμους του Guildford, και όποτε το ακούω απλά νοιώθω τη γλύκα του, πως λέει το άλλο άσμα τι γλυκό να σε αγαπούν και να σου το λένε, να στο δείχνουν, να είναι εκεί δεδομένο, ασάλευτο, παντοτινό. Και το τραγούδι που με σημάδεψε πέρυσι, "Από τα κουμπάκια ανάμεσα". Τώρα σιγά σιγά αφήνουν τις χαραματιές τους τα One love, το είναι εντάξει μαζί μου και το να μ'αγαπάς, να με λατρεύεις ένας μικρός να είσαι θεός. Να δούμε ποιό θα αφήσει τη πιο βαθιά αυλακιά.
Είναι και τραγούδια που είναι απλά εγώ
Έκλαψα χθες σα μέτρησα τις νύχτες που είμαι μόνη
Καίγομαι, ρίξε κι άλλο λάδι στη φωτιά, πνίγομαι, πάρε με σε θάλασσα βαθιά
Αχ είναι δύσκολο πολύ για μιαν αγάπη να χαθείς να σβήσεις μα ακόμη πιο δύσκολο είναι για αυτή να ζήσεις
Τις τελευταίς μέρες το ζω μονάχα εν λευκω, τίποτα σημαντικό, αναρωτιέμαι αν θα μείνει για πολύ
Λόγια δανεικά, λόγια δικά μου.

Είναι περίεργο αλλά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου κάθε εποχή χαρακτηριζότανε από δύο τρία τραγούδια που με εκφράζανε. Άλλα μένουν άλλα προσπερνιούνται. Παρόλαταύτα, πάντα, μα πάντα, όποτε μου έχει δωθεί η ευκαιρία να δώσω παραγγελιά σε ορχήστρα ή σε φίλο που παίζει κιθάρα και τραγουδάμε η παρέα, το μυαλό μου παθαίνει ένα black out και το μόνο τραγούδι που μου έρχεται να ζητήσω, μα πάντα, δε μπορώ να σκεφτώ κανένα άλλο, είναι το όποια και να είσαι. Μα πάντα. Υποθέτω αυτό είναι ΤΟ τραγουδι της ζωής μου. Το πιο περίεργο είναι ότι δεν το έχω σε CD. Φαίνεται μου αρκεί που είναι πάντα μεσα στη καρδιά μου, υπάρχει εκεί έτσι κι αλλιώς. Έτσι αδυνατώντας να ανεβάσω αυτό, ανεβάζω το τραγούδι που σημάδεψε το χωρισμό μου από τον Warren, όχι επειδή είχε καμιά σχέση με αυτά που ζήσαμε αλλά επειδή έτυχε να είναι το χιτ της εποχής στην Αγγλία και το άκουγα συνέχεια στο ραδιόφωνο. Και όλως τυχαία, στην ουσία λέει αυτά που τραγουδά και η Αλεξίου. Με άλλο τρόπο βέβαια. Και εδώ μόνο όσα από τα λόγια θυμάμαι. Με το δικό μου τρόπο βέβαια, πως αλλιώς

Όποιος και να σαι, όπου και να σαι, κράτα μου απόψε συντροφιά. Δε σου ζητώ να με αγαπήσεις, λίγη ζητώ παρηγοριά. Αν είναι η μοίρα μου σακατεμένη, δε φταίει ο κόσμος ούτε κι εσύ, ότι αγαπώ εγώ πεθαίνει και ξαναρχίζω από την αρχή.

Μα πάντα!

.