άρνηση

Άρνηση, Θυμός, Θλίψη, Αποδοχή

Εγώ; Κολλημένη στην άρνηση. Και θλίψη, αλλά κυρίως άρνηση. Βυθισμένη σε αρνητικές σκέψεις. Όλα βουνό. Ναι, όλα βουνό. Και τι έγινε; Η ορειβασία υποτίθεται με αρέσει. Αφού θα το ανέβω που θα το ανέβω ας πάρω τη βαθιά ανάσα και ας το κάνω. Όχι. Αρνούμαι να ξεκολλήσω. Αρνούμαι να αποδεχτώ. Αρνουμαι να δω. Αρνούμαι να πάρω ότι μου δίνεται. Αρνούμαι να γιάννω. Οι αρνητικές σκέψεις έρχονται κι έρχονται, και ξανά. Δε μπορώ, δε θέλω να τους ξεφύγω, να τις διώξω. Αρνούμαι. Να κάνω το βήμα. Το επόμενο. Να υπάρξω. Να ηρεμήσω. Να χαρώ. Αρνουμαι να προχωρήσω. Κολλημένη στις σκέψεις, Κολυμπάω στο πόνο που μόνη μου γεννώ. Και γεννώ κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο. Λάθη. Κάνω λάθη, επιδιώκω το λάθος, μόνο λάθη για μένα, τίποτα άλλο. Αρνούμαι. Παραιτούμαι. Το τραμπολίνο έχασε την ελαστικότητα του, εγώ αρνούμαι να κάνω γκελ. Μέσα στο πηγάδι, κοιτάζω το φεγγάρι. Πανσέληνος είναι, και είναι μακριά. Εχω χάσει τη πίστη μου. Τη πίστη στη ζωή μου, στο νόημα της ρουτίνας μου, στο μέλλον, σε μένα, στους δικούς μου, σε όλα. Τα τυλίγω όλα με αδιαφορία και άρνηση. Θέλω να πιαστώ από κάπου να τραβηχτώ έξω από αυτό. Όλα τα σχοινιά σάπια, ξένα, άλλα από αυτά που χρειάζομαι. Αρνούμαι να βγάλω από τη τσέπη μου το σχοινί το καλό, το σχοινί το σωστό, να το δώσω στους δικούς να με τραβήξουν. Αρνούνται να το κάνουν αυτοί για μένα. Άσε με να βυθίζομαι. Δε με νοιάζει, δε με κόφτει. Αρνούμαι να αναζητήσω τη πίστη μου. Άντε πάλι από την αρχή. Κουράστηκα να ονειρεύομαι, να πιστεύω στα όνειρα μου. Κουράστηκα να φαντάζομαι αυτό που θέλω. Δεν έχω το κουράγιο καν να το ζήσω. Κι ας μου το δώσουνε στο πιάτο. Τι νόημα έχει. Δεν είναι αληθινό, δεν έχει διάρκεια. Όλα ψευδαίσθηση που φτιάχνουμε για την επιβίωση. Όλα ψέματα που χτίζουμε στο μυαλό μας. Τίποτα αντικειμενικό. Όλα ότι αποφασίσει η οπτική σου γωνία. Όλα ότι αποφασίσεις να τα χρωματίσεις. Κάνε τους συμβιβασμούς σου, αποφάσισε να παραβλέψεις κάποια πράγματα, και να τη η ευτυχία δικιά σου. Είσαι όσο ευτυχισμένος αποφασίσεις εσύ να είσαι. Αν δε βαριέσαι, αν δε σε νοιάζει η απουσία αλήθειας, ή μα΄λλον όχι, η απουσία της δικής σου επιθυμίας. Είσαι όσο ευτυχισμένος αποφασίσεις να είσαι. Αποφασισε τι εστι ευτυχία για σένα. Αλλά πρόσεξε, τα στοιχεία που θα βάλεις να ειναι αυτά που είναι εφικτά, όχι αυτά που θα ήθελες. Και τότε, αμέσως την έχεις. Να ζήσω άλλο ένα ψέμα, ένα κατασκεύασμα του μυαλού μου; Βαριέμαι. Δε με κόφτει. Καλή και η θλίψη. Κι αυτή ψευδαίσθηση είναι. Κι αυτή κατασκεύασμα του μυαλού Ότι νοιώθω κατασκεύασμα του μυαλού. Τίποτα δεν αναγνωρίζω ως πραγματικό. Να πω αυτό είναι αυτό. Είναι. Δεν αμφιβάλω. Όχι δεν έχω πίστη. Και αρνούμαι να τη ξαναγεννήσω.

Άρνηση, Θυμός, Θλίψη, Αποδοχή

Εκεί κολλημένη στην άρνηση. Δε πρόκειται να πάω παραπέρα. Δε θυμώνω. Δεν είναι κάτι που το συνηθίζω. Μόνο στιγμιαία. Συνήθως απλά παραιτούμαι, προσπερνώ, μελαγχολώ. Έλεγα για το γάτο μου χθες, που μετά τη γέννηση του Ιάσωνα έπεσε σε βαθιά μελαγχολία, μαράζωσε. Ζήλευε; με ρωτήσανε. Όχι, δε ζήλευε, δε διεκδίκησε τη προσοχή μας, δε φέρθηκε άσχημα στον Ιάσωνα. Απλά αποδέχτηκε το γεγονός ότι δεν ήταν πιά ο χαιδεμένος του σπιτιού, και μαράζωσε. Λένε τα ζώα μοιάζουν στα αφεντικά τους. Αυτό σκέφτηκα μετά τη κουβέντα. Κι εγώ. Απλά μαραζώνω. Δε διεκδικώ, δε θυμώνω, αποδέχομαι το γεγονός. Ορφανή; Τι να κάνουμε, έτσι το θέλησε. Αρνούμαι να γεννήσω θυμό. Μόνη; Αρνουμαι να αποδεχτώ αυτό το γεγονός. Το ξέρω, το νοιώθω, θλίβομαι, μαραζώνω. Πονάει. Μόνη. Προχθές έριξα πάλι ένα καλό κλάμα και κάποια στιγμή με μανία άρχισα να επαναλαμβάνω, μπορώ μόνη μου, είναι ωραία μόνη μου, και ξανά και ξανά και ξανά. Να πλύνω τον εγκέφαλο να καθαρίσει από τις ψευδαισθήσεις. Μου λέει ο καλός μου μετά. Μόνη ξανά δε θα σε αφήσω. Μη με αφήνεις μόνο ποτέ. Προσπαθεί να καταλάβει, προσπαθεί να πλησιάσει. Το παλεύει. Δε πρόκειται να τα καταφέρει. Μπορεί η αλκυόνη να με αποκαλλεί το τείχος των δακρύων αλλά εγώ είμαι τοίχος σκέτος. Αδιαπέραστος. Όσο το παλεύει πιάνομαι από κάπου και κρατάω τη ψευδαισθηση. Καλό ή κακό αυτό; Η άρνηση συνεχίζεται. Ο επαναπροσδιορίσμός του "μαζί" αναβάλλεται. Αρνουμαι να κάνω τους συμβιβασμούς μου, να επιλέξω τα εφικτά κομμάτια της ευτυχίας. Ή όλα ή τίποτα. Κατέστρεφε. Και δε με νοιάζει. Χθες ξανά σε χαρτορίχτρα. Γιατί, με ρωτάει; Για να επανάποκτήσω τη πίστη μου. Δε καταλαβαίνει. Να μου πει κάποιος ότι θα έχει διάρκεια, ότι θα έχω αυτό που επιζητώ, να πιστέψω ότι είναι εφικτό και τότε να το παλέψω. Να μη δώσω άλλη μια μάχη που είναι χαμένη από χέρι. Κουράστηκα με τα όνειρα που δεν πρόκειται να πραγματοποιηθούν. Δεν έχω δικιά μου ελπίδα, δικιά μου πίστη. Δε πιστεύω ότι τα σχέδια μου θα γίνουν. Δε γουστάρω να δίνω χαμένες μάχες. Άσε τη ζωή να σε πάει. Μην ονειρεύεσαι. ΄Ασε τη ζωή να τσουλήσει. Όπως όπως. Στα δύσκολα να κάνω πίσω. Δε θέλω να πέσω προσπαθώντας. Αφού θα πέσω, τουλάχιστον ας πέσω χωρίς αντίσταση. Αρνούμαι να το παλέψω. Άρνουμαι.