Stating the obvious

Η ευτυχία είναι αυτο που περιμένουμε να ρθει...

Η ευτυχία είναι αυτο που περιμένουμε να ρθει;

Σκεφτόμουνα παλιό σχόλιο της Λεμονιάς, που πολύ μου είχε μιλήσει και το είχα κάνει και ποστ τότε. Πολλές φορές το σκέφτηκα από τότε, μα πάρα πολλές. Και τις τελευταίες μέρες ακόμη περισσότερο. Και το ξαναπαραθέτω, κάποιες φράσεις τόσο μα τόσο ευστοχες και σημαντικές, επαναλαμβάνω, μπας και το χώσω στο τσερβέλο μου, σε όλο του το πλάτος, μήκος, βάθος, ύψος κτλ κτλ

"Διότι ότι συμβαίνει, φαίνεται, άλλο αν εμείς αρνούμαστε να το δούμε και να το παραδεχτούμε. ... υπερεκτίμηση του εαυτού-μπορώ να τα καταφέρω κι έτσι, εγωκεντρισμός-ναι, ναι ΜΠΟΡΩ, αδικαιολόγητη βεβαιότητα-γιατί κατά βάθος ΔΕΝ μπορώ και το ξέρω…...ΕΣΥ αποφασίζεις μέχρι ποιο σημείο μπορείς να εξακολουθήσεις να δέχεσαι μια κατάσταση.Είναι το τίμημα, που είπαμε προχθές.Αν όσα λαμβάνεις σε κάνουν ευτυχισμένο-τότε όσο διάστημα αυτό σου αρκεί, μένεις. Αν πονάς περισσότερο από όσο αντέχεις, τότε σιγά-σιγά (υποσυνείδητα) απομακρύνεσαι-ώσπου μια μέρα είσαι μακριά ... Η έπαρση τιμωρείται, τα γούστα πληρώνονται…μα ναι, όπως κάθε τι στη ζωή"

Η λεμονιά μάλλον αναφερότανε σε ανθρώπινες σχέσεις, πιθανότατα ερωτικές. Εγώ βλέπω εκει μέσα ένα μοτίβο, βλέπω την έπαρση και τη τύφλα μου, όχι μόνο στις σχέσεις, σε όλη μου τη ζωή. Τα ίδια λάθη, όχι το ίδιο λάθος, σε τόσα και τόσα. Και ξανά και ξανά και όμως αρνούμαι να το δώ.
Να μπαίνω σε μια κατάσταση, να τη λούζομαι σε όλη τη μεγαλειώδη αρνητικότητα της, να μη βλέπω τα θετικά της, ή να μη κάνω αυτό που πρέπει για να είναι θετική, που θα μπορούσε, πιστεύωντας ότι όταν θα γίνει αυτό και το άλλο και το δείνα όλα δια μαγείας θα ειναι εντάξει, ότι κάποια στιγμή θα φτιάξει (οποία βλακώδης παραμυθιαση και απεμπομπη ευθυνών για τη χαρά μου τώρα), ότι δε πειράζει, εγώ αντέχω (οποία έπαρση), αφήνομαι να υποφέρω, κουράζομαι, και το μόνο που καταφέρνω, είναι να με κουράσει τόσο, μα τόσο, που όταν επιτελους αυτό και το άλλο και το δείνα που έπρεπε να γίνουν, γίνονται, και επιτέλους θα μπορούσα να είμαι καλά, έχω καταπονηθεί τόσο, είμαι πιά μακριά, και δε με νοιάζει, δε γουστάρω πιά, και τη πετάω τη κατάσταση στα σκουπίδια, ενώ θα μπορούσα από την αρχή να την είχα προστατέψει.
Μοτίβο που ακολουθήθηκε στις περισσότερες ερωτικές μου σχέσεις.
Πέντε χρόνια, έκανα υπομονή και στήριζα έναν άνθρωπο να κάνει διδακτορικό. Κουράστηκα και κάποια στιγμή έφυγα. Τρείς μήνες πριν πάρει το διδακτορικό του. Δεν είχε σημασία πιά, είχα καταπονηθεί τόσο μέσα και λόγω αυτής της σχέσης, που δεν την ήθελα πιά. Και δε μετανοιωσα ποτέ που έφυγα, μετάνοιωσα που αφέθηκα να κουραστώ. Το γελοίο; ότι έκανα το έκανα από μόνη μου. Δε μου το ζήτησε καν. Πως το πες λεμονιά; μπορώ να τα καταφέρω, ναι μπορώ, αλλά κατα βάθος δε μπορώ.
Εφτά χρόνια ο άλλος, δύο χρόνια ο άλλος άλλος. Νομίζωντας πως μπορώ. Μη διεκδικώντας κάτι άλλο, από αυτούς που αγαπούσα και μπορούσανε να το δώσουν, δε ζήτησα καν, πως περίμενα να πάρω;;;;;;;;;;;
Μοτίβο που ακολούθησα σε άλλες ανθρώπινες σχέσεις. Τη μάνα μου, τον αδερφό μου, φίλους. Και με το διδακτορικό μου μια από τα ίδια, μεγάλη ευκαιρία, διδακτορικό μέσα σε δύο χρόνια μόνο, ναι, μπορώ, μπορώ να δουλέυω εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, ναι μπορώ να το αντέξω το άσχημο κλίμα, ναι μπορώ να αντέξω τον ρατσισμό, αξίζει το κόπο σε δύο χρόνια θα έχω το διδακτορικό μου. Κι όμως δε μπορούσα, και έξι μήνες πριν το τέλος τα βρόντηξα, και πάλι τόσο ήμουν "μακριά" που δε με ένοιαζε, δε γούσταρα, και δε μετανοιώνω που έφυγα, μετανοιώνω που δεν έφυγα πιο νωρίς, γιατί δε μπορούσα, τόσο απλά, δε μπορούσα. Η μετανοιώνω που δεν απαίτησα καλύτερο κλίμα, που δεν κατήγγειλα το ρατσισμό. Που δε προστάτεψα αυτό που ονειρευόμουνα.

Σημασία έχει το τώρα, το λέμε όλοι, αλλά και πόσοι από εμάς δε κάνουμε το λάθος να κάνουμε θυσίες, να υπομένουμε, να "αντέχουμε" για ένα μέλλον που θα έρθει. Γιατί όλοι λέμε ότι πρέπει να βάλουμε στόχους και να δουλέψουμε για να τους πετύχουμε. Και ναι έτσι είναι, δε γίνεται αλλιώς, πως θα προχωρήσεις, θα βελτιώσεις. αλλά εγώ, μα τι μαλάκας που είμαι, εστιάζω τόσο σε εκείνο που θα έρθει, που ξεχνάω ότι η λέξη κλειδί είναι βελτιώνω, κάτι καλό το κάνω καλύτερο. Αλλά πρέπει να είναι καλό to start with. Το τώρα να είναι καλό, και μπορώ να το βιώσω ως καλό, τώρα, και να μη τα δώσω όλα για το αύριο, γιατί τελικά, δεν αντέχω.
Οπότε πάμε πάλι λεμονιά, κατά βάθος ΔΕΝ μπορώ και το ξέρω, τόσο απλά. Και αφού πιστεύω ότι το μέλλον μπορεί να είναι πολύ καλό, αφού μέσα μου ξέρω ότι βαδίζω σωστά, οφείλω να το προστατέψω, και τώρα να αρχίσω να περνάω καλά, πριν κουραστώ και μετά δε με νοιάζει. Τόσο απλά.
Γιατί τελικά η ευτυχία μπορεί να είναι μόνο αυτό που έχει έρθει.